Als iemand of een groep mensen je afwijst, betekent het in
de kern dat de ander jou waarheid, liefde en licht niet wil en kan zien en dit
dus ook niet kan ontvangen.
Hierdoor ontstaat er polariteit. Niet goed of slecht, want polariteit vraag om nieuw
bewustzijn te creëren anders had je het ook niet aangetrokken.
Iemand afwijzen of door iemand afgewezen worden betekent daarom ook in mijn waarheid dat het van beide kanten vraagt om nieuw bewustzijn. Ik trek regelmatig het thema afwijzing aan en mij is het bewust geworden waarom ik dit aantrek.
Ik diende me bewust te worden dat ik vaak door de afwijzing van de ander die ik aantrok mezelf ook afwees. Ik voelde me dan schuldig, faalangstig, beschaamt, eenzaam en een buitenstaander. Dit zorgde ervoor dat ik een aanpassingsprogramma op mijn bio computer had gecreëerd, puur vanuit overleving. Omdat afwijzing pijnlijk is en je het liefste uit de weg gaat. Want je wil er graag bij horen, helemaal als je soms het gevoel hebt dat je van een andere planeet komt en anderen je al een beetje vreemd vinden. Ik zocht naar magnetisme maar creëerde door mijn overlevingsmechanisme polariteit.
Ik leer nog iedere dag van alles over het thema afwijzing. Afgelopen week werd ik weer met deze gevoelens geconfronteerd. Eigenlijk vroeg de afwijzing mij: waar sta je nu? Wijs jij jezelf nog af doordat de ander jou afwijst? Of kun je voorbij de sluiers kijken. Ik leer echt met vallen en opstaan. Maar dit keer voelde ik: " nee, ik wijs mezelf niet meer af, ik hoef me niet te schamen, schuldig te voelen wanneer ik mezelf ben en mijn eigenliefde in mijn puurheid, eerlijkheid, kwetsbaarheid aan de ander toon en met de ander op een liefdevolle manier deel vanuit mijn hart.
Ik mag van mezelf gewoon mijzelf zijn ik hoef mezelf niet te veranderen of aan te passen door de geraaktheid van de ander. Afwijzing ervaren is gewoonweg rot en doet soms gewoonweg pijn en het raakt gevoel van afgescheiden zijn aan en het maakt je soms erg verdrietig.
Ik heb geleerd met vallen en opstaan dat als ik de pijn van mijn gekwetste ego even toelaat en mag huilen of boos zijn zonder mezelf hierin te veroordelen, ik vanzelf uiteindelijk weer in mijn hart terecht kom en voorbij de sluiers van afwijzing durf en kan kijken. Dat zie ik dat het eigenlijk een cadeautje, een trigger is namelijk: “hoe lief ben ik voor mezelf?” Durf ik nog steeds voor de liefde voor mezelf te kiezen? Zelfs als ik daarmee tegelijkertijd schaamteloos een pijnlijke schijnwerper op iemands schaduw en pijn plekken zet? En ik grote kans heb om hier weer het pijnlijke cadeau afwijzing voor terug ontvang?
Ik kom erachter dat als ik wil me innerlijk vrij wil voelen dat ik dat enkel en alleen kan bereiken door te kiezen voor mijn eigen waarde en de liefde voor mezelf. Dat doe ik door eerlijk, puur, zacht, kwetsbaar en oprecht vanuit mijn hart te spreken en te handelen naar mezelf dus zodoende ook naar de ander. Dan ervaar ik dat ik me innerlijk vrij voel en stroom, dat de liefde voor mezelf stroomt en automatisch dan ook voor de ander. Liefde die in dit geval vanuit de schaduw, voorbij schaamte, faalangst, schuld en licht schijnt op zelfafwijzing, zelfliefde, afwijzing en liefde.
Een licht die misschien in de eerste instantie rot en pijnlijk is omdat het zelfafwijzing en afwijzing belicht. Dit zijn behoorlijke pijnstukken die in ieder van ons leven, te denken aan schaamte, schuld, faalangst, angst voor afwijzing, eenzaamheid en afgescheiden zijn. Maar dit licht is enkel bedoeld om tot zelfliefde, liefde, verbinding en eenheid te komen. Daarom voelt afwijzing steeds minder pijnlijk en heb ik ook steeds minder de neiging om mezelf en/ of de ander te veroordelen, omdat ik de echte boodschap sneller zie van “het spel der afwijzing”.
Voor de ander ben ik dan misschien een verpakt cadeautje in een vervelend of irritant papiertje. Aan de ander de keuze of die dit zo kan en wil zien en of hij of zij dit cadeautje van zichzelf kan ontvangen, durft uit te pakken, te bekijken en in ontvangst kan nemen. Het werkelijke cadeau van zelfliefde, liefde, verbinding en eenheid. Volledig gecreëerd uit liefde voor zichzelf van ons onderbewustzijn.
En ja, om sommige cadeautjes zitten soms hele lelijke, akelige papiertjes, papiertjes die vaak de kleur van angst, pijn verdriet, schaamte en een gekwetst ego dragen. De kleur van overlevingsmechanismes en programma’s. Om deze papiertjes eraf te kunnen halen heb je je zelfliefde, zelfreflectie, kwetsbaarheid, geduld, en scheppende vermogens nodig. Maar bovenal de wil, het lef en de moed nodig om jezelf te durven onderzoeken in je eigen schaduwen.
Ik zie het belichten van mijn schaduwen in mezelf als een kans om gelijkwaardigheid en eenheid te creëren vanuit liefde, liefde die vanuit de schaduw komt en het liefst niet gezien, gehoord en gevoeld wil worden door zichzelf maar ook niet door de ander. Want de schaduw in ons staat vaak voor overlevingsprogramma’s, verdriet, pijn, schaamte, schuld etcetera en daar blijven we het liefste ver vandaan. In mijn beleving wordt het hoog tijd dat we daar op die plekken ons innerlijk vrij maken. Anders blijft de mensheid in vicieuze cirkels van angst en overleving hangen. Ik geloof niet in schaduwen blijven verstoppen of bedekken met prachtige woorden of prachtige versiersels over “de liefde” en nieuwe werelden. Want dat is in mijn beleving geen liefde. Ik geloof in schaduwen voelen ervaren doorvoelen belichten en zodoende transformeren in “echte liefde” nieuw bewustzijn.
Liefde bestaat niet alleen uit licht, het bestaat ook uit donker. Maar het donker word gewoonweg zwaar onderbelicht. En ik denk dat dat er voor zorgt dat donker gezien wordt als slecht, kwaad, angst, demonisch, ziekte et cetera. Maar dat is het helemaal niet, het zijn de woorden en gedachten en de ervaringen die wij aan het donker hebben gegeven. In mijn beleving is donker onbewust zijn en licht bewustzijn en samen vormen zij een scheppende eenheid die de oneindige eindeloosheid creëert.
Het belichten van schaduwen zien we nu ook in de wereld op massaal niveau gebeuren. Alles wat in het donker angstvallig verborgen wordt gehouden in de stilte en zwijgzaamheid creëert angst, afwijzing, af gescheidenheid, pijn, verdriet, faalangst, schuld, onbereikbaarheid en eenzaamheid. Hoe meer mensen hun eigen schaduwen in zichzelf kunnen transformeren tot een schijnwerper, hoe meer er een zee van licht kan ontstaan, waardoor de schaduwen die wij zelf creëren door onze angst en overlevingsmechanisme, kunnen worden belicht en getransformeerd in nieuw bewustzijn. En ik denk dat we dan de liefde kunnen ervaren waar iedereen naar verlangt de liefde voor jezelf en de liefde voor de ander.
Ik hoop oprecht dat men voorbij de sluiers van veroordeling, schuld, schaamte, verdriet en pijn kan gaan in zichzelf en zodoende ook buiten zichzelf. Ik hoop dat er steeds meer mensen de kracht van kwetsbaarheid, eerlijkheid, zelfliefde, liefde, zachtheid in zichzelf zullen ontdekken en deze naar buiten durven te laten stromen. Zodat er een nog groter lichtveld kan ontstaan van lichtbakens over de hele wereld.
In mijn beleving dient iedereen zelf de verantwoordelijkheid hiervoor te nemen naar zichzelf toe en zodoende naar de ander. Het is makkelijker een ander te vertellen wat hij of zij wel of niet moet doen maar ik denk dat we in de spiegel dienen te kijken die je aantrekt. Want daar zie je de antwoorden gespiegeld die je zoekt want ze zijn alleen daar, in jou te vinden. Ga oefenen, val en sta op, veroordeel jezelf niet, wees lief voor jezelf en heb geduld, heel veel geduld. Het begint echt eerst bij je zelf! Want als je je eigen schijnwerper niet weet te gebruiken voor jezelf, hoe kan het dan “echt” licht worden buiten jezelf?
Zelfafwijzing is kiezen voor afwijzing, angst, ego laten spreken en gescheidenheid.
Zelfliefde is kiezen voor liefde, kiezen voor jezelf, het eigen hart laten spreken en kiezen voor verbinding.
Ik kies voor zelfliefde.Waar kies jij voor?
Liefs Nienke