Mijn eerste ervaring met Veldtkracht.

Het ontstaan van Veldtkracht begon natuurlijk al in de buik van mijn moeder.
Ik ben geboren mijn leven te leven zoals ik tot nu toe doe en heb gedaan, alles was en is precies de bedoeling geweest. Het is mijn eigen gecreëerde opleiding en ik ben mezelf en al mijn mede creators erg dankbaar.

Het is niet mijn bedoeling om hier mijn levensverhaal compleet te delen, maar ik denk dat het toch leuk is een klein beetje hierover te delen. Ik ben namelijk een lange tijd op zoek geweest naar iets wat ik miste. Ik zocht naar een specifieke vorm of rol om uiting te geven aan mijn creativiteit, intuïtie, emotie, fijngevoeligheid en enthousiasme. Ik kwam het alleen maar steeds niet tegen.

Ik heb ergens altijd het gevoel gehad dat ik een beetje een manusje van alles was en dat ik zoveel dingen tegelijk leuk vind en ook best, in aardig wat dingen goed ben, vooral als het om creativiteit, intuïtie, fantasie en fijngevoeligheid gaat.
Maar ik ervaarde mijn eigenschappen ook vaak als een probleem, omdat ik heel veel leuk vind kan ik moeilijk keuzes maken. En hierdoor raak ik verstrikt in wat ik echt leuk vind en waar ik echt voor wil gaan. Ik ben ook niet het type wat steeds hetzelfde wil doen want dan ga ik me snel vervelen en vind ik het saai worden.

Mijn gevoeligheid zat ook regelmatig in de weg, omdat dit zich vaak uitte in emoties, gevoelens en beelden in plaats van woorden. Waardoor ik ook vaak niet goed begrepen werd omdat ik deze emoties, gevoelens en beelden zelf amper kon begrijpen. Hierdoor was ik voor sommige vaak ook teveel, overdreven of juist een gesloten boek. Hierdoor schaamde ik me vaak voor mezelf en tegenover de ander.

Ik heb me vaak afgevraagd waarom ik op aarde ben geboren, wie ik werkelijk ben en wat ik hier kom doen. Ergens had ik het gevoel dat er meer is, ik kon het gewoon voelen. Ik voelde dat er iets op me wachtte, wat ik alleen niet kon definiëren.
Na de mavo moest ik een keuze maken wat ik zou willen worden, ik had werkelijk geen idee. Als klein meisje had ik graag archeologe actrice en moeder willen worden. Maar nu wist ik het echt niet.
Ik had me ingeschreven bij een vakopleiding in vormgeving, want ik dacht dat ik daar mijn creativiteit wel in kwijt kon. Maar ik werd helaas niet uitgeloot en kon geen alternatief vinden. Ik wist gewoon echt niet wat ik wilde en besloot te gaan werken. Uiteindelijk na verschillende banen en leuke werk ervaringen te hebben opgedaan, met name in de verkoop, besloot ik uiteindelijk een bbl opleiding in de zorg te gaan doen. Ik ronde mijn opleiding af en vond een goede baan in de zorg.
Maar toen ik in 2005 moeder werd van onze zoon en in 2009 van onze dochter voelde ik ineens mijn passie, dit is waar ik echt naar heb verlangt, 100% moeder zijn. Ik maakte een keuze vanuit mijn hart en stopte heel bewust na 8 jaar met mijn baan in de zorg om zo voor mijn eigen kinderen te kunnen zorgen.

Ik neem je nu even mee naar 2009, want achteraf is dit echt een Veldtkracht moment geweest. Ik zat relaxed achter mijn pc mijn administratie bij te werken, toen er plotseling ineens een zin uit mijn handen werd getypt.
Het voelde alsof mijn handen ineens overgenomen werden door iets wat ik niet bevatte.
Maar gek genoeg voelde het aan als mijn zoon vanuit een ander soort werkelijkheid.

Ik maakte in die tijd een heel donkere en onzekere tijd door, omdat onze zoon, van net vier jaar, de diagnose alfa-mannosidose kreeg. Een zeer zeldzame stofwisselingsziekte waar geen behandeling voor is.
De doctoren legden ons uit dat deze lysosomale stapelingsziekte progressief is en dat zijn levensverwachting onzeker is. Zijn ontwikkeling verloopt hierdoor anders dan bij andere kinderen. Hij heeft daardoor de nodige uitdagingen voor wat betreft zijn lichamelijke gezondheid en het verwerken en uiten van informatie van de wereld in en om hem heen.

De wereld stond op dat moment voor mij en mijn man, geheel op zijn kop en het leek alsof we in een zwarte donkere afgrond keken genaamd “de hel”. Ons vrolijke, gezonde, onbevangen kind wat altijd straalde, werd ineens als een doodziek kind bestempeld.
Wij beseften ons, dat onze toekomst er vanaf dat moment heel anders zou gaan uitzien. We gingen door een hel van angst, machteloosheid en onzekerheid, waarbij ons leven even compleet stil stond, terwijl de wereld om ons heen gewoon doorging. Dat was een hele heftige bizarre en onwerkelijk ervaring.

De spraak, gehoor en verwerkingsproblemen van onze zoon zorgden ervoor dat we moeilijk met hem konden communiceren en we wisten daarom niet precies wat er in hem omging. Ik kon hem intuïtief wel goed aanvoelen en begreep non-verbaal best wel heel veel van hem. Hierdoor hebben we een hechte band ontwikkeld. Omdat hij zeer fijngevoelig is en veel waarneemt op zijn eigen manier, maakte hij volledig mee dat we door een verdrietig stuk gingen en dat we ons machteloos voelden en angstig.

Hij zocht een (ongebruikelijke) manier om mij te bereiken en vond deze. Hij voelde waarschijnlijk dat mijn handen iets bijzonders konden. Dat wist ik toen helemaal nog niet, maar hij gebruikte ineens mijn handen en deze begonnen spontaan te schrijven. Ik wist niet wat me overkwam. Hij gaf mij een hele mooie en geruststellende boodschap vanuit een andere wereld. Puur om mij, zichzelf en ons gezin duidelijk te maken wat hij en wij nodig hadden op dat moment om weer uit de zwaarte naar het licht te wandelen.

Hij schreef:
“Lieve mama maak je geen zorgen over mij, zie wie ik ben en zie het grotere geheel. Want dat kun jij, daar ligt jouw kracht. Het is belangrijk voor me. Ook is het belangrijk dat ik kan opgroeien als “een normaal” kind. Jullie angsten helpen mij hier niet bij. Ik heb gekozen voor dit leven met jullie en jullie voor mij. Weet je nog? Ik weet dat jullie dit aankunnen en ik weet dat ik dit aankan. Het is de bedoeling. Ga verder waar je gebleven bent, ga terug naar het gevoel van voor de diagnose, want jullie doen het goed. Ik houd van jullie. Laat je angsten maar gaan het komt allemaal goed.”

Ik was enorm geschokt, ontroerd en het boorde recht in mijn ziel. “Hoe kan dit?” zei ik steeds maar weer en tegelijkertijd voelde ik aan alles dat dit waar was. Ik voelde me enorm verwonderd en dankbaar tegelijk! Het steunde me enorm om uit de angst te gaan en verder te gaan waar ik was gebleven. Ik voelde me intens dankbaar en zag werkelijk hierdoor het licht weer.
Dit gebeurde allemaal in 2009. Ik heb het in de jaren daarna nooit meer meegemaakt. Ik beschouwde het echt als een eenmalig wonder om te zorgen dat ik de draad weer zoveel mogelijk oppakte als voor de diagnose.

Vanaf 2014 ben ik voor mezelf een dagboek bij gaan houden omdat ik ineens zoveel in mezelf meemaakte. Ik was begonnen met mediteren en maakte van alles mee. Tijdens het opschrijven van deze meditatie ervaringen, kwam ik opeens in contact met een stem die zich in verschillende vormen liet voelen zien en horen en ik me ergens vaag herinnerde. Deze begon via mijn handen te schrijven. Ik vond het wonderlijk maar ook heel vreemd en kon niet geloven wat er in mij gebeurde. Ik dacht zelfs dat ik gek aan het worden was en het beangstigde me ook regelmatig. Maar het waren zulke rake, wijze en liefdevolle dingen die over mijn leven helder werden dat mijn eigen bewustwordingsproces een enorme boost hierdoor kreeg. Ik ben hierdoor echt een ander mens geworden, ik ben hierdoor meer mezelf geworden.

Inmiddels heeft mijn zoon vaker mijn handen geleend. Vaak op momenten dat ik het even niet meer weet en me machteloos voel. Ik ben er achter gekomen dat hij dit doet door zijn eigen essentie bewust met die van mij te laten versmelten. Mijn essentie ervaart dit en vertaalt het via mijn handen. Zo kan hij mij van alles duidelijk maken over zijn en mijn leven en wat hij, ik en wij als gezin door maken en wat hij en wij nodig hebben. Ik heb inmiddels veel ervaring opgedaan door middel van deze bijzondere vorm van communiceren. Dit is erg ondersteunend, vooral tijdens heftige processen waar we gewoonweg soms door heen moeten als gezin, doordat hij zich anders ontwikkeld en veel uitdagingen op verschillende gebieden te verwerken heeft. Iedere keer als zo’n proces weer is afgerond en de storm weer is gaan liggen, kan ik alleen maar verwondert en intens dankbaar zijn.
Inmiddels heb ik ook ervaringen met andere mensen opgedaan waarbij mijn handen geleend worden om een vertaalslag te maken van hetgeen wat vrijgegeven wil worden vanuit samensmelting. Dit waren bekende mensen maar ook regelmatig onbekende mensen. Ze lenen mijn handen om zichzelf iets te vertellen of om hun dierbare van informatie te voorzien wanneer ze zelf niet in staat zijn om dit te doen.

Inmiddels heb ik ook spontane ervaringen met dieren, stenen, planten, overleden mensen en geometrische codes, opgedaan. Ook heb ik ervaringen opgedaan tijdens verschillende groepsaangelegenheden. Ik heb ervaren dat er ook gezamenlijke samensmeltingen en uitwisselingen plaatvinden. Voor mij is er echt een heel magische, maar vooral liefdevolle wereld opgegaan.
Ik moet er wel bij zeggen dat het behoorlijk wat innerlijk werk van me heeft gevraagd. Ik heb regelmatig gedacht dat ik gek aan het worden was, waardoor het soms intens aanvoelde als balanceren op de rand van de hel en de hemel. Doordat ik dit helingsproces volledig ben aangegaan, ervaar ik dat ik hiermee automatisch ook een deel van mijn familielijn heel. En dat is echt een heel groots cadeau voor hen, mij en de generatie na mij.

De eerste bijzondere ervaring bij iemand die ik totaal niet kende zal ik nooit vergeten. Dit was zo intens en liefdevol. Het gebeurde tijdens een groepsondersteuning van lijfkrachtherstel op afstand. De vraag was om een baby ondersteuning te bieden in zijn ziekteproces. Ik ging aan de slag, maar ineens werden mijn handen heel erg warm en ik voelde dat ik pen en papier diende te pakken.
Het was een baby jongetje dat ik niet kende en andere kant van Nederland woont. Hij leende mijn handen. En schreef een ontroerende brief voor zijn oma en ouders.

Met een boel angst, ongeloof en tegen gesputter in mijn hoofd heb ik de brief naar oma gestuurd. Ik voelde namelijk hoe belangrijk dit voor dit baby jongetje was. Ik kon zijn urgentie in mijn hele lijf voelen en hierdoor kon ik mijn angst aan de kant schuiven. Zijn Oma stond er godzijdank voor open en was erg dankbaar dat ik naar mijn hart had geluisterd en mijn angst opzij had gezet. De baby liet me voelen en ervaren dat ik een passie en innerlijke kracht heb die gedeeld mag worden in de wereld. Het is het startpunt voor mij geweest om mijn passie recht te doen en er bestaansrecht aan te geven.

Ik ben erachter gekomen dat ons onderbewustzijn ons heel graag wil helpen. Het zoekt verschillende wegen om onszelf dat duidelijk te maken. We zijn gewoonweg verleerd om bewust contact te maken met deze delen van onszelf. Er zijn gelukkig 1.000.000 verschillende wegen die ons onderbewustzijn kan gebruiken.
En Veldtkracht is daar ook eentje van.

Veldtkracht