Bewustwording vraagt soms om ongemakkelijk en onhandig durven zijn.
Een Medereiziger: “Nienke, je innerlijke werk doen, zelfheling en zelfliefde toepassen? Hoe doe jij dat?” Een vraag die me gesteld werd en me bezig hield. Ze zei: “Je hoort er iedereen over. En er is een walhalla aan lichtwerkers die allemaal hun methode, cursussen en weet ik wat allemaal aanbieden. Soms zie je door de bomen het bos niet meer. Toch hoor je maar weinig kwetsbaarheid over hoe ontzettend ongemakkelijk en pijnlijk het kan zijn om met jezelf geconfronteerd te worden. En hoe onhandig je zelf soms kan zijn tijdens het oefenen van je eigen bewustwording. Het klinkt allemaal zo gemakkelijk, geweldig en zo moeiteloos. Maar eerlijk mezelf tegenkomen of op mijn bek gaan kan regelmatig ronduit kut en klote voelen”.
Ik: “Ja, dat ervaar ik ook zo en daarom deel ik graag over mijn leven dat soms ook heel ongemakkelijk en onhandig kan zijn, maar bovenal wat mij betreft ook heel menselijk aanvoelt. Ook al zie, ervaar en voel ik soms meer dan dat de meeste mensen doen. Misschien dat ik juist daarom ook wel veel ongemakkelijkheden en onhandigheden tegenkom. Maar het is zo liefdevol en waardevol als je onhandig en ongemakkelijk mag zijn van jezelf. Dat je op je bek mag gaan van jezelf en weer op kunt staan en verder lopen met een zware rugzak die ondertussen steeds lichter wordt”.
Ik denk dat bewustwording en je innerlijk werk doen voor iedereen anders is, omdat geen mens hetzelfde is. Dus ik heb er eigenlijk geen kant en klaar antwoord op hoe jij dat zou moeten doen en dat is ook niet de bedoeling. Ik voel dat iedereen daar juist zelf achter dient te komen, omdat op deze manier je authenticiteit ontvouwt, groeit en ontwikkelt. Ik geef daarom liever mijn eigen ervaringen vrij hoe ik het doe.
Er zijn vele wegen en ervaringen die je kunnen ondersteunen tijdens het pad van zelf bewustwording. In mijn beleving is er echt voor elk wat wils. Het gaat erom wat bij jou past en met je hart resoneert. Misschien heb je 10.000 verschillende manieren en ervaringen nodig of maar 1 of niets. Het is niet van belang. Het gaat om jouw geluk, om jouw leven, om jouw oorsprong.
Dus hoe doe ik het? Ik volg gewoon mijn innerlijk kompas. En ja, ik zal eerlijk met je zijn. Mijn innerlijk kompas leren gebruiken brengt regelmatig mijn persoonlijkheid in ongemakkelijkheden of onhandigheden omdat mijn hart en ziel graag bewustzijn wil creëren door gewoon te spelen in het nu. Wat vaak tegenstrijdig is met mijn persoonlijkheid die zich vooral een beetje op de achtergrond wil houden, soms in het verleden blijft hangen en / of controle wil uitoefenen op de toekomst.
Meestal dient zich bij mij in het nu van nature iets in het Veldt aan, een seintje, een ervaring of een trigger in mijn bewustzijn. Het voelt meestal als een geraaktheid in mijn lijf, emotie en bewustzijn waar mijn hoofd, hart en ziel van op “aan” gaat. Deze drie samen zijn voor mij een soort van geraaktheidsonderzoekers geworden. Inmiddels weet mijn hoofd en hart dat het onderzoeken van mijn geraaktheid mij tot een bewuster mens maakt. Ik speel graag met bewustzijns lagen en dan het liefste via de weg van het ongeziene magische. Gewoon omdat dat bij mijn hele zijn past. Net zoals iemand anders liever de weg kiest van de wetenschap en feiten of iets daartussen in, omdat dat beter bij hem of haar hele zijn past.
Ik activeer graag nieuw bewustzijn in mezelf, door naar mezelf en de ander te kijken in de ervaring. En dat onderzoeken doe ik op verschillende manieren. Ik deel vandaag een selfhealing / bewustwordingservaring in mijn eigen trauma-lichaam die recent is. Ik ervaarde en doorvoelde een doorbraak in december en dit gaf me weer mooie inzichten. Wie weet mag mijn ervaring je inspireren.
Dagboek fragment: 30 december 2022.
Ik zit achter mijn computer, ik staar naar een lege pagina. Ik voel dat mijn handen willen schrijven over een ervaring die confronterend en heftig was en tegelijkertijd liefdevol, verhelderend en helend. Het liet me uiteindelijk mijn eigen kracht ervaren. Ik heb alleen geen idee hoe ik moet beginnen. Ik merk dat mijn systeem in meditatieve staat verkeerd. Ik kan dan niet nadenken alleen maar stromen, althans zo voelt het. Er wil een frequentie door me heen schrijven die een boodschap voor me heeft. Dan ineens beginnen mijn handen te typen.
Ze weet dat ze moeilijk begrepen wordt. Sommige zien haar als bedreiging, als demon, heks, wappie, idioot, verleidster en als hoer. Ze zien haar liever dood dan levend. Maar er zijn er ook die haar als onschuldige magische wijze vrouw zien, die zichzelf en anderen liefheeft en die de waarheid van liefde begrijpt als de oneindige heelheid van het licht. Die het leven doorziet als een groot magisch scheppend wezen waarin donker en licht in alle levendigheid met elkaar dansen. Een vrouw die het hartverbindingsnetwerk begrijpt en activeert in bewustzijn met haar aanwezigheid.
Maar sommige zijn jaloers, zien haar als een bedreiging en zien haar hierdoor als prooi. Ze verkondigen leugens over haar en maken van haar een leugen door zwart over haar te spreken. Omdat ze in hun ogen Jezus verleid met uitdagende woorden, haar sterke onafhankelijkheid en ongrijpbaarheid. Waardoor hun eigen verkondigde waarheid op het spel staat. Sterker nog, ze zijn bang dat zij de waarheid verandert waardoor hun leugen zichtbaar wordt.
Steeds meer wordt er via haar trilling vrijgegeven omdat het tijd is om het magische onderdrukte vrouwelijke van de brandstapels, andere afslachtingen en leugens te bevrijden. Jezus van het kruis te halen omdat het beeld van hem aan het kruis eerder een trofee van het menselijk lijden voorstelt dan de ware liefde die moedernatuur ons dagelijks te bieden heeft.
Ik voel haar aanwezigheid, het is de frequentie van Maria Magdalena die door mijn handen wil stromen.
Lieve Nienke, deel jouw ervaring in het nu, het is ook mijn ervaring van toen. Je voelde me afgelopen weekend heel helder trillend aanwezig in jou. Het veld gebruikt mijn naam om de frequentie van het magische vrouwelijke aan te geven. Zodat jij en anderen het beter kunnen begrijpen wat we bedoelen met het onderdrukte magische vrouwelijke, maar ook het magische mannelijke in de mens. Zoals je uit ervaring weet is het soms handig om de ervaring van een geleefd mens te gebruiken om de frequentie aan te duiden. Vandaar de persoon Maria Magdalena als voorbeeld, maar het had ook een andere magische vrouw of man kunnen zijn. Het magische vrouwelijke en mannelijke leeft in ieder mens. Jij bent de belichaming van de samensmelting tussen jouw eigen mannelijke en vrouwelijke delen in jou. Jij bent scheppingskracht, jij bent je eigen tovenaar en tovenares. Zowel in jezelf als buiten jezelf.
Durf te delen over je ervaringen en de naakte transformaties van angst voor afwijzing en de ontwakende waarheid van ware liefde in jou. Krachtige kwetsbaarheid vanuit jouw frequentie die zichzelf stap voor stap op magische wijze heelt van trauma en onderdrukking op jouw vrouwelijke delen. Jouw kracht is het durven doorvoelen wat jouw geraaktheid jou wil vertellen wanneer het zich in je veld aandient. Je kijkt hoe het jou in beweging wil brengen naar een bewuster mens. Zowel vanuit de ziel, het hart en de persoonlijkheid. Zodat je het kan transformeren en vrijgeven op jou tempo vanuit jouw ware liefde. Het is jouw unieke hartsverbinding die contact maakt via het hartsverbindingsnetwerk.
Dagboek fragment 17 december 2020:
Mijn vriendin vroeg of ik zin had om mee te gaan naar iemand die via muziek en zingen in een groep mensen inspireert om hun eigen kracht te ervaren. Ik had wel zin in een inspirerende dag met muziek en klank, dus ik ging mee. We komen aan in een klooster. Even word ik aangeraakt en voel ik de zware frequenties van religie mijn systeem binnen sijpelen. Even voel ik de rebel in mij die in zichzelf een grapje maakt om deze enigszins zware frequentie direct lichter te maken in mezelf.
Ik stel me voor in een groep mensen tijdens het voorstelrondje. Ik zeg hoe ik heet en wat ik graag doe. Ik deel wat onzeker dat ik lichttaal spreek via mijn stem, ogen en handen. Ik leg uit dat ik met deze taal het zelfherstellend vermogen aanspreek, bekrachtig, uitlijn en activeer via het universele veld. Zowel in mezelf als in de velden buiten mij. Het liefste doe ik dat spontaan als het zich aandient en wanneer dit zo voelt in mij in het nu. Ik vraag of mensen daar problemen mee hebben, mocht dit zich aandienen deze dag. Omdat het de laatste tijd wel vaker ineens spontaan gebeurd.
Terwijl ik het zeg voel ik ineens een enorme onrust. Het is mijn controle systeem, want ik voel ik dat ik bang en onzeker ben dat het weer spontaan gebeurd en ik hierdoor misschien afgewezen wordt. Maar er is ook een deel in mij die dolgraag samen vrij wil stromen om het veld te bekrachtigen en meer liefde, licht en bewustzijn belichaamd zichtbaar te maken en te verspreiden.
Ergens voel ik ook een gevoel van ongemakkelijkheid, onhandigheid en ongepastheid dat ik in andermans groep dit gewoon vraag. Kortom: er gebeurd van binnen ineens van alles met me en ik wordt onzeker. En dit gebouw doet er nog een schepje boven op met de vinger van de wijzende kerkvaders en de trofee aan de muur. Jezus aan het kruis die mijn onderbewustzijn laat weten dat als ik mijn ziel aanzet ik opgehangen word. Ik had beter mijn mond kunnen houden of misschien hier wel helemaal niet naar toe moeten komen.
Een vrouw zegt dat ze ook iemand kent die lichttaal spreekt. Ze zegt dat het haar altijd goed doet, ze is nieuwsgierig naar het mijne. Maar er is ook een vrouw in de groep heel resoluut is. Ze komt ineens behoorlijk fel uit haar woorden. Ze zegt: “ik wil niets van jou ontvangen, ik wil al helemaal niet dat je me aanraakt, ik ben hier voor mezelf en dat zou jij ook moeten doen”. Ik noem haar voor het gemak Hetty. Ze heeft zich even geleden al voorgesteld en uitgebreid verteld over haar bijzondere gave. Ze is opgeleid tot sjamaan en is samen met haar vriendin gekomen om vandaag te genieten van de muziek en de bijzondere boodschappen van Kas.
Ik zak direct door de grond. Oh nee, niet weer zo’n situatie, waarom kan ik ook mijn mond niet gewoon houden. Iets wat geschrokken door haar felheid zeg ik heel rustig dat het klopt dat ik hier inderdaad voor mezelf ben. Ik voel hoe mijn hart in mijn keel bonkt.
Even wordt ik overvallen door een beeld van het kleine meisje van vroeger die weggestuurd en afgewezen wordt door haar stiefmoeder, omdat dat haar broertje van twee huilt en hij gerustgesteld wil worden. Omdat hij troost en een luisterend oor nodig heeft en even opgepakt wil worden in plaats van het geschreeuw aanhoren boven zijn bedje. Waarop ze me naar mijn eigen kamer bonjourt en kwaadaardig toespreekt dat zij niet van plan is toe te geven aan mijn broertjes smeekbede om hem uit bed te halen om hem te troosten. Ze heeft namelijk gelezen in een opvoedkundig boek dat dit helemaal niet goed is voor een kind, want het moet leren zichzelf te troosten. Het liefste zo vroeg mogelijk. Waarop ik net als mijn broertje even later huilend onder de dekens lig en mezelf leer troosten omdat mijn vader en stiefmoeder mij en mijn broertje niet kunnen zien, horen en voelen. Waar het echt om gaat.
Mijn keel sluit zich volledig af bij deze onverwachte beelden. Ik pak de hand van dit kleine meisje vast en stel haar gerust. Ondertussen breng ik mijn handen gevouwen bij elkaar in mijn schoot met mijn wijsvingers op elkaar. Iets wat ik van nature graag doe, ik voel me direct rustig worden. Ik knik naar Hetty en zeg: “fijn dat je het eerlijk aangeeft”.
Kas is de man die vandaag een groep begeleid met helende muziek om mensen hun hart te laten openen en te bekrachtigen met klank en muziek. Hij zegt: “Nienke, ik zou het wel fijn vinden als je even aangeeft wanneer je het gevoel hebt dat je persoonlijk iets zou kunnen betekenen voor iemand. Zodat de ander kan aangeven of hij of zij wel of niet wenst aangeraakt te worden in het moment”. Ik knik en zeg: Ja”, natuurlijk”. Mijn hart is alleen nog steeds onrustig.
Kas tast me af in energie, hij vraagt of ik zijn muziek wil ontvangen met een boodschap. “Ja graag”, zeg ik. Ik vraag of ik tegenover hem mag zitten om te mogen ontvangen. Hij vindt het prima. Ik ga voor hem zitten maar merk dat hij achteruit deinst wanneer ik hem recht in zijn ogen aankijk. Hij zegt het ook: “Oh, kom je zo dichtbij?” Euh ja, zeg ik een tikkeltje geschrokken en schuif automatisch wat onzeker naar achteren door zijn reactie. Hij vraagt me nog ietsje meer afstand te nemen. Ik voel dat hij me niet helemaal vertrouwt. Weer voel ik een lichte vorm van afwijzing. Toch ben ik blij dat hij zo eerlijk is, zijn grens aangeeft en het bij zichzelf houdt.
Hij vraagt me wat ik hier voor mezelf kom doen. Ik vertel dat ik graag mijn licht en liefde wil laten stromen en schijnen in de buitenwereld, maar dat ik dat nog vaak niet durf omdat ik mijn ware liefde in mezelf nog vaak veroordeel en afwijs. Door mijn eigen dualiteit tussen mijn hoofd en hart ontstaan er regelmatig ongemakkelijke en onhandige situaties. Ik merk dat velen me daarom vaak ook niet begrijpen en hetgeen ik graag doe gek vinden. Wat ik ook wel begrijp, want het is best gek en vrij ongewoon wat ik doe. Liever deel ik vanuit mijn persoonlijkheid op een veilige manier via mijn website en activaties, terwijl ik voel dat het tijd is om belichaamd op te staan voor liefde en verbinding. Alleen weet ik niet zo goed hoe.
Op het moment dat ik het zeg, word ik emotioneel en voel ineens messteken van afwijzing, ze boren recht in mijn ziel. Ik voel dat mijn daarop gebaseerde programma’s weer uitvergroot worden, die van zelfdestructie. Een deel in mij die nog steeds controle wil houden en denkt: “doe maar normaal dan doe je al gek genoeg.” Deze stem zegt regelmatig: “ doe niet zo overdreven, bemoei je gewoon met je eigen zaken en houdt je mond, je ogen en handen thuis. Er zit niemand op jouw rariteitenliefde te wachten. Zie je dat nou nog niet in? Houdt het toch gewoon voor jezelf. Je trekt er alleen maar problemen en confrontaties mee aan of een gevoel van eenzaamheid op het moment dat je je onder de mensen begeeft”.
Het is een hardnekkige dominante stem van mijn innerlijke zelfcriticus die bang is. En geneigd is eerder te kijken naar de momenten waarin ik heb gefaald, ben afgewezen dan naar de momenten waarin ik volledig in mijn kracht stond en met open armen werd ontvangen. Terwijl die momenten veel vaker voor komen dan afwijzing.
Kas activeert met zijn muziek mijn innerlijke stroom, in mijn lichaam voel ik van alles tintelen. Ik zie in zijn ogen mijn eigen kwetsbaarheid, waardoor ik word aangeraakt en bij mijn eigen pijnlichaam terecht kom. Het is de gemartelde in mij die aangeraakt wordt. Ik voel mijn shit, mijn persoonlijkheid die haar ongewone manier van haar zielenlicht weer eens veroordeeld en afwijst. Omdat de ander me afwijst, me bij voorbaat al veroordeelt en in een hokje propt. In Hetty haar ogen zie ik ook het jonge kind, dat boos en verdrietig is omdat het niet gezien en gehoord word, ze houd het verstopt achter een dominant veroordelend “ik weet het beter” masker. Ik doorzie het spel, het maakt me verdrietig. Ik zie mijn eigen masker van de machteloze gemartelde in de spiegel die ze me voorhoud.
Ondanks dat ik van binnen het Veldt van licht, zelfliefde en mijn eigen wijsheid voel stromen en me gerust wil stellen door inzichten die het Veldt me geeft, laat ik het niet toe. Mijn eigen programma van zelfafwijzing vanuit mijn persoonlijkheid is dominanter. Hierdoor vliegt de deksel van de beerput open. De wond van (zelf)afwijzing word ineens met grof geweld opengerukt door de helende muziek, die over het spelende onschuldige kind gaat. Ik voel het kleine kind in mij wat dolgraag vrij wil spelen met mensen en de ongeziene wereld om ons heen. Maar een dominante tegenpool “ik weet het beter, dus doe normaal met je kinderachtige idioterie” staat ineens in de deuropening. Het is de leraar die zegt dat tovenaars niet bestaan en vraagt wat ik nu echt graag later wil worden?
Mijn persoonlijkheid wil opstaan en vertrekken omdat de polariteit, angst en de pijn van deze wond die nu word opengerukt wordt, waarin alle vormen van afwijzing te zien zijn, gewoonweg te groot en te pijnlijk is. Twee werelden in mij die ineens opnieuw gaan duelleren in de wereld van (zelf)liefde en (zelf)afwijzing. Maar de schijnwerper van (zelf)liefde wordt ineens zo groot dat deze me met mijn billen aan de grond houdt en er spontaan direct klanken uit mijn mond beginnen te stromen en mijn handen beginnen te dansen op de uitnodigende muziektonen van Kas. Weer die scherpe pijn van schaamte en ongemakkelijkheid dat ik raar spreek en rare klanken maak in een groep vol mensen. En terplekke voel ik dat wat ik vrijgeef helend voor mijzelf is en tegelijkertijd ook voor de groep en het veld waarmee ik verbonden ben. Ik voel het zo helder en dwars door mijn lichaam en velden stromen, bovendien zie ik de uitwisseling in parels en lijnen over en weer in de groep dansen voor mijn geestesoog. Het is de kracht van osmose. Ik kan deze liefde niet tegenhouden, omdat het mijn verlangen is om deze liefde te laten stromen in het veld van verbinding. Mijn handen worden uitgenodigd om te dansen en mijn stem wordt uitgenodigd om zelfliefde en zelfheling te spreken en vrij te geven aan het veld.
Ik ben bang dat er een opnieuw een confrontatie gaat plaatsvinden. Ik heb de afkeer en afgunst gezien in Hetty haar ogen en vijandigheid gevoeld in haar gedrag. Ik herken maar al te goed de manier hoe ze naar me kijkt en zich uit tegenover mij. Ik voel het aan mijn dichtgeknepen keel en mijn kloppende hart. Ik zie dat mijn ziel de frequentie van eigenliefde en zelfheling wil laten stromen. Maar mijn persoonlijkheid heeft hier vandaag echt totaal geen zin. Ik wil wegvluchten voor de ongemakkelijkheid, onhandigheid maar bovenal voor de confrontatie.
Wanneer de muziek is gestopt en de groep uit de zaal vertrekt naar de koffietafel, voel ik een enorme boosheid opkomen en sta als een klein kind boos te zijn. Kas vraagt wat er is. Ik wil echt weg nu, ik wil naar huis. Ik roep boos en fanatiek: ”ik wil fucking deze vorm van liefde en licht niet zijn. Dat idiote getjoekoepakka kan de boom in vandaag. Ik wordt gek van al die mensen die ik steeds aantrek die me continu de grond in wensen te boren of mij willen domineren met hun waarheid of persoonlijkheid. Me willen vertellen dat ik teveel ben, teveel geef en me belerend toespreken wat ik werkelijk allemaal wel en niet zou moeten doen. Ze wijzen me af omdat zij denken dat ik al mijn liefde weggeef met mijn onzin, teveel met de ander bezig ben in plaats van mijn liefde aan mezelf te geven. Ze doen niet eens moeite om me te leren kennen. Nee, ze denken me al van haver tot gort te kennen in heel mijn wezen”.
Het probleem is dat ik van binnen een totaal andere waarheid voel en ervaar. Ze voelen en begrijpen de overvloed van (eigen)liefde en zelfheling niet. Misschien wel omdat ze zelf in tekort denken, ervaren en/ of leven? Sommige bedenken werkelijk de gekste verhalen, ananlyses, theorieën, labels en diagnoses over mij. Ze hebben hun kant en klare mening en veroordeling al klaar voor ze überhaupt mijn ware essentie belichaamd hebben ontmoet of ontvangen. Het zijn hun eigen verhalen die ze op me projecteren. Ik geef mezelf vooral liefde en heling als ik uit mijn comfortzone stap en me mag verbinden via mijn Harts verbinding met het eenheidsveld gewoon in het nu. Alleen heb ik daar nu effe helemaal geen zin in omdat ik me onveilig voel en onzeker.
Het is misschien lullig gezegd, maar met dat veld waar ik me mee verbonden voel is iedereen onlosmakelijk verbonden. Mijn manier van liefde vrijgeven kost geen energie: het geeft energie. Het gaat moeiteloos omdat ik belichaamd gebruik maak van osmose. Een energetische uitwisseling die plaatsvindt tussen twee of meerdere velden in geven, nemen en ontvangen. Een gelijkwaardige manier die elkaar aanvult, uitlijnt en gebruik maakt van elkaars krachten.
Even is het stil van woorden door mijn tranen. Maar de conversatie gaat binnen in mij verder: Als we denken dat wij het beter weten en de ander alleen iets te geven hebben en zelf niets te ontvangen van de ander, tja, dan kan het inderdaad uitputtend en vervelend zijn voor de ontvanger. Omdat je dan geeft vanuit jouw persoonlijkheid, het ego, die vaak zichzelf vooral belangrijk vindt en zich voedt met het ontvangen van complimenten en ego-strelingen van anderen.
Het maakt dat mensen zichzelf of elkaar op een voetstuk zetten en dat maakt van mensen afhankelijke wezens. Om eerlijk te zijn wens ik dat te doorbreken, te laten zien door zelf te doorleven dat ware liefde een wederkerig gelijkwaardig proces is tussen geven en ontvangen van elkaars kwaliteiten. Waardoor het enkel Osmose is. “Hoe kan ik dat de mensen overbrengen als mijn keel steeds dichtgeknepen wordt en mijn hart zowat mijn lichaam uit bonkt omdat ik bang ben voor heftige explosieve reacties en dominante uitingen van anderen. Die perse gelijk willen hebben en of mij willen domineren”.
“Achior, help me!”, schreeuw ik van binnen. “Haal me op met je reuzenhand! Ik wil dit gedoe en deze irritante dominante spiegels en confrontaties niet steeds aantrekken. Puinzooi. Laat me alsjeblieft zien waarom ik steeds afwijzende en jaloerse mensen opzoek of aantrek. Ik ben het zo spuug zat! Geef me nu antwoord, ik wil weten waarom ik dit aantrek. Om eerlijk te zijn krijg ik hierdoor eerder het gevoel dat ik me zou moeten schamen voor de liefde en het licht dat dwars door me heen wil stromen. Maar me steeds opnieuw schamen en me vervolgens kleinmaken en terugtrekken kan toch niet de bedoeling van mijn leven zijn?”
Ik zie regelmatig trauma-lagen van religie, schaamte, schuld, macht en misbruik in de velden om me heen vormen. Verpakt in de meest bijzondere verpakkingen. Is dat het waarom ik deze spiegels van afwijzing aantrek? Vanuit angst dat ik mijn traumalichaam niet durf aan te kijken? En anderen hun traumalagen op mij projecteren? En ik liever confrontaties uit de weg ga, omdat ik niet weet hoe ik met afwijzing moet dealen. Omdat het me gewoonweg intens raakt?
Kas ziet mij innerlijk worstelen en innerlijk vechten met mezelf. Hij zegt: “Je kan besluiten nu weg te gaan, maar je kan ook gewoon je licht en liefde laten stromen en voelen dat je veilig en zeker bent in jezelf. Ook als je afgewezen wordt. Je wordt hier niet op de brandstapel gezet of vermoord. Voel maar hoe dat voor jou voelt, misschien kun je je hart helen in de ervaringen die jij met al jouw delen hebt ervaren. De ervaringen waarin jouw licht door de ander werd afgewezen, gebagatelliseerd en op nare wijze werd gedoofd. Want dat is volgens mij jouw uitdaging voor vandaag. Jouw hart en zielservaringen helen door jezelf toe te staan dat jouw licht er volledig mag zijn, ook als jij door een ander afgewezen, verzwegen, monddood en afgemaakt wordt”.
Mijn lichaam reageerde met allerlei ongemakkelijke reacties, ik voelde zo haar bevestiging, mijn uitdaging werd ineens helder. Het was een schot in de roos. Ik besluit te blijven en het licht en mijn eigenliefde gewoon door al mijn cellen heen te laten stromen. Ook als dat zou zorgen voor een confrontatie. Ik besloot dat de confrontatie die mogelijk kon plaatsvinden het hart en de ziel van mij wenst te helen en te bekrachtigen om werkelijk voor mijn eigen stroom van overvloed, van (eigen)liefde en zelfheling te kiezen.
Halverwege de dag ontstond de confrontatie. Kas vraagt Hetty om haar thema in te brengen. Ze spreekt over dat ze zich nooit gehoord voelt, dat ze zich vaak afgewezen voelt omdat mensen niet willen horen wat ze te zeggen heeft. Omdat anderen de waarheid niet willen horen uit haar mond omdat de waarheid te hard en te confronterend is voor de ander. Ze zegt dat dit haar rode draad in haar leven is.
Mooi, daar kan ik wel iets mee, zegt Kas. Vele in de groep zullen het thema afwijzing herkennen, dus mensen voel maar mee met de muziek wat het met jou doet. Laat het lekker stromen. Ik voel de muziek direct in mijn eigen systeem. Ik begin bewegende geometrische patronen, lijnen en parels te zien. Ze dansen voor mijn geestesoog. Ze laten me de wond van afwijzing in mij en buiten mij voelen, waarop mijn stem spontaan samensmelt met de muziek en helende codes vrij begint te geven in zowel mijn eigen veld als in het gezamenlijk veld van de groep. Het is ontroerend mooi, dit samenspel van lijnen en parels tussen ieder individu en de groep. Ik zie zo’n mooi speelveld van dansende frequenties die een geheel vormen. Ik maak me niet druk over wat er ontstaat, ook omdat Kas had gezegd dat iedereen gewoon zelf mocht voelen wat de muziek met je deed. In mijn beleving spreek ik zacht en laat ik mijn handen dansen met mijn eigen systeem, gewoon zittend op de grond op mijn eigen plekje. Met mijn ogen gesloten geef ik mijn eigen helende frequenties vrij aan mezelf en tevens aan de groep. En vanuit de groep mag ik ook helende frequenties terug ontvangen.
Wanneer de muziek stopt, krijg ik onverwacht de volle lading. Hetty wordt boos en opnieuw spreek ze met felle woorden. Ze vindt het schandalig en respectloos van mij dat ik de muziek die alleen voor haar bedoeld was, had verstoort. Het leidde haar zo ontzettend af. Ze had nog zo gezegd dat ze niets van mij wilde ontvangen. Ze vond het echt respectloos, ze had zich van te voren nog zo kwetsbaar opgesteld om te zeggen dat ze er zo’n last van had dat ze nooit gehoord wordt. En nu deed ik daar nog eens een grote schep bovenop.
Ik schrok van haar reactie, want zo had ik de hele situatie niet ervaren, laat staan bedoeld. Ineens was ik de slechterik. Terwijl ik liefde had ervaren, zo aanwezig en storend zoals ze het nu zegt, had ik mezelf helemaal niet ervaren. De muziek liet mij zien en voelen dat deze voor het veld van de hele groep en het veld daar buiten bedoeld was, niemand uitgezonderd. Ik had het osmoseveld zien stromen en ervaren waarin een samenwerkende verbindende eenheid van liefde ontstond tussen alle deelnemers van de groep. Ik had mijn ogen dicht gehad, dus ik had ook niet gezien dat ze zich aan me stoorde.
Ik voelde me ineens super naïef en ongelooflijk stout. Ik werd ineens het rebelse meisje van de klas, iets wat ik vroeger nooit durfde te zijn maar wel van binnen zo voelde. Ik klapte volledig dicht door de agressieve manier waarmee ze me aanwees als haar dader. Ik voelde me vanuit mijn persoonlijkheid gekwetst en schuldig tegelijkertijd. “Nienke, hoe kon je zo idioot, kinderlijk en impulsief zijn? Je weet zelf heel goed hoe pijnlijk het is als je niet gehoord wordt. Weer die (licht)bak ellende van afwijzing, niet alleen in mij, maar ook bij deze mevrouw. Moet dit echt elke keer zo gaan als ik me onder de mensen begeef? Verdorie Achior, snap je dan niet dat ik daarom geen zin heb om me onder de mensen te begeven?”
Achior: niets is wat het lijkt. Soms moeten er nu eenmaal ervaringen plaatvinden die de energie in beweging brengt zodat er zowel in jou als in de ander als in het veld vernieuwd bewustzijn kan plaatsvinden. En zeg nou zelf: je in een geboorte kanaal begeven of een kind baren is nou eenmaal niet altijd even pijnloos toch?”
Nou eerlijk, Achior, ik baar liever een kind, of wordt liever opnieuw geboren, dan dat ik volledig afgemaakt en dood gekeken of doodgezwegen wordt door de ander.
“Dan gaan we voor opnieuw geboren worden, toch?.”
Daar zat ik met een bek vol tanden, het schaamrood op mijn kaken en mijn scheppingskracht nog gierend door mijn lijf. Het gebeurde gewoon, mijn verlangen is blijkbaar grootser en niet onder de indruk van de angst van mijn persoonlijkheid of de angst van de persoonlijkheid van de ander. Soms trek ik mijn eigen liefde echt niet. Nu dus ook niet, ik voel me zeer ongemakkijk en onhandig nu ik mijn schijnwerper spontaan heb aangezet en als reactie midden in mijn gezicht gespuugd wordt. Want zo voelen haar woorden. Maar ik haat het ook dat ik iemand pijn doe en me nu machteloos voel omdat ik volledig dichtklap. Ik zwijg en slik de tranen weg door mijn pijnlijke keel. En zeg: “sorry, zo heb ik het niet bedoeld”. Maar ik zie dat mijn excuses niet aankomt. Dus ik projecteer ook mijn eigen shit, ik projecteer zowel dader als slachtoffer. “Achior, waarom doe ik dat? Wat heeft het voor zin?”
Ik hoor ineens iemand tegen Hetty zeggen dat ze zich verbaast over de zachtheid van de muziek en Hetty’s hardheid waarmee ze in de pauze nog had gesproken over vrouwen die moeten stoppen met janken en zeiken over de heksenvervolging.
De afwijzing die zich op het toneel afspeelt in de groep tussen mij en Hetty raakt haar. Niet alleen haar maar ook de groep. De opmerking van de vrouw raakt me en is blijkbaar het antwoord op mijn vraag waarom ik geneigd ben me zowel dader maar vooral slachtoffer te voelen van mijn eigen licht. Ik heb dus blijkbaar weer opnieuw te maken met het traumaveld van de heksenvervolging en niet alleen ik, maar de hele groep heeft blijkbaar vandaag hierin iets te helen of bewust te worden.
Hetty spuwt met vurige ogen naar de vrouw. “Ik ben heel erg zacht, alleen zien jullie dat niet”, zegt ze. Ik zie Hetty’s linkervoet oplichten. Ik zie dat het om aandacht vraagt. Het vraagt om haar eigen zachte kracht. Mijn handen beginnen te tintelen maar ik doe niets en zeg niets. Ondertussen leg ik mijn handen op mijn eigen bonkende hart. Alles wat ik nu zou zeggen zal toch niet gehoord worden en aankomen. Kas voelt zich een tikkeltje ongemakkelijk en pakt gauw de draad weer op met zijn muziek. Hij vraagt of er iemand behoefte heeft om iets in te brengen of te ontvangen.
Ineens uit het niets zegt de man tegenover me, die steeds opmerkelijk mijn ogen en wellicht mijn aura leest: “Ik ben een echte gever, een healer maar geen goede ontvanger. Ineens zie ik hoe kwetsbaar hij zich uit, hij raakt er zelf geëmotioneerd van. Ik voel en zie hem, zijn eerlijkheid en kwetsbaarheid raakt me. Hij zegt tegen Kas: ”ik zou graag willen voelen en ervaren hoe het is om te mogen ontvangen.” Ondertussen voel ik hoe mijn handen opnieuw warm worden en beginnen te tintelen. Mijn hart bonkt angst. Ik durf niets meer te ondernemen en stop mijn handen onder mijn billen. Kas kijkt me aan en zegt, ik denk dat dit het juiste moment voor jou is om jouw licht te laten schijnen. Ik herpak me en zeg dat ik inderdaad iets voel stromen. Ik vraag ongemakkelijk of de man mijn handen en stem zou willen ontvangen. Hij zegt: “Ja, heel graag”.
Wanneer de muziek begint, zie ik opnieuw dansende geometrie verschijnen en mijn handen gaan naar zijn voorhoofd en hart. Ik leg ze daar te rusten. Even wordt ik onzeker omdat ik de afkeurende ogen van Hetty en haar vriendin op mij voel schijnen. Ik voel hoe de frequentie in mijn handen direct afzwakt als ik me met hun veld verbind. Ik voel hoe mijn handen ineens vanuit mijn persoonlijkheid ongemakkelijke en onhandig beginnen te sturen. Ik voel dat de man dit ook voelt. Het voelt helemaal niet okay en weet, ik moet nu stoppen. Dit is mijn eigen onzekerheid die de frequentie, stromend door mijn handen, doet afzwakken. Ik adem een keer diep in en kies ervoor het veld van de twee dames los te laten en in mijn volle licht te gaan staan.
Vervolgens beginnen mijn handen vol overgave met de heilige geometrische vormen te dansen. Ze activeren en lijnen uit, ze smelten samen in het gezamenlijk osmose veld. Mijn stem en handen bekrachtigen het veld doordat het ongeziene, wat stromend en spelend is, zichtbaar gemaakt wordt via mijn belichaming. Ik voel hoe alle harten het hart van de groep liefde geeft en tegelijkertijd ontvangt. Daarmee ontvang ik de bekrachtiging in het belichaamd mogen vrijgeven en ontvangen van mijn eigen ware liefdesveld. Ik voel hoe de groep individueel en gezamenlijk op zijn of haar eigen unieke manier mee doet en we elkaar allemaal updaten in energie en elkaar uitlijnen en bekrachtigen. Ik voel via mijn stem en handen de elementen in mij en door me heen stromen. Ik voel het osmose veld van liefde door mijn hart van binnen naar buiten en van buiten naar binnen ademen. Het is zo helend, iedere keer ontroerd en verwonderd het mij als ik deze vorm van eenheid en verbinding mag ervaren via mijn belichaming. De man en ik bedanken elkaar en de hele groep. De man benoemd dat hij het heel fijn vond wat hij had mogen ontvangen.
Nadat de man is uitgesproken wordt de vriendin van Hetty ineens heel bang, boos en kwaad op mij. Ze deinst angstig naar achteren in haar stoel en wijst letterlijk met haar vinger naar me en zegt tegen Kas dat ze zich niet meer veilig voelt in de groep zolang ik aanwezig ben. Ze heeft gezien wat ik doe en wie ik werkelijk ben. Ze kijkt naar me alsof ze oog in oog staat met de duivel. Ik word overvallen door haar emotie en enorme angst, mijn hart bonkt doodsangsten, mijn hele lichaam wil wegvluchten. Het voelt zich niet veilig alsof er een pistool op me gericht staat. Het is zo heftig dat mijn lichaam begint te trillen en links in mijn buik voel ik een pijnscheut. Ik voel dat dit echt trauma is wat in mijn DNA geheugen naar de oppervlakte trilt. Ik kan de doodsteek nog voelen zitten. In haar ogen zie ik exact dezelfde angst alleen dan vanuit haar eigen traumalichaam.
Angst spuugt opnieuw met vurige vlammen. Ze blijft maar wijzen met haar ogen en wijsvinger, ze kijkt Kas aan en zegt: Dat, dat je “dat” toelaat hier in de groep.
Ik voel me ineens als een satan neergezet die veroordeeld wordt als een “dat”. Mijn keel word dichtgeknepen en mijn hart bonkt zowat uit mijn lichaam. Ik zie mijn hart in de vorm van een versteende grijze spons uit mijn borstkas vallen. Ik kan de elektrische geladen delen om de steen in lichtgevende draden heen zien bewegen. Ze doen hun best om mijn hart te verwarmen. Ik pak automatisch mijn hart en voorhoofd vast en ineens zie ik flitsende beelden vanuit andere tijdlijnen, ze worden in mijn hart samen gebracht. Beelden waar ik mezelf gemarteld zag hangen aan het kruis, gestenigd, verkracht, misbruikt, vermoord en geheim werd gehouden. Ik zag ook beelden dat ik mezelf van het leven beroofde omdat ik er van overtuigd was geraakt dat ik schadelijk zou zijn voor de wereld. Ik zag de angst om mijn eigen liefdes licht te laten schijnen. Bang dat ik opnieuw mezelf en anderen daarmee de dood injaag. Alles komt ineens samen en ze vormen een bol. Ik zie een frequentie, ik zie een onbekende geometrische code flitsen voor mijn geestesoog. Ik voel hoe deze mijn cel en DNA geheugen bewust maakt van bepaalde overlevingsstrategieën en programma’s.
Ik kijk beide vrouwen in hun ogen aan en zie de pijnlijke spiegel van trauma en afwijzing. Ik kijk erin en zie mijn uitdaging in de pure rauwe naaktheid van het leven. Ik zie de angst voor de kracht vanuit het ongeziene en de angst voor de speelsheid, zachtheid en de overvloed van de ware liefde en bewustzijn in het zelve. Door mijn eigen harde zelfafwijzing schiet ik weer in mijn overlevingsstrategie en eigen projectie, waardoor ik het traumaveld in mezelf opnieuw heb opgeroepen. Het is tijd om er bewustzijn op te krijgen. En de kern van het traumaveld in ons eigen hart te helen.
Ondertussen spreken hun ogen nog steeds vijandig: “ jij bent degene die de mensheid tekort doet, ja jij met je duivelse krachten”. Wat er door jou heen stroomt is niet goddelijk maar duivels. Ik kijk mijn grootste angst en pijn van afwijzing en verraad in de ogen aan. Met mijn handen op mijn hart probeer ik mezelf gerust te stellen en bij mezelf in liefde te blijven. De tranen biggelen ondertussen vanuit machteloosheid over mijn wangen.
Ik word ter plekke levend in 2022 voor de zoveelste gestenigd, de healingcirckel wordt van het ene moment in de andere verandert in de berg van golgotha. Wanneer ik besluit dit keer een poging te doen om mijn mond open te trekken om voor moeder natuur (eigen)liefde, (zelf)heling, verbinding en het veld van eenheid op te gaan staan, wordt mijn mond direct gesnoerd door Kas. In zijn ogen zie ik zijn angst. De angst voor een confrontatie en escalatie, maar ook zijn eigen doodsvonnis. Een angst die ik maar al te goed ken en op dit moment aan het doorvoelen ben. Ik besluit mijn mond te houden.
Ik zie dat ook hij via zijn (onbewuste) overlevingsstrategie reageert en ergens misschien aanvoelt dat ik sterk genoeg ben om mijn rug recht te houden. “Nou, zo erg was het nu ook weer niet dat ik moest ingrijpen” zegt hij onhandig tegen de twee dames. Ik verbaas me over zijn woordkeuze. Hoezo erg? Wat is er in zijn ogen dan gebeurd wat erg was en echt niet kon?
Ik maakte een belichaamde vertaling en uitlijning van ons gezamenlijk osmose veld. Een vertaling van helende liefdes frequenties die vrij stromen in het veld. Ik maakte klanken die recht vanuit mijn hart en het universele veld komen, ondersteund door Kas zijn muziek. De man die bewust wilde ontvangen benoemde toch dat hij het heel fijn vond om te mogen ontvangen? Wat voor verschrikkelijks heb ik dan gedaan?
Ik wil mijn mond open doen om voor mezelf op te komen. Maar mijn keel is pijnlijk, opgezwollen en voelt samengeknepen. Ik stotter iets over een spiegel…..Hetty snauwt nog voor ik ben uitgesproken: “misschien wil ik jou spiegel niet ontvangen?” Kas valt haar in de reden en vraagt of ze er bovenuit kan stijgen om te kijken wat er nu echt aangeraakt wordt in haar. Maar ze zegt dat dat niet lukt. Waardoor beide vrouwen plotseling ook tegen hem tekeer gaan. Ze nemen het niet alleen mij kwalijk wat hier gebeurd, ze nemen het ook hem ten diepste kwalijk dat hij mijn duivelse krachten toelaat te gebruiken in zijn groep.
Ik voel me intens verdrietig, aangeraakt en gekwetst. Waarom gebeurd dit? Is het een ego kwestie? Ineens voel ik de frequentie van de acht aanwezig, ze laten me de frequentie van Jezus voelen. Ze wijzen naar de man links naast me. Ik schat hem een jaar of zeventig. Hij legt plotseling zijn hand op mijn schouder. Ik kijk in twee wonderlijke glimlachende zacht helderblauwe ogen. Ik glimlach door mijn tranen terug naar hem en kijk hem in zijn ogen aan. Hij fluistert: het kan niet anders Nienke, dan dat jij liefde bent””. Een golf van zijn pure liefde siddert door mijn lijf, ik vecht tegen nog meer tranen. Aan mijn rechterkant voel ik de frequentie van moeder Maria. Ze wijzen naar mijn vriendin Willeke, ze legt geruststellend haar hand op mijn knie en laat me voelen dat ik veilig ben en dat alles er mag zijn. Ook haar liefde voel ik door me heen stromen.
Ondertussen kijk ik naar de deur, mijn lijf wil nog steeds vluchten, de angst in mijn borstkast drukt mijn borstkas in en mijn hart bonkt alsof het ieder moment zou kunnen ontploffen en tot een stilstand komt. Maar niets is wat het lijkt, de grijze steen wordt met mijn eigen liefdevolle elektriciteit uit mijn handen en gesproken lichttaal zacht gemaakt. Mijn handen dansen lichtjes voor me en ineens zie ik een kristallen Merkaba voor mij afgebeeld. Het vormt zich vanuit het samensmeltende beeld van de enige drie mannen in de groep die in een driehoek zitten met daar binnenin een tegenovergestelde driehoek van drie waxinelichtjes die voor mij heel vrouwelijk en magisch aanvoelen. Het vormt een multidimensionaal kristallijn holografisch beeld midden in de cirkel van groep. Daarna zakt het de grond in. Het woord christusbewustzijn galmt door mijn hart en ik krijg overal kippenvel.
Ik ben me ervan bewust dat niet alleen ik, maar het hele veld nu geactiveerd wordt in Eigenliefde. Zelfs de plek waar ik nu ben in het kristalijneveld van de aarde wordt in trilling verhoogt door ons gezamenlijk veld. Ik voel dat mijn persoonlijkheid voor een keuze staat, deze wil nog steeds vluchten. Voor me zie ik verschillende wegen.
Ik kan kiezen om op te staan en de groep te verlaten en alles af te wijzen wat hier is gebeurd. En in de overlevingsstrategie te geloven dat ik het slachtoffer ben van de hele situatie.
Ik kan ook vertrekken met de staart tussen de benen omdat ik mij schuldig voel en schaam voor het licht dat door me heen stroomt. En ik mezelf opnieuw verstop, wijsmaak dat mijn licht schadelijk is.
Ik kan ook kiezen om gewoon te blijven zitten waar ik zit en mezelf te (door) voelen, de meest pijnlijke wond en trauma van (zelf)afwijzing. Ik kan mijzelf helen in de koestering van mijn eigen heelheid en zelfliefde. Zodat ik opnieuw geboren mag worden in mij. Ik voel de frequentie, via de handen van de man en mijn vriendin, mijn hartsfrequentie activeren. Ik voel en zie de code van Harts verbinding. Ik voel dat alles in mij verlangt te blijven zitten. Ik voel de ware liefde en het licht van mijn eigen heelheid in mijn hart door mijn lichaam vibreren.
Het vuur van angst blus ik met mijn stille adem en stromende tranen. Ik sta mezelf toe dat in dit moment zowel het vuur als het water mijn hart mag helen in zowel dader als slachtofferschap. Ik wil me niet meer verontschuldigen voor de liefde die er door me heen stroomt. Ik wil me er niet meer voor schamen, weglopen, er tegen vechten of me er voor moeten verdedigen dat het soms naïef, kinderlijk en soms onhandig en ongemakkelijk overkomt. Ik wil mijn eigen liefde graag omarmen en ik verlang er naar om er rustig in aanwezig te zijn in liefde en vol vertrouwen als ik me onder de mensen begeef.
We dragen allemaal een andere verpakking en rugzak aan ervaringen waardoor onze ware liefde er anders uitziet. Ik doorvoel mijn eigen angst en doorvoel bewust mijn menselijke overlevingsstrategieën en gedragingen van dader en slachtofferschap om ze te kunnen loslaten. Ik zie ons gezamenlijk collectieve gekwetste pijnlichaam. Dit pijnlichaam van dader en slachtofferschap is groots doordat we het ten eerste in onszelf instant houden, door het te willen omzeilen met overlevingsstrategieën zodat we de confrontatie met onszelf uit de weg blijven gaan. Zodoende houden we deze velden actief ook in het collectief. Het is pijnlijk dat wij onze eigen angst overschreeuwen of er voor willen wegvluchten waardoor het veld van angst groter en/ of in stand gehouden wordt.
Ik zie ineens hoe de twee vriendinnen zichzelf plotseling van de groep afzonderen en compleet uit verbinding gaan. Ik zie hun werkelijk frequentie in hun ziel, deze bestaat enkel uit liefde. Ik zie en voel de Harts verbinding met hen die zij nu niet kunnen voelen, dus ook niet kunnen ontvangen door hun eigen angst.
Hun overlevingsstrategie en gedrag zijn net als die van mij gebaseerd op trauma angst, (zelf)ontkenning, (zelf)afwijzing en (zelf)destructie. En ja, het kan wel degelijk angstig en schadelijk voor zowel jezelf als voor de ander zijn, als men niet bewust is dat het projectie van trauma en angstvelden zijn. Waardoor je dus van jouw veld een slachtoffer en/ of dader maakt. Wanneer je niet bewust bent van je overlevingsstrategieën of deze liever misschien ontkent, kunnen schaduw en laag trillende projecties zeer toxische velden creëren voor jezelf maar ook voor een ander.
Ik kijk in de spiegel. Ja, ik heb mijn ware liefde ook telkens vanuit mijn persoonlijkheid afgewezen. Ik probeerde regelmatig de fluisterende stem te overschreeuwen of monddood te maken vanuit mijn overlevingsstrategie. De rollen in mij die in mijn persoonlijkheid sterk zijn vertegenwoordigd: die van helperholic, beschermer en de victum. Ik zie nu in dat mijn eigen overlevingsstrategieën mij de les geeft om mijn eigenliefde en eigenwaarde te sterken door me veilig te voelen in mezelf, zodat trauma velden, toxiteit en (zelf) afwijzing, geheeld en getransmuteerd kunnen worden in mijn (eigen)liefde, hartsverbinding en eenheidsbewustzijn. Zodat tegelijkertijd het hartsverbindingsnetwerk om ons heen ook kan worden geactiveerd en in gebruik kan worden genomen.
Ik zie ondertussen hoe de linker voet van Hetty nogmaals aandacht vraagt, oplicht en reageert in het veld. Ik zie hoe haar scheef groeiende voet haar wil helpen herinneren dat ze ook uit haar eigen gecreëerde keiharde gevangenis kan wandelen. Ik zie hoe haar veld mijn veld bekrachtigd in het bewustwording van mijn zachte kracht. Door haar eigen stromende zachte kracht af te wijzen in de spiegel, houdt ze haar lichamelijk ongemak in stand. Ze ziet liever in mij een verschijning van een demoon, dader of slachtoffer waarop ze haar eigen frustratie en hardheid kan botvieren. Waardoor ze niet kijkt wat deze situatie haar te zeggen heeft. Want wat ze eigenlijk doet is met haar eigen harde veroordelende woorden zichzelf weer opnieuw afwijzen. Dit is de vertaling die ik vanuit mijn ervaring maak. Zij zal wellicht een andere vertaling maken zoals iedereen zijn eigen vertaling maakt van ervaringen. Het gaat me er ook niet om wie gelijk heeft, het gaat erom om mijn ervaring vanuit mij vrij te geven. Niets meer en niets minder.
En ja, het klinkt misschien gek, maar de zachtheid die ik in mezelf begin te voelen voor mezelf voelt super fijn. En vanuit dit gevoel, vanuit deze zachte kracht zou ik instaat zijn alsnog haar voet te omhullen met mijn handen om ons gezamenlijk veld belichaamd te bekrachtigen, om onze eigen (zelf)afwijzing en angst-strategieën te transmuteren in (zelf)liefde en (zelf)herstel via de hart verbinding. Dit kunnen voelen is voor mij altijd zo’n bevrijdend gevoel omdat het de kern raakt van wie ik werkelijk ben: “Liefde”.
Best confronterend dat we ons vaak niet bewust zijn van ons eigen gecreëerde overvloed van zelfliefde en zelfheling die in de ervaring altijd tot onze beschikking bestaat. Vaak willen en kunnen we het niet zien, ontmoeten of ontvangen. Hetty was zo’n mooie spiegel voor me waarin ik ook mijn eigen mechanisme terug kon zien. Hetty zag vanuit haar perspectief dat ik niet naar haar kwetsbaarheid had geluisterd. Ze kon en wilde niet ervaren, zien, horen of voelen dat ik haar op een andere manier hoor, voel en zie. Door haar eigen boosheid en angst die ze projecteerde, kon ze haar eigen liefde, haar eigen zachtheid in zichzelf niet horen zien en voelen. Liefde die haar ziel heeft aangetrokken om via een groepsosmoseveld, haar zelfliefde en zelfherstel te activeren. Ze sloeg in wezen haar eigen gecreëerde medicijn af.
Net zoals ik ook haar heb aangetrokken als medicijn. Eentje waar ik in de eerste instantie voor wilde wegvluchten. Omdat het er eerst uitzag als een zeer overheersend zuur smakend medicijn. En toch voelde ik vanuit mijn hart dat ik heling wilde ontvangen. Dus ik sprong, ik nam, ik gaf en ontving. En ik heb er achteraf geen seconde spijt van gehad. Haar medicijn heeft me echt geholpen om de doorbraak te maken die ik nodig had. Ik diende me bewust te worden dat ik vanuit mijn overlevingsstrategie geneigd ben om dader en/of slachtoffer te zijn van mijn eigen liefdeslicht en er het liefste voor weg vlucht door mezelf keihard af te wijzen. Ik kon mijn traumaveld omtoveren in de zachte kracht van mijn eigen licht en hartbewustzijnsveld. Liefde die ik onvoorwaardelijk mag delen met de ander. Wetend dat wanneer mijn eigenliefde veroordeeld wordt er ook altijd een bekrachtiging van ware liefde in het Veldt aanwezig zal zijn.
Mijn hart breekt en tegelijkertijd buldert er een explosie van onvoorwaardelijke liefde in elke cel van mijn lichaam. Ik voel zo’n intense liefde dat ik ons groepsveld voel oplichten. Ik voel ineens de immens grote kracht van mijn eigen stromende liefde in mijn eigen lichaam. Ik voel geen wrok, ik voel de overvloed van vrije liefdes energie. Het vrije gevoel dat ik nog steeds liefde kan voelen voor deze vrouwen is zo intens krachtig. Ik weet dat als ik deze liefde voel, deze vanuit de bron afkomstig is. De liefde die in mij en buiten mij aangeraakt wordt en mij de heelheid in de ervaring van onze altijd stromende harstverbinding laat ervaren. Alleen al doordat ik mijn eigenliefde en heelheid van mijn eigen kloppende hart bewust laat aanraken door er zelf verbinding mee te maken.
De man naast me, nogmaals fluisterend: “Nienke, jij kunt niet anders dan liefde zijn, omdat ik zie dat jij liefde bent”. Ik kijk hem lachend en huilend aan en zeg: “ dank je wel, wonderlijk toch dat je kan huilen van angst en tegelijkertijd van liefde”. Dat is toch echt wel een eenheidservaring op zich. We glimlachen naar elkaar.
Uit het niets begint hij plotseling een paar minuten later in de groep over zijn zus die Magdalena heet. Hij zou graag in verbinding, heling willen laten stromen naar haar omdat ze ziek is. Ik voel plotseling wat het veld me probeert te zeggen. Ik zak even weg en voel Maria Magdalena’s frequentie door mijn lichaam stromen.
“Prachtig. je bent opgestaan voor je eigen liefde”, fluistert ze. “Voel je mij in jou? Want ik leef in jou en jij in mij en in de magische scheppingskracht van het hart. Ik ben kloppend in elk mens aanwezig. Ik ben het licht van het magische vrouwelijke. Je zag mij in de drie kaarsjes voor je die, samen met het mannelijke, de merkaba vormde”.
Ik voel haar sprankel in elke cel en vezel van mij oplichten. Ik voel haar aanraking in mijn bekken en in mijn nek. Ik voel mijn eigen kristalijneveld. Ze slaat daarmee als het ware haar armen om me heen. Mijn hand gaat naar mijn voorhoofd en ik voel dat mijn pijnappelklier wordt aangeraakt. De acht laat me de frequentie van mijn liefdeskracht in mijn eigen belichaming voelen.
Kas speelt ondertussen muziek en iedereen zingt mee en ineens voel ik mijn keel opengaan en ik zing in mijn eigen taal heel zachtjes mee. Mijn vriendin pakt me ineens stevig beet en lacht breed uit in mijn gezicht. Ze zegt verbaast: “Nien je zingt, je zingt!” Ik moet lachen, want ik zing ineens lichttaal recht in haar gezicht. En beide moeten we vreselijk lachen en huilen tegelijk. Ondertussen stuur ik mijn vrijkomende liefde en lichtcodes naar Magdalena, de zieke zus van de man naast me en bedank de zus voor haar bekrachtiging in ons veld.
Maria Magdalena: De liefde van in verbinding kunnen zijn met elkaars hartsfrequentie is zo groots dat het lijden aan angst, pijn, verdriet, macht en tekort in de programma’s van de menselijke persoonlijkheid kunt overstijgen. Zodat je het kunt vertalen in de liefde van de eenheid. Maar daarvoor hebben mensen wel de ervaring nodig om boven haar of zijn persoonlijkheid uit te kunnen stijgen. Het hart kan alleen maar verbinding maken als het door zichzelf gehoord, gevoeld en gezien wordt door de ware liefde die het in zichzelf draagt. Deze ware liefde gaat voorbij de dood, zoals je regelmatig hebt kunnen ervaren.
“Nienke, jouw liefdeskracht kan mensen in hun eigen hartfrequentie inwijden en dat kan op een zachte manier of een harde manier gebeuren. Wen er maar aan dat je ten alle tijden liefde bent. Laat het gewoon lekker stromen. Het is jouw geboorterecht om zaadjes bewustzijn van de magie van (eigen) liefde en (zelf)heling te verspreiden”. Ze laat me haar liefde voelen door mijn hele lijf.
Mijn lichaam tintelt en mijn hart begint te gloeien, ik voel zoveel dankbaarheid. Ik begrijp wat ze bedoelt. Ik voel de adem van intense dankbaarheid in mijn borstkas ademen. En als ik die adem voel, ook in de ervaring, weet ik dat het licht van ware liefde onze allergrootste onuitputtelijke bron is en altijd dicht om ons heen danst. Ik zie mijn eigen liefdeslicht oplichten en de acht staan met hun licht voelbaar om me heen.
Ik zie de twee vriendinnen. Ik weet zelf heel goed hoe dat voelt om jezelf via de ander af te wijzen want ook in mij leeft dat en dat voelt gewoon rot. Ik ben trots op mezelf, dat ik voor mezelf ben gebleven om een prachtige ervaring op te doen in het ervaren van onvoorwaardelijke liefde en het opnieuw mogen ervaren van het hartsverbindingsveld. Ik voel hoe ik opnieuw een laag dieper ingewijd word in mijn eigenliefde en dat het thema van het komende jaar voor mij over het harstverbindingsveld zal gaan.
Het destructieve gedrag vanuit de persoonlijkheid vanuit angst en trauma hebben me wel erg geraakt op mijn persoonlijkheid. Ik schrik zo vaak hoe mensen soms liefdeloos en respectloos anderen bejegenen vanuit projectie. Het leven houdt de gelaagdheid van je ziel, hart en persoonlijkheid in. Dus ervaar ik ook de pijnlijke rauwheid, de veroordeling, mening en agressie die geprojecteerd is op mijn persoonlijkheid. Ik neem er afstand van en laat het verhaal wat de anderen misschien over mij hebben gemaakt of willen creëren bij hen. Ik heb het mijne en ik voel dat ik deze vanuit liefde voor zowel angst als voor liefde heb geschreven. Ik respecteer de twee vrouwen en bedank ze voor hun ware cadeau. Ook al zagen, hoorden en voelden ze mijn liefde niet, ik zag hun liefde wel.
De kunst van het goddelijke ervaren in mijn leven is om mijn (eigen)liefde in de ervaring te zien en te voelen en tegelijkertijd het menselijke ook te zien, te voelen en te ervaren in mijn persoonlijkheid. Dus ook mijn overlevingsstrategie en blinde vlekken onder ogen te durven komen. Op deze manier overstijg ik mijn eigen angsten stap voor stap op mijn eigen tempo, waardoor ik uiteindelijk altijd uitkom bij het ervaren van de altijd aanwezige Bron van liefde. En daar ben ik vooral mezelf maar ook iedereen die deze dag aanwezig was met zijn of haar bekrachtiging weer heel erg dankbaar voor. Ik ben dankbaar voor de schot in de roos van Kas en zijn wonderbaarlijke muziek waarin de heilige geometrie van klanken zichtbaar, voelbaar en hoorbaar in liefde worden vrijgegeven.
Vanuit mijn hogere bewustzijnsvorm en beleving gezien is ons traumaveld niet zo zeer een wond. Maar een opdracht in de evolutie om vernieuwd bewustzijn te creëren in verbinding met onze eigen goddelijke vonk onze eigen scheppingskracht. De allergrootste uitdaging die vader hemel en moederaarde op deze tijdlijn blootlegt in de schoot van de mensheid. Om zodoende onszelf te kunnen verbinden met het hartsverbindingsnetwerk (ik noem het ook vaak het kristallijne veld). Een veld waarin we bewust kunnen samensmelten en samen een enorm groot spiegelend samenwerkend veld in onvoorwaardelijke liefde vormen. Telkens opnieuw in beweging door de gezamenlijke ademhaling van moeder natuur en vader kosmos.
Dit hartsbewustzijn dienen we echt zelf in onze eigen systeem wakker te maken door naar onszelf van binnen in alle kwetsbaarheid te luisteren, te zien, te voelen en aan te raken. Jezelf echt durven aankijken in de spiegel want dan activeer je je eigen zachtheid en eigenliefde. Dat noem ik en velen met mij het naar je binnenzelf gaan. Daar waar het onbewuste om bewustzijn vraagt.
Liever doop ik het christus bewustzijn om in “eigenliefde”, omdat dat meer verwijst naar het wonder die wij allemaal zijn en eigen is en in ons leeft. Liefde die ook de liefde in de ander weet te (h)erkennen. Dat is wat Jezus en Maria en Maria Magdalena en velen met hun, wilden vrijgeven. Maar uiteindelijk is hun waarheid omgetoverd in de angst voor de dood aan de wand in de kerk die ons onderbewustzijn vertelt dat liefde niet bestaat en wij vooral bang moeten zijn voor onze eigen liefde.
Dus lief mens, dat traumalichaam zit op ons scheppende DNA en wacht om op zachte wijze wakker gemaakt te worden. Net als in het sprookje van Doornroosje. Dus koester je scheppende heilige vermogens van de magische man en de magische vrouw in jou op een zachte wijze. Zie, hoor, raak, beweeg en voel jezelf in jouw eigen liefdesdans. Dans het donker in jezelf licht door jezelf bij de hand te nemen, wandelend langs alle kleuren van de regenboog, bewegend met jouw eigen scheppingskracht, bewegend in jouw belichaming. Want daar ben je voor geboren, voor jezelf, jouw eigen belichaming, je eigen passie, je eigen puzzelstukje. Om vervolgens jouw echo van eigenliefde in het goddelijke heilige geometrische veld van het resonerende universum vrij te geven. Zo creëren we mee aan een oneindig verhoogd bewustzijn van de bron die zichzelf telkens in de spiegel wenst te ontmoeten.
Liefs Nienke en Veldtkracht.