6 en 7 september 2022.
Het oranje schilderij van blauw in mijn kledingkast opnieuw door de wind voor mijn voeten geblazen. De gouden ster van zeven schijnt vanuit het oranje op. Het blauwgroene fluistert.
Ik luister maar ik hoor de boodschap niet. Ik word afgeleid door het getik op het raam. Het is de regen. Na het ontbijt schijnt opeens de zon, stralend is zijn warme hand op mijn rug.
Ik denk aan de witte reiger, hij heeft zich een paar keer laten zien deze week. Zo ook net onderweg in de auto zag ik hem in het veld. Hij is wat vroeger in het land dit jaar. Hij herinnert me steeds aan zijn laatste verschijning in mei. Het was op de dag dat mijn moeder haar verjaardag vierde op de grachten in Utrecht. Ik weet dat ik destijds een verhaaltje heb opgeschreven over de witte reiger. En het is net alsof het veld me vraagt het nog eens terug te lezen.
Even denk ik : “Wat heeft het nog voor zin? Ik heb de bullshit van de witte reiger toch van me afgespoeld, het liefste wil hem graag vergeten”. Het is te pijnlijk de verborgen waarheid in de spiegel te zien.
Maar de gele warme stralen in het zand op mijn netvlies moedigen me aan om terug te springen in de tijd. Zijn gele stralen schijnen op het wit in het groene water.
Ik glimlach en bedank de zonnestraal voor zijn warme ondersteunde hand in mijn rug.
Zijn aanraking vanuit het geel bekrachtigd mijn geel in rood.
Plotseling dans ik opnieuw oranje glinsteringen in het blauwe water.
Mijn handen glijden moeiteloos over de letters van mijn toetsenbord.
Opnieuw ontstaat er vanuit het niets ineens een fluistering vanuit mijn binnenste.
zon en maan
stralend
kloppend
tintelend
golvend
aangeraakt in rood
gezien in blauw
gevoeld in geel
gehoord in groen
gedanst onzichtbaar
met paars in het wit
de oranje zon
straalt
het hemellichaam
magisch
in blauw afgedrukt
de waarheid
in groen
de belichaming
van liefde
Ik word zo blij van symbool taal in het veld!
De synchroniciteit maakt het krachtig,
De taal van de velden, subtiel en zacht, maar voor mij bovenal erg krachtig, spreekt tot mij in vele vormen.
Zo werd ik gisteravond bijvoorbeeld ineens totaal verrast door het oplichten van een paarse bloem.
En opnieuw dansten mijn handen over het toetsenbord
woorden dansend in lucht
in rood en blauw
zon en maanzaden opgevangen
in groene lijnen
dansende kristallen
in een paarse bloem
trillende gele stralen
in parels verborgen
warme handen
oranje zon
Dankbaar met een glimlach op mijn gezicht val ik in slaap. Na een paar uur wordt ik wakker geschud. Buiten dondert en bliksemt het verwoestend, de regen klettert tegen de ramen. Even ontneemt het vurige natuurgeweld me de adem. Ik zend mijn eigenliefde de ether in. Naast mijn bed verschijnt de kameleon voelbaar met zijn warme geruststellende handen op mijn slaperige voorhoofd. Hij fluistert:
“klein en eenvoudig
vrij is mijn geven
niet wetend
in het groot ontvangen”
De woorden trillen en tintelen in mijn lichaam na.
Ik pak snel mijn notitie blok en schrijf zijn woorden op.
Op de achterkant van het papiertje staat de datum van 21 mei. Ik schrik me rot.
De bliksem doet er nog een schepje bovenop met zijn harde knal.
” Ja ja, het is duidelijk. Ik jump morgen in mijn dagboek!” zeg ik hardop tegen de datum.
De kameleon knipoogt en lost weer op in het niet weten.
Nienke en Veldtkracht