Dagboek fragment: 23 mei 2023
Ik staar met mijn kopje koffie uit het keukenraam.
De zon schijnt stralend vanuit de helderblauwe lucht op een blauwpaarse zee in het groen. Het zijn de bloemen die vrolijk naar me fluisteren en zwaaien, al dansend in de wind. Het is alsof ze me uitnodigen om buiten te komen spelen.
Ik ga op hun uitnodiging in. Ik trek gauw mijn schoenen aan en loop naar buiten de bloemenzee in. Ik geniet enorm van de wild groeiende lupines in de berm. Ik verlang het wonder van moeder natuur vast te leggen. Het beeld wat nooit zo mooi kan zijn zoals ik ze met mijn eigen ogen zie. En toch…. toch verlang ik het. Ik speel met mijn camera en de bloemen fluisteren ondertussen een herinnering in mijn oor. “Nienke, weet je nog het verhaal van Lupinneke? Het meisje dat een stormachtig avontuur beleefde? Herinner je haar beste vriend nog?”
Ik glimlach naar de bloemen en de herinnering van het kinderboek waar ik als klein meisje dol op was.
Spontaan vliegt een buizerd op in het weiland tegen over me. "Dag Robert." zeg ik tegen de buizerd. Ik giechel en fluister terug naar de lupines: “Ja, die vogel herinner ik me nog wel, hij heette toch Robert?
“Jazeker”, zoemt de hommel tussen de bloemen. “Een rood-oranje-groenblauwe vogel, een tikkeltje streng dat wel. Vooral als Lupineke weer eens te fanatiek aan het dromen is en hierdoor de bomen en bloemen op zijn kop plant in de tuin”. Ik moet lachen om wat de hommel zegt.
Mijn gedachten gaan naar het avontuur waar Robert op magische wijze Lupineke in de storm terug vindt en haar thuis brengt in hun gezamenlijke tuin.
“Weet je nog wat Robert zei, toen Lupineke vroeg hoe hij haar had gevonden in de levensbedreigende storm”?
“Jazeker”, zeg ik al ruikend aan een bloem. Hij zei: “Lupineke, jou vind ik altijd terug.
Je ruikt zo lekker naar de blauwe lupines. Ik ben gewoon achter die geur aangevlogen.
Zelfs de grootste storm kan die niet verjagen”.
Ik glimlach en voel mijn hart gloeien die ondertussen naar me terug lacht en mijn handen in beweging brengt. Als ze dat doen, verlangen ze ernaar om vrijuit te mogen bewegen. Dit keer dansen ze bevrijdend over de letters van mijn toetsenbord.
de zon schijnt
haar licht
op de lupines
ze zwaaien
fluisterend
als vlinders
vliegend
in het groen
met de wind mee
danst
mijn hart
de vreemde vogel
in mijzelf gewaar
ook het meisje
in het paars
herinnerd
in de bloem
de vogel aanwezig
zoals de wind
voel ik
speel ik
samen
in het Veld(t)
in het nu
in het even
dansen de lupines
samen
in het hart
heel mijn leven
haar licht
op de lupines
ze zwaaien
fluisterend
als vlinders
vliegend
in het groen
met de wind mee
danst
mijn hart
de vreemde vogel
in mijzelf gewaar
ook het meisje
in het paars
herinnerd
in de bloem
de vogel aanwezig
zoals de wind
voel ik
speel ik
samen
in het Veld(t)
in het nu
in het even
dansen de lupines
samen
in het hart
heel mijn leven
Veldtkracht
filmpje Lupines in het veld(t)