Dagboek 26 Mei 2022.
Ik word vanmorgen wakker met een schel gekras bij het slaapkamerraam. Ik kijk naar buiten en er zwermen honderden kraaien in cirkels om ons huis. Ze hebben een mega kabaal. Ik voel hoe ze me met dwingende stemmen roepen om naar mijn innerlijke te tuin komen. Ze verleiden mijn handen om mee te bewegen met hun rond cirkelen bewegingen de lucht. Ik volg hun beweging met mijn handen en klanken, de wind in mij vraagt om naar mijn innerlijke vrijheid te luisteren.
Ineens landen de kraaien op de boomtoppen in de voortuin. En ondertussen land ik met mijn blote voeten tussen de dauwdruppels op het groene gras, tussen twee voetbaldoeltjes in. Voor mijn voeten vind ik een grote kraaienveer. Ik pak hem op en speel ermee in mijn hand en streel ermee in mijn gezicht.
Okay, zeg het maar, ik luister zeg ik tegen ze. De complete zwerm kraaien vliegt indringend met veel kabaal over mijn hoofd. Ik weet, als ze zo duidelijk proberen om met me te communiceren, dat ik een belangrijke keuze dien te maken. Alsof ik me begeef op een keerpunt. Het is zeker niet de eerste keer dat kraai me opzoekt als ik het universum om hulp heb gevraagd. Dus ik weet dat het Veldt in “het nu” met me probeert te communiceren.
Ik volg ze verder op mijn blote voeten door het ochtend gras. Ze nemen me mee naar het weiland achter het huis en ik zie ze daar ineens tussen de jonge maisplantjes landen. Ik ga op het bankje zitten tussen de bloemen. Ik zit daar een tijdje en speel nog steeds met de veer tussen mijn vingers. Ik versmelt me met het Veldt en voel hoe de kraaien me met de veer iets proberen duidelijk te maken in het speelveld. Ik voel dat ze me met de veer een soort sleutel in handen hebben gegeven.
Ik zie voor mijn geestesoog twee spelers in het veld en de zwarte Barcelona bal van mijn zoon in het rechter doel. Ik moet denken aan alle flarden en beelden van vannacht. Daar waar ik droomde over mijzelf en de ander, het voelde alsof we elkaar aan het pesten waren. We maakten beide geen duidelijke keuzes en draaiden om onze gevoelens heen. De bal ligt rechts en de veer is de fluit van de scheidsrechter. Ik weet ineens, het gaat om mij. Ik dien dit spel af te fluiten.
De ander heeft me een voorzet gegeven, niet wetende dat de bal in mijn doel rolde. Ik voel dat ik de volgende stap dien te zetten om de situatie te doorbreken. Ik dien een stap terug te zetten de bal terug in het veld te spelen. Ons samenspel is ten einde gekomen. Ik dien me om te keren en eerlijk te kijken naar de gevoelens die ik steeds opnieuw aantrek en weer wegdruk om ze maar niet te hoeven voelen.
En ik vervolgens opnieuw in een bad van wantrouwende gedachten, gevoelens en ervaringen terecht kom omdat mijn ziel en het Veldt volhardend is. Achior daagt me uit om weer terug te keren naar mijn zielsgefluister. Omdat ik niet wil luisteren naar het gefluister trek ik passende ervaringen en situaties aan die me triggeren en me geen andere keus laten om me dan weer opnieuw te verbinden met mijn zielsgefluister.
Ineens vliegt de zwerm kraaien vanaf de grond recht op de kruin van een boom af en dalen daar neer. Ik hoor ze krassen vanuit hun aanmoediging. Ja, Nienke goed gezien.
Wat moet ik doen vraag ik ze? Eigenlijk weet ik het al omdat de synchroniteit heel duidelijk is. Maar ik durf niet bij het gevoel van afscheid nemen te komen, weer opnieuw iemand te moeten teleurstellen, angst te hebben om de ander te moeten kwetsen omdat ik ze laat kennismaken met afwijzing. Omdat ik vanuit mijn innerlijke vrijheid voel dat ik voor mijn eigenliefde dien te kiezen.
Toch weet ik dat we het allebei hebben aangevoeld, al begreep ik het in eerste instantie niet waar de muren ineens om me heen vandaan kwamen.
Na de voorzet van de ander, een eerlijk, open en oprecht gesprek, werd de hemel in mij weer helder en duidelijk en vielen er puzzelstukjes voor mijn neus op mijn eigen aarde. Ik voelde de innerlijk rust en liefde in me terugkeren. Ik voelde weer mijn wortels waardoor mijn levensthema’s direct aan de oppervlakte kwamen. “Het is het vertrouwen op de waarheid van mijn innerlijke vrijheid, mijn zielsgefluister, waardoor ik de ware liefde voor mezelf voel.”
Dan vliegt ineens de zwerm kraaien weer op vanuit de boomtop en op wonderlijke wijze splitst de zwerm zich op in twee. Ik hoor ze schalks lachen en applaudisseren. Ik voel hoe de kraaien me daarmee wijzen op het beëindigen van een samenwerking en mijn eigen avontuur verder te gaan. Opnieuw weer aanwezig zijn in het niet wetende veld. Ik heb de sleutel in mijn hand, het is de veer. Ik dien eerlijk te zijn en te kiezen voor dat wat ik nu ingefluisterd krijg.
Er komen allerlei emoties vrij, ik sta op en loop mijn huis weer binnen en strijk samen met de veer achter mijn computer neer om mijn ervaring op te schrijven, zodat ik mijn waarheid kan verankeren in mij en niet opnieuw mezelf nare verhalen over mezelf vertel, die op zelfdestructie zijn gebaseerd. Ondertussen flitst mijn telefoon op en zie ik een apje door mijn tranen heen. Het is iemand waarmee ik een bijzonder contact heb. Ze vraagt me wanneer is jullie volgende Klankveldtreis?
De bom hakt er in. Ik vind het verschrikkelijk om een ander te moeten teleurstellen. Toch weet ik nu dat het de bedoeling is de klankveldreizen te beëindigen. Omdat ik voel en weet dat er iets nieuws geboren wil worden in mij. Ook al weet ik niet precies wat. Maar daarvoor dien ik bepaalde dingen eerst achter me te laten.
Vanachter mijn computer kijk ik uit het raam en zie dat de ene zwerm kraaien in de boomtop zit en de andere tussen de maisplantjes. Ineens valt het me op hoe snel de maisplantjes zijn gegroeid. Ze laten me zien dat ik niet anders kan dan naar mijn zielsgefluister luisteren. Omdat dat de liefde laat groeien in mij en uiteindelijk ook in de ander. Het is de liefde die ik kan voelen voor mezelf waardoor ik kan ervaren wie ik werkelijk ben. En als ik die liefde weer door mijn lijf kan voelen stromen voorbij de angst van (zelf) afwijzing. Tja, dan kan het zomaar ineens zo zijn dat de volgende stap ineens helder wordt uitgekristalliseerd.
Tegelijkertijd maakt het me verdrietig om afscheid te nemen van Sandra en de Klankveldreizen. Iets wat ik als een wonderlijk, helend, magisch, proces heb ervaren. Maar sommige ontmoetingen en samenwerkingen zijn in mijn leven tijdelijk de bedoeling. Om elkaar een handje verder op weg te brengen (ik noem dit zielsverwante ontmoetingen). Elkaar upgraden om vervolgens op eigen benen weer verder het eigen pad te vervolgen en te groeien naar dat wat je hoofd, hart en ziel in de belichaming van je menszijn werkelijk verlangt. Dit soort ontmoetingen zijn vaak zeer intens en gaan gepaard met diepe gevoelens die je vaak uitdagen (ondersteunen) om je eigen kracht te upgraden of er juist in te ontwaken.
Onze zielen hebben elkaar ontmoet in een verwant magnetisch veld om elkaar verder te helpen. En nu dient zich het verwante polaire veld aan die ons nu ook de kans geeft om los van elkaar verder te gaan op onze eigen unieke levensroute. Ik ben Sandra en onze creatie hier intens dankbaar voor.
Ik ga weer terug naar het niet weten veld en verheug me op mijn verdere levensroute die zich vanzelf uitkristalliseert als ik naar mijn zielsgefluister luister. Het "NU" kan soms ook ineens voor onverwachte, vreemde wendingen en keuzes zorgen. Maar ik voel, het is altijd bedoeld om te groeien naar een bewustere versie van jezelf. Het is maar net hoe je er tegen aan wilt en kunt kijken en of je durft te vertrouwen op je eigen innerlijke vrijheid, je zielsgefluister en de liefde voor jezelf. Zonder meteen in te vullen of te weten waar de volgende reis naar toe zal gaan.
Ik geef mijn ervaringen graag vrij over mijn gestoei met eigenliefde en mijn zielsgefluister om je te laten zien door mijn weerspiegeling wat het creëren van zelfliefde en ware liefde is. Want de ziel (ware liefde) in mezelf en de ander aanraken en ontmoeten is mijn ware verlangen vanuit mijn ziel. En ik kom er steeds meer achter dat, dat soms ook inhoud dat ik onverwacht de rode knop indruk wat mijn ziel verlangt maar ik als mens niet altijd even leuk vind.
Een mens met een hoofd vol programma’s en gedachten. Een mens met een hart die zowel de blijheid maar ook treurigheid en andere verschillende emoties voelt. Een mens dat DNA draagt met ervaringen, imprints en verhalen. Maar leidend is toch altijd weer opnieuw voor mij, de ziel (Achior). Achior die ware liefde is en me altijd de juiste richting op wijst door zijn kompas aan me te tonen.
Ongelooflijk wat zijn wij mensen eigenlijk avontuurlijke wezens, vind je niet? We zijn al liefde maar we zoeken er continu naar. En dan ook nog vaak buiten onszelf vanuit het hoofd omdat we vaak de ziel niet meer in onszelf voelen en ervaren. We projecteren de ziel op de ander zodat we kunnen worden aangeraakt in onze ziel. Alleen dienen wij mensen dit zielenspel opnieuw te leren begrijpen zodat het niet meer nodig is om het te veroordelen dat we onze ziel projecteren. Maar dat we in wezen elkaars steun en toeverlaat zijn om jezelf te kunnen zien in de spiegel. Om jezelf te herinneren aan hoe mooi de menselijke ziel eigenlijk is en dat we met elkaar een prachtig avontuurlijk spel spelen. Maar daarvoor heb je de liefde voor jezelf nodig. Eerlijk en met liefde durven kijken naar dat wat je eigenlijk werkelijk van binnen voeld maar niet naar wil, kan en durft te kijken. En hierdoor de ziel niet meer toelaat in de uitwisseling met de ander.
We leven allemaal in een avontuurlijk sprookje die verteld wordt door de magische sprookjesverhalenboom die in ons allemaal leeft.
Als ik naar mijn eigen boom kijk, zie ik een sprookjesboom met vele ervaringsverhalen waarin regelmatig kraaien families vliegen die zeggen: “lieve schat, het is opnieuw de tijd om afscheid te nemen, een nieuwe stap te zetten, zodat jouw boom weer verder kan groeien in jouw ervaringen en verhalen, jouw levens thema’s die jou brengen naar jouw ware verlangen”.
Ik voel hoe de muren om me heen oplossen in het niets, door de sleutel die ik ter hand heb genomen, de zwarte kraaien veer. Ik ben weer terug in mijn eigen stille gevoel. Terwijl ik het opschrijf voel ik achter de woorden Sandra haar ziel, haar kracht. Haar hoofd, hart en ziel die me via haar stille gevoel me een voorzet heeft gegeven, waarmee ze me uitnodigde om in gesprek te gaan over de muren die ze ineens tussen ons in voelde ontstaan.
Ze durfde de confrontatie met me aan te gaan door zichzelf kwetsbaar open te stellen en over haar stille gevoelens te spreken, over haar waarheid, ze gaf me hiermee een groots geschenk. Ze gaf me de uitnodiging en ruimte om met elkaar in gesprek te gaan, ze gaf me daarmee het vertrouwen om kwetsbaar open en eerlijk te kunnen spreken. Over mijn stille gevoel en mijn waarheid. Ondanks dat we elkaar met onze eigen stille gevoelens en het blootleggen daarvan elkaar raakten en verdrietig maakten, werd de waarheid ineens helder voor mijn ogen uitgekristalliseerd.
Ik had het zachte gefluister van Achior genegeerd. Achior die me duidelijk probeerde te maken dat onze samenwerking afgerond diende te worden omdat de ziel van ons allebei andere plannen heeft. Ik kwam erachter dat mijn hoofd het daar nog niet mee eens was. En dus Achior wegdrukte. Daardoor raakte ik uit balans en trok ik vanuit allerlei hoeken gevoelens en ervaringen van wantrouwen aan. Een terugkerend patroon wanneer ik het gefluister van Achior negeer.
Sandra heeft me iets waardevols gegeven met het kwetsbaar open en eerlijk uiten van haar stil gevoel. Ik hoorde ineens heel duidelijk de stem van mijn innerlijke kompas en mijn eigenliefde uit mijn mond stromen. Mijn stille gevoel werd getransmuteerd in ware (eigen)liefde voelbaar, ervaarbaar en zichtbaar in mij. Waardoor de muren om me heen ineens verdwenen in het niets. En het Veldt zich opnieuw opende en me ondersteunde om opnieuw mijn essentie te ontmoeten. De rode knop. Een knop die regelmatig treurige en verdrietige gevoelens in iemand kan oproepen om te zorgen dat de ziel van de ander wordt aangeraakt zodat het een kans krijgt om in beweging te komen.
Een kracht waar ik steeds meer zicht op krijg en mee leer te spelen in plaats van schuldig over te voelen of juist te denken dat ik iets verkeerds heb gedaan of een slecht mens ben. Want dat is wat ik regelmatig ervaar, dat ik onbewust de rode knop bij iemand indruk door mijn Nienke van der Veldt zijn. De rode knop indrukken bij de ander, zorgt ervoor dat ik regelmatig te maken krijg met afwijzing, afscheid of projecties en polariteit.
Of ik trek mensen en ervaringen aan die me graag willen vertellen en me willen veranderen in iets wat ze liever in mij willen zien. Waarom? vroeg ik me steeds af. Is dat omdat ik iets verkeerd doe? of misschien behoor te presteren en perfect moet zijn? Voldoe ik niet aan hun wens of het plaatje? Weten zij de ware waarheid over mij en hoe ik mijn leven zou moeten leven?
Het is een oud pijnstuk waardoor ik steeds te maken krijg met verdrietige gevoelens van faalangst en zelfdestructie omdat ik mezelf keer op keer vertelde dat ik niet goed genoeg ben. Het is de achterkant van zelfliefde. Geprogrammeerd door het collectieve veld van plaatjes, labels, perfectie, prestatie, en oude overtuigingen. Waardoor ik het zelf ben geloven. Dat ik niet perfect ben zoals ik ben, dat ik moet presteren en mezelf moet bewijzen, dat ik moet voldoen aan de wensen van een ander.
Maar ik voel nu dat dit dus bullshit is, ik zie en ervaar het inzicht helder. Ik zie dat de rode knop mij uitdaagt om te leren spelen met de rode knop. Zodat ik dat stukje zelfdestructie in mij wat nog niet omgetoverd is te kunnen omtoveren in zelfliefde. Zodat anderen zichzelf kunnen zien in die spiegel die ik ze voorhoud waarin de matrix van prestatie, perfectie, en wensen van anderen willen bevredigen word omgetoverd in liefde. Liefde die zelfdestructie omtovert in zelfliefde waarin je helemaal je jezelf mag zijn in al jouw facetten. Waardoor je volledig tot bloei kan komen omdat zelfliefde de stem van eigenliefde (de ziel) betekend. En je hierdoor terecht komt in het veld van licht en vrije energie waar geven en ontvangen moeiteloos een en dezelfde zijn. Omdat we in de kern één zijn.
Dankbaar ben ik Sandra voor onze ervaring en “Stil Gevoel”. Het is haar mooie gift en haar kracht wat zij met haar klanken via "Stil gevoel" kan aanraken en in beweging kan brengen bij mensen. We hebben elkaar iets heel moois gegeven en iets waardevols gecreëerd en neergezet waar we beide trots op mogen zijn en met liefde hebben kunnen delen met anderen. De tijd is gekomen om verder met ons eigen avontuur te gaan waarin we deze mooie en leerzame ervaringen mee kunnen nemen. Mocht je graag de kracht van de klanken van "Stil gevoel" ook eens willen ervaren kijk dan op www.stilgevoel.nl
Ook ben ik dankbaar voor alle klankveldreizigers voor de prachtige ervaringen die ik heb op kunnen doen en we met elkaar mochten uitwisselen. Ik vond het gaaf om in een groep op moeiteloze manier met de vrije energie van frequenties te kunnen spelen die vrij kwamen tijdens onze gezamenlijke osmose velden.
Ik heb vanuit mijn bron steeds gevoeld het veld(t) op een bewuste manier te mogen bekrachtigen wat bestaat uit vrije energie geven en tegelijkertijd ontvangen vanuit osmose, iets wat ik wonderschoon vind en waar ik super blij van wordt, omdat ik dan alle elementen in mijzelf voel samensmelten. De hoog trillende frequenties die in deze velden vrijkomen laten me ware liefde ervaren. Ware liefde ervaren is mijn potentieel omdat het volledig met mijn ziel resoneert. Ik ben er voor geboren zoals Achior zegt.
Ik heb veel geleerd vanuit deze gelijkwaardige liefdevolle groepsuitwisselingen. Ik voel dat ik hiermee graag verder wil gaan, maar wanneer en in welke vorm, dat weet ik nog niet. Ik vertrouw erop dat dit zich vanzelf uitkristalliseert. Voor nu is Veldtkracht gewoon aanwezig in het nu en in het niet wetende Veldt tussen de bloemen. Danst en speelt in op hetgeen wat zich in het moment voor haar neus aandient en graag bekracht wil worden met vrije energie bestaande uit frequenties, liefdevolle intenties en lichtcodes stromend door haar handen en taal die ze spreekt.
Ik wens iedereen een heerlijke zomer toe.
Dankbaarheid is wat er in mij overblijft.
Liefs Nienke met haar Veldtkracht.