Wauw! Ik ontvang zulke leuke en hartverwarmende berichten na
het online gaan. Ik ben er echt door geraakt, soms ook verbaast wat het teweeg
brengt bij de ander. Ik wil iedereen dan bij deze dan ook bedanken voor zijn of
haar lieve bericht.
Het grappige en opvallendste is dat ik steeds dezelfde vraag op mijn pad krijg en dan met name van verschillende mannen.
“Ga je nog iets hiermee doen, iets concreets? Individuele sessies en/ of groepssessies? Ik neem aan dat je hier ook iets mee wil gaan doen als in de zin van werk en je brood verdienen? Want eigenlijk is dat een heel logisch gevolg toch? Ik denk dat je daar niet al te lang mee moet wachten. Want er zijn genoeg mensen die je ondersteuning goed kunnen gebruiken. Juist nu!
Ik vind het zeker niet raar en begrijp volkomen dat deze vragen aan mij gesteld worden. Ik heb ze ook meerdere malen aan mezelf gesteld, maar ik voel heel duidelijk dat deze vragen vooral op dit moment voor mij als trigger bedoeld zijn.
Ik werk al enige tijd met uitwisselingen zowel individueel als in groepen. Niet bedrijfsmatig of in de zin van een praktijkvoering, maar gewoon in mijn dagelijks leven dienen deze uitwisselingen vanzelf aan. “Go with the flow” betekent dat voor mij en daar voel ik me heel fijn bij. Ik heb dit echt met vallen en opstaan moeten leren omdat ik juist van controle, kaders en duidelijkheid hield. Nog steeds wel, maar ik merk dit juist de “go whith de flow” tegen werkt. Inmiddels heb ik ervaren dat de volgende stap zich vanzelf aandient als ik gewoon in de stroom aanwezig ben en mijn zintuigen op aan laat staan.
Ik merk dat veel mensen hiermee worstelen. Mensen hebben het gevoel dat ze iets moeten doen, we moeten presteren, geld verdienen, de ander helpen, we moeten de ander voeden, we moeten ons op een bepaalde manier presenteren, een doel bereiken, we moeten van alles op de hoogte zijn, willen controle houden, we willen duidelijkheid en oplossingen creëren. Eigenlijk zitten mensen veelal in deze “doen” modus in plaats van de “zijn” modus. Het doen, voelt voor mij aan als mannelijk en het “zijn” meer als het vrouwelijke.
De Bron heeft me laten inzien dat de rode draad in mijn leven(s) , gaat over het mannelijke en het vrouwelijke en hun vorm van eenheid en gescheiden zijn, zowel in mezelf als buiten mezelf. Zolang ik mij kan herinneren ben ik geïnteresseerd in zowel de polaire als magnetische waarden die zich tussen het mannelijke en vrouwelijke zich afspelen.
Er leeft in mij een herinnering dat ze elkaar op een natuurlijke wijze perfect aanvullen en volledig in harmonie samen een eenheid vormen waarbij zeer scheppende vermogens vrij komen. Maar dit kan alleen als ze elkaars oer-essentie kunnen ervaren, zien, voelen en zodoende elkaar ervaren vanuit hun authentieke kracht en onvoorwaardelijke liefde die vanuit het hart stroomt in plaats vanuit het hoofd.
We zitten nu midden in een zeer onrustige tijd waarin de mannelijke energie om zich heen grijpt vanuit angst die de wereld wil redden van uit het hoofd. Controle wil houden, duidelijkheid wil scheppen en oplossingen wil bedenken. Onze macro kosmos spiegelt onze innerlijke kosmos.
Via Veldtkracht ervaar ik dat we op een kantelpunt staan van een nieuwe cyclus een cyclus waarin de mannelijke energie en de vrouwelijke energie elkaar weer gaan herinneren, waardoor ze weer een eenheid vormen. Deze herinnering wordt energetisch geactiveerd via osmose en zorgt zo voor een kantelpunt, zowel in onszelf als buiten onszelf. Alles in het universum maakt onderdeel uit van deze kanteling. Er wordt als het ware energetisch een cyclus afgesloten en een nieuwe opgestart.
Het voelt voor mij alsof er oude zaadjes zijn vrijgekomen door onze eigen herinnering. Deze worden opnieuw geplant en groeien uit tot een oud maar nieuw soortig gewas wat precies past bij een nieuwe cyclus. De nieuwe cyclus begint met het ons herinneren van ons eigen authentieke zaadje en wanneer deze met liefde verzorgd wordt zal er een nieuwe plant in ons gaan groeien. Wanneer de plant zijn rijpe vrucht laat vallen op de aarde laat het zichzelf en de ander zien dat het in harmonie is met zichzelf. En zodra de vrucht op de grond valt, zal het voeding en zaad zijn voor de aarde.
De eenheid herinneren tussen het mannelijk en vrouwelijke in mezelf en buiten mezelf is echt hetgeen wat ik wil ervaren. Vanuit deze trilling ben ik geboren en daarom wil ik dit kantelpunt ten volle meemaken. Al mijn interesses en ervaringen zijn hier (onbewust) op gericht geweest, ik herinner het me nu, nu ik mijn vrucht “ Veldtkracht” (h)erken en heb laten vallen op de aarde. Het is de belichaming van de eenheid van mijn man en vrouw zijn in mijn Nienke vorm.
De rode draad van mijn leven.
Ik herinner me als jong meisje dat ik altijd gefascineerd was door sprookjes van de prins en prinses die na heel bijzondere, magische avonturen met draken, heksen en bijzondere werelden elkaar uiteindelijk weer vonden. Ik deelde ze met mijn onzichtbare vriendje waar ik gaande weg afscheid van had genomen. De avonturen waren altijd spannend vol magische momenten, anders vonden we het sprookje veel te saai.
Ik hield me al vroeg bezig met het ervaren van de liefde. Het begon al met verliefdheid op de basisschool. Ik moet zeggen dat ik dan ook vaak verliefd ben geweest in mijn leven en zelfs op meerdere mensen tegelijkertijd, dit waren niet alleen mannen ook wel eens vrouwen. Niet dat ik perse een relatie met ze wilde. Nee, ik voelde gewoon verliefdheid bij deze mensen en werd daar heel blij van. Ik heb dit gaande weg erg vaak veroordeeld in mezelf. Ik vond het absurd om zo vaak verliefd te zijn op verschillende mensen.
Ik raakte halverwege mijn pubertijd geïnteresseerd in het fenomeen tweelingziel, vlam, straal, de ware, Adam en Eva, Jezus en Maria, en zo zijn er nog heel wat andere labels, legendes, films en verhalen en waarheden over de liefde tussen man en vrouw.
De liefde fascineerde me op een bepaalde manier en wilde graag zelf ervaren en onderzoeken welke vormen van liefde überhaupt allemaal bestaan. En stel als dit ogenschijnlijke soort ultieme liefde bestaat, wat houd dit dan in? Wat doet dit met je? Wat voel je dan en wat gebeurt er dan?
Nu mijn onderzoek inmiddels jaren verder is en ik flink wat ervaring heb opgedaan in verschillende vormen van de liefde, weet ik dat de verliefdheden van vroeger vooral ontstonden door de samensmeltingen die ik op een bepaalde manier bewust kon ervaren. Dit ervaren van samensmeltingen doe ik mijn hele leven blijkbaar al, maar onbewust. Over samensmeltingen die ik ervaar was niets bekend. Ik en de buiten wereld vertaalden dat gewoon als verliefd zijn, en daardoor droeg ik de rol van sjansbal. Terwijl het gewoon oprechte liefde is, liefde in de vorm van bewust ervaren van een hart of zielsconnectie, die gemaakt werd door simpel enkel en alleen oogcontact. Wat op bepaalde momenten intens en als thuiskomen voeld en wat elkaar het gevoel van plezier en geluk gaf. Ik maakte via de ogen gewoonweg contact met daar waar we allemaal vandaan komen. Dit ontstond vaak tijdens een avondje dansen en feestjes want de muziek versterkte de verbinding nog eens extra. Maar dat wist ik toen allemaal niet. Ik was me er niet bewust van, het begaf zich in de schaduw.
Later begon het zelfs erg donker te worden, ik veroordeelde ik deze gevoelens, want eigenlijk hoort je niet deze gevoelens zo vrij te geven. Het is niet normaal om met iedereen oog contact te maken, te dansen en te sjansen. Want zo werd het vertaald door mij en een ander en daardoor begon ik me te schamen voor deze gevoelens. Er werden labels en verhalen door mezelf en anderen op mijn verliefdheden geplakt.
Ik ervaarde ook de andere kant van de liefde tussen man en vrouw. Mijn ouders zijn toen ik een jaar of 8 was gescheiden en om me heen zag ik ook regelmatig huwelijken sneuvelen. En weer nieuwe ontstaan. Deze liefde ging niet over rozen maar over onkruid. Onkruid wat achteraf zeer leerzaam is geweest en als onvoorwaardelijke liefde aanvoeld omdat het precies de bedoeling is geweest voor mijn onderzoek naar de liefde.
Ik deed uiteraard zelf ook ervaring op met verschillende liefdesrelaties. Het afscheid nemen van de degene waar ik een relatie mee had was elke keer het moeilijkste, omdat ik iemand voor mijn gevoel afwees. Een pijn die ik maar al te goed ken. Ik wilde de ander niet afwijzen ik wilde gewoon kiezen voor nieuwe ervaringen in de liefde omdat ik dat zo voelde. Ik wist dat diegene hoogstwaarschijnlijk daarom ook weer uit mijn leven zou verdwijnen maar het pijnlijke was, dat ik nog heel veel van ze hield.
De verliefde gevoelens die bleven komen en gaan ik beschouwde ze gaande weg als niet normaal, ik mankeer echt iets. Daardoor begon ik deze gevoelens te onderdrukken, het mocht er niet zijn. Niet dat het hielp hoor, want de verpakkingen en gedragingen die daar uit voort kwamen brachten ook gevoelens van schuld en schaamte met zich mee en dat creëerde vervolgens weer zelfafwijzing en onzekerheid. Zo creëerde ik heel wat laagjes onzekerheid, schaamte, onrust, faalangst in mezelf en rond mijn eigen hart ontstond een donkere schaduw. Ik draaide van allerlei overleving programma’s af waardoor ik mezelf compleet vergat en eigenlijk niet meer wist wie ik was en wat ik hier kom doen.
Toen mijn lieve man in mijn leven kwam wist ik gewoon met deze man wil ik mijn leven delen. Dus het werd tijd om volwassen te worden en die verliefdheden achter me te laten bij mijn kindertijd, daar waar sprookjes thuishoren.
En ja, af en toe kon ik echt nog wel eens intens geraakt worden door een ander en voelde ik me ergens verliefd en schuldig tegelijk tegenover mijzelf en mijn partner. Echt een rotgevoel was dat, want ik kon er echt niets aan doen, Ik stopte deze gevoelens ver weg in het donker waar ik inmiddels al meerde verborgen hield. Hierdoor raakte ik verder van mijn gevoel verwijderd.
Achteraf gezien gaf mijn lichaam al jaren heel duidelijk aan wat er met me aan de hand was. Ik kon letterlijk en figuurlijk alles wat ik mezelf niet toestond te voelen, gewoonweg niet verteren. Hierdoor heb ik jaren last van mijn darmen gehad. De huisarts kon niets vinden, het zat volgens hem gewoon tussen mijn oren. Ik heb hierdoor verschillende alternatieve therapieën, diëten gevolgd en medicijnen geprobeerd. Elke keer werkte het maar tijdelijk, kortdurend en vaak als symptoom bestrijding. Er werden wel dingen opgelost en uitgewerkt maar de werkelijke kern van het probleem was niet te vinden. Logisch, want ik hield het angstvallig diep ergens verborgen in de schaduwen rond mijn hart. Uiteindelijk door meditatiesessies hoorde ik ineens een stem, deze nam me liefdevol mee op een reis door mijn eigen binnenwereld deze stem liet me de beerput zien en verkennen. Regelmatig barste er een vulkaan van emoties los en kwam ik nare pijnlijke ervaringen tegen die ik daar allemaal verstopt had. Ik onderzocht ze samen met de stem en ik kwam erachter dat bijna alle ervaringen terug te relateren waren op het schamen voor mijn innerlijke kracht. Mijn kracht die uit onvoorwaardelijke liefde bestaat en dolgraag gewoon wil stromen. Mijn kinderen hielpen me om de onvoorwaardelijke liefde weer te voelen en te activeren, puur doordat ze me dit spiegelden, zij gaven me het gevoel van verliefd zijn terug, maar dan nog velen malen intenser. Ik leerde hierdoor dat liefde vele vormen heeft en dus ook verschillen in intensiteit van voelen en beleven heeft. En dat al die liefde vooral gewoon gevoeld mag worden. Ik hoef er niet meteen iets mee te doen, het mag er gewoonweg zijn en stromen op een natuurlijke manier zoals ik zelf ook als kind deed.
Ik hoef me niet te schamen. De liefde die ik deel met mijn man en kinderen gaat over liefde en leven delen op een intieme “al the way” manier. Zowel fysiek, mentaal, emotioneel, spiritueel, onbekend en vooral alledaags. Gewoon omdat ik daar blij en gelukkig van word en het bij me past.
Met de ander die ik aantrek of ontmoet wil ik gewoonweg de liefde delen gewoon in het nu moment, ervaringen uitwisselen, sparren, samenwerken om te herinneren, te inspireren en op te laden in het moment, puur om ons eigen bewustzijn en collectieve bewustzijn te vergroten door zaadjes te zaaien die afkomstig zijn vanuit de bron. En ja, het komt voor dat sommige ontmoetingen intens zijn, ik veroordeel ze niet meer en voel me er niet meer schuldig om, omdat ik ze vertaal naar: het mag gevoeld worden zonder dat ik het veroordeel of bang ben dat ik mijn man en gezin verlies. Mijn liefde mag gewoon stromen waardoor ik mezelf gelukkig en gezond houd en mijn eigen waarde erken en mezelf lief heb.
Het is mijn kracht om liefde te voelen stromen en te (h)erkennen zelfs in de meest afschuwelijke situaties en juist daarom is het bedoeld om te stromen. De ervaringen die ik heb opgedaan door het niet laten stromen van mijn kracht kan ik nu ten volle omarmen en dankbaar voor zijn. Omdat het me heeft laten ervaren waar ik echt wil zijn en dat is volledig in mezelf aanwezig zijn. Ik kan ze zien als zeer voedzame voeding voor mijn onderzoek van mijn bewustwordingsspel. De reis naar het ervaren en beleven van mijn broncode om zo het bewustzijnsveld te vergroten in mezelf en buiten mezelf. Het zelf willen doen, ervaren en beleven maakt mij tot een zelfonderzoeker. Het start altijd met de dingen die me raken, het voelen van mijn kwetsbaarheid, het toepassen van spiegelogie, zelfreflectie en synchroniciteit. Op die manier kan ik mijn eigen weerstand of angst blijven zien als de toegangspoort naar liefde. Maar soms verdwaal ik in mijn eigen angst en weerstand, het fijne is dat er dan altijd nog liefde naast mij is, die mij kan aanraken met zijn of haar liefde waardoor ik me de liefde weer herinner.
De dans van eenheid mezelf eigen maken.
Het valt me op dat ik eerder mannen aantrek voor mijn innerlijke verdieping dan vrouwen. Nu moet ik zeggen dat ik me over het algemeen vaker ook bij mannen meer op mijn gemak voel dan bij vrouwen. Omdat mannen meer doeners zijn, praktisch, oplossingsgericht en vrij nuchter. De mannen die ik heb aangetrokken voor mijn innerlijke verdieping waren mannen met een wat luchtige tikkeltje spirituele nuchtere aardse kijk op innerlijke verdieping. En ja, dat past erg bij me, dat vind ik aantrekkelijk, want dat deel is in mij ook aanwezig en dat trekt elkaar blijkbaar aan.
Wat ik alleen wel vaak tegenkwam bij deze mannen is dat ze hun kwetsbaarheid en hun eigen waarheid niet durven te uiten. Terwijl ik deze regelmatig haarfijn kan aanvoelen en aanraken. Ik zie dat hun kwetsbaarheid juist hun kracht en sleutel is naar hetgeen ze verlangen. Het is voel en zichtbaar in hun ogen. Ze verlangen namelijk om innerlijk vrij te zijn van de rol die ze door de eeuwen zichzelf hebben opgelegd en gespeeld. Ze verlangen om in hun oerkracht te staan en doen waarvoor ze werkelijk zijn gekomen. Namelijk voor zichzelf en hun eigen broncode. Ze kunnen alleen niet bij die herinnering komen en het gekke is, als ik vanuit mijn kwetsbaarheid benoem wat ik voel en zie vanuit mijn herinnering over hen, vluchten ze er ineens als een malle van door. En sta ik verbaast en teleurgesteld me af te vragen wat ik in godsnaam weer verkeerd gedaan heb.
Hoe hilarisch eigenlijk, want precies dat, ........dat bracht me bij mijn eigen mannelijke deel. Want deze mannen die ik aantrek spiegelen mij precies dezelfde man die ik in mijzelf ervaar. Het is mijn mannelijke kant.
In 2014 startte achteraf gezien mijn zoektocht naar mijn vrouwelijke deel. De prins in mij ging opzoek naar de prinses in mij. Ik moet zeggen het was een groots avontuur met draken monsters diepe dalen glibberige moerassen en magische momenten. Dit zag er wel een beetje anders uit dan ik me als klein meisje samen met mijn vriendje had voorgesteld. Maar dat kleine meisje, wat inmiddels nu een vrouw is geworden, heeft me er wel doorheen geholpen met haar avontuurlijke magische sprookjes verhalen die ze me weer liet herinneren.
Het sprookje van de prins en prinses.
De prins reisde al een hele tijd het land door en maakte allerlei avonturen mee. Hij wilde net als vele andere prinsen het koninkrijk redden van monsters en draken en wilde het volk van eten blijven voorzien omdat hij zag dat zijn koninkrijk aan het uitsterven was en vooral honger leed. Maar de honger leek niet te stillen, wat hij ook deed.
Op een dag vraagt hij zich plotseling af, waarom ben ik niet gelukkig? Wat is het wat ik diep van binnen mis en waarom wil ik al die mensen redden? Beter is het, als zij zichzelf zouden kunnen redden. Ineens borrelen er 1000.00 vragen op in het hoofd van de prins. Hoe leer ik, dat de ander zichzelf kan redden, ik weet niet eens hoe ik mezelf gelukkig kan maken? Ik weet door al mijn reizen niet meer waar ik vandaan kom en waar ik woon. Ik ben het totaal vergeten. Hij rent het bos in en gaat opzoek naar antwoorden maar hij raakt verdwaald in het donkere verdwaalbos. Het is er heel stil en donker. Een tijdje zit hij verlaten op een boomstam en wordt geconfronteerd met gevoelens die hij niet wil voelen. Alle emoties lijken tegelijkertijd uit ieder hoekje van zijn hele zijn te stromen. Wanneer hij alles toelaat hoort hij ineens een stem. Het is een vrouwen stem, maar de prins gelooft niet dat dit bestaat. De stem zegt dat ze zijn prinses is en als hij haar stem volgt, hij er achter komt waar hij woont. Hij gelooft haar niet, hij gelooft niet meer in sprookjes en vraagt haar, om het te bewijzen. Als het waar is wat je zegt, laat jezelf dan zien?
Maar de prinses verteld dat ze hem alleen maar op deze manier kan bereiken. In de stilte, via zijn eigen zintuigen die dan geactiveerd worden. Ze verteld hem dat als hij naar zijn hart gaat een magisch kompas vindt, eentje die hij zich zal herinneren. Ze zegt: Dit magische kompas werkt alleen via het hart, je dient je iedere keer hier op af te stemmen. Het intrigeert hem en raakt enthousiast, want ergens voelt hij dat dit echt is, het voeld als een nieuw avontuur maar dan een avontuur alleen voor zichzelf.
Nogal twijfelachtig en achterdochtig zegt de prins: Okay maar ik heb toch zichtbaar bewijs nodig om in je te kunnen geloven. Als jij licht bent, waarom zie ik dan geen licht? En als je gevoel bent laat me je dan voelen. De prinses laat een piepklein maar duidelijk lichtje tussen de bomen door schijnen. De prins voeld ineens over zijn hele lichaam een warme gloed en krijgt kippenvel. “Geloof je me nu?” vraagt ze.
De prinses heeft zich lange tijd in de schaduw van het donkere bos begeven, dus ze moet zelf ook weer even wennen hoe ze haar licht aan moet zetten. Ze is vergeten hoe ze het lichtpuntje tot een schijnwerper kan laten schijnen. En ook zij begon aan een nieuw avontuur. Doordat de prins geen andere mogelijkheid zag om thuis te komen, probeerde hij met vallen en opstaan op zijn kompas te navigeren. Het lukte hem verbazingwekkend goed en als het hem even tegenzat scheen de prinses hem onderweg eventjes bij met haar steeds duidelijker, helder wordende licht. Een licht dat hem regelmatig een warme gloed en kippenvel bezorgde. Zo wist de prins dat hij nog steeds op weg naar huis was. De prins hoorde haar stem gaande weg steeds beter en hierdoor konden ze samen ervaringen uitwisselen waardoor hij zich gaande weg begon te herinneren dat zij echt zijn prinses was.
De trigger:
De vraag: “En nu, wat ga je nu doen?” triggert de oude prins in mij die lang in een overlevingsmodus heeft gezeten. Die normaal gesproken zou zeggen: Ja klopt, mannen!. Goed dat jullie het zeggen. Ik ga het direct doen, regelen die boel, ik ben al onderweg.
Ja, dit is zeker een mooie eigenschap, maar het hangt wel af vanuit welke intentie de prins de boel dan wil regelen. De prins kwam er tijdens zijn reis achter dat hij vaak onrustig is, geen geduld heeft, wil altijd direct overgaan in het doen, omdat hij anders bang is dat hij iets mist of een kans aan zich voorbij laat gaan. Daardoor springt hij soms als een malle, van de hak op de tak en rent spontaan de wildernis in en komt hij vervolgens heel verbaast terug met lege handen of een half konijn, omdat hij niet gevonden heeft wat hij dacht te vinden. Vervolgens vraagt hij zich 100x af wat doe ik toch steeds verkeerd? Waarom lukt het niet? Wat heb ik toch over het hoofd gezien?
Al uitwisselend met zijn prinses kwam hij er gaande weg achter dat zijn intentie op overleving gericht was, hierdoor denderde hij compleet voorbij aan hetgeen waar hij werkelijk naar zoekt. Hij raakte teleurgesteld en zoekt vervolgens direct naar andere oplossingen, andere wegen of zelfs een geheel nieuwe wildernis om zo zijn zoektocht te hervatten.
Het is de prinses die hem liet inzien dat dit alles een illusie is, ze is erg wijs maar fluistert en hield zich op de achtergrond. Dit deed ze omdat de prins haar niet kon zien, horen en voelen. Toch was ze al die tijd aan zijde geweest tijdens al zijn avonturen. Ze was alleen zichtbaar in zijn schaduw, maar die zag hij niet. Tot aan het moment dat hij haar stem ineens had gehoord in het verdwaalbos.
Hij begon aan zijn nieuwe reis met zijn innerlijk kompas. De prinses liet hem regelmatig ervaren dat ze bij hem was door de seintjes te geven in de vorm van synchroniciteit. De prins begon dat op te vallen waardoor hij ineens spontaan gebruik ging maken van zintuigen die door het stille bos geactiveerd werden. Hij begon de prinses ineens zomaar spontaan te voelen, horen en zien. Ik word een beetje ongeduldig. Wil je me helpen zoeken naar ons thuis? vroeg hij haar
Uit het donker liet ze een licht op gaan en de prins hoorde haar stem: Heb je, in de wildernis je zintuigen gebruikt? Heb je de bomen, de planten, dieren, de wind en de zon gevoeld, gezien, gehoord en geroken? Heb je hen om raad gevraagd? Heb je de tijd genomen om naar je lichaam te luisteren en aandacht te geven aan je verlangens en gebruik je jou magisch kompas wel? Zodat je weet welke richting je op dient te gaan? Want dat lieve prins, dat gaat je helpen thuis te vinden.
De Prins wuifde geïrriteerd deze vragen met zijn hand weg en kon hier geen antwoord op geven. Hij mopperde: Alsof bomen, weersomstandigheden en dieren mij de weg kunnen wijzen. Ben jij wel helemaal koekoek?
Ga eens uit je hoofd? Probeer het gewoon, wat voel je überhaupt, nu ik je al die vragen stel?
Hij moppert: Ja hoor heb je haar weer. Altijd maar dat voelen wat heb ik daar aan, alsof dat gaat werken, en hoezo geloof je in die onzin, dat duurt allemaal veel te lang en bovendien is dat vreselijk saai. Ik moet toch iets doen en vinden, ergens op kunnen jagen, iets creëren, iets verzamelen om mijn koninkrijk te kunnen redden! Ik wil reizen, avonturen beleven met de andere prinsen en dan met een heerlijk stuk vlees thuis komen en onze reis verhalen delen en uitwisselen bij een kampvuur met onze vrouwen en kinderen. Je weet wel gewoon, hupsakee nu dat grote hert vangen, of nee nog liever die immens grote beer! Want daar kan ik jou, mij en wie weet ons hele koninkrijk mee voeden. Dan hoeft niemand meer honger te leiden en blijft iedereen op kracht. Want dat is nu echt heel hard nodig je ziet toch dat ons koninkrijk bijna vergaat, iedereen geeft aan honger te leiden. Echt, lieve prinses de tijd dringt.
Dan begrijp ik, waarom je niet gevonden hebt wat je zocht en waarom je niets gezien, gehoord en gevoeld hebt. Lieverd ik voel en begrijp je teleurstelling en je angstgevoelens van falen en angst voor afwijzing, kom anders gewoon even in het gras liggen gewoon even naast me en voel alleen. Laat je teleurstelling en het niet kunnen vinden en begrijpen er gewoon even zijn.
Dan wordt hij woedend: Jezus, jij weet echt niet waar je het over hebt. Iedereen lijd honger en dan zeg jij doodleuk kom effe in het gras liggen? Hij schreeuwt luid: ben je wel goed bij je hoofd? Er moet nieuw voedsel komen voor ons koninkrijk dat is de enige manier om het te kunnen redden. De prins is woedend: ….en hoezo mijn teleurstelling voelen, ik zou mijn gevoel van falen en teleurstelling en schaamte alleen maar erger maken en mezelf tot een watje dopen. Nee prinses, hoe lief ik je ook vindt ik ben geen watje, ik ben nog altijd een sterke wijze man, dat zie je toch wel?
Ja dat klopt, ik zie jou, je houd deze wijze sterke man verschuild achter een masker van een rol die je in werkelijkheid niet bent. Je draagt namelijk het masker van de rol van de rennende op overleving staande prins. Wil je de echte prins achter dat masker ontmoeten, dan dien je je eigen kwetsbaarheid de vrijheid te geven en je masker af te werpen.
Ja daaaaag. Stel je voor zeg, dat ik hier in het gras een beetje ga zitten janken of nog erger, de controle verlies over mijn emoties. Straks ben ik niets anders dan een gevallen engel. Want wat gebeurt er als ik zo eerlijk tegen jou zou zijn en zeg dat ik je niet begrijp en niet geloof? Wat nou als er een beerput open gaat waar al eeuwen achtereen ervaringen in zijn weggestopt? Wat als er vanuit mij een vulkaan uitbarst? Ik sta niet voor mezelf in. Ik weet zeker dat ik jou daarmee wegjaag, jou teleurstel in wie ik werkelijk ben en dat je mij volledig afwijst. Waardoor ik me klein, nietig, schuldig voel en me vreselijk schaam. En ik jou het gevoel geef dat ik je afwijs. We zouden hierdoor elkaar opnieuw kunnen kwijtraken, ik ben juist net zo blij dat ik je weer gevonden heb. Dus sorry, ik kan het niet. Ik kan niet nu hier in het gras liggen met jou en voelen. Je moet me geloven dat ik juist jou niet wil teleurstellen of afwijzen maar dit wat je vraagt dat kan ik gewoon niet. Dat voelen en beerputten opentrekken dat zorgt alleen maar voor meer ellende, ik wil gewoon een beer vangen en daar moet ik mijn verstand en kennis voor gebruiken en de juiste gereedschappen, kennis, tijd en ervaring.
De prins wil opstaan en vertrekken maar zijn lijf stribbelt tegen. Hij kijkt de prinses vragend aan, ze kijkt hem even heel diep in zijn ogen en zwijgt. Haar handen beginnen te zweven in de lucht, boven het gezamenlijke (Nienke) lichaam en vanuit haar mond hoor ik verschillende klanken komen. Ik voel me intens rustig worden en voel zoveel liefde voor haar en gek genoeg ook voor mezelf, alles lijkt hier in het gras ineens perfect, wat een intens serene rust die ze me laat ervaren “alles is goed en alles is er al ik ben thuis."
Maar dan blijft ze met haar handen boven ons bekken zweven. Mijn lichaam begint te schokken, beven en trillen. Ineens voel ik me klein worden, een nietsnut. Elke keer als ik mezelf voorbij ren en ik het gevoel heb gevonden te hebben wat ik zocht, lost het ineens onzichtbaar in de ruimte voor mijn neus op zodra ik het aanraak. En voelt het alsof ik mezelf voor de gek houd, voel ik falen, schaamte, verdriet en woede in mij opkomen. Het is me weer niet gelukt, ik heb weer iets fout gedaan, ik ben ergens aan voorbij gedenderd en ik snap het gewoonweg niet. Wat heb ik in godsnaam verkeerd gedaan? Wat voor een prins ben ik. Ik kom in de stilte terecht en daar staat ineens recht voor me, in fysieke verschijning mijn stralende prinses. Ik kan haar volledig zien. Wauw wat is ze mooi ze loopt naar me toe en slaat geruststellend liefdevol haar armen om me heen en zegt: Je doet helemaal niets verkeerd. Je bent een prachtige mooie krachtige bijzondere man, je wil alleen alles graag voor iedereen oplossen, je wil de redder van mij zijn en ook de redder van ons koninkrijk. Je bent op zoek naar voeding voor ons allemaal omdat je het gevoel hebt dat we aan het verhongeren en aan het uitsterven zijn. Maar je vergeet daarin volledig jezelf. Hoe graag je die rol misschien zou willen spelen, zo werkt het nou eenmaal niet, dat hebben we levens achter elkaar kunnen ervaren en we worden er niet gelukkig van. Het is tijd om dit in te zien. Je bent niet alleen, we zijn namelijk onlosmakelijk met elkaar verbonden, jij en ik en onze hele koninkrijk. Wil je echt vinden wat je zoekt, dan dien je eerst jezelf te herinneren en te (h)erkennen vanuit je eigen broncode. Het begint echt bij jezelf. Je kunt niets overslaan want dan ren je aan jezelf voorbij en verdwaal je in het grote verdwaalbos.
Dus als ik mijn broncode herinner dan ervaar ik dat alles er al is en dat ik thuis ben?
Ja precies alles is er al, je bent al thuis, maar als je denkt dat je het niet goed is en je nog steeds denkt het te moeten zoeken dan zorgt dat er voor dat je het niet vindt en zodoende start je weer opnieuw een zoektocht. En zo blijf je reizen door het hele land zonder dat je vindt was je zoekt. Als je je broncode herinnerd en volledig navigeert op je innerlijk kompas. Dan weet je dat thuis in jezelf zit. Thuis is het voelen en kun je niet uitwissen, wel verstoppen in het donker. Je denkt dat je jezelf, mij en het koninkrijk misschien daar mee beschermt, maar lief er valt niets te beschermen. Sterker nog dat wil ik ook helemaal niet het roept allergie op in mijn oerkracht omdat je, je zelf dan onbewust boven mij plaatst en mij hierdoor juist afwijst. En daar word ons gezamenlijk lichaam “Nienke” uiteindelijk gewoonweg ziek van en kan ze niet doen wat ze het allerliefste doet, stralen en haar liefde vanuit eenheid laten stromen.
De prins is overdonderd: Jeetje ik ben zo gewend geraakt dat ik de leiding behoor te nemen, dat mijn logisch denken en kennis doorslaggevend is, het belangrijkste en het wijste om te doen. Maar het zit dus heel anders in elkaar. Ik speelde dus de prins die gebaseerd is op overleving. Ik zie inderdaad dat deze rol vooral voor rollercoasters, ongeduld en teleurstelling heeft gezorgd. Ik bleef maar rennen in het verdwaalbos puur vanuit overleving zonder mijn innerlijk kompas te gebruiken die gewoonweg altijd met me mee reist maar onzichtbaar en vergeten is door mijn eigen schaduw. Maar nu ineens, staat pal voor mijn neus, “mijn thuis”. Ongelooflijk! Ineens herinner ik me mijn eigen broncode “jij” was al die tijd “mijn thuis”. Wow, dit moet de prins even verwerken. Maar na een tijdje neemt hij ontroerd en compleet geraakt zijn prinses in zijn armen en samen beginnen ze te stralen vanuit pure dankbaarheid, voor dit prachtige magische avontuur.
De prins en de prinses zijn verenigd en vormen een eenheid in mijn Nienke zijn. Daaruit voort is Veldtkracht ontstaan. Samen reizen ze nu in Nienke vorm door de prachtige velden van de aarde daar waar van alles te beleven en te zien is en nieuwe werelden te ontdekken zijn. Daar waar voeding in overvloed aanwezig is omdat het gewoonweg voor je neus staat of voor het oprapen ligt. De kunst is al mijn zintuigen te blijven gebruiken, waardoor het voelen en het denken ook kunnen samenwerken en een eenheid kunnen vormen. En ja, ik zal vast nog wel eens verdwalen maar ik weet er is altijd een lichtje naast me, om me bij te schijnen en ik draag een magisch kompas in mijn hart.
En wanneer ik de dans van eenheid dans, weet ik dat mijn magisch kompas vanzelf een richting op draait waardoor de volgende stap zichzelf zichtbaar maakt. Alleen dan kan ik de volgende stappen nemen die regelrecht vanuit mijn hart komen omdat het dan de muziek kan horen. De muziek waarop ik dans voelt als water wat uit de oerbron komt en alle kanten uit kan stromen. Ik beleef deze dans als een groots avontuur, niet meer vanuit overleving maar vanuit eenheid en liefde voor mezelf, wetend dat alles al goed is en dat ik al thuis ben. Ik herinner me dat de stroom van het water mij uiteindelijk weer naar de zee zal brengen. Daarom dans ik met vertrouwen op de stroom van het water naar nieuwe avonturen.
De prins gaat zeker weer op reis, maar weet dat dit nooit alleen is want de prinses reist, zoals altijd met hem mee aan zijn zijde. Ze is zijn magische kompas en het licht in het donker. Hierdoor kan hij hetgeen wat onderweg wordt ervaren en gevoeld, in zaadjes van eenheid opvangen. Het zaad vervolgens uitzaaien in de vruchtbare tuin van hun gezamenlijke tuin, waarin het liefdevol verzorgd wordt vanuit hun eigen oerkracht. Waardoor het zaadje in harmonie ontkiemt en uit groeit uit tot een ware plant die opnieuw zaad schiet en voedingsrijke vruchten produceert. Dat is wat de dans van de eenheid mij verteld, laat voelen en ervaren. En dat is precies waarom ik hier ben en wat ik kom doen.
Ik heb door mijn zelf onderzoek ervaren hoe belangrijk het is, gebruik te maken van deze beide krachten in jezelf. Het is belangrijk ze niet te verstoppen, ze niet tegen over elkaar zetten of een van beide de hoofdrol te geven. Beide krachten zijn van essentieel belang, want alleen als zij instaat zijn om elkaar te (h)erkennen vanuit bron vormen ze automatisch een eenheid. De eenheid die de kracht van de oermoeder en de oervader draagt. Die liefde, vrede en scheppingskracht zichtbaar kan maken in de wereld die er altijd al is maar nog altijd naar gezocht wordt omdat het niet gezien, gehoord en gevoeld wordt door zichzelf.
Jezelf echt zien, horen en voelen in alles wie je bent, jezelf (h)erkennen in je eigen waarde dat is de opdracht van velen nu. Want je bent prachtig en je draagt een enorme scheppingskracht in je. Maar dit kun je pas ervaren als je jezelf echt liefhebt in alles wie je bent. Toestaat het niet te weten, toestaat emoties te voelen, toestaat jezelf te mogen zijn in alle kwetsbaarheid. Toestaat dat je fouten mag maken, dat je bang bent, dat je onredelijk kan zijn, een gekkie een sjansbal een vreemde eend in de bijt. Dat je jezelf toestaat dat je compleet jezelf mag zijn. Dus reis af naar daar waar je jezelf nog verstopt omdat je je zelf veroordeeld. Het mensenleven bestaat uit al die facetten die je in jezelf verstopt en dient gewoonweg ervaren en geleefd te worden. Omdat we het gewoonweg willen ervaren vanuit onze oerbron. En ja ook de afschuwelijke dingen horen daarbij. Maar ook dat is in de kern liefde en wordt pas zichtbaar als je instaat bent het vanuit eenheid te kunnen zien en ervaren. En ja, ik kan uit ervaring spreken: dat is een heel erg grote, uitdagende avontuurlijke reis waar we met elkaar midden in zitten.
Zelfliefde is voor mij de start van mijn reis geweest, iets waar ik je in wil inspireren om daar aandacht aan te besteden omdat zoals je gelezen hebt, zelfliefde je de dans van eenheid kan laten ervaren. Een dans die zeer helende en scheppende vermogens in zich heeft en jouw unieke naam draagt.
Ik hoop je met mijn reisverslag je te mogen inspireren om jezelf lief te hebben in alles wie je bent want je bent een prachtig lichtwezen.
Liefs Nienke