De mogelijkheid.

Wat was jouw wens toen je klein was? Weet jij het nog?

Ik herinner het me weer nadat heel wat programma’s en overtuigingen mij hebben losgelaten. Ik wist heel goed wat ik kwam doen toen ik klein was, ik had de wens om zichtbaar te leren toveren. Ik wilde mijn onzichtbare vriendje en onze wereld, die niemand kon zien zichtbaar maken. Het was mijn ziel en ik wilde mijn ziel laten zien aan de wereld. Ik wilde laten zien dat er meer is dan wij kunnen zien met onze twee menselijke ogen.

Weet je wat ik wenste toen ik een jaar of 36 was? Mezelf herinneren vanuit mijn ziele zijn, vanuit alle facetten waar ik uit besta. Weet je waar ik terecht kwam? Ik ging terug in de tijd naar de herinneringen van de weilanden van Odoornerveen. Daar waar ik rond danste met mijn onzichtbare vriendje. Daar waar ik opgroeide met de wereld die voor velen onzichtbaar is. Het zorgde voor een rollercoaster aan bewustwordingservaringen.

De roalercoaster zorgde ervoor dat mijn ziel mijn herinneringen nog meer aan de oppervlakte wilde laten reizen omdat het tijd werd om wakker te worden en mezelf te herinneren. Mijn ziel wilde dat ik ging verhuizen van een volksbuurtje (waar vele volwassenen en kinderen geregeld mijn huis in en uit liepen voor een gesprekje, bakkie koffie of een verhaal aan mijn keukentafel) naar de stilte. Ik begreep het niet want ik dacht er gelukkig te zijn.

Toch bleek dit achteraf niet zo te zijn, maar ik was me er niet bewust van. Mijn ziel vertelde me op een dag dat het echt tijd was dat ik en mijn gezin diende te verhuizen toen er een huis op magische wijze op ons pad kwam. Het was een enorme drempel en vond het erg spannend maar ik luisterde naar de roep van mijn ziel en het universum. Het was opnieuw een keerpunt een flinke stap waarin ik van alles tegen kwam van mezelf. Vooral vreselijke angsten die nog in mij huisde.

Maar het universele veld was liefdevol, sloeg regelmatig en overduidelijk zijn en haar armen om me heen. Het bracht mij en mijn gezin naar een magisch huisje in Drenthe tussen de weilanden. Mijn ziel werd daar zo intens gelukkig van want vele herinneringen aan mijn ziel kwamen ineens hier in de stilte van de weilanden, aan de oppervlakte. Stilte betekend niet voor mij dat er niets gebeurt, want ik maakte en maak hier de meest turbulente tijd van mijn hele leven mee. Maar het heeft mijn “Nienke zijn” volledig getransformeerd in degene die ik wil zijn en dat is steeds meer degene die ik werkelijk ben. Namelijk mijn werkelijke mij, het jonge meisje die zichzelf in een vrouw heeft omgetoverd die nog altijd door de weilanden maar ook onzichtbare velden danst en tovert met haar onzichtbare vriend.

Dat is nu bijna vijf jaar geleden, mijn leven heeft een mega ommezwaai gemaakt. In mijn leven heb ik vaak op keerpunten gestaan en en er zullen nog velen volgen. Ik laat me graag leiden door mijn gevoel mijn intuïtie in het “NU” omdat ik weet dat dat het beste voor me uitpakt. Er is lef en moed voor nodig om stappen te zetten gewoon enkel omdat mijn gevoel dat zegt. Zelfs als iedereen het afkeurt of veroordeeld en wantrouwt. Mijn ervaring is het brengt me echt waar ik werkelijk wil zijn. Bovendien ruim ik daarmee heel veel illusies in mezelf op waardoor je ziel meer blootgelegd wordt in mij. Een heus interessant avontuur met ook regelmatig vallen en opstaan. Maar dat is hoe we gewoonweg het leven hier op aarde leren en ervaren.

Ik ben nu 43 en ik kwam er een paar weken geleden heel bewust achter “het is me gelukt”. Ik heb mijn wens waargemaakt, ik heb leren toveren, want Veldtkracht betekend voor mij toveren. Ik heb ook mijn vriendje tevoorschijn getoverd en spreekt dwars door me heen en laat me opnieuw de velden ervaren zoals ik als kind deed. Voor sommige zijn mijn velden ervaarbaar en zichtbaar voor vele anderen niet. Vele geloven er gewoonweg ook niet in en denken zoooooh die Nienke die is toch van het padje af. Maar het maakt me steeds minder uit of iemand mij wel of niet geloofd of wat een ander ervan vindt, erbij ervaart en wat anderen erover zeggen. Ik merk steeds meer wat mijn kracht is en dat is mensen aanraken met mijn ervaringen. Aanraken in dat waar ze zelf naar mogen kijken en dat aanraken kan uit heel veel verschillende facetten bestaan, net zoals andere mensen mij kunnen raken waarin ik naar mezelf mag kijken. Ik zie, ervaar en lees het aan de reacties die ik regelmatig zowel gezien als ongezien vanuit het veld terug krijg. Eigenlijk is het een wonderlijke samenwerking al kunnen we dat soms niet zo zien.

Door mezelf de mogelijkheid te hebben gegeven om mijn grootste angst recht in de spiegel te durven aan te kijken maakt dat ik nu ware liefde kan voelen en kan ervaren. Ik ervaar dat ik zelf ware liefde ben. Mijn magische ware liefde is mijn eigen grootsheid, want dat is wie ik werkelijk ben. Een grootser geschenk kon ik mezelf niet geven. Het was hetgeen ik ergens ondefinieerbaar zocht en miste en niemand mij kon geven. Tot ik de confrontatie aanging in de spiegel en mezelf in de ogen aankeek en mijn totale vorm zag en mezelf vond in mijn volledige naaktheid. Ik zag wie ik werkelijk ben op aarde en in het universum. Het is mijn hoofd, hart en ziel die deze ervaringen mogelijk maken. We zijn werkelijk allemaal onze eigen god/liefde in creatie op deze aardbol.

Het maakte mij tot mij. Ik creëerde zowel mijzelf vanuit de onmogelijkheid als de mogelijkheid. Maar het is tijd om bovenal vanuit de mogelijkheid te creëren. Omdat ik zie aan al mijn delen in mij en  buiten mij wat creëren vanuit onmogelijkheid met je doet. Mijn ervaring is als je geloofd, kiest en denkt en handelt in onmogelijkheden, ervaar je onmogelijkheden en wordt je zelfs de onmogelijkheid.

Dus ik geloof en kies voor de mogelijkheid vooral in die van ware liefde ervaren zowel in mezelf als buiten mijzelf. Via mijn ziel ervaar ik deze liefde namelijk en kan ik zien dat ware liefde ook in de ander zit omdat het zichtbaar is in de spiegel die anderen mij voorhouden. En eerlijk regelmatig twijfelt mijn hart en geloofd mijn hoofd regelmatig in onmogelijkheden. Dan loop ik weer eens vast in mijn eigen labyrint van onbewuste delen die zichzelf graag omtoveren in bewustzijn.

Dan ervaar ik een ervaring in het onmogelijke. Ik heb al vele conversaties met dit heel menselijke deel in me gehad. Maar waar ik vooral achter ben gekomen is dat het belangrijk is mijn gevoelens vooral te “voelen” het aan te kijken en daaraan toegeven zonder het te veroordelen maar te navigeren op mijn innerlijk kompas die enkel een kans op nieuw bewustzijn aanwijst. Dat verteld mijn hart en ziel me.

Het vraagt echt om oefening want we hebben omvangrijke onbewuste programma's draaien in ons. Programma's die ook op wantrouwen en veroordeling zijn gebaseerd. De allergrootste veroordelingen en wantrouwen zitten in jezelf. Elke keer kom ik uiteindelijk weer op dit punt uit. Het is een hardnekkig programma waar we massaal met ons onbewust zijn in verstrikt zijn geraakt. Ik ervaar het in mezelf maar ook in de ander. Wanneer wantrouwen en veroordeling in mij of buiten mij zichtbaar en ervaarbaar wordt en ik er echt naar durf te kijken en te handelen vanuit mijn kwetsbare eerlijkheid. Wordt ik me er bewust van en laat het mij los. Hierdoor wordt het aangenamer, rustiger en liefdevoller in mij maar ook buiten mij. Hierdoor creëer ik steeds opnieuw de balans weer terug in mij.

Ik heb ervaren dat ik steeds opnieuw naar mijn hart en ziel dien te luisteren en hierin te geloven. Te luisteren en geloven in de mogelijkheid dat ik het wantrouwen en veroordeling in mij en buiten mij kan transmuteren in liefde en als ik dat doe ervaar ik het ook. Waardoor het ook voor mijn hoofd mogelijk wordt om minder of zelfs niet meer wantrouwend en veroordelend te zijn naar mezelf of naar de ander. Waardoor ik de ervaringen die ik hiermee opdoe steeds beter en helder kan zien als liefdevolle omtover processen. Hetgeen waar we zowel individueel als collectief met elkaar inzitten.

De mogelijkheid.

Veldtkracht.