De ontbrekende kerststal van 2020.

Ieder jaar zet ik het kerstverhaal beeldend op mijn seizoen tafel. Dit jaar wilde ik hem ook neerzetten, maar iets in mij kon het gewoon niet. Iets in mij zei heel resoluut: “nee. dit jaar niet.”

Toen ik door de velden liep, hield de weerstand van de kerststal me bezig. Ik vroeg me af wat mijn gevoel me probeerde duidelijk te maken. Voor ik het wist kwam ik in mijn jeugd terecht. Mijn ouders waren zeker niet streng gelovig, maar kozen wel een gereformeerde basisschool uit. Omdat iets van de bijbel en het geloof destijds gewoon bij de opvoeding hoorde. Mijn moeder is gereformeerd opgevoed en mijn vader katholiek. Beide hebben ze het geloof wat ze mee hebben gekregen vanuit hun opvoeding, in hun eigen authentieke geloofswaarheid omgezet. Ik herinner me dat mijn ouders met de feestdagen wel eens een verhaal uit de kinderbijbel voorlazen en we voor het eten en na het eten en voor het slapen een gebedje opzegden. Maar verder deden mijn ouders er niet veel aan en als dat wel zo was, dan heeft het geen indruk op me gemaakt.

Op de basisschool kreeg ik iedere dag een Bijbelverhaal te horen en er werd uit een liedboek gezongen. Ik vond de bijbel verhalen altijd wel erg interessant en mooi, maar de strenge, angst aanjagende vinger van god klopte in mijn gevoel niet met de verhalen die werden verteld. Ik zag de verhalen dan ook meer als sprookjes, waarin onderliggende boodschappen en geheimen werden bewaard. Ik kon de boodschappen niet duiden maar wel ergens voelen. Ik droomde en fantaseerde dan tijdens het voorlezen mijn eigen vertaling van het verhaal erbij. En ja dat doe ik eigenlijk nog steeds.

Ik herinner me dat na de scheiding van mijn ouders, mijn moeder behoorlijk kritisch werd op wat er op school ons allemaal werd verteld over het geloof. Mijn moeder bevroeg me regelmatig op hoe ik zelf tegen het geloof en god aankeek. En eigenlijk luisterde ze daar dan alleen naar en gaf af en toe haar kijk op de dingen aan. Hierdoor heeft ze haar kinderen vrij opgevoed in het geloof, waardoor mijn broers, zus en ik zelf de kans kregen om onze eigen geloofswaarheid te vormen. En het mooie vind ik dat we dan ook allemaal onze eigen authentieke  geloofswaarheid hebben, waardoor we soms erg leuke, interessante  en inspirerende gesprekken hebben.

Op de middelbare school was ik helemaal klaar met de bijbel en de kerk en de strenge vinger van god. Ik geloofde niet dat god zo’n strenge man was, de baas, de almachtige die je naar de hel kon sturen als je je niet gedroeg. Nee, ik geloofde wel dat er meer was tussen hemel en aarde omdat ik het voelde en ervaarde, maar het had gewoon geen naam.  

Toen ik zelf kinderen kreeg werd ik ook met opvoedingsvragen rondom het geloof geconfronteerd. Ook hoe ik en Bert met het geloof en de bijbel wilde omgaan met betrekking tot onze kinderen. We wilden niet dat ze niets zouden meekrijgen omdat wij beide wel weten dat er meer is tussen hemel en aarde. Ik en Bert kozen voor de vrije school, onder andere omdat hier allerlei geloven, mythologieën en geschiedenissen samen komen in verhalende vormen, waarbij het kind op een vrije manier geprikkeld wordt in zijn of haar eigen authenticiteit. Iets wat beide onze voorkeur heeft.

Ik kwam opnieuw in aanraking met mijn eigen godsbeleving, maar dan nu via de antroposofie. Ik wilde meer over de antroposofie weten omdat het me ergens een warm, knus en thuis gevoel gaf. Ik heb toen een jaar lang een verdieping gevolgd voor ouders van kinderen in het vrijeschoolonderwijs. Door deze verdieping raakte ik meer in mijn eigen authenticiteit, vooral door de seizoen en natuur beleving en de vele mystieke verhalen. Het bracht mijn eigen kindertijd aan de oppervlakte. We volgden lessen waarbij mijn handen, hoofd en hart samen werden gebracht. En ja, dat is echt een mooie ervaring geweest. De seizoenen en periodes worden echt beleefd binnen de vrije school en thuis besteden we daar ook aandacht aan, onder andere door de seizoenstafel. Ik ben opgevoed door mijn moeder, ze is iemand die heel erg van de natuur, verhalen en mooie dingen geniet. Ze maakte dit ook beeldend voor ons op een seizoenstafel, ik heb daar fijne herinneringen aan en dat wilde ik ook voor mijn eigen kinderen.

En nu, nu stuit ik zelf op het kerstverhaal wel of niet neerzetten op de seizoenstafel. Het is alsof ik het kerstverhaal ineens in een ander licht zie. Ik loop door de velden en haal diep adem en voel een droom en fantasiewereld opengaan, die ik als kind in de schoolbanken ervaarde als mijn meester ons voorlas uit de bijbel.

Al wandelend door de velden zie ik mijn kerststal op de seizoenstafel, mijn handen pakken het kindje Jezus op. Ik vraag wat het me wil vertellen. Ik vraag waarom ik hem niet met zijn familie en de herders op de tafel kan zetten. Waarom geef ik mijn bergkristallen dit jaar de voorkeur? Waarom voel ik me zo intens gelukkig bij de abstractheid en eigen vorm en levendigheid van deze stenen? Ineens voel ik een zachte informatie stroom opkomen die me een nieuw verhaal verteld over het kerstverhaal.

De kerstopstelling en verhaal is in ere gehouden. Het is een beeldende herinnering aan onszelf wie we werkelijk zijn, namelijk licht. Jezus was een mens die zijn licht volledig op aan had, was niets vergeten tijdens zijn geboorte. Hij kon zijn licht en de eenheid bewust zien, horen, voelen en ervaren.

Dit wordt tot op de dag van vandaag als zeer heilig en uniek beschouwd. Dat kun je zien aan de aanbidding en verheerlijking die er eeuwen is geweest en nog steeds is. Maar als we echt naar zijn tijd gaan, werd Jezus door de meerderheid als een bedreiging en godslasteraar aangezien. De voorspelling dat er een mens zou worden geboren die uit licht zou bestaan en koning zou worden en de wereld zou veranderen, was natuurlijk een verschrikking. Want stel je voor dat deze koning alles ineens over de kop zou gaan gooien, dat de waarheid ineens niet meer zou bestaan, dan zou het een zootje worden. Er zou dan geen controle meer zijn en niemand de baas of misschien alleen hij met zijn metgezellen.

Niemand had gedacht dat een koning geboren zou kunnen worden in een koud, kil, donkere en armoedige omgeving. Maar de moeder en de vader kozen juist voor deze omgeving, omdat ze wisten dat ze daar in alle rust het kindje ter wereld konden brengen. De sterren lieten zien dat er een ander mens werd geboren, waardoor er een nieuwe tijd aanbrak. Er waren zieners geweest, die de nieuwe mens en de nieuwe wereld hadden kunnen waarnemen vanuit de sterren, ze kwamen werkelijk uit alle windstreken met dezelfde boodschap. Er waren ook zieners die visioenen en dromen ontvingen vanuit de bron die hun innerlijke kompas activeerde en zichzelf naar het lichtkind leidde. Ze wilden met hun eigen ogen aanschouwen en ervaren wat ze gezien hadden in hun visioen.

 En al deze mensen maakte door het donker een bijzondere reis, werden ondersteund en geleid door de sterren, hun innerlijke kompas en eigen waarheid. Toen ze ineens in een koude, kille, donkere en armoedige omgeving terecht kwamen, waren ze allemaal verbaast en tegelijkertijd vol verwondering, want daar in het donker zagen ze ineens het lichtkind. Het lichtkind waar ze allen naar op zoek waren geweest. En op dat moment wisten ze, er breekt een nieuwe tijdperk aan. Een tijdperk waarin licht en donker elkaar als tegenstellingen gaan ervaren. Er zal veel strijd zijn om “de waarheid” zowel in de mens zelf, als in de wereld om hen heen.

Jezus was in die tijd een bewuste eenheid in zichzelf. Hij ervaarde zowel donker als het licht in zijn menszijn, maar kon heel helder de balans en harmonie ervaren tussen het donker (onbewust zijn) en het licht (bewustzijn)in zichzelf en buiten zichzelf. Hij heeft vanuit deze harmonie de pure belichaming van zijn eigen eenheid, authenticiteit en passie gecreëerd. Waarbij hij zijn eigen eenheid leefde, zijn '' ik kracht" vrij gaf en zichtbaar maakte. Dat heeft hij op een heel bijzondere liefdevolle manier zichtbaar gemaakt samen met zijn metgezellen en aan het eind op een zeer confronterende manier aan de mensheid getoond, door zijn kruisiging die volledig gesteund werd door zijn mede reizigers die net als hij hun "ik kracht" droegen maar dit geheel op hun eigen manier  belichaamde.

Maar de kruisiging was nodig om een herinnering te creëren die nu nog steeds leeft onder de mensheid. Alle waarheden en verhalen over Jezus heeft maar één kernboodschap. Dat is dat hij wilde aantonen door zijn leven vrij te geven dat licht en donker bij de mensheid thuishoort. De kunst is beide in harmonie te verenigen in jezelf. Op deze manier kun je een nieuwe vorm van jezelf en een nieuwe bewustere wereld creëren, zie mij! Maar wij zagen het niet zo, wij hebben het eeuwen vertaald in dat we moeten lijden en bestraft moeten worden, dat we ons moeten schamen om onszelf als lichtwezens te zien. Maar wanneer je wel je eigen “lichtwezen” kon ervaren, bijvoorbeeld als een ziener of healer dan ben je de duivel, een heks, dan doe je aan godslastering, heb je last van grootsheidswaanzin en ben je rijp voor het gekkenhuis, de schandpaal, martelkamers of de brandstapel.

Jezus wilde juist laten zien, ik ben niet een verheven meester of de duivel, ik ben een mens vanuit mijn authentieke mij. Ik ben alleen niet vergeten wie ik werkelijk ben. Ik ben net als jullie en jullie zijn net als ik. Alleen hoeven jullie je het alleen maar te herinneren wie je werkelijk bent en dat wilde hij vrijgeven over de hele wereld samen met andere zieners, zijn metgezellen en mede reizigers. Maar dat liep voor hem en vele met hem fataal af. Hierdoor werd er een waarheid en herinnering gecreëerd dat je eigen waarheid vrijgeven fataal kan zijn. Tot op de dag van vandaag leven een heleboel mensen nog in die angst. Deze ervaringen zitten in onze onbewuste delen opgeslagen, ook wel het DNA geheugen genoemd. Die vaak onbewuste angst zorgt bij velen ervoor dat we niet meer in onze werkelijke “ ik kracht”, “authenticiteit” en waarheid  durven te gaan staan. We gaan op de waarheid van de ander af en waar de meeste stemmen naar uit gaan. En waarom? Omdat we bang zijn alles, maar dan ook alles te verliezen wat je lief hebt, puur door afwijzing, schaamte, onbegrip en de veroordeling die nog steeds heerst onder de mensheid.

Ik heb lang in die angst rondjes en cyclussen geleefd, mezelf verstopt, onderdrukt en vergeten. Totdat ik me herinnerde dat er wel eens een ander verhaal achter het verhaal zou kunnen zitten. Ik moest daar echt zelf echt achter komen met vallen en opstaan. En ja daar verlies je soms contacten mee omdat ze jou verhaal niet begrijpen of veroordelen. Maar dat zegt niet dat je daarom jezelf moet blijven onderdrukken of verstoppen in wie je werkelijk bent. Je doet jezelf intens te kort en daarmee uiteindelijk ook de ander. Want we zijn nu eenmaal spiegels van elkaar en kunnen elkaar iets aanreiken zowel polair als magnetisch, wat ons helpt om onbewuste delen bewust te maken.

Wauw! Ik voel nu ineens waarom ik de kerststal niet kon neerzetten. Het houten Jezus figuurtje zegt me, dat ik de herinnering en spiegel van het beeld van Jezus niet meer nodig heb. Ik herinner me dat ik gewoon zelf, vanuit mijn eigen authenticiteit, eenheid, waarheid en “ik kracht” behoor te stralen, dat is volledig de bedoeling van mijn eigen geboorteverhaal. Dat wil het geboorteverhaal van Jezus mij tijdens zijn geboortedag anno 2020 vertellen. Ga leven vanuit jouw “ik kracht”. Ik begrijp volledig wat hij daarmee bedoeld, iets wat ik steeds meer aan het doen ben, leven vanuit mijn volledige authentieke, abstracte, eigen licht vorm, in mijn Nienke zijn.

Jezus wilde dat met zijn leven ons misschien wel duidelijk maken, maar waren we als mensheid daar nog niet aan toe om het op die manier te begrijpen en te zien. Hij zaaide door zijn leven te leven vanuit zijn authentieke zelf, zijn licht zaad, iets wat na 2020 jaar nog steeds gevierd wordt. Ik krijg nu het gevoel dat hij zegt "vier je eigen leven in plaats van dat van mij, want je bent het net als ik en alle andere mensen ontzettend waard." 

Hoe zijn leven vertaald en geïnterpreteerd is dat kunnen we in 1000.000 verschillende verhalen, boeken en religies terug vinden. Het gaat er mij dan ook niet om wie er gelijk heeft en wie de waarheid spreekt over zijn leven. Ik vind het gewoon leuk, al lopend door de velden om mijn vrije vertaling en waarheid te geven van bestaande verhalen vanuit mijn geraaktheid en authentieke mij.

Ik geloof dat we het tijdperk van “de strijd om de waarheid” achter ons aan het laten zijn. Het is zich duidelijk aan het transformeren in een nieuw tijdperk. De zieners van nu en de sterren vertellen ons wat ze gezien en ervaren hebben. We gaan naar een tijdperk waarbij we onze eigen verantwoordelijkheid dienen te nemen voor ons eigen leven en waarheid. Waardoor we de eenheid in onszelf meer gaan ontdekken en belichamen. De verschillende waarheden vliegen niet voor niets om je oren op dit moment, ik kan soms werkelijk door de bomen het bos niet meer zien. Gelukkig heb ik mijn innerlijke kompas, die me dan weer terug brengt in de rustgevende velden en me mijn eigen waarheid laat zien, voelen en ervaren.

Het veld vraagt mij heel duidelijk keer op keer op zoek te gaan naar mijn eigen authentieke geloofswaarheid en daar de verantwoordelijkheid voor te nemen. Ik moet zeggen dat is soms een pittige dans tussen onbewuste delen en bewuste delen. Tussen oude en nieuwe informatie. Rust, onrust, angst en overgave. Alle tegenstellingen lijken soms mega groot in mij af te spelen. Totdat ze elkaar weer vinden en er een helder beeld en rust ontstaat. En alles weer als een puzzel in elkaar valt.

Thuis gekomen besluit ik dat de seizoen tafel dit jaar abstract van vorm blijft met de kerst, zodat er een eigen gedachte en geloofswaarheid vanuit mag ontstaan. En bijzonder genoeg, vragen mijn kinderen niet eens om de kerststal. Zelfs mijn zoon niet, terwijl hij altijd ontzettend gefocust is op structuren en vaste rituelen. Ze zeggen beide steeds opnieuw dat onze seizoen tafel zo mooi is en ik kan alleen maar verwonderd terug zeggen: “ Ik begrijp wat jullie bedoelen, want dat vind ik ook”.

Ik wens je een vredige, liefdevolle, knusse, inspirerende, intieme kerst toe!

Liefs Nienke.