Ze is één van de hoofdrolspelers uit een, voor mij zeer geliefd, kinderboek uit mijn jeugd.
Ik heb het als kind ooit van mijn moeder gekregen voor mijn verjaardag.
Het boek is meerdere malen kwijtgeraakt en heb het zelfs een keer bewust weggegooid.
Maar de wind bracht het telkens gewoon weer bij me terug.
Net zoals nu. Waarom zou dat zijn?
Het boek verteld tussen de regels door een verhaal waarin ik mezelf herken als een ziel die haar menszijn vaak niet begrepen heeft.
Als ziel in een mens plante ik een lange tijd net als Lupineke de boompjes in mijn tuin op zijn kop met de wortels naar boven.
Ik wist niet beter dan dat dit zo hoorde, want daar kom ik toch vandaan? Ik kom toch van de oranje zon, zij is toch mijn voedingsbron?
Achior legde mij geduldig uit door de ervaringen die ik opdeed in mijn leven, dat een boom niet ondersteboven kan groeien op aarde, als ze zich alleen maar voedt met hun wortels in de lucht.
“Je hebt alle elementen nodig om te groeien lieve schat” ;zei hij op een dag. “Om terug te keren naar jouw ware huis, de oranje zon, heb jij voedsel uit zowel de hemel als de aarde nodig. De aarde voedt jou met ervaringen die je zullen laten groeien in het herinneren van de hemel op de aarde”.
Ik treurde want ik had al zo vaak meegemaakt dat mijn boom het niet had overleefd op aarde omdat ik vergeetachtig was geworden. Ik wil het dit keer graag anders doen. Maar ik herinner me niet meer hoe en wat precies.
“Okay. Weet je wat, ik ga je helpen”; zei Achior. “Wie weet lukt het ons om je te herinneren hoe jij jou wortels op aarde in de aarde wil herinneren. Maar ik kan je niet beloven dat je nooit meer een traan zal laten. Want tranen horen net als water ook bij het leven. Net als vallen en opstaan.
Daar groeien alle bomen van, dus ook jouw boom.
Het soort wat jij hebt geplant zijn misschien een beetje wereldvreemde bomen om te zien. Want ze groeien met hun wortels onderste boven. Maar wist je dat deze bomen gewoon uitgroeien tot prachtige bomen? Ze zijn een tikkeltje magisch dat wel. Ze noemen dat op aarde ook wel treurwilgen. Sommige denken dat ze altijd treuren, maar zoals jij vaak zegt, niets is wat het lijkt. Want deze bomen zijn helemaal niet treurig. Ze zijn over het algemeen juist heel blije wezens. Omdat ze de hemel op aarde kunnen ervaren.
Omdat ze gevoed worden door de hemel en aarde, op de planeet aarde.
Je kunt dat heel goed zien aan de wortels die vanuit hun kruim weer naar de wortels in de aarde toe groeien. En laat dat nou net het geval bij jou zijn.
De wortels van een treurwilg weten dat ze op aarde thuishoren. Ondanks ze continu heimwee naar hun ware bron hebben. Net zoals jij regelmatig heimwee hebt naar Mij en de oranje zon. Maar jij hebt het geluk dat jij je inmiddels herinnert dat ik ook op aarde ben en jij mij dus ook op aarde kunt ervaren.
Waar jij ook bent, ik ben er altijd voor je en zal er altijd zijn. Zoals je ervaren hebt, maakt het echt niet uit in welke weersomstandigheid je ook terecht komt. En als je het moeilijk hebt omdat je een ander moet teleurstellen met jouw keuzes omdat je voor eigenliefde kiest. Voel je dan niet schuldig als zij zich gekwetst of geraakt voelen.
Ze mogen jouw liefde misschien treurig vinden, maar dat komt omdat ze je eigenlijk helemaal niet kennen want ze hebben je nog nooit echt ontmoet. Daarom weten ze niet niet wat voor goddelijk geschenken de ware liefde van een treurwilg te geven heeft. Namelijk zaadjes en bloemen van heling, eigenliefde, vrijheid en blijheid. Treurwilgen raken de treurigheid in de ander vaak aan het liefste met hun takken. Iets wat andere bomen vaak eng en niet leuk vinden. Want de meeste mensen wensen hun eigen treurigheid niet te ervaren, laat staan getroost te worden door de magische takken van een treurwilg. En daarom lopen ze graag met een grote boog om jou heen, sturen ze je zo snel mogelijk de laan uit, zijn ze niet eerlijk en slaan daardoor op de vlucht.
Daarom lieve schat, om jou niet eenzaam te laten voelen sta ik altijd onzichtbaar, maar wel voor jou ervaarbaar, aan jouw zijde. Voelbaar als de wind die met jouw takken speelt die eigenlijk wortels zijn. En ik haal je op en wieg je zachtjes heen en weer als jij het moeilijk hebt of verdrietig bent. Zodat je je kunt opwarmen in mijn warme handen. In jouw eigen troostende tuin van de oranje zon, waar wij altijd samen zijn met onze zeven andere delen.”
De wind speelt ondertussen met het schelpen mobiel hangend voor het raam in de slaapkamer.
Het onderbreekt de herinnering aan Achior en Lupinneke. Ik ben weer afgereisd naar het Nu.
De warme beschermende hand van Achior omhuld mijn lichaam nog. Het vuur in mijn handen laait op, ik stap gauw mijn bed uit. Ik pak mijn laptop en mijn handen tikken mijn worsteling in het NU, vrij.
Het opvlammend vuur van tegenpolen.
Er brand een hoog groot vuur
dwars door het venster
het grijpt met verlangende
hoge vlammen
mijn richting uit
de hitte brand
pijnlijk
mijn tranende ogen
pijnlijk is het water
van het vurig brandend oranje
ontvangen en gegeven in en door de wind van mijn handen
en verwijst naar de spiegel
ik sta met beide voeten in de aarde
voor jouw neus
pijnlijk is het vuur
van het vloeibaar opspattend blauw
ontvangen en gegeven in en door de wind van mijn handen
en verwijst naar de spiegel
staand met beide voeten in de aarde
voor jouw neus
ik zie jou
ik heb jou gelezen, gevoeld en gehoord
in alle kleuren van de regenboog
in jouw illusies, angsten, leugens en waarheden
maar bovenal in de spiegel van
het opvlammend oranje en blauw
gegeven en ontvangen
door de warme en koude handen van jou en mij
dezelfde ogen
blauw
gericht op de magie van liefde
vertolkt door inmiddels vele
maskers en gedaantes
Maar dan….
Verstopt door jouw bedachte pseudoniemen
Wordt jouw wond
uit het water gevist door mijn handen
Ik onderzoek het met alle elementen
in mij aanwezig
Geschokt wordt ik wakker
pijnlijk en regelrecht in mijn gezicht geslagen
door jouw gemaskerde waarheid
geschreven onder een andere naam
Ken je mij?
Wie ben ik dan?
Heb je mij ooit
als mens
durven ontmoeten
mij gezien
met de ogen van de ziel
dwars door jouw menselijke ogen heen
het ware blauw gezien?
De wond van jou blijkt groter
dan je me deed vermoeden
Ik kijk recht in jouw gapende wond
de deksel van de doofpot
is ineens tot op de helft verschoven
Ik zie mezelf tevoorschijn komen
Ik kijk mezelf in de ogen
en ontmoet die van jou
Ik zie jouw angst
voor het dragend mysterie
van de waarheid van de ziel.
De waarheid van de ziel
stromend door elke cel van het menselijk lichaam
voelend (h)erkent door het licht
gedragen in het hart
Maar afgewezen door jouw eigen hoofd en veroordeeld tot leugens, dood en verderf.
Ik zie dat jij mij in de schaduw van jezelf hebt weggezet
uit angst voor de ware belichaming
van de ziel in jou
dwars door de ogen van mij
en door het beeldscherm heen
vragen de ogen van de ziel
Wat is jouw ware naam?
Wat is jouw ware verlangen?
Wat is jouw waarheid?
Erken wie je werkelijk bent
Ondertussen
Ervaar ik jouw grijpende vlammen
hete scherpe tong
ogen verborgen
spreken streng
manipulerend
met en zonder getuigen
gemaskerd
wanhopig
dwingende
vlammen
zeggen
ga weg
maar bovenal
kom hier
grijpende vlammen
zichtbaar in water
willen me verleiden
om me te warmen
aan jouw woorden en beelden
om jouw wond te helen
plotseling brand ik vurig
mijn hart wakker
daar waar alles samenkomt
pijnlijk koud zijn de grijpende hoge hete vlammen
maar pijnlijker is het om de ware wond
van jou in mij wakker te zien
in de spiegel van het ware wateroppervlak
mijn, hoofd hart en ziel
op dezelfde tijdlijn heeft de herinnering
gekoesterd en verlangt
door mijn beide handen
mijn leven lang gedragen
De code van de ziel geschonken door de ziel
ontvangen en opgegroeid in een menswezen
Erkent door een treurwilg die blije bloemen bloeit
Beide wonden worden zichtbaar
hart verscheurend verder opengereten
door de wind die een storm laat opkomen
mijn wond is de boom die haar leven niet blij was met haar wortels in de lucht
mensen houden namelijk niet van treurwilgen en vreemde eenden
Liever wijzen ze die af, hupsakee boek dicht en deksel op de doofpot
einde verhaal
De diepe wond wordt aangeraakt
en aan de oppervlakte gebracht
De handen van de treurwilg spelen piano in de lucht
Tot in de diepte van het spiegelend wateroppervlak
huilt ze de wond schoon en leeg
met het zoute water uit de zee.
Ik zie verder en sta in de klei van moeder aarde
volledig kwetsbaar, bloot en naakt
mezelf te wezen tegenover mezelf
en vele bekenden en onbekende getuigen
met dezelfde (ongeziene) wond.
Ik barst in mijn eigen ongeziene tranen uit.
Met een hand klei uit de aarde stelp ik het bloeden
in het hart van mij, jou en onbekende getuigen.
Ik pak mijn helende vlammen uit het vuur in mij
en brand de wond liefdevol met mijn beide handen dicht.
Mijn ziel ontketend en vrijgegeven aan jou.
Ik heb al jouw elementen lief.
Maar de waarheid heb ik liever.
Jouw ware oprechte, eerlijke onschuldige ogen en handen
handen en ogen
waarmee je je eigen hart beroerd en heelt op deze tijdlijn.
Daar waar ik jouw naakte, kwetsbare, eerlijke en oprechte
vriendelijke waarheid ontmoet in jou menswezen.
In jouw ware naam, jouw ware ogen, met de ziel rollend over jouw lippen
in plaats van de leugens en illusies die je gemaskerd over jouzelf en mij vrijgeeft.
Een duik
in mijn eigen blauw en oranje
Verteld…
Mijn eigen handen kan ik vertrouwen, zij liegen, bedriegen en verbergen niets
ze voelen, zien en spreken.
Maar waarschuwen me nu
voor de hitte
van jouw grijpende
onderdrukte vlammen
die naar me uitreiken
omdat ze niet eerlijk zijn
tegenover zichzelf
voorbij de illusie in de kern,
hoor ik jouw huilende eenzame vlammen
die een melancholische melodie spelen op een viool
een melodie die op dit moment
pijnlijke sluimerende wonden bloot legt
of juist oude aan de oppervlakte
mijn handen vertellen ….
deze wond
niet te blussen
niet te doven
niet met de goede lieve vrede
niet met goedbedoelde adviezen
niet met slachtoffer tranen
niet met mopperende (af) wijzende woorden
of betweterigheid
niet door zwijgen
niet met een knipoog
niet met een leugen
niet met een lach of grap
niet met een schietgebed
niet met een goedbedoelde geruststelling
of bemoeienis
niet met de rol als leerling
niet met de rol als leraar
ik kies voor mijn eigen kwetsbare naakte waarheid
ik wil van mij geen getuige maken
die jou de deksel voor de zoveelste keer
op jouw eigen doofpot laat smakken
daar waar pijnlijke wonden nu
zichtbaar aan de oppervlakte
reizen omdat ze verlangen
geheeld te worden
ik wens voor jou dat je jouw wond recht in de ogen aan kunt kijken
misschien dat je jezelf dan tot in de kern kan helen.
Omdat jouw ziel verlangt geheeld te worden door jouw eigen zelf herstellend vermogen van jouw bewustzijn en jouw eigenliefde
dus ik laat ik de deksel bewegen met mijn toverkracht
door enkel te kiezen voor de liefde in en voor mezelf
omdat ik weet dat ik dan ook voor de liefde kies aanwezig in jou
Zelfs als je niet eerlijk tegen me bent
me achter mijn rug uitlacht,
me pest en met me spot
samen met al jouw getuigen
me voor de zoveelste keer aan de schandpaal hangt.
Ook al steek je een mes in mijn rug
door me telkens af te wijzen of in de maling te nemen door verschillende maskers te dragen.
Al geef je me steeds opnieuw de doodsteek in de linker zijde van mijn lichaam.
Dan nog zal ik kiezen voor mijn eigenliefde want het is de kern, de basis van de liefde in mij en ook in jou.
Aanwezig ben ik en zal ik zijn
in de aanraking van jouw eigenliefde
met mijn eigen vuur
vogelvrij in de kalmte
van het hart en de ziel
van mijn eigenliefde
in mijn verwarmende Veldt
staat een onuitwisbare liefde geschreven
en ooit op een dag zal deze liefde door jou en meerdere mensen
opnieuw ervaren, herinnerd en erkent worden
in dat wat het werkelijk is.
In de stilte en voor velen onzichtbaar
Koester ik deze melodie in mijn hoofd, hart en handen.
De ziel uitgelijnd
gedragen door de ware voeten
van mijn eigen belichaming.
Zoals de takken van de treurwilg dansen in de wind,
met het veld en het wateroppervlak,
zo dansen ook mijn handen.
Met mijn wortels zowel in de hemel als op aarde
daar waar het verwarmende koude blauwe
het afkoelend warme oranje elkaar ontmoeten.
Daar waar tegenpolen
kleur bekennen
elkaar (h)erkennen
in wie ze werkelijk samen zijn.
Zodat ze de ware geheime tuin
van hun eenheid binnen kunnen gaan
waar de zuiverende helende bron te vinden is.
De bron is de ware herinnering en ontmoeting
die de grote gapende wond doet genezen.
Ik ben de ziel die ervaringen opdoet
in samensmelting
met alle elementen
op aarde aanwezig.
Ik ben een blije treurwilg
En dans graag met mijn takken
die ook wortels zijn
Ik draag het lichaam
van het grote wonder
dat mens zijn heet.
Wij zijn het zelf ….
De hemel op aarde.
PS: Wanneer je mijn inspiraties wil vrijgeven of er iets uit wil gebruiken geef dan Veldtkracht als bronvermelding aan.