De vos denkt sjonge, jonge, jonge die jagers van tegenwoordig. Ze hebben hun ogen volgens mij in hun achterste zitten. Ze lopen hier geregeld langs in de hoop dat ze eindelijk de juiste vos treffen waarop ze kunnen jagen. Maar ja het gekke is dat ze de vos gewoon weg niet zien. Zelfs als je als vos roept, een boel kabaal maakt en de gek uithangt lijken ze niets te zien en te horen. Ook niet als je voor hun neus gek loopt te doen en herinneringen deelt over de vos en de jager. Zelfs dan zien en horen ze de vos niet. Een enkeling kan me horen maar als ze me horen en zien, rennen ze er als een haas vandoor omdat ze me een idiote vos vinden. Ik denk echt dat ze bang zijn dat ik hondsdolheid heb, gniffelt de vos.
Maar deze gekke jager die telkens in kleermaker zit voor mijn neus gaat zitten begrijp ik niet. Hij zoekt me bijna elke dag op, gaat zitten, observeert me, probeert me te zien en te horen. Maar ondertussen plaatst hij een soort tover muur tussen ons in waardoor ik geen contact met hem kan maken. Ik begrijp er echt geen vossedrol van. Soms lijkt het of hij niet kan en durft te reageren maar alleen heel voorzichtig durft te voelen? En dit in beeldentaal aan me over probeert te brengen.
De vos rekt zich eens tergend langzaam uit, sjokt voor de zoveelste keer zijn hol uit en gaat voor de zoveelste keer tegenover de jager zitten. Zijn neus is nog geen 10 centimeter verwijderd van de neus van de jager. De vos kijkt de jager voor de zoveelste keer heel diep aan in zijn blauwe ogen. Hij denkt: ”Best gek eigenlijk dat hij me niet ziet terwijl ik hem nu diep in zijn ogen aankijk. Hij zou mijn adem moeten kunnen voelen. Best zonde eigenlijk want deze jager is liefde, dat zie ik in zijn ogen. Ik voel zoveel liefde, hij gelooft alleen niet in zijn eigenliefde. Terwijl hij vanuit zijn eigenliefde hier heel vaak gaat zitten omdat deze wakker gemaakt wil worden. Soms heb ik het idee dat zijn eigenliefde mijn eigenliefde ziet, maar dat hij gewoonweg niet durft te voelen wat het precies is als je dat aan jezelf geeft. Als ik in zijn ogen kijk, lijkt hij van binnen heel erg op mij, maar dan misschien van tegenovergestelde kwaliteit. Ik zie ook dat hij in zijn hart precies hetzelfde spel speelt als ik. Het spel “herinner je de wereld die uit liefde bestaat “Ik verlang naar mijn eigen liefde en weet dat als ik dat vind, dat ik mijn eigenliefde herinner waardoor ik me de wereld herinner die enkel uit liefde bestaat.
Ik wou dat ik jager een keer echt kon spreken. We hebben wel contact maar dan op een gekke manier, het is gewoonweg erg vreemd. Hij voelt me, zit regelmatig tegenover me, zoekt me bewust op maar elkaar echt ontmoeten doen we niet. Alsof er een hele vreemde muur tussen ons zit. Een muur waar we beide door heen kunnen kijken, voelen en horen maar aanvoelt als iets heel vreemds waardoor een echt ontmoeting uitblijft. Ik heb geprobeerd er doorheen te beuken toen de wind met al zijn passie me wilde helpen, maar daarna heb ik de moed maar opgegeven.
Dus zit ik hier eigenlijk tegen mezelf te lullen voor de zoveelste keer en eerlijk, het maakt me soms tot idioot, maar het geeft ook een boel helderheid over mezelf. Waardoor er ook een andere kant is die ik ergens ook weer vermakelijk vind. Misschien juist omdat het zo gek is. De verhaaltjes worden gekker en interessanter. De meeste jagers zullen mijn verhalen een beetje vreemd en gek vinden en misschien niet begrijpen. Maar goed, als ik ze maar begrijp. Ik heb het idee dat deze jager mijn verhaaltjes probeert te begrijpen en dat vind ik best vermakelijk. Eerder schaamde ik me voor mijn verhalen maar dat wordt steeds minder. Misschien juist wel omdat deze jager iedere keer geduldig gaat zitten, geen oordeel naar me uit, maar gewoon stilzwijgend gaat zitten en mij hierdoor mijn eigen podium geeft. Maar waarom zou hij dat doen? Wat wil deze jager van me? Waarschijnlijk alleen mijn verhaal? Maar waarom zegt hij dat niet gewoon.
De jager zit op de grond voor de vos. De vos komt ineens wel heel dichtbij nog geen 10 centimeter is hij bij me vandaan. Ik voel zijn adem in mijn gezicht, opnieuw kijkt de vos me diep in mijn ogen aan. Waarom praat die gekke vos zoveel tegen me. Ik voel allerlei boodschappen en nieuwe informatie in zijn verhalen maar waarom verteld deze vos mij deze verhalen en niet gewoon aan de rest van het bos. Waarom blijft hij dag in dag uit in zijn hol zitten, waarom rent hij niet weg als ik er aan kom. Vossen horen in beweging te komen als ik de jager eraan kom. Zou hij ziek zijn? Eenzaam? Wat is het waarom hij zo gek doet. Hij intrigeert en irriteert me en dit zorgt ervoor dat ik toch naar zijn hol blijf komen. Het is gewoonweg een idioot, bijzonder, gek vosje.
En eigenlijk weet ik niet wat ik in godsnaam met dit vosje aan moet. De jager vervloekt de vos omdat hij maar door blijft gaan met zijn verhaaltjes vertellen. Aan de ene kant zijn ze bijzonder en aan de andere kant veel te lang. Ik wil zijn echte verhaal nu wel eens horen. Dan wordt hij ineens geïrriteerd. Die gekke vos moet stoppen met andere verhalen vertellen. Hij moet gewoon het echte verhaal vertellen. Hupsakee, gewoon doen, rennen niet omkijken maar door blijven rennen! Bovenal is de jager vooral geïrriteerd dat hij de vos niet begrijpt, dat hij niet begrijpt waarom de vos niet in beweging komt en elke keer recht tegenover hem gaat zitten, verhalen verteld terwijl hij geen respons krijgt. Waarom wordt hij niet boos op me of bang. Een vos zou moeten wegrennen als hij een jager ziet of van zich afbijten. Maar nee, die idiote Vos lijkt het alleen op mij te hebben gemunt en staart me alleen maar diep in mijn ogen aan en verteld me op een liefdevolle manier de meest vreemde verhalen die me ergens ook gek genoeg wel weer bekent voorkomen. En dat maakt dat ik steeds weer wil terug komen. Omdat ik me deze vos herinner. Ik lijk soms echt een idioot. Ik vind hem lief, leuk, grappig en soms onweerstaanbaar…..irritant.
Met een felle passie verbreekt spontaan de Jager de stilte tussen beide “jij kleine opdonder” jij denkt mij slim af te zijn hè? Jij met je rare fratsen. Weet je wat jij verdient? Een flinke (liefdevolle) schop onder die vossenstaart van je.
Vos hoort ineens de passie van de jager en schrikt zich rot. De vos tuimelt achterover, maar staat direct weer op. Halleluja, hoor je mij? Zie je mij en voel je mij? Dat is raar, ik dacht dat je me niet zag. Vertel hoe kan dit, waarom zie, hoor en voel je me nu wel? En doe je raar en vreemd en zoek je me op? Waarom zwijg je? Ik dacht dat ik onzichtbaar voor je was. Dat je niet in mij geloofde.
De jager: Ja, dat was ook zo, maar ik heb je al enige tijd geobserveerd.
Ik werd nieuwsgierig naar je gedachten, zienswijze en jou waarheid over jagers. Je bent best een inspirerend vosje, met je vele vreemde verhalen en je gekke fratsen. Ik vraag me alleen in godsnaam af waarom jij je nog steeds in je vossenhol schuil houd. Ik denk dat de meeste vossen en jagers jou verhaal best interessant zouden vinden. En dat je vele kunt inspireren met jou verhaal.
Vos vraagt: Waarom heb je het mij niet gewoon gevraagd waarom ik in mijn hol zit? Waarom heb je je vragen en gevoelens en jou verhaal niet met mij gedeeld? En deed je net alsof je me niet hoorde en zag? Waarom zo’n afstand creëren terwijl je wel steeds rustig voor mijn neus gaat zitten en zeer ongemanierd in mijn ogen blijft staren en me tussen neus en lippen mij probeert te bereiken wat gewoonweg in mijn beleving behoorlijk omslachtig is. Het is best vermakelijk moet ik zeggen. Maar soms ook zeer irritant. Wat probeer je me nou eigenlijk echt te vertellen? Blijkbaar bewaak en bescherm je iets wat in mijn ogen helemaal niet nodig is? Waarom houd jij jezelf en dus mij verborgen? En waarom ben je niet eerlijk tegen jezelf en mij? Want je houd niet alleen mij maar ook jezelf gewoon voor de gek met je zogenaamde tovermuur. Het gekke is dat je steeds hier terugkomt, waarom is dat? Ik heb zelfs het gevoel dat je mijn verhalen juist wil horen en voelen, elke keer weer opnieuw. Ik begrijp je niet, want je ergert je er ook aan en ik maak je soms verdrietig en jij mij. Vertel jager, vertel wat je hier komt doen, waarom je me opzoekt maar niet met me in gesprek gaat.
Jager: Nou eerlijk, ik heb gewoon geen woorden, je intrigeert en irriteert me. Ik begrijp jou ook niet net als jij mij niet begrijpt, ik geloofde je verhaal niet, je bent raar en ik voelde me in de maling genomen. Althans daar was ik bang voor omdat mijn hoofd me dit verteld. Maar het gekke is dat mijn hart iets totaal anders voelt en me het tegenovergestelde verteld. Mijn hart wil namelijk graag naar je luisteren omdat mijn hart jou hart begrijpt en mijn hoofd telkens uitschakelt. Het enige wat dan overblijft is staren in die ogen van je en je gekke absurditeiten volgen. Het gekke is dat je met je rare fratsen en verhalen tegelijkertijd mijn hoofd boos maakt, blij, geïrriteerd, geliefd, eenzaam, verdrietig en blij. Ik vind dit ergerlijk en inspirerend tegelijk, maar ik ben ook bang voor je passie die mijn passie op laat vlammen. Ze vertellen me iets waar ik ergens ook niet in durf te geloven en misschien wel bang voor ben. Namelijk mijn eigen liefde. Ik begrijp niet dat dit bestaat hoewel ik het wel in mijn hart herinner.
Ja ik weet het. Ik heb het gezien in je gedrag maar je ogen vertellen me ook totaal iets anders. Weet je, ik heb geen zin meer om een vos te zijn die moet vluchten en waar op gejaagd wordt. Ik vind jagen op de ander namelijk een vreselijk spel. En ja, ik laat me soms ook uit de tent uitlokken maar dit wil ik niet meer. Hierdoor lijk ik misschien nu op een luie, simpele, idiote vos die gewoon een beetje zit weg te dromen in haar veilige holletje, verhaaltjes verzint en deze met de wind meegeeft. Niet goed of slecht. Maar men weet gewoonweg niet dat ik mijn focus houd op alle elementen aanwezig in het nu en op mijn eigenliefde zodat ik liefde kan zijn. Ik wil oude en nieuwe zienswijzen blootleggen en delen. Ik houd gewoonweg niet meer van het spel van rennen, jagen, springen, haasten en vluchten. Ik wil er niet meer aan mee doen want ik wordt er ongelukkig van. Dus ben ik gewoon aanwezig en als er iemand voorbijkomt, dan kom ik mijn hol uit en wordt het vanzelf duidelijk wat de bedoeling is. Het liefste kijk ik in de ander zijn ogen en wissel ik informatie uit afkomstig vanuit mijn eigenliefde, liefde en het universum. Bestaande uit mijn levensverhaal, herinneringen en ervaringen die ik heb opgedaan in mijn zoektocht en het spel wat ik speel van het vinden van mijn eigenliefde en de liefde. Het uitwisselen en delen van mijn eigenliefde, daar wordt ik gelukkig van omdat dit liefde is. Dan voel ik mijn passie stromen. En ik weet dat ik daar ook anderen blij mee kan maken.
Ik ren of haast me soms. Meestal als mijn passie en alle elementen aanwezig, me hiertoe uitnodigt. Omdat ik en de elementen weten welk spel ik het liefste speel. En jazeker, hoort bij mijn passie soms rennen, springen, vallen, opstaan, geduld, ongeduld, haasten, vertragen en vluchten bij. Maar enkel om mij er aan te helpen herinneren en achter te komen waar ik werkelijk naar verlang. En dat is wat ik mezelf stap voor stap eigen probeer te maken. Om bij mijn verlangen te blijven. Soms is dat namelijk best lastig als je wordt afgeleid, door de dingen die zich aandienen. En daarom houd ik mijn focus op mijn hart en geef ik graag van daaruit gehoor aan dingen die zich aandienen. Mijn hart bepaald uiteindelijk hoe ik er naar kijk en wat ik erbij voel en welke vervolg stap ik kies te zetten Dat is soms erg verwarrend, helemaal als liefde mij roept en mij dingen influistert. En mijn hoofd er niets van begrijpt en ik daardoor op hol sla omdat ik het wil begrijpen.
Overigens, de schop die je in je hoofd had bedacht voor mij voelt echt heel erg ongemakkelijk. Maar je passie in je hart die er voor zorgt dat je elke dag hier komt, heeft me wel geïnspireerd en in beweging gebracht. Hij wijst me een richting aan die klopt met mijn hart en eigenliefde. Ik voel dat mijn eigenliefde ineens vertrouwen begint te ervaren om mijn liefde vrij te geven aan anderen. Ik had trouwens nooit verwacht dat er toch zo’n idiote jager bestaat die niet voor mijn waarheid wegloopt of wegvlucht. Dus dank je wel dat jij er bent.
Weet je jager? Ik leef het liefste in het nu, zodat ik de wind kan voelen die mij brengt naar waar ik in het volgende moment soms al aanwezig ben. Hier in mijn hart bij mijn eigenliefde. Ik heb niets nodig behalve dit hier. De vos druk zijn pootje zachtjes tegen zijn eigen hart. Dit hier kan mijn passie op doen laaien. Het is mijn eigenliefde die aanrakingen kan ontvangen van de liefde, waardoor ik me steeds uitgenodigd voel om aanrakingen te sturen vanuit mijn eigenliefde. Maar vele kunnen en durven geen liefde meer ontvangen omdat het angst en wantrouwen oproept of verkeerd begrepen. Bovendien ben ik erachter gekomen dat ik mezelf had wijsgemaakt dat mijn liefde schadelijk was. Gewoonweg door de dingen die ik had ervaren, begon ik mijn liefde te wantrouwen. En dit wantrouwen in mezelf en in mijn eigenliefde creëerde, afwijzing, keer op keer. Nu herinner ik me dat ik liefde ben, dat zie ik gespiegeld in jou ogen.
Hij pakt de hand van de jager en brengt hem naar het hart van vos en dan weer terug naar het hart van de jager. We zenden en ontvangen over en weer aanrakingen vanuit het passionele hart. Dit gebeurd vanuit eigenliefde maar het lijkt alsof jij, jager, bang bent voor je eigenliefde. Je bent en geeft liefde maar je gunt het jezelf niet. Weet je jager ik zie dat in jou omdat ik mezelf in jou (h)erken daarom ben je ook eigenlijk geen jager. En dat voel je ook in je hart. We niet hoeven niet te jagen maar we kunnen gewoon zijn met wat is en wat zich aandient vanuit liefde. Want eigenliefde + eigenliefde = liefde en dat is wat je voelt en naar opzoek bent. En waarvoor je in mijn beleving steeds hier komt omdat je hier door je eigenliefde wordt aangeraakt.
Ik begrijp dat het heel raar is dat een vos contact maakt met een jager. Dat is echt heel gek, het hoort niet en is zeker niet gebruikelijk. Helemaal als de verhalen die hij verteld eigenlijk behoorlijk raar zijn. Misschien zelfs eng en spannend dichtbij een waarheid komen die misschien toch echt bestaat. Want stel je voor dat de rollen ineens worden omgedraaid.
Of dat het een grote grap is en de vos de jager misleid, in een hoekje drijft en de jager plotseling voor schut zet tegenover andere jagers. Of misschien nog erger, gewoon doodschiet, wat jagers namelijk het liefste doen met overbodige, vooral idiote vossen die niet wegrennen als de jager er aan komt. Want die hebben hoogst waarschijnlijk hondsdolheid.
Lieve jager, begrijp me goed. Ik wil niet meer meedoen met deze vormen van jacht. Bovendien zie ik geen jager in jou, ik zie iemand die lang zijn geheimen bewaard houd en zichzelf wil bevrijden en zijn eigenliefde wil ervaren. Zichzelf wil erkennen in wie hij werkelijk is maar daar bang voor is omdat hij zichzelf niet geloofd. Ik zal je nogmaals iets toefluisteren. Je bent de vos en de jager die samen de witte duif zijn. Zich dit herinnerd maar tegelijkertijd niet weet of deze herinnering wel waarheid is. En gek genoeg herinner ik me dat ik eigenlijk geen echte vos ben, maar ik was vergeten wat ik dan wel ben. Totdat ik me op een dag mezelf herinnerde in jou ogen. Ik zag dat ik een vos een jager en een witte duif ben. En eerlijk, ik was verwonderd, overdonderd en werd omver geblazen en durfde vlak daarna er eigenlijk helemaal niet in te geloven. Door ons ongeloof creëerden we samen aan een muur van desillusie omdat we misschien beide niet onze missie van de duif durven op te pakken.
De jager ziet zichzelf gespiegeld in vos maar geloofd niet dat hij de witte duif is.
De vos ziet wat hij denkt. Begin daar eerst maar eens mee, in je zelf te geloven. Want je bent de witte duif, je hoeft het alleen maar in jezelf te (h)erkennen. En als je het even vergeet of niet meer ziet kijk dan in de spiegel die ik je voorhoud. Vraag jezelf af waarom je me iedere keer opzoekt. Het is niet voor niets dat je in mijn ogen wil staren.
De duif:
In het land van Nu kunnen alle dieren verschillende vormen aannemen. Het zijn ware tovenaars die wonderlijke dingen toveren in het bos van nu.
Ik tover graag en ik vlieg graag als kraai of misschien als witte reiger rond, want dan ben ik in mijn element.
Maar niets is wat het lijkt want de zwarte kraai, een zwaluw of witte reiger is tegelijkertijd ook de witte duif.
Maar ook de zwarte panter, de witte olifant en de wolf.
Ik kan werkelijk alles zijn wie ik ben.
Ik kan mezelf in de prachtigste vormen toveren die men nog nooit gezien heeft. Het is pure magie wat hier bestaat.
Hier in het land van nu vinden we het leuk om te spelen met alles wat bestaat en een vorm heeft. Vormen die zich gewoon aandienen en ons pad kruisen en met ons communiceren.
En toch speel ik op een of andere manier het liefste graag op de grens van verschillende werelden. Op dit moment in dit verhaal in de gedaante van een vos en een jager. Een Jager die tegelijkertijd ook vos is. Maar ze kunnen zomaar omgetoverd worden tot twee andere vormen maar het verhaal blijft altijd hetzelfde.
Het land van nu is een magisch bos waar iedereen in overvloed leeft vanuit zijn of haar authentieke zelf. In dit bos worden jagers en vossen omgetoverd naar wie ze werkelijk zijn. Dat kan ook in het bos waar vos en jager nu leven. Ze dienen enkel hun eigen liefde te (h)erkennen en dit vrij te laten stromen. In zichzelf en in het bos waardoor hetgeen ze verlangen ook werkelijk gaan creëren.
Jagers en vossen jagen hier niet op elkaar omdat ze een eenheid vormen.
Vluchten en jagen is hier niet meer nodig want alles is er al, bestaande uit overvloedige liefdevolle waarheden. Die allemaal naast elkaar bestaan en aanwezig zijn.
De duif lacht en klappert als een engel een applaus met haar vleugels.
Het zegt: Magisch en treffend jager en vos! Jullie zien in elkaars ogen gespiegeld de zeldzaamheid van jullie eigen waarheid. En dat boeit, fascineert, inspireert en intrigeert me uitermate. En jullie ook.
Juist omdat jullie beide dezelfde waarheid delen. Jullie zijn grappig en aandoenlijk wanneer jullie er achter komen dat de waarheid die je herinnerd ineens daadwerkelijk voor je neus staat.
Het meest komische van het spel is dat je, je eigen waarheid niet kunt geloven, dat je bang bent voor je eigen creatie waardoor jullie beiden het spel ineens niet meer durft te spelen. En ineens voorwaarden gaan creëren. Terwijl jullie beide er naar verlangen om te stromen.
Oh, ik geniet intens van jullie spel van eigenliefde + eigenliefde = liefde en magie. Daarom doe ik er regelmatig graag een schepje magie bovenop.
De jager en de vos willen beide graag mij, gekke duif, geloven en ervaren, maar willen beide bewijs.
Je ziet me toch? Ik ben hier, zegt de vos tegen de jager
Je ziet me toch? Ik ben hier, zegt de jager tegen de vos
En de duif zegt: jullie zien mij, want ik ben.
Ik besta uit jullie beide en zal er altijd zijn.
Je kan me pas echt zien, voelen en ervaren als jullie je niet meer verstoppen in jezelf maar jezelf terugvind in eigen liefde. Hierin jezelf ontmoet en de illusie dat ik niet besta, laat vallen. Je zal me echt vinden en volledig herinneren in jullie eigen waarheid.
De wegen naar mij zijn oneindig en jullie kunnen kiezen voor verschillende routes. Van verschillende soorten, vormen en maten en lengtes. Ook hoe je het wil ervaren is een keuze. Het maakt niet uit wat je kiest want “ ik ben”gewoon en zal er altijd zijn.
Liefde
De vos voelt wat duif zegt en druk zijn pootje op het hart van de jager.
Hier is waar jouw hart woont, dat verteld de duif. Het wil gezien en ervaren worden door jou eigen ogen. En dat kan alleen als jij je niet meer verstopt maar gewoonweg eerlijk bent tegen je eigen hart en jezelf je eigenliefde gunt. Zodat je de jager, de vos en de witte duif in jezelf (h)erkent en hierin geloofd.
De vos fluistert: Ik schiet geen jagers dood en houd je niet voor de gek. Ik geef je hooguit een knuffel van hart tot hart. Ik wens je het allerbeste. Maar eerlijk? Het meest gun ik jou het ervaren van je eigen liefde en de liefde. Omdat ik weet en heb ervaren hoe dat voeld.”
De jager voelt ook wat duif zegt en druk zijn pootje op het hart van vos. Vos, hier is waar jou hart woont dat verteld de duif. Het wil gezien worden door jou eigen ogen. En dat kan alleen als jij je niet meer verstopt hier in je hol. Maar gewoonweg de moed verzameld om je eigen waarheid vrij te geven vanuit je eigenliefde en deze liefde gewoonweg laat stromen. Geef jezelf permissie om deze liefde vrij te geven.
De jager fluistert: Deze jager jaagt niet op vossen ik weet dat jou liefde oprecht is. Deze gekke jager wil graag, ondanks zijn eigen angst, jou toch aanmoedigen dat jij jouw verlangen leeft en je verhaal gaat vrijgeven. Het levensverhaal van de echte IK en de echte MIJ en de grote GEK. Zodat jij zowel de vos, de jager en de witte duif in jezelf (h)erkent. Hij wil namelijk geïnspireerd worden door zijn eigenliefde.
De duif.
Welke keuze jullie beide ook maken doe het met passie en met alle elementen aanwezig in het NU. Zowel in het verleden het heden als in de toekomst.
Iedere keer weer opnieuw elkaar ontmoeten in alle kleuren van de regenboog is het ervaren van en voelen van eigenliefde en liefde. Het is voor mij een feestje om jullie te volgen. Geniet van het spel en maak er een feestje van. Want elkaar op deze manier ontmoeten is echt een kroonjuweel op ontelbare oneindige magische levenslessen. Magie bestaat, dat weten jullie, geloof in jullie magische levensverhaal. Het is namelijk een wonderbaarlijk sprookje wat de wereld dolgraag in wil.
Het wil belichaamt worden door de twee die één maakt.
Dag lieve vos, Dag lieve jager ik tover mezelf weer in mezelf.
Ik heb genoten en geniet nog steeds van jullie. Ik geniet van het spel van eigenliefde en liefde want dat is waar jullie beiden uit bestaan, want dat ben ik.
De witte duif.
Veldtkracht