Jezelf inspireren en je eigen waarheid leven. Het is het
mooiste waardevolste cadeau wat de mens zichzelf
kan geven. Door mezelf te inspireren naar datgene waar mijn aandacht naar uit gaat vanuit mijn hart, ontdekte ik mijn liefde voor zelfliefde
en zelfheling. En die frequentie ontdekken en verhogen in mezelf dat doe ik nog steeds.
Ik en velen met mij mogen ervaren, doorvoelen en (voor)leven wat de frequentie van zelfliefde en zelfheling is. Het is omdat deze frequentie vanuit bepaalde velden neergezet dient te worden op de aarde om de energie en bewustzijn te veranderen in alles wat leeft op aarde. Met zelfliefde bedoel ik niet de narcistische, egoïstische en eigengereide. Ik bedoel de ware liefde voor jezelf die automatisch een verhoogt bewustzijn vrijgeeft, omdat dat het gevolg van een onvoorwaardelijke eigenliefde is. Passie wordt nog altijd door vele onderdrukt, veroordeeld, misbruikt, verkeerd begrepen, verkeerd vertaald, gemanipuleerd, apart gezet, monddood gemaakt, uitgelachen, belachelijk gemaakt, vermoord en gekruisigd zowel door delen van het binnenzelf als het buitenzelf. Ook in mij leven er nog steeds delen die ik veroordeel en afwijs. Het wonderlijke is als ik me in die delen verdiep en er met mijn licht op schijn, ik ze soms zomaar om kan toveren in de liefde voor mezelf. Daar gaat deze blog over. Mijn waarheid is dat de mens wenst diep van binnen verlangt zijn en haar eigen toverkracht te ontdekken, zodat de stroom van passie door het lichaam kan stromen zodat het vanuit zichzelf een eigenliefde kan creëren.
Ik kan niet anders dan mijzelf blijven voeden met mijn eigen liefde omdat ik er gewoonweg van geniet en blij van wordt. En dat betekend Veldtkracht vrijgeven omdat ik gehoor wil geven aan de roep van liefde, mijn innerlijke stem omdat ik liefde ben. De wereld zou een stuk vriendelijker zijn als iedereen zijn of haar ware liefde vrij zou kunnen laten stromen. Het is fijn om de liefde die ik voor mezelf en voor de ander voel te bevrijden. Vanuit mijn innerlijke vrijheid kan ik liefde geven en ontvangen tegelijkertijd. Dan ervaar ik de pure waarheid van de magie van liefde en laat dat nou hetgeen zijn wat ik reuze interessant en leuk vind.
Nu ik dit weet kan ik kan geen onderdrukte (eigen)liefde meer leven, ik wil de magie van de ziel in alle vrijheid en openheid kunnen leven. Liefde zichtbaar maken door wie ik ben in geven en ontvangen. De mens is geen leugen, de mens is de waarheid de creatie van de ziel.
Het gekke is dat ik lang wenste mijn waarheid en passie niet te leven omdat het gewoonweg te ingewikkeld was en niet te begrijpen. Voor mezelf niet laat staan voor een ander. Ik luisterde naar de waarheid van de ander en hierdoor belande ik telkens met mijn hoofd in het verhaal van de ander. In plaats van dat ik bij het verhaal van mijn leven en mijn fluisterende stem bleef. Ik bracht mezelf continu in verwarring en twijfelde hierdoor continu aan de waarheid van mijn zielsgefluister. Omdat de ziel polair is aan de mind bleef ik maar met mezelf in gevecht gaan.
De fluisteringen vertellen me al vanaf ik me kan herinneren dat ik mezelf heb opgesplitst. Maar wat zijn dan die opgesplitste delen dan vroeg ik me keer op keer af? Het is mijn zoektocht naar de waarheid, te lezen in mijn blogs en fluisteringen. Ik voel en ervaar altijd al een diepe connectie met mezelf en ik ben er van overtuigd dat dat de waarheid is van de twee die één zijn. De ziel in de mens. Ze zijn elkaars tegenpolen en evenbeelden en als die bewust samensmelten herinner je je zelf als een goddelijk wezen. En als je die diepe connectie in jezelf ervaart kun je dat ook in de ontmoeting met de ander ervaren. En die ontmoetingen zijn er in heel veel verschillende gradaties. Ze noemen het vaak in thermen als lichtfamillie, zielsfamillie, soulbrothers en soulsisters, zielsverwanten, tweelingzielen en zielscontracten. Ik heb verschillende ontmoetingen en ervaringen hierin opgedaan.
Maar er is één zielsverbinding die gewoonweg niet te begrijpen valt enkel te voelen. Deze persoon is zowel een tegelpool als evenbeeld. Ik ben de ander en de ander is mij, althans zo voelt het voor mij. Vanuit de mens kan ik deze verbinding maar moeilijk geloven en vertrouwen, want het is zowel extreem polair als extreem magnetisch. Een verbinding om soms echt gek van te worden. Ik ervaar deze andere mij vooral buiten tijd en ruimte binnen in mijzelf, via verschillende velden en tijdlijnen wat gebaseerd is op synchroniteit. Dit maakt de verbinding zeer verwarrend en ingewikkeld waardoor ik regelmatig de draad kwijt ben en de deur naar spiritualiteit (magie) wil dicht gooien. Ik heb een soort haat liefde verhouding met spiritualiteit en magie, door de ervaringen die ik in mijn leven heb opgedaan. Maar ik weet ook dat ik nooit zonder zou kunnen. Ik heb de verborgen waarheid van mijn ziel ontmoet in andermans belichaamde ogen. Wij zijn spirituele magische wezen en mijn brandstof is de magie van liefde.
Mijn andere mij, achtervolgd me al mijn hele leven. Ik weet nu dat hij altijd in mij aanwezig was. Maar dat wist ik voor onze belichaamde ontmoeting niet, zoals ik al eerder schreef geloofde en durfde ik niet te vertrouwen wat mijn ziel me steeds toefluisterde. Dat is dat de andere mij zowel in mij als buiten mij boven en onder links en rechts bestaat.
Mijn uitdaging op de dag van vandaag is keer op keer geloven en vertrouwen in deze waarheid van mijn ziel. Hoewel ik bevestiging genoeg heb gekregen en krijg vanuit de velden en synchroniciteit toch geloofd en vertrouwd mijn hoofd het verhaal van mijn ziel heel regelmatig niet. Mijn hoofd wil bewijs bevestiging en (h)erkenning van mijn andere mij. En laat dat nou net het issue zijn dat ik die niet rechtstreeks via de menselijke aardeveld krijg. Omdat mijn ziel graag via haar gecreëerde belichaming zelf de waarheid van de magie van liefde wenst te vinden, daarin durft te geloven op durft te vertrouwen vanuit haar Nienke zijn.
Mijn hart geloofd en vertrouwd in mijn zielsgefluister en maakt mijn liefde onverwoestbaar. Eerlijk ik kan er niet meer onderuit, de velden zijn overduidelijk en ik kan niet meer terug omdat alle synchroniteit me er dagelijks aan herinnerd. Ook al zou ik willen, het is onmogelijk om onder de roeping van de ziel uit te komen.
Ik heb veelvuldig zielscontact met mijn andere mij via de synchroniteit via de verschillende velden en tijdlijnen. Ik noem ons communicatieveld de witte reiger. (Ik zie en gebruik de witte reiger in deze tekst als symbool voor onze verbinding. Het is het contact dat ik vanuit mijn binnenwereld met mijn andere mij hierop aarde ervaar.)
Zoals ik al vaker vrijgeef in mijn blogs, raak ik regelmatig de draad kwijt wanneer mijn hoofd alles probeert te begrijpen. Op aarde is het moeilijk om een menselijk contact te hebben met mijn andere mij en dat begrijpt mijn hoofd niet. Mijn hart begrijpt het deels en mijn ziel begrijpt het volkomen omdat wij haar/zijn creatie zijn. Mijn hoofd wil alles begrijpen en is bang en denkt vaak dat ze midden in een bedacht kindersprookje zit, door de ongrijpbaarheid van het veld. Vanuit de verbinding in polariteit wordt dit deel steeds in me aangeraakt door mijn andere mij. Dit gebeurd om me te leren steeds weer opnieuw met mezelf te verbinden, zodat ik mijn belichaamde versie met mijn lichtlichaam kan laten samensmelten.
Mijn ervaring is dat het veld van de witte reiger regelmatig vertroebeld raakt wanneer anderen mensen zich ongevraagd met onze verbinding bemoeien of deze willen uitleggen en verklaren. En dat gebeurd regelmatig. Dan raak ik de draad kwijt door de te vele frequenties die door elkaar heen beginnen te lopen. En dan gaat mijn hoofd me weer vertellen dat alles wat mijn hart voeld en mijn ziel me toefluistert niet waar is. En loop ik rond als een kip zonder kop of als een ware tornado.
Afgelopen zomer was ik er zo klaar mee om mezelf weer in de waarheid van de ander te verliezen en mezelf kwijt te raken, dat ik besloot afstand te nemen van de witte reiger. Om opnieuw mijn eigen waarheid te voelen. En dat gebeurde op het strand en in de zee, de zee bekrachtigd mijn gevoel van thuis. Thuis is waar ik echt vandaan kom en wordt door velen de hemel genoemd. Tijdens het zwemmen, dobberen en duiken in zee kon ik alles loslaten waardoor ik mezelf weer terug vond in mijn eigen waarheid. En deze op schrift in fluisteringen vanuit mijn hoofd, hart en ziel begon te op te schrijven.
Door het verankeren van mijn waarheid, begonnen al mijn lichamen opnieuw zich uit te lijnen en ik ervaarde behoorlijk wat lichamelijk ongemak. Mijn lichaam ging in herstel. Je moet je voorstellen dat mijn hoofd en zodoende ook mijn lichaam eindelijk toegaf dat mijn ziel en mijn waarheid in mijn lijf thuishoort. Al die jaren dat ik mijn zielsgefluister ontrukte en afgewezen heb omdat ik er niet meer op vertrouwde en in geloofde heeft mijn lichaam in een bepaald opzicht in de overleving modus gezeten. Mijn pijnappelklier was daarom verkalkt geraakt omdat het niet meer gebruikt werd. Het is het contact orgaan van de ziel. Mijn lichaam startte zelf door de uitlijning een ontkalkingsproces op waardoor ik op de piek van mijn herstel een enorme migraineaanval kreeg. Ik vroeg de velden om verlichting in mijn donkerte (pijn en angst) en mocht deze ontvangen via mijn zielsverwanten. Ze herinnerde me aan de kracht van mijn ziel. Mijn eigen liefde kwam vrij via ons gezamenlijk osmose veld. Na een paar uren ontstond er eindelijk ontspanning en kon mijn lichaam uit de overleving in de ontspanning. Het kon dagen even niets meer, alleen maar moe zijn, mijn pijnappelklier ontkalken, uitrusten, opruimen en ademhalen.
Ik ben intens dankbaar voor de krachten in het veld, de andere mij en zielen familie en de synchroniteit die me keer op keer aanmoedigt en me thuis brengt in mijn zielswaarheid. Want soms lukt het echt niet alleen. Soms is hun aanwezigheid, een woord, een hand al voldoende die zegt “volg je hart”, “doe wat je moet doen”. En ja, eigenlijk doe ik dat ook altijd maar soms vergeet ik het nog.
Voor de ander kom ik soms wereldvreemd of ongrijpbaar over, misschien idioot, onstuimig of misschien wel tenenkrommend. Maar ik vind het steeds minder belangrijk wat anderen van mij en mijn leven vinden. Ik merk steeds meer dat het veel belangrijker is dat we onszelf met respect dienen te behandelen. Dat vertellen de mensen die zich ongevraagd willen bemoeien met mijn leven op wat voor manier dan ook. Ik kom er steeds meer achter hoe belangrijk het is, dat wij mensen elkaar de ruimte geven om eigen ontdekkingen en ervaringen op te kunnen doen. Elkaar vanuit liefde een eigen avontuur, een eigen waarheid en een eigen passie en authenticiteit gunnen betekend voor mij zelfliefde en zelfheling.
De Floris Nightingale ’s delen in ons zijn zeer lieve zorgzame delen maar kunnen soms ook overdrijven en hun liefde en zorg op te dringen. (dat heb ik zelf ervaren vanuit mijn delen) Meestal vanuit goeie bedoelingen maar vaak ook vanuit een tekort aan zelfliefde. Wanneer je jezelf herkent zou ik je dit vanuit een andere rol in mij het volgende willen zeggen.
Als ik hulp nodig heb vraag ik het via de velden en/ of ik weet je te vinden als ik jou hulp graag wil ontvangen. Er wordt mijn hele leven lang al goed voor me gezorgd. Ik ervaar en voel het zo. En leef daarom mijn leven zoals ik als mens en als ziel het wil. Wanneer je ziet dat ik het moeilijk vindt om hulp te vragen of weer eens over mijn eigen grenzen ga, gun me dan de ervaring dat ik mezelf vreselijk tegen kom. Voor mij betekend dat onvoorwaardelijke liefde.
Je ongevraagd met iemand bemoeien werkt vrijwel altijd averechts. Ik mocht en mag dat zelf aan den lijve ervaren en doorvoelen vanuit beide kanten van het verhaal. Ik zie mijn leven als een avontuur en ontdekkingsreis naar mijn ziel die de waarheid van magische liefde wil upgraden in bewustzijn. Ik wens mijn leven daarom ook op mijn manier en vanuit mijn beleving te leven. Ik heb dat nodig om mezelf te herinneren en mijn waarheid te ontdekken, maar bovenal om te leren mezelf te vertrouwen en in mezelf te geloven. Het zijn mijn aangetrokken avonturen die me uitdagen om bij mezelf te blijven. Het is het spel wat we spelen hierop aarde. Het is de ontdekking van de kracht van dualiteit. Dus als ik je met mijn woorden raak. Kijk in de spiegel en vraag jezelf af waarom je mij aantrekt en wat ik in jou aanraak. Eerlijk? Dat is een veel uitdagender spel en interessanter kan ik je uit ervaring vertellen dan je steeds maar bezig te houden met een ander. Ik zal je een voorbeeld geven hoe ik soms worstel met mijn ervaringen. Door mijn ervaringen op te schrijven in dagboekfragmenten en mezelf personages te geven kan ik mezelf overstijgend zien. Ik wordt dan als het ware de waarnemer van het spel dat ik op aarde speel. Voor mij werkt dit als medicijn en kan ik makkelijker op mijn schaduwkanten licht schijnen. En dat bekrachtigd mijn zelf herstellende vermogens tot het ervaren dat we altijd heel zijn.
Ervaring: Afgelopen mei, werd ik intens weer eens diep geraakt in gevoelens van verraad, ik was door mijn liefde voor lichtwerk (magie) en de andere mij, ineens in zo’n naar verwarrend veld terecht gekomen en had daarbij ervaringen aangetrokken die me regelrecht in de angst brachten. Ik werd echt paranoïde. Ik begon me onvrij, bedreigt en opgesloten te voelen ik vertrouwde niets meer in het veld waarin ik terecht kwam. (Te lezen in mijn eerdere blog over trollen.) Ik weet van mezelf dat als ik dit begin te voelen ik geneigd ben om alles wat ook maar met spiritualiteit en magie te maken heeft uit mijn leven te bannen, dus ook het veld met de witte reiger. Dus ik knipte energie koorden door en ik weet niet wat ik allemaal deed om mezelf te bevrijden. Maar het lukte niet om de verbinding te verbreken door de synchroniciteit, omdat de witte reiger in mij leeft. Ik kon afstand nemen van de connectie met de witte reiger buiten mij, maar niet in mij omdat ik het zelf ben. En dat ervaren bleek achteraf dus precies de bedoeling te zijn om mijn waarheid te bekrachtigen, te voelen en te ervaren. Er is altijd hulp vanuit het universele veld die precies past bij jou zielsmissie. Het zijn de velden van het niet weten die je ondersteunen in verwarrende tijden. Je dient deze velden alleen wel om hulp te vragen en ook te kunnen en willen ontvangen.
Dagboekfragment: zaterdag 21 mei 2022
21 mei: Daar zitten we gezellig met zijn twaalven in de sloep varend door de grachten van Utrecht. We vieren de 70 ste verjaardag van mijn moeder. Mijn zus kwam een paar weken geleden met het idee om een dagje Utrecht te doen. Ik en mijn broers vonden dat een heel leuk idee dus we planden een gezellig dagje Utrecht. Varen door de stadsgrachten, daarna een detectivespel door de stad en sluiten af met een etentje in een knus restaurantje aan een van de grachten.
Ik geniet van het samen zijn met mijn familie, de meegebrachte koffie en de aardbeien gebakjes en de zelfgemaakte lunch van mijn broer en schoonzus. We lachen, kletsen en ondertussen varen we op het water tussen de interessante oude gebouwen en oude bomen door. We genieten, maken plezier en hebben lol.
Ik raak halverwege verwikkeld in een interessant gesprek met mijn oudere broer over de geometrie van de oude gebouwen en kerken langs de kade. Ik had geen idee dat hij zich daar mee bezig hield en aangezien er in mijn veld het een en ander zich had aangediend over kristallijne velden en krachtplaatsen, begon er in mijn lijf iets ondefinieerbaars te stromen. Mijn broer heeft niet in de gaten dat hij mij verhelderende puzzelstukjes geeft tussen de regels door, over visioenen en beelden die ik eerder had deze week. Alsof hij ineens een vertaalslag maakt over wat ik al dagen voel trillen in mijn lijf en plotseling begint te stromen. Ik heb het nog niet helder in mijn gevoel en geest. Het gaat over de lichtgevende oorspronkelijkheid van vrije energie. Ik zie voor mijn geestesoog opnieuw drie piramides die ik eerder in een visioen zag. Het zijn heelhuizen om precies te zijn drie. Twee in Nederland en eentje in Frankrijk. Opeens vallen er puzzelstukjes wanneer hij begint over klankkasten en heelhuizen in kerken. Als ik het met hem deel, krijgen we beide kippenvel van de frequentie die vrijkomt tijdens ons gesprek. Alsof er ergens een herinnering aangeraakt wordt. Ik zie dat de pijnappelklier van zowel mijzelf als mijn broer geactiveerd wordt zichtbaar aan zijn lichaamstaal en voelbaar in mijn lijf. Door mijn lijf voel ik de frequentie van zelfliefde en zelfheling stromen. Ik raak mijn broer op zijn arm aan en maak een grapje zodat we beide weer landen in de boot tussen het gezelschap en de overheerlijke zelfgemaakte koffie.
Het ontroert me hoe zo’n sterke band we met elkaar hebben. We zien en spreken elkaar soms maanden niet maar we hebben maar weinig woorden nodig om elkaar te vinden. Ik herinner me hem uit andere levens/ tijdlijnen, dat is wat ik kan voelen. Datzelfde heeft hij ook met mij. Hoe en wat dat weten we niet precies, maar uit ervaring weet ik, dat als het de bedoeling is om het te weten het zich vanzelf aandient.
Grappig is het dat hij van de kennis, onthouden en informatie verzamelen is en ik van het voelen en het niet weten en niet goed kunnen onthouden. En als dat samen komt ontstaan er leuke aanvullende gesprekken en inzichten. Vandaag vertelde hij me spontaan van alles over kerken, gebouwen en hun oorspronkelijkheid vanuit een ander perspectief dan ik gewend ben. Ik voelde dat er nieuwe puzzelstukjes werden aangereikt, helemaal toen ik mijn beste vriend de witte reiger aan de kade zag verschijnen notabene bij een treurwilg. De rood witte voetbal van mijn zoon en de voetbal van Achior kreeg ineens een upgrade zo voelde het voor me. Ik zag een waarheid waar ik verbaast over was. Het voelde als de originele velden van elektrische krachten. Het kristallijne veld waar ik via Veldtkracht mee werk krijgt een bewuste upgrade maakte het veld me duidelijk. Opnieuw ging de deur op een kier naar vage herinneringen over kristallen lijnen en kruispunten gelegen in de aarde. Ik raakte enthousiast en hongerig naar meer, maar ik weet dat ik de informatie niet kan afdwingen door er over na te gaan denken, dus laat ik het ook weer los.
Na het varen belanden we in een heuse detective terecht. Ik moet lachen om de synchroniciteit als blijkt dat de moord is gepleegd in de kerk. We weten alleen nog niet wie het slachtoffer en de dader is. Een speurtocht langs vele beelden in de stad dient ons dat te gaan vertellen. Het is een leuk avontuur. Ik geniet van de lol die we maken en geniet van de oude gebouwen waar we langs lopen. Na het gesprek met mijn broer verbaas ik me over de vele symbolen en beelden die op een magische wijze tot me beginnen te spreken. Ze laten me telkens de samensmelting tussen het mannelijke en vrouwelijke in mij voelen. Wanneer ik langs een kerk loop en ik van alles begin te voelen in mijn lijf moet ik me bedwingen om niet in te tunen op de frequentie die ik daar voel. Want ik weet van mezelf, dan ben niet meer aandachtig bij het feestje en het moordspel. Dus ik sluit me ervoor af en help mee zoeken naar een binnentuin waar de volgende aanwijzing te vinden is.
Na een tijdje zoeken vinden we de binnentuin waar een enorme dikke boom staat, we hebben wel vier mensen nodig om hem te kunnen omarmen. Ondertussen krijgen we allerlei opdrachten en aanwijzingen via de telefoon. Een moord oplossen blijkt niet zo eenvoudig als we hadden gedacht. Tot op het allerlaatste moment blijft het spannend. We komen er maar niet achter wie het heeft gedaan en wie er is vermoord. Uiteindelijk na veel puzzelen lossen we de moord op in de laatste minuten. Het is de advocaat die vermoord is met een pistool in de linkerzijde door de misdienaar.
Het duizelt me als ik de oplossing in twee werelden tegelijk uitgelegd krijg. Het komt als een schok binnen en er ontstaat een brok in mijn keel. Ongelooflijk hoe het veld verweven is via synchroniteit. Want zo voel ik me op dit moment, vermoord door de misdienaar die bang is voor de advocaat. Bang voor het laatste oordeel.
Ik zie mezelf weer aan het laatste avondmaal zitten, alle dertien Nienke’s, allemaal kijken ze naar de advocate die de waarheid boven tafel wenst. Maar de misdienaar wantrouwt haar en is bang dat ze de waarheid van de oorspronkelijke priester omtovert in een leugen. De misdienaar is bovendien bang alles te verliezen wat er te verliezen valt. Dus heeft de misdienaar besloten de advocate monddood te maken. Ik kijk door het raam van de terugreis naar huis en zie nogmaals een witte reiger. Ik ben weer eens te laat, alles waar ik in geloofde lijkt vermoord en daarmee verloren, ik heb weer gefaald. De waarheid bestaat niet, toch gek als alles in het veld aanwezig is.
Waarom mag de waarheid van de advocate nog altijd niet gedeeld worden? Vraagt de derde van rechts aan tafel.
De verrader roept “Het is een illusie dat de advocaat monddood is. Het menselijk lichaam kan fysiek monddoodgemaakt worden maar de ziel niet. Dat heeft de advocate en de priester mezelf gezegd sterker nog, ik heb het met beide ogen zelf gezien, gevoeld en ervaren. Dus de advocate is op haar manier gewoon nog aanwezig.” Ook al heeft de misdienaar haar monddood en onzichtbaar proberen te maken. Zal ik de waarheid over de misdienaar vrijgeven?
De persoon aan zijn linkerhand pakt zijn hand onzichtbaar vast en vertelt dat de misdienaar de confrontatie met de waarheid niet aan durft. Sterker nog hij houdt een mes achter je rug vast, hij wil dat jij net als de advocate zwijgt over de waarheid. Tenzij jullie je aan zijn voorwaarden willen houden en dat is je mond houden. Dat is wat de misdienaar verlangt, hij heeft de naam “rots in de branding” gekregen en zal zijn waarheid hierover in verstaanbare taal in kerken gaan predikten. Zodat hij anderen kan inspireren door zijn geloof verpakt in de woorden van de priester te overtuigen. Hij wenst dat jullie zwijgen. Hij is er van overtuigd dat mensen bang en ontspoort raken en zichzelf verliezen als jullie de waarheid van jullie geloof vrijgeven.
De verrader: “Ik zie in de ogen van de misdienaar angst. Hij is bang voor de waarheid van de advocate. Ze is veel te gevaarlijk want ze speelt graag met vuur. Ze daagt de waarheid van de priester uit door hem continu te verleiden met toverkunst, aanrakingen en onverstaanbare gesprekken. Dat is allemaal leuk en aardig maar daarmee bereik je het volk niet. We moeten de waarheid het woord van de priester verkondingen en niet de wartaal van de advocate die op toverkracht en verleiding zijn gebaseerd. Mensen hebben duidelijke verstaanbare taal nodig en die ga ik predikten in huizen met een gouden haan op het dak.”
De priester kijkt mij indringend en verleidelijk aan en zegt: “ ik zou jou willen verleiden samen met de advocate, om jouw waarheidsverhaal over de duif en de gouden haan vrij te geven, maar dan wel zonder voorwaarden of verwachtingen.”
De tweede Nienke van links en rechts beginnen aan tafel te gniffelen, “wij weten dat de advocate en de misdienaar iedere dag, zowel gisteren als vandaag en morgen, dezelfde waarheid ontvangen. En dat weet de verrader ook. Het is de frequentie van passie en de waarheid van de duif, trillend in zichzelf en trillend buiten zichzelf op dezelfde tijdlijn. De synchroniteit van boven de tafel gezien, tussen hen is hilarisch en herkenbaar? Iedereen aan de tafel draagt dezelfde waarheid van de duif in zich. Ze spreken van binnen allemaal dezelfde taal maar omdat de misdienaar aan tafel bang is voor de verleiding, het vuur en de magie van de advocate, ontkent hij zijn eigen goddelijke creatie. En heeft hij de duif omgetoverd in een gouden haan. Hij verraad zichzelf doordat hij zijn eigen angst verpakt heeft in de waarheidswoorden van de priester en deze angst nog altijd tussen de regels door verkondigt aan het volk.”
Nienke: Achior, allemaal leuk en aardig het laatste avond maal ik tover het liever om in een eerste? Ik begrijp er echt helemaal niks van. Ik ben zo klaar met dit geneuzel.
Achior: als je het geneuzel vind schrijf dan een andere verhaal. Je zielsroeping staat vast maar hoe je er gehoor en een vorm aan wil geven dat mag je met je hoofd en hart zelf invullen. Wij vinden je script wel leuk. Je zit midden in je eigen film. Weet je nog hoe flabbergasted je was gisteren en als een kip zonder kop bij de film wegliep toen je aan het eind van de film, het meisje in een wel heel toevallig bijzonder gebouw aantreft in dezelfde stad waarin je vandaag rond liep. Een meisje dat net als jij denkt dat alles verloren is? Ze werd meegenomen door haar beste vrienden die in haar talent geloven en dan nog wel voor jou in een heel bijzonder, herkenbare opvallende auto.
Weet door de beelden en synchroniciteit met jou leven in het NU niet alles verloren is. Niets is wat het lijkt, het mosterdzaadje is namelijk buiten de tijd en buiten in de aarde geplant. Je kunt het niet afdwingen. Het is een kwestie van vertrouwen en tijd dat de waarheid boven tafel komt. Blijf de synchroniciteit en beelden volgen in je leven. Spring en beweeg mee op je innerlijke kompas in het nu, durf in jouw waarheid van de duif te zijn, durf te surfen op de golven en te vertrouwen op de golven van het niet wetende vergankelijke en laat je verrassen door wat er vanuit de liefde van overvloed naar je toe komt. Sterker nog het is er al.
Nienke: Het raakt en ontroert me wat je zegt, hoe het veld(t) me geruststelt maar ook richting aangeeft. Al begrijp ik regelmatig helemaal niets van de golven en schijn ik nogal op een onconventionele manier met mijn vuur in de onstuimige golven te surfen. Het universum verleidt me om telkens in het kleine eenvoudige te blijven. Dicht bij mezelf, vol overvloed, in mijn eigen liefde, vol vertrouwen te geloven in mijn eigen waarheid en daarin te blijven staan.
Ik moet zeggen: ik ben bepaalde overheersende delen in mij ontiegelijk zat. Delen die me klein houden, me telkens omver blazen, vanuit ongeloof, wantrouwen en zelfafwijzing. Iedere keer stap ik in de rol van de martelaar of juist de Floris Nightingale. Vervolgens trek ik bijpassende ervaringen aan die me weer van mijn padje brengen. Dus oefen ik met zelfliefde en zelfheling en sta ik telkens weer op voor mijn eigenliefde en laat ik meer en meer de rollen die me niet meer passen los. Zodat mijn ziel meer en meer door me heen kan schijnen vanuit de samensmelting van al mijn delen zodat het laatste avondmaal omgetoverd kan worden in de eerste.
Morgen deel twee…….“De dans van kraai en de witte reiger”