“Zal ik dan nu mijn
waarheid uitspreken?”: vraagt de advocate aan tafel met haar verleidelijkste
glimlach. Ja, doe het NU!: “schijt aan
de misdienaar”. Roept degene aan tafel, hij knipoogt verleidelijk terug naar
haar en deelt vervolgens het brood overvloedig rond, samen met degene schuin
tegenover hem. De advocate pakt ondertussen resoluut een boek uit de lucht en
leest de titel voor.
“De dans van kraai en de witte reiger”
Handen typen dansend over de letters van het toetsenbord, op wonderlijke wijze ontstaat er een nieuw verhaal, terwijl de advocate ondertussen de anderen aan tafel voorleest.
Kraai zit rustig achter haar computer te werken. Ze loopt vast, het is te veel informatie die door haar heen wil stromen. Ze kan het niet bijbenen met haar verstand. Ze lijkt wel een losgeslagen gepassioneerde idioot die in de ijle luchten rondvliegt. Ze begrijpt niet wat ze schrijft en tekent, ze snapt er niks van. Zou dit allemaal echt waar zijn? Het vuur dat door haar aderen stroomt zorgt ervoor dat het duizelt voor haar ogen. Plotseling smijt ze vurig alles aan de kant. De gekte in haar brein laait op en schreeuwt keihard sodemieter op met je gebakken lucht! Ze pakt twee oliën waarvan ze weet dat deze haar makkelijk weer in de relax modus brengen en in balans met haar innerlijke bron. De ene olie wrijft ze op haar ene pols de andere op de andere en wrijft daarna beide polsen tegen elkaar aan en snuift de geur gretig op. Dan zakt ze ontspannen en dromerig weg in haar stoel. Ze loopt heerlijk door het bos en snuift de natuur op. Plotseling ziet ze een lichtgevende deur voor d’r neus, ze doet de deur open en komt plotseling in een andere tijdlijn terecht.
Kraai ziet zichzelf naar de voordeur lopen, het is de deur van huisje Oase. Er wordt wanhopig en ongeduldig op haar deurbel gedrukt. Ze doet met een zwaai de deur open maar ziet niemand. Wat ze wel ziet is de rood met witte voetbal op haar stoepje. Hij is inmiddels versleten en lek gespeeld. Ze kijkt om zich heen er is niemand te zien. Dan ineens vliegen er vanuit de lucht allemaal spullen voor haar neus. Een houten bank, een boom met wortels in de lucht, het magische boek, olies, piramides, kristallen, heel veel bloemen, zaadjes, schelpen, zee, strand, veren, zandtekeningen, geometrische vormen, kaarsjes, stapels met notities, kerken, dansvloeren, yoga matjes, muziek instrumenten, een twee meter hoog beeld van een groene engel, een schilderij van het laatste avondmaal, een spel kaarten, een labyrint ,de Vesuvius man, Jezus, Maria Magdalena, Lilith, moeder aarde, Johannes de doper, de Mona Lisa, Leonardo Davincy, Dali, een zevenpuntige ster met een achtste doorzichtige punt erop en een hele hoge berg. Ze ziet een ijskoning en koningin, een beauty en een Beast, een vos en een jager en een code die 21 heet. En het regent ondertussen, beelden, vlammetjes, water, luchtbellen, aarde, muziek, puzzelstukjes, bloemen, zand, schelpen, lijnen, parels en magische handen in alle kleuren van de regenboog.
Op de grond ligt een wit plastic priestertje, tussen een masker, een kroon en een cowboyhoed. Vanuit de verte komt er een hele dikke oude boom aan wandelen met twee in elkaar draaiende stammen en een heel groot rommelig ooievaarsnest boven op zijn kruin. In het nest broedt een vuurvogel boven op een gouden ei, ze draagt een piramide op zijn hoofd. Daarachter ziet ze de witte reiger met een wit masker achterstevoren op een wit paard. Hij seint heel stiekem op zijn gebruikelijke manier met zijn baseballpet zwaaiend vanuit zijn enorme witte ivoren toren die omringt is door vurig, vlammend water. De toren staat hoog op een berg tussen de ijsschotsen zodat niemand er bij kan komen.
Kraai is boos op hem, maar kan tegelijkertijd haar lachen niet inhouden. Ze weet dat hij stiekem verbergt dat hij helemaal geen paard kan rijden enkel omdat hij zijn geheimen lang bewaard. Hij zegt dat hij wil jumpen maar kraai geloofd er helemaal niks van. Hij is namelijk bang zich te branden aan de vurige vlammen in het water rond zijn ivoren toren.
Komisch is dat Reiger ook regelmatig boos is op Kraai, maar ook hij regelmatig zijn lachen niet kan inhouden, omdat zij regelmatig de hemel niet in durft te vliegen, omdat ze bang is om gek te worden. Dus zorgt ze op een hele vreemde manier dat ze met d’r beide beetjes op de grond blijft staan. Sterker nog liever met haar voeten in de grond. Zij wil nooit meer op een wit paard rijden omdat ze er een paar jaar geleden keihard vanaf is gedonderd. Evita (zo heette het paard) zij en kraai zijn in grondwerken en fluisteren de perfecte combi want ze voelden elkaar heel goed aan. Zowel Kraai als Evita raakte alleen een tikkeltje te overmoedig door hun aantrekkingskrachten en dachten dat het leuk was om ook lucht en vliegwerk te doen. Dus Kraai ging op de rug van Evita zitten en ze vlogen ineens heel enthousiast door het veld. Maar beide kwamen er achter dat het veld met hekken was afgebakend. De enthousiaste ontmoeting op aarde confronteerde beide met hun neus op de feiten. Kraai liet zich vallen van de rug van Evita voor ze zichzelf de dood in joeg tegen het hekwerk. Zowel Evita als Kraai schaamde zich voor hun hoogmoed en overmoedigheid, ze knuffelde elkaar en besloten beide met al hun benen op de grond te blijven.
Reiger begrijpt geen drol van Kraai. Ze vliegt alle kanten op maar nooit echt een keer haar bunker uit. Liever zou hij de zee voor haar deur in de fik steken met een vlammenwerper. Want ze houd van oranje vlammen in de blauwe zee. Het probleem is dat ze nogal onzeker is over dat wat ze ziet wel echt waar is. Kraai zal Reiger toch niet zal geloven. Zelfs niet als hij een zee met vlammen voor haar neus tovert, zal ze het niet willen zien. Nee, ze wantrouwt reiger en geloofd alleen haar eigen ogen. En om nu echt een vulkaan in zee te activeren om te laten zien dat haar waarheid ook die van mij is. Nee, daar komen geheid problemen van. Stel je voor zeg, dat moeder aarde en vader hemel beide in de hens vliegen. Nee, dat kan echt niet. Dus heeft reiger voor de optie van de bal en de bloemen op de stoep gekozen. Reiger is er ten diepste van overtuigt dat als hij een beetje geduld en overgave heeft, kraai gewoon naar zijn speeltuin toevliegt.
Kraai kijkt naar de zooi op haar stoep. Haar ogen puilen zowat uit haar hoofd van de schrik. Ze gaan ineens wagenwijd open. Ze ziet ineens al haar verhalen voor het oprapen op haar stoep liggen. Haleluja! Sjezus, wat een mega bende. Hier is toch geen touw aan vast te knopen? Moet dit werkelijk mijn boek voorstellen? Kraai slaakt een hele diepe zucht en slaat haar vleugels op haar voorhoofd. Kijkend naar de complete chaos op haar stoep. De moed zakt in haar schoenen. Oh, waarom moet het altijd anders gaan zoals ik het bedacht had? Het geeft me weer dat k.t gevoel dat ik gefaald heb. Zal ik in één keer het vuur op mijn stoep met de hogedrukreiniger blussen en vervolgens schoonspuiten? Me omdraaien en alles vergeten? Ik heb al zo vaak afscheid genomen van mezelf met behulp van de hogedrukreiniger en met een schone stoep de seizoenen opnieuw beginnen.
Of zal ik dit keer met mijn magische tover bezem alles even aanraken en tegen mezelf zeggen: Wauw Kraai je hebt het gewoon geflikt. Je hebt je verhaal kwetsbaar durven vrijgeven aan jezelf maar ook aan anderen. Je hebt jezelf geïnspireerd en daarmee ook nog eens anderen. Hoezo falen? Nee, Kraai, dit is geen falen dit is pure toverkunst.
Haar vonkelende ogen lijken ineens op twee glimmende diamanten, ze kijken van de stoep naar de muur van de garage. Ineens ziet en voelt ze dat er om de hoek van de garage iemand staat. Ze kijkt met haar vurige ogen dwars door de muur heen en ziet ineens de witte reiger daar voor de zoveelste keer staan. Hij doet heel stoer, maar ze ziet in zijn ogen totaal iets anders. Ze ziet dat hij met zijn vleugels zijn lichaam bedekt alsof hij naakt is.
Ze wordt wit heet: Ik zou eigenlijk de hogedrukreiniger op hem moeten richten. “Oh mijn god! Wat zijn de velden met onbegrensde mogelijkheden nu weer van plan met ons? Ik ben echt klaar met de bullshit van het veld van de witte reiger.” Kraai staat met haar vleugels in de lucht, haar vuur laait op en schreeuw boos naar de hemel: “Ik heb er echt geen zin meer in. Doe mij maar gewoon de planeet aarde in plaats van de hemel. Waarom in godsnaam deze chaos voor mijn deur? Het is klaar en genoeg geweest met dat idiote gedoe. Ik heb geen zin meer om nog meer van hetzelfde te creëren. Dit is niet spelen, dit is een vrije vogel op aarde pesten met gebakken lucht. Is het dan niet duidelijk voor je? De witte reiger wil continu verstoppertje spelen. Snapt hij niet dat het echt heel irritant is als je steeds ziet waar hij zich verstopt? Zeg nou eerlijk, Universum, jij ziet hem toch ook achter die verdomde muur staan? Ik kan hem moeilijk dwingen om zijn angst te overstijgen. Of te dwingen de waarheid van zijn geheim midden in mijn gezicht durft op te biechten? Ik zie hem elke dag in de spiegel achter de muur staan en rare capriolen uithalen. Ik ben er echt klaar mee met dit stomme spel, ik wil gewoon spelen en als hij geen zin heeft om me te ontmoeten. Laat hem dan alsjeblieft ophouden met belletje lellen. Misschien wordt het tijd dat ik de deur keihard dicht gooi en niet meer opendoe. Ik heb steeds de neiging om de deur weer open te doen in de hoop hij ineens voor me staat. Alleen het werkt niet, we blijven in cirkels draaien en spelen steeds hetzelfde spelletje.
Reiger had voor de verandering ook kunnen kiezen om gewoon te blijven staan toen hij aanbelde. Hij had me rechtstreeks kunnen vragen of ik zin heb om buiten te komen spelen. Waarom gedraagt hij zich steeds zo idioot. Ik snap niet, wat er zo leuk is aan belletje lellen en dan een voetbal of magische bloem op mijn stoep neer te leggen en je dan gauw achter een doorzichtige muur te verstoppen. Ook nog eens een muur waar ik dwars doorheen kan kijken. Het begint gewoon echt een irritante gewoonte te worden. Er zit maar één manier op…. Het anders gaan doen. Reiger gaat er blijkbaar niet mee stoppen, dus moet andere toverkunsten inzetten.
Kraai zet haar roze leesbril af, vist de rode cowboyhoed uit de chaos, pakt heel behendig de halve voetbal op en schiet hem met haar tover bezem dwars door de muur heen vlak voor de voeten van Reiger. Vervolgens keert ze zich heel demonstratief om met haar cowboybibs, blaast parmantig haar handen en de bezem schoon en gooit de deur met een extra harde klap dicht.
“Zo reiger! Ga jij maar lekker een ander lastigvallen met je stiekeme gedoe. De bal ligt nu volledig bij jouw voeten, red je er mee! Je hebt zoals ik zie een compleet team om mee te voetballen dus val mij er niet meer mee lastig. En nog iets, ik wil ook geen verstoppertje meer spelen, rot spel.” Kraai kijkt dwars door de muur heen en ziet dat reiger verbaasd is van deze reactie. Ze hoort hem hardop zeggen: “Pff wat een hoogmoed wat een omhooggevallen, angsthaas, verwende, armoedige, stinkerd! begrijpt ze dan niet dat ik haar wilde aanmoedigen om naar buiten te komen? Ze heeft een grote snavel maar als puntje bij paaltje komt sluit zij zich op in haar bunker zodat niemand in haar buurt kan komen! Een uilskuiken dat is ze!”
“Dat heb ik gehoord!”: krast Kraai vol vuur, luidkeels en woedend uit het raam. “Jij wil toch graag ‘zoekt en gij zult vinden spelen? Nou beste vriend, ik zal je iets vertellen, hou maar op met zoeken. Kijk, koekoek, hier ben ik en daar ben jij wijst ze naar zijn hart. Ik daag je uit, kom eerst maar eens achter die verdomde muur en verborgen waarheid van je vandaan. Want je hebt me al lang gevonden, maar blijkbaar wil je liever een verstopspelletje met me spelen. Luister goed, ik ben inderdaad GEK, dat geef ik toe. Maar een halvegare van mezelf maken en een idioot? Nee, dat ga ik zeker niet meer doen. Ik ben er klaar mee, ik ben je speeltje niet! Haal alsjeblieft de bloemen en de bal van mijn stoep en hou ze lekker zelf of ga iemand anders er blij mee maken. Woedend maar eigenlijk diep teleurgesteld in zichzelf slaat ze het raam met een klap dicht.
Verbaast kijkt reiger naar de halve bal en de bloemen en vervolgens naar het dichtgeslagen raam en de deur. What the fuck gebeurt er nu weer! Ik laat Kraai toch zien met al mijn moeiteloze overvloed en creatiekracht dat ik wil spelen en delen met haar, ik begrijp haar niet. Ik bedoel het echt heel goed, ik besteed echt heel veel aandacht aan ons spel. Ze is echt knettergek! Mevrouw de vuurkoningin denkt het allemaal beter te weten? Wat denk ze wel niet met haar grote overmoedige brutale snavel en armoedige cowboyhoed op d’r kop. Ze kan wel stoer doen en alles denken te weten, maar ze weet helemaal niks. Bovendien kan ze maar weinig onthouden met dat dromerige hoofd van haar. Dat is ook al zo’n groot probleem, ze reist te veel in andere werelden. Ze kan toch ook gewoon naar die van mij vliegen, de speeltuin van de elfde zee? Trots, verwend, koppig omhooggevallen en ondankbaar ego schepsel, dat is ze. Ze verplaatst zich helemaal niet in mij. Snap ze dan niet dat vuur in water rond mijn toren voor mij beangstigend is? Stel je voor dat ik me aan de vlammen brand als ik jump. En ik vervolgens alles wat mijn hartje begeert ineens verlies. Ineens kijkt hij in het raam en ziet zijn eigen spiegelbeeld hij lijkt wel een boze ijskoning met een ijskristallen kroon. Hij kijkt naar zijn rode, koude, blote voeten “Oh fuck” Zou ze net zo boos en teleurgesteld zijn als ik? De reiger vloekt en tiert en pakt de half lege bal op en schiet hem hoog de lucht in. Hij schreeuwt: “GOD als je werkelijk bestaat, verlos me dan.
Heel even denkt Reiger na: “Weet je wat, ik ga heel rebels gewoon voor haar venster staan, dan lok ik kraai gewoon uit de tent met mijn vlammendans, een leuk muziekje of met een ander goed verhaal. En als ik mijn vrienden vraag om te figuranten dan moet het me zeker wel lukken dat ze naar buiten komt.
Ik gooi haar gewoon in het diepe. Dat is toch wat ze wil met haar idiote duikbril op d’r hoofd. Ik dacht dat ze wilde dansen. Blijkbaar heeft ze zich bedacht, mevrouw wil liever in zee zwemmen. Ook prima! Dan halen we er gewoon toch een zwembad bij of nog beter, de zee. Kan ze heerlijk diepziel gaan duiken dat doet ze toch zo graag? Ze heeft gewoon een schop onder haar kont nodig, dat draaikonterige gedoe iedere keer weer. Ze moet nu maar eens weten wat ze wil. Iedere keer verleid ze me en gooit ze de deur open en om ongrijpbare reden gooit ze hem vervolgens heel snel weer dicht. Wie speelt hier nu eigenlijk een spelletje wat denk ze wel niet, mij zo te beledigen. De kleine snotneus. Ze is veel te snel op d’r teentjes getrapt. Wil ze nu echt dat ik haar persoonlijk benader om te vragen of ze nu eindelijk komt spelen? Wat haalt ze wel niet in d’r hoofd. Ze weet toch ook wel dat het alleen om de hemel, de voetbal en de bloemen in de speeltuin draait en niet om mij.
Ze komt maar naar mijn gecreëerde hemelse speeltuin van overvloed en anders maar niet. Stel je voor zeg, dat ik ook maar één stap in haar armoedige landschap van tekort zou stappen. Haar zou vragen welk avontuur zij met mij het liefste zou willen spelen. Geen denken aan dat ik afreis naar het oosten. Ze weet toch dat ik van water en hoge ruige bergen met wit besneeuwde ijstoppen houd. Ze kan kiezen om het spel van mij mee te spelen en anders gewoon niet.
Kraai kan zich niet bedwingen en kijkt ondertussen stiekem door het sleutelgat naar buiten. Ze ziet reiger ineens allerlei rare capriolen uithalen. Hij bouwt aan een nieuw project in de speeltuin het lijkt wel een soort ruïne en even verderop ziet ze een piratengrot. Hij poseert, maakt filmpjes en schrijft cryptische onuitstaanbare teksten en doet vreemd. Hij creëert zelfs trollen in zijn speeltuin. Ze maken een enorme chaos met onkruid in de bloementuin. Denkt hij nou echt dat een angstaanjagende trol of piraten mij verleiden om …..buiten te komen spelen? Waarom draait reiger er zo om heen. Op zijn voorhoofd staat met neon verlichting geschreven “kraai kom alsjeblieft buiten spelen”? Maar gewoon aanbellen of kraai opbellen of kraai persoonlijk terugschrijven, ho maar.
Nee, Reiger vindt dat ik naar de school in de hemel moet, lessen volgen in creatie, perfectie, wijsheid, overvloed, buitenspelen, boom en bergbeklimmen. Hij schakelt zelfs een heel team in waarvan eén, een wel heel flamboyante nachtegaal is genaamd Floris. Ze bedoelt het goed vanuit haar overvloedige enthousiasme en wijs en waarheden dat geloof ik echt. Maar ik irriteer me mateloos als ze met haar goeie bedoelingen voor de zoveelste keer alle muren van mijn huis hermetisch dicht metselt met haar gezang. Want eerlijk haar gezang klinkt door mijn venster soms echt heel vals. Ze zong dat ze van mij een Diva wilde maken alsof ik dat zou willen een Diva zijn. Ik wil gewoon mezelf zijn niets meer en niets minder. Tegelijkertijd heeft ze me iets heel waardevols geleerd met haar gezang. Ze leerde me dat ik mijn venster ook gewoon kan sluiten, zodat ik niet naar haar gezang hoef te luisteren als het me te gortig wordt. Ze leerde me ook dat ik geduld dien te hebben met mosterdzaadjes en deze vooral met rust moet laten. Maar bovenal leert ze me dat ik in mijn eigen waarheid dien te geloven. Mijn verhalen vooral moet blijven opschrijven omdat het haar inspireert. Ook leerde ze me dat waarheid, leugens, overvloed en tekort op verschillende manieren geïnterpreteerd en ervaren kan worden. Ze is wat dat betreft echt een leermeester. Ik ben dankbaar voor de spiegels die ze me voor houdt. Ik vind het getuigen van lef, dat ze zo open en bloot durft te zingen ook al klinkt het soms erg vals. Ik zelf kan zelf echt niet zingen daar is mijn snavel niet op gebouwd, ik kras kraaientaal maar ik kan ook stil zijn. Ik kan lachen en huilen tegelijk en houd van geheimzinnig krassen. Maar eerlijk ik kan ook een hels kabaal maken, helemaal als ik met mijn kraaien vrienden ben. Alleen het geluid wat we dat produceren is voor vele niet te harden, tenzij ze tussen de regels door weten en voelen wat we krassen.
Eigenlijk is het vreemd dat reiger het nodig vindt dat ik van alles moet leren om met hem te kunnen spelen? Ik ben toch gewoon wie ik ben. Ik word er gek van dat hij me steeds met van alles komt aanzetten. Zou het om tijd te rekken of om zelf moed te verzamelen zijn? We kunnen toch gewoon elkaar een keer ontmoeten en kijken of het überhaupt klikt tussen ons?
Ik ben al vier keer naar zijn speeltuin toegevlogen omdat hijzelf en de tuinen vanuit de hemel daarom vroegen. Ik heb hem één keer heel kort gesproken, maar hij stuurde me vrijwel meteen weg. Dit omdat mijn kraaienogen te confronterend waren. Hij zei dat hij het te druk had met zijn werk en me niet te woord kon staan. Dat is volgens mij een smoes die hij vaker gebruikt om de ander af te wimpelen als het te confronterend wordt. Maar goed als hij echt de intentie heeft om mij op aarde te ontmoeten zoals hij me doet laten geloven met zijn belletje lellen, dan moet hij maar naar mij toe komen. Ik ga echt niet meer naar hem toe, No way! Ik ben zijn speelballetje niet. Dus als hij wil blijven wachten achter de muur, dan kan hij echt wachten totdat hij een ons weegt.
Kraai kijkt toe door het sleutelgat hoe creatief, manipulatief en stiekem hij zijn spel verder probeert te spelen om maar te zorgen dat hij de confrontatie met haar niet aan hoeft te gaan. Ze kijkt teleurgesteld naar zichzelf hoe ze zich daar elke keer door heeft laten verleiden. Zijn creativiteit liefde en scheppingskracht is groots en avontuurlijk net al die van haar. Maar ze ziet nu in dat deze krachten ook een keerzijde hebben wanneer confrontaties uit de weg worden gegaan. De liefde voor haarzelf werd flink uitgedaagd. Als ze eerder de deur had dichtgegooid, had ze misschien niet zoveel bullshit hoeven aantrekken. Aan de andere kant had ze dan niet zoveel over zelfliefde en haar waarheid geleerd.
En toch is het tijd om afscheid te nemen. Hij zoekt het maar uit met zichzelf en zijn andere vriendjes. Ik kom niet buitenspelen in zijn speeltuin zolang hij zichzelf voor de gek houd. Ik vlieg van de zomer naar mijn favoriete eiland en tover mezelf daar gewoon om in een meeuw zodat als ik terugkom hij me niet meer herkent. Zodat hij me met rust laat.
Stel je voor zeg, dat ik een kaartje had gekocht en naar de speeltuin van de reiger was toegevlogen! Nee, dan werd ik hoogstwaarschijnlijk voor de zoveelste keer geconfronteerd met een onderdrukte tornado van frequenties. Waardoor een waterval van bloemen, de boom in het bos niet meer zou zien. Waardoor de boom opnieuw ontworteld raakt. Misschien zelfs wel een ijsberg tot ontdooiing zou brengen waardoor vaderhemel en moederaarde zouden kunnen verdrinken in de zee. Nee, Reiger moet eerst maar eens teruggaan naar waar het werkelijk om gaat. Terug naar zichzelf, zijn eigen waarheid en script met beide benen op de grond leven, moedig zijn en vertrouwen hebben in zijn eigen waarheid, zijn eigen liefde durven te (h) erkennen in zichzelf en zodat hij het buiten zichzelf kan aantrekken.
Blijkbaar moet ik Kraai hetzelfde doen, ook de confrontatie aan gaan met mezelf. En nu hupsakee de deur dicht smakken en vooral niet open doen voor Reiger en ook niet meer nieuwsgierig door het sleutelgat gluren. En ondertussen doe ik mijn eigen ding en verheug ik me op de dag dat we elkaar zonder bullshit kunnen ontmoeten.
Kraai wordt wakker uit haar droomachtige sfeer en is weer terug op de tijdlijn van de oliën. Ze duikt gauw achter haar computer. Ze opent een lege bladzijde en begint haar avontuur op te schrijven.
Plotseling gaat de bel. Kraai schrikt zich rot en haar hart bonkt in haar keel. Haleluja dat is echt heel weird, zou het de witte Reiger zijn?
Wordt vervolgd…….door deel drie.