Ik was 17 jaar toen ik op vakantie was met mijn vriendje en zijn familie. We kampeerde daar in een pittoresk dorpje in Zuid Frankrijk. Tijdens deze vakantie zijn we door de sprookjesachtige bergen naar Spanje gereden en kwamen we uit bij het Museum van Salvador Dali. Ik vond het toen een hele gekke en vreemde kunstenaar. Zeer levendig en vol passie, dat wel. Hij gaf zijn zielentaal vrij via de kunst. Ik moet zeggen dat veel van zijn kunst me afschrikt op het eerste oog. Ik ben er dan ook niet echt fan van. Ik herinner me dat ik ooit van iemand een poster kreeg voor aan de muur in mijn slaapkamer. Ik durfde godzijdank eerlijk te zeggen tegen degene dat ik het schilderij niet mooi vond. Waardoor de ander heel blij naar huis ging en het aan zijn eigen muur ophing.
Ik kan me van het bezoek aan het museum herinneren dat ik de beelden waarop Dali zelf stond mij het meest intrigeerde en de illusies die hij vaak in zijn beelden schilderde. Wat ik in hem bewonder is dat hij zijn eigen liefde leefde en dat hij aan het einde van zijn leven in de armen van zijn eigen liefde is begraven.
Af en toe duikt zijn kunst spontaan op voor mijn neus. Ik ben geen kenner van kunst maar via beeldentaal spreekt mijn ziel met mijn menselijke delen. Dus alle vormen van beelden wordt gebruikt door de ziel om met mijn menselijke delen te kunnen communiceren.
Wanneer ik met mijn ziel communiceer valt als het ware de menselijke ruis weg. Deze vorm van communicatie noemde ik vaak “de gekte”, maar eigenlijk is het de puurheid en de echtheid van het wezenlijke in mij, de taal van de ziel. Maar omdat de taal van mijn ziel niet begrepen werd door mezelf en de ander, heeft “de gekte” me vaak in de overtuiging van niet normaal zijn gebracht en heel soms doet dat het nog steeds. Door de ruis van het menselijk brein die alles wil begrijpen en bewijzen en vol met programmeringen, dogma’s en ervaringen zit, onderdrukte ik de bezieling in mij. De aanwezigheid van zielentaal heb ik altijd gevoeld en ervaren maar werd door mij en anderen bestempeld als fantasie, de dwaas, de aansteller en de gek in mij. Ik moest van de collectieve velden buiten mij en ook van mezelf, groeien tot een normaal mens met de normale taal die iedereen spreekt, schrijft en iedereen begrijpt. School is achteraf voor mij een grote overleving geweest. En ik vermoed voor velen van ons.
Ik hield me op school vooral bezig met kinderen en leraren lezen en ondertussen kletsen met mijn onzichtbare vriendjes. Zodat ik de wereld om me heen beter begreep en aan de verwachtingen kon voldoen, want dan was ik ten minste normaal en werd ik niet gepest. Ik moet zeggen, mijn overlevingsstrategie werkte dusdanig dat ik de lagere school overleefde waardoor het middelbare onderwijs voor mij een stuk gemakkelijker werd.
Mijn authenticiteit en mijn levendige binnenwereld en verbeeldingskracht heeft me mijn leven lang gesteund en staande gehouden. En dat zal het altijd blijven doen, het is de verbinding met het goddelijke deel in mij wat altijd aanwezig is. Zelfs als ik het afwijs, veroordeel en doodzwijg. Ik werd al op jonge leeftijd geconfronteerd met verlies, verraad en afwijzing. Waardoor ik mijn zelfvertrouwen verloor. Ik durfde geen zielscontacten en verbindingen meer aan te gaan. Want de meest dierbare personen in mijn leven konden plotseling als een dichtgeslagen boek uit mijn leven verdwijnen. Ik ontwikkelde mezelf in verschillende rollen en zette regelmatig het masker van Floris Nightingale of die van de martelaar op. Om zo het leven aan te kunnen en er iets van te maken. Op de achtergrond voelde ik continu onbewust mijn verlangen om zielscontact te maken met de ander maar ik begreep mijn gedrag niet. Ik weet nu dat mijn vrouwelijke deel er naar verlangde en mijn mannelijke deel voor haar op jacht ging. Maar er valt weinig te jagen als je je ziel zelf niet durft toe te laten. Dus ik ben regelmatig verdwaald geweest. Ik heb altijd een klein sociaalleven geleefd omdat mijn vriendschappen vaak alleen uit zielsverwantschap en zielscontracten konden bestaan. Langdurig maar ook kortdurend.
Ik heb lang gedacht dat er in verbinding met anderen iets mis met me was. Dat ik getraumatiseerd was en bindingsangst had door wat me al jong was overkomen. Het verlies van mijn zusje het verlies van mijn onzichtbare vriendje omdat deze eigenlijk niet bestond en later mijn vader die toen ik een jaar of 11 was mij vertelde dat hij geen vader meer kon zijn voor mij en mijn broers en zus.
Ik begreep het leven niet en probeerde mezelf staande te houden, vanuit de polariteit trok ik steeds opnieuw ervaringen en mensen aan op mijn pad die niet eerlijk waren, niet naar zichzelf konden kijken. Deze vriendschappen duurde vaak niet lang omdat ze niet gelijkwaardig waren. Ze begrepen me niet of ze zette mij op een voetstuk of kleineren, manipuleren en overheersen me door over me heen te denderen met hun overtuigingen, flauwe opmerkingen en meningen. Ze lachten me uit of ze negeerden of zwegen tegen me. Ik trek regelmatig mensen aan die (onbewust) competitief zijn. Ik kon voelen dat ze mij onzeker wilde maken of om mij juist te willen redden, om vervolgens zichzelf beter te voelen. Ik werd/ word regelmatig verblind door mijn goed gelovigheid en vertrouwen in de ander. Hierdoor kom ik er soms te laat achter dat ik anderen over mijn grens heb laten gaan. Ik veroordeelde hierdoor mezelf vaak als naïef als ik doorkreeg dat mensen bewust of onbewust misbruik van mijn goedgelovigheid, vertrouwen en liefde maakte. Dan gaf ik mezelf op mijn sodemieter want het was mijn eigen schuld dat ik het niet eerder had gezien en niet eerder voor mezelf was opgekomen. Dus dan was er vaak voor mij maar een manier om het op te lossen. De verbinding verbreken omdat in verbinding met de ander mijn zelfvertrouwen en mijn geloof me weer eens flink in de steek had gelaten. Waardoor ik weer in de “veilige” overlevingsmartelaarsrol terug viel. En de Floris Nightingale rol weer opnieuw nodig had om mezelf te redden.
Vanuit de ziel gezien en vertaald, zijn de martelaars rol spelen en die van reddende engel mijn grote leermeesters. Ze herinneren me telkens door ervaringen aan te trekken wie ik werkelijk ben en wat mijn uitdaging is. Ik ga best makkelijk de verbinding aan met mensen wanneer ik passie en de ziel van een ander in de verbinding voel. Maar op het moment dat mijn eigenliefde en vrijheid wordt bedreigt door verwachtingen, projectie, manipulatie, jaloezie en oneerlijkheid vanuit een tekort aan eigenliefde en innerlijke vrijheid. Dan vind ik het in de eerste instantie moeilijk om eerlijk te zijn en degene af te wijzen door te zeggen wat ik ervaar en zie. Want hoe leg je iemand uit dat ze hun eigen liefde via hun ziel bij je zoeken en/of verlangen van je te ontvangen. Er zijn ook mensen die hun liefde aan me op willen dringen omdat ze (onbewust) hun eigen worsteling met eigen liefde in mij zien en dit projecteren door mij graag te willen redden. Eerlijk ik ken deze facetten ook alle maal in mij anders had ik ze ook niet kunnen (h)erkennen. We zijn allemaal elkaars spiegels en ervaringen die we aantrekken om onszelf te leren kennen en onze uitdagingen aan te gaan. De grootste kunst en uitdaging voor ons is er niets van te vinden en het niet te veroordelen.
Door mijn eigen uitdagingen aan te gaan met vallen en opstaan krijg ik steeds meer inzicht in mijn valkuilen, uitdagingen maar zeker ook mijn kracht. Soms voel ik me schuldig voor de deur die ik dichtgooi, maar de ervaring in mij is dat het zowel mij als de ander uiteindelijk weer terug brengt bij eigen liefde. Maar soms lukt het me ook niet om de deur dicht te gooien, dan voeld het alsof mijn gewonde delen van mijn ziel de voet dan tussen de deur zet en zegt: “Zo, lieve Nienke. Het is tijd voor een upgrade, we gaan het spel een level hoger spelen.” Dus ik trok ik een tijd geleden opnieuw velden van manipulatie, gepaai en van tekort en afhankelijkheid aan om mijn eigen liefde uit te dagen. Inmiddels ken ik het veld en de klappen van de zweep van afwijzing en verlies omdat ik zelf het pad van eigen liefde bewandel en ook regelmatig in de schaduw daarvan terecht kom.
Eerlijk dat gebeurde ook nu weer. Makkelijk was deze upgrade niet want ik trof de meest scherpe messteken vanuit mijn verleden aan in mijn lichaam. Messteken die me ergens in het cel en DNA geheugen hebben verwond maar ook messen die nog altijd bedreigend op mij gericht worden. En om dan in je eigen licht en kracht te blijven en je vrij te voelen nou dat is een pittige uitdaging. Maar zeker niet onmogelijk als je je zelf lief hebt en in je eigen liefde gaat staan. Dat is iets wat ik steeds vaker ervaar. Je passie is de weg naar zelfheling en zelfliefde daar mee trek je de overvloed aan die door je heen stroomt en trek je datgene moeiteloos aan wat precies bij jouw en jouw zielsverlangen en zielsmissie past.
Het leven is soms keihard, de ziel wil ervaringen opdoen waar de mens het gewoonweg soms niet mee eens is. Omdat het geprogrammeerd is door levenservaringen in cel en DNA geheugen, dat eeuwen terug gaat wat gebaseerd is op overleving. We worstelen hier massaal mee maar we zijn onszelf ook aan het her programmeren doormiddel van zelfheling en zelfliefde zodat we uit de overleving modus kunnen stappen. Hierdoor zal het belang van een eigen liefde worden ervaren waardoor de ziel zich gaat ontvouwen en kan worden vrijgegeven in het universele bewustzijn.
Ik ben lang bang geweest voor mijn eigen passie omdat het voelde als dwaasheid en gekte. Ik durfde de waarheid en taal van de ziel niet meer te spreken en niet meer vrij te geven. Omdat het niet gezien, begrepen, gehoord en (h)erkent werd, maar juist afgewezen als niet normaal en als gek. Eerst door anderen daarna door mezelf. Ik heb lang onbewust in het schemerland als een zwerver rondgedoold.
Totdat er een belichaamde ontmoeting plaatsvond met mijn tegenpool en mijn evenbeeld en deze ontmoeting mijn broncode activeerde. Het was de herinnering aan wie ik werkelijk ben. Zijn afwijzingen na onze ontmoeting bracht me tot de kern van mijn wezen. Ik begon diepziel te duiken in mijn eigen water en vond de verbinding met de frequentie van onvoorwaardelijke liefde. Een helende reis waarin ik mezelf flink ben tegen gekomen en nog steeds tegenkom in de spiegel van tegenpolen en evenbeelden.
Ik zie in de spiegel dat er altijd twee delen in mij zullen leven die bang zijn om afgewezen en veroordeeld te worden in hun kwetsbaarheid. Maar bovenal angst hebben om zichzelf in de ander te verliezen in de rol van de reddende engel of de martelaar. Maar ik besluit ze vanaf nu telkens op mijn schoot te zetten, het zijn werkelijk twee prachtige jonge onbevangen kuikens die later graag een tovenaar willen worden. Ik fluister en knipoog ze de herinnering toe: “Mooi lieve schattige kuikens dan is jullie avontuur nu begonnen.” En daar springen ze, onschuldig samen hupsakee giechelend van mijn schoot niet wetend wat hun te wachten staat. Tot nu toe werkt het.
Achior: Ze wisten toen ze sprongen nog niet, dat als je tovenaar wenst te worden, jouw allergrootste uitdaging is de ziel te vertrouwen door je eigen waarheidsverhaal te schrijven, te geloven en het te leven, stromend via je eigen belichaming en je eigen passie. Mijn delen worden ten alle tijden ondersteund en opgeleid door ons de helende acht vanuit het ongeziene, maar ook door alle velden om hun heen zowel polair als magnetisch.
Ja, Achior. Ik begrijp nu precies wat je bedoelt. Ik ga hierdoor steeds meer van hun verbinding houden. Ze zijn in mij de ware ziel, mijn gekte, mijn creatie kracht en mijn passie. Mijn grote liefde is de taal van de ziel ervaren, vertalen en vrij geven op mijn eigen authentieke manier. En dat gebeurd wanneer er osmose plaatsvind. Ik houd van spontaniteit, puurheid en synchroniciteit. Het brengt me vaak bij mijn liefde. Dan voel ik de magie en overvloed moeiteloos vanuit mijn ziel stromen en ervaar ik de tovenaar in mij, die zomaar overal en nergens aanwezig kan zijn omdat de ziel me roept. Daar waar mijn aanwezigheid precies de bedoeling is.
Zo was ik zomaar even in zuid Frankrijk en belande Salvador Dali met zijn excentrieke verschijning op mijn keuken tafel en dronk hij met mij een kop koffie.
Salvador Dali,
ik dank je voor jouw vrijgeven vanuit jouw tijdlijn.
Terwijl ik koffie drink met jouw beelden voor mijn neus op mijn tijdlijn, geniet ik van onze ontmoeting. Via mijn liefde voel en ervaar ik die van jou.
Gewicht- en tijdloos zijn we in het NU en dansen we samen magische woorden aangeraakt door magische beelden.
ik dank je voor jouw vrijgeven vanuit jouw tijdlijn.
Terwijl ik koffie drink met jouw beelden voor mijn neus op mijn tijdlijn, geniet ik van onze ontmoeting. Via mijn liefde voel en ervaar ik die van jou.
Gewicht- en tijdloos zijn we in het NU en dansen we samen magische woorden aangeraakt door magische beelden.
jouw beeld
mijn ogen
innerlijk vrij
mijn waarheid
sprekend
in jouw handen
de mijne gezien
gedragen oneindigheid
kloppend in het hart
bewust en onbewust
de waarheid
van de ziel
de sleutelbewaarders
van eigenliefde
opgesplitst in tegenpool en evenbeeld
elkaar spiegelend
in de waarheid van het water oppervlak
in het niet weten
worden hemelpoorten
herinnerd
al duikend
vanaf de watervallen
geopend in het waterbassin
de slapende ziel
de bron
gecodeerd in het bekken
is de creatiekracht van de mens
de ziel activeert
een bijpassend hart
groeiend en stoeiend
herinnerend zichzelf
door het magisch oog
gelezen is de waarheid
bewust in waarheid aanwezig zijn
ik ben de schelp
de opgesplitste
de man met magische beelden
de vrouw met magische woorden
samen vanuit de goddelijke zee
worden menselijke zielen geboren
samensmeltend
vijfvoudig is de vorm
zichtbaar in een zeester
vanuit de kopie van de ziel
is het oneindige levenszaad geboren
tijdens de samensmelting van zeven
binnen de cirkel van acht
geactiveerd door een ontmoeting
is de verborgen waarheid
niet wetend wordt de ziel
in de menselijke belichaming
ontvouwd doordat het zich
meer en meer openbaard
mijn ogen
innerlijk vrij
mijn waarheid
sprekend
in jouw handen
de mijne gezien
gedragen oneindigheid
kloppend in het hart
bewust en onbewust
de waarheid
van de ziel
de sleutelbewaarders
van eigenliefde
opgesplitst in tegenpool en evenbeeld
elkaar spiegelend
in de waarheid van het water oppervlak
in het niet weten
worden hemelpoorten
herinnerd
al duikend
vanaf de watervallen
geopend in het waterbassin
de slapende ziel
de bron
gecodeerd in het bekken
is de creatiekracht van de mens
de ziel activeert
een bijpassend hart
groeiend en stoeiend
herinnerend zichzelf
door het magisch oog
gelezen is de waarheid
bewust in waarheid aanwezig zijn
ik ben de schelp
de opgesplitste
de man met magische beelden
de vrouw met magische woorden
samen vanuit de goddelijke zee
worden menselijke zielen geboren
samensmeltend
vijfvoudig is de vorm
zichtbaar in een zeester
vanuit de kopie van de ziel
is het oneindige levenszaad geboren
tijdens de samensmelting van zeven
binnen de cirkel van acht
geactiveerd door een ontmoeting
is de verborgen waarheid
niet wetend wordt de ziel
in de menselijke belichaming
ontvouwd doordat het zich
meer en meer openbaard
Achior: “Eigenliefde is de sleutel waarmee mensen de lichtgevende deur open en dicht kunnen doen naar hun ware verlangen, niet alleen omdat ze de sleutel dragen maar ook zelf de sleutel zijn.”
Oh, voor het geval je verder vraagt, het klopt! Je bent ook het verlangen en de deur want in wezen ben je alles en niets tegelijk. Maar soms dien je als mens jezelf per onderdeel en thema te onderzoeken, verdiepen en doorgronden zodat je een geüpgraded versie van je zelf kan downloaden.
Haha zo grappig want zo voelt dat vaak ook echt zo voor mij.
Oh voor het geval je het me laat voelen: Ja, het is logisch dat ik dat zo voel, want ik ben jou. haha
Dankbaar voel ik mij voor ons contact, het is mijn passie om mijn liefde te leven……
mijn toverkracht is Veldtkracht.
Oh voor het geval je het me laat voelen: Ja, het is logisch dat ik dat zo voel, want ik ben jou. haha
Dankbaar voel ik mij voor ons contact, het is mijn passie om mijn liefde te leven……
mijn toverkracht is Veldtkracht.