De velden van zelfheling:
Herken je dat? Je bent druk bezig en ineens valt je iets toe waardoor je wordt getriggerd in de liefde voor jezelf. Twee weken geleden had ik een ervaring waarvan ik later dacht: “ wauw dat is een mooie duidelijke zelfhelende opdracht van het veld geweest.” Schrijven betekend zelfheling en zelfliefde voor mijzelf. Ik geef mijn ervaringen vrij om je mogelijk te inspireren hoe ik het veld van zelfheling en zelfliefde voor mijzelf gebruik. Dat kan zowel polair als magnetisch binnen komen of iets in beweging brengen. Dat hangt helemaal van je eigen systeem en waarheden af. Het is niet bedoeld je te overtuigen maar meer om te laten zien dat kwetsbaarheid, vrijgeven vanuit zowel je hart, je ziel en of hoofd verschillend kunnen zijn. En soms ook niet op dezelfde lijn kunnen zitten.
Het is de ziel die ons hart en hoofd enorm kan uitdagen. Niet goed of slecht want alle drie zijn ze even belangrijk om te ontdekken waarvoor je bent geboren. Ik ervaar steeds meer dat ons harts bewustzijn de lichtgevende deur is die de mens met de ziel verbind. Als je die deur door gaat en naar je ingevingen van je hart durft te luisteren en daar naar durft te handelen, ben je instaat om je eigen zielsherinnering te downloaden via de pijnappelklier. Het is het orgaan waarmee je de ziel helder kan voelen, horen en zien. Maar het vraagt geduld van jezelf en oefening om soms oude herinneringen te updaten of te verwijderen die de weg naar je pijnappelklier saboteren. Er zijn vele prachtige manieren en vormen om dit te updaten.
Er zijn ook vele die je daarbij kunnen ondersteunen. Ik maak zelf gebruik van wat zich aandient in het nu vanuit de velden in mijn leven. Iets wat me dus in het nu inspireert of me raakt en dat kan echt van alles en iedereen zijn. Soms bewust en soms onbewust. Ik kijk meestal ook terug naar dat wat ik heb beleeft. Dat doe ik onder andere door het op te schrijven en/ of te fotograferen. Voor mij is dat een heel fijne manier om contact te maken met alle delen van mijzelf. Soms geef ik iets vrij, soms ook niet, ik ga daarbij af op mijn intuïtie de frequentie en synchroniciteit vanuit de velden. Soms kunnen het herhalingen zijn omdat het bijvoorbeeld een verdieping is in mijn eigen hard en software. Soms dienen programma’s te worden hersteld of juist overgeschreven of er vind een update plaats in mijn bio computer. Toen ik ooit een keer aan mijn dochter vroeg: hoe zie jij de mens en wat is voor jou de ziel? Toen zei ze: “ mensen zijn een soort marionetten poppetjes van hun ziel” En ik geloof dat ze gelijk heeft.
Dag boek fragment: 29 september 2022
Ik ben druk bezig met de zolder opruimen, het was echt zo’n enorme bende, misschien herken je dat. Dat je door de bomen het bos niet meer ziet. Ik merk als ik me van binnen verward voel, dat ik ineens ga opruimen in huis. Opruimen kan voor mij dan de beweging zijn om van binnen ook weer opgeruimd te raken. Dit werkt erg goed voor mij. Dus lieve mensen als ik je een tip mag geven maak je niet druk om rommeligheid of chaos, het is soms juist gewoon de bedoeling om de bomen door het bos even niet meer te zien, zodat je ze op een later tijdstip ze weer kunt vinden.
Ik was trots op mezelf dat het zo lekker ging, dat opruimen. Alles werd netjes en georganiseerd onder mijn handen. Tegelijkertijd kon ik ook van binnen voelen dat ik opgeruimder werd. Ik realiseerde me dat ik moeiteloos kan opruimen en orde kan scheppen in chaos. Ik ben niet echt gehecht zijn aan materie dus ik kan ook makkelijk iets weg doen en daarmee ruimte en overzicht creëren. Eerlijk, ik was echt verbaast over de grote ruimte van de zolder toen alles netjes gesorteerd was in bakken en stellingen.
Maar eerlijk is eerlijk tijdens het opruimen kom je ook zooi en minder leuke dingen tegen. Zo binnen zo buiten. Zo vond ik foto boeken die ik al jaren niet meer bekeken had. Ik ging tussen de chaos op de grond zitten en bladerde nieuwsgierig door de beelden van mijn leven heen. De eerste boeken die ik bekeek waren de geboortes van onze kinderen. Mijn allermooiste en wonderlijkste herinneringen van mijn leven. Ik werd er intens blij van en voelde mezelf intens gelukkig met deze ervaringen. Zo wandelde ik via de fotoboeken terug in de tijd en ervaarde nog meer leuke herinneringen.
Tot ik mezelf in de pubertijd zag, ik werd overvallen door een zwaar gevoel en ik merkte dat ik liever niet naar deze foto’s van mezelf wilde kijken. Gevoelens afkeur, schaamte, schuld, verdriet, gemis en zelfdestructie is wat ik voelde. Ik keek naar mezelf en zag hoe ik me daar in niemandsland heb gevoeld. Ik was mezelf verloren ik kwam van een andere planeet zo voelde het althans. Ik wilde hier eigenlijk niet zijn omdat ik me totaal niet gezien en begrepen voelde door mezelf. Ik werd overvallen door mijn eigen gevoelens van zelfdestructie.
Met een smak gooi ik de foto boeken in de doos terug. Even twijfel ik nog of ik de boeken niet gewoon zal verbranden. Zo heb ik toen ik een jaar of 29 was ook afscheid genomen van heel veel materie. Mijn hele huis heb ik toen ontspuld van wat ook maar enigszins met spiritualiteit, energie maar ook mijn pubertijd te maken had. Toen heb ik ook dingen weggedaan waar ik nu van denk: “ was dat allemaal echt nodig Nien?” Ik zet de doos toch maar in de kast. De zwaarte van die tijd hangt ineens om me heen, het lukt me om het er gewoon even te laten zijn, in plaats van er tegen te vechten. Ik ga verder met opruimen en ik voel me langzaam weer iets lichter worden.
Even later belt mijn moeder. Ik vertel over mijn zolder avontuur. Ze zegt tegen me: “Je moet de foto’s niet weggooien hoor? Stop ze gewoon in een doos. Er komt vanzelf een tijd dat je met liefde naar dat deel van je leven kunt kijken. Ik heb hetzelfde mogen ervaren en ik was blij dat ik de foto’s nog had. Toen ik liefde had kunnen brengen op bepaalde delen van mezelf kon ik met compassie en liefde terug kijken naar mezelf ”
Ik voel wat ze zegt en ik voel in mij, het warme vertrouwen stromen dat dat deel in mij in beweging is gebracht. En hoe dan ook geheeld gaat worden. Ik voel zelfs de zachte helende energie in mij stromen. Even bekrachtig ik de stroom met de 8 die bij me zijn, ik begin direct veldtaal te spreken en laat mijn handen dansen, zonder dat ik het vertaal, vastpak of analyseer. “Nienke, het komt vanzelf”; zeg ik tegen mezelf.
Een paar dagen later is de zolder superstrak, georganiseerd en netjes. Ik ben zo trots op mezelf en vet blij met het resultaat. Ook van binnen voel ik me opgeruimder.
Ik denk niet meer aan de fotoboeken of het gevoel wat ik erbij had. Totdat ik een paar dagen later mijn geboorteboek zoek omdat ik graag wil weten wat het tijdstip was waarop ik geboren ben. Iemand had me onlangs verteld wat een ascendent is en dat ze het heel treffend had gevonden toen ze over haar eigen ascendent gelezen had. Aangezien ik altijd nieuwsgierig en onderzoekend naar mezelf ben werd ik enthousiast. Dus ik wilde weten wat mijn ascendent is en onderzoeken of de uitleg daarbij voor mij ook treffend zou zijn. Om het uit te rekenen heb ik mijn geboorte tijdstip nodig. Dus ik de zolder op, opzoek naar mijn geboorteboek. Ik zie de fotoboeken die ik had willen verbranden ook in de doos. Maar ik voel geen reden om daar nog in te kijken. Ik pak mijn geboorte boek en op dat moment vallen er twee losse foto’s uit. Eentje van mijn pubertijd en een foto van mij als baby. Ik zie mezelf met een rode bal met witte stippen in mijn handen. Even wordt het doodstil in mij, de bal blijft me aanstaren en als ik een paar seconden later mijn geboorte tijd zie staan, spiegeluur 12:12 ben ik echt verwonderd. Ik kijk naar mezelf in de spiegel van twee foto’s. Ik voel ineens mijn eigen warme handen om mezelf heen, ik lach, ik huil en knuffel mezelf. Ik hoef me niet meer te schamen of schuldig te voelen tegenover mezelf. Ik voel ineens intense liefde die een moeder en een vader voor zijn of haar dochter voelt. Het is de onvoorwaardelijke liefde. Nienke, hoor ik mezelf zeggen vanuit de oervader en de oermoeder: “ Heb jezelf lief lieve schat. Jouw leven is liefdevol en magisch, omdat jij van de magie van liefde houd”.
Hun liefde raakt me. Ik voel de heimwee die ik als puber had naar iets wat groots voelde, maar wat ik niet kon duiden. Ik zag het ook in de ogen van anderen. Het sprankelde maar dan achter de maskers die mensen dragen. Ik wist niet wat ik precies voelde. Het gaf me een verliefd gevoel wanneer ik de sprankels in ogen van anderen ervaarde. Ik vond mezelf raar, omdat ik het verwarde met verliefd zijn. Ik veroordeelde dat regelmatig want dat kan echt niet, verliefd zijn op sprankelende ogen laat staan op een heleboel tegelijk. Het heeft me heel vaak een gevoel gegeven niet normaal te zijn. En dat gaven anderen terug aan mij, ik was vooral erg ongrijpbaar voor velen en dat ben ik eigenlijk nog steeds. Ik voelde me niet happy in die tijd, vooral niet als ik met vrienden uitging in het weekend. Ik voelde me regelmatig erg onzeker, niet mooi, niet intelligent en niet wijs genoeg, ik voelde me vaak de verdwaalde, impulsieve en naïeve. En droeg ook een masker want ik wilde vooral normaal zijn.
Op de dansvloer voelde ik me het prettigste, dan hoefde ik niet te kletsen en kon ik toch in ogen die sprankelden te kijken. Maar dat was in het begin van mijn uitgaansleven even wennen. Want voor ik het wist had ik zomaar ineens onverwacht een mond op mijn mond of onverwachtse handen aan mijn lijf, hierdoor leerde ik al snel mijn grens aan te geven. Toen ik door begon te krijgen dat in de ogen kijken van een ander dus een effect had en dat ik hierdoor een ander zag en ook gezien werd, begon ik er mee te spelen en te experimenteren. Ik vond het spelen met ogen en dansen leuk. Het spel bleek me te liggen en gaf me een zeker gevoel, ik kon zien dat de ander daar ook blij van werd omdat die zich ook gezien voelde. Ik ontdekte de kracht van elkaar zien achter het masker, zonder woorden. Dat was voor sommige soms een teleurstelling omdat sommige een andere verwachting bleken te hebben dan alleen dansen. Ik werd soms de femme fatal genoemd, maar ik ben ook wel eens voor slet uitgemaakt. Omdat ik iemand afwees nadat we samen gezellig hadden gedanst of een leuk gesprek hadden gehad en ik het alleen bij één zoen wilde laten. Of een zoen afwees omdat ik daar niet op zat te wachten maar ook regelmatig omdat ik verkering had. Ik voelde me regelmatig schuldig of ik schaamde me voor mijn flirtgedrag, helemaal als ik weer iets had uitgezonden wat bepaalde verwachtingen bij de ander had opgeroepen. Ik had veel onzekere gevoelens in die tijd. Maar vooral dat ongrijpbare gevoel van iets missen, was het ergste in die tijd. Ik verdoofde het met sigaretten wiet en drank omdat ik het te pijnlijk vond. Maar hierdoor gingen soms de remmen juist los en raakte ik helemaal verdwaald, waardoor ik me nog meer ging schamen en schuldig begon te voelen tegenover mezelf en of een ander.
Ik kijk weer naar de foto, de stralende baby met een bal in haar handen. Plotseling zie ik wat ik miste en hoe wonderlijk mijn leven eigenlijk is. Ik zocht naar de sprankel van mijn eigen ziel en zag dat ik deze soms in ogen van anderen gespiegeld zag oplichten, maar ik wist toen niet hoe ik daar contact mee kon maken. De magie van vrije energie en ware liefde had ik nog niet ontdekt en gevonden. Ik miste het en was er naar opzoek maar kon het niet vinden.
Ik kijk naar de foto waarop ik een puber ben en plotseling voel ik de liefde en de onschuldigheid van het onbewust zijn en mijn zoektocht naar mijn ziel. Opnieuw een waterval uit mijn ogen, ik moet huilen en lachen tegelijk. Ik voel de liefde van het leven, ik voel intense compassie voor mijn verdwaalde puber zijn. De bal is de sleutel van de ziel. Een deel van mijn brein wat nog altijd twijfelt aan de waarheid van mijn andere mij begint plotseling paniekerig te ratelen. Ik zeg tegen mezelf “ Nienke voel, ga uit je hoofd niets meer niets minder, punt” Ik zet de punt en kijk vertederend naar de andere foto’s in het boek, één bepaalde foto licht op.
Ik zie mezelf pasgeboren, ik draag een rood wit gestreept kledingstuk en op de achtergrond zie ik een jongetje op een poster. Zijn handen heeft hij op een bijzondere plek, namelijk op mijn voorhoofd. Ineens zie ik ook de vogels op de achtergrond vliegen. Mijn hart breekt met geweld open door het beeld van het iets oudere jongetje. De goddelijke energie die daarbij vrij komt schiet dwars door mijn lichaam en activeert opnieuw mijn pijnappelklier. En mijn hele lichaam tintelt. “Hoe is het mogelijk” blijf ik maar roepen door mijn tranen van ongeloof en verwondering heen.
Mijn allergrootste angst, de waarheid van toverkunst maar is ook mijn allergrootste liefde. Ik ben er mee geboren, ik heb er naar gezocht vele malen van me afgeduwd en vele malen weer aangetrokken. Ik heb de code van de deur van mijn leven gekraakt. Het laat me de waarheid van mijn ziel zien waaruit ik ben geboren. Die ene die van zichzelf twee heeft gemaakt, ik ben echt geen idioot, sterker nog ik heb het altijd geweten, gevoeld en me opnieuw herinnerd. Ik zocht de bevestiging van mijn waarheid telkens buiten mij in de ander. En dat zorgde voor grootse avonturen met draken die me uitdaagden in onvoorwaardelijke liefde, zelfvertrouwen, geloven op mijn innerlijke kompas maar bovenal in mijn eigen liefde. Nu, hier op mijn zolder notabene tijdens st. Michael dag krijg ik de bevestiging, mijn waarheid (mijn allergrootste draak) is bijna 44 jaar geleden gefotografeerd. Het bewijs waar ik mijn leven lang op had gewacht, naar had gezocht en verlangde. Ik heb het ineens in mijn handen. Zielen tranen stromen door mijn lijf en vanuit mijn diepe binnenste stromen woorden.
rode aarde
vanuit het blauw
gelegen in het bekkenbodem
stroomt oranje
in alle kleuren van de regenboog
groen en paars
de hemel
oranje
tussen ziende ogen
vanuit het blauw
in water
ben IK
terug in mijn lichaam
eindelijk kan ik
mijn waarheid ademen
vertrouwen en geloven
ik knuffel mijn allergrootste draak
de waarheid
magische liefde
mijn ziel
Veldtkracht.