Fluistering: Lopend in het nu, nooit verloren

de waarheid
van de ziel
wordt regelmatig
anders gezien
anders ervaren
anders vertaald
anders begrepen
door de belichaming ervan
ook door een ander

in de groep
vrijdag
een week geleden
waar ik danste
kwetsbaar
mijn waarheid
gedurfd
uitgesproken
vertaald
vanuit mijn belichaming

kwetsbaarheid
lijkt bij mijn waarheid te horen
mijn pure zelf liet zich volledig zien
zonder schaamte
in de groep
mijn waarheid
uitgesproken
mijn eigen doofpot
open gezet

angst trilde en gierde door mijn lijf
maar ook over mijn lippen
omdat ik de waarheid van mijzelf
verlangde uit te spreken
een waarheid misschien nog nooit
eerder van iemand gehoord
een waarheid die duidelijk tegengesteld is
van degene die tegenover me zat
en woorden, gedachten en een waarheid over me uitsprak
die niet resoneerde met de waarheid in mij
iets wat ik steeds opnieuw aantrek
waarom zou dat zijn?

in haar spiegel zag en vond ik polariteit
waardoor mijn thema’s en programma’s
intens werden uitvergroot
angst te kwetsen en te bezeren
de ander en mezelf
angst af te wijzen en te worden afgewezen
de ander en mezelf
angst veroordeelt worden of te veroordelen
de ander of mezelf
angst op een voetstuk te worden gezet door
de ander of mezelf
angst niet goed genoeg te zijn
voor de ander en mezelf

ik voelde een explosie van kwetsbaarheid 
mijn lichaam denderend
uit mijn mond rolde woorden
zonder te weten wat ik zei
het klopte
ik voelde de kracht
van eigenliefde en kwetsbaarheid
waarheid door me heen stromend

ik voelde mijn angst
ten diepste wegvagen
van mijn kruin
tot in het puntje van mijn tenen
mijn DNA en cellen aangeraakt
wonderlijk was het
daarna de bevrijding
van het uitgesprokene
door mezelf maar ook de ander

de frequentie
kwetsbare eigenliefde
smolt samen in een fontein
midden in de groep
het thema van de groep
het thema van het individu 
werd die avond geboren

op vrijdag avond
mijn favoriete klank
mijn favoriete waarheid
gedanst
gedeeld

een vrij gekomen inzicht
vrij gedanst
verankerd
gezien een groot licht
gevend in mij
danst
kwetsbaarheid
liefde
heling
dankbaarheid
vertaald in onzichtbare
lijnen, parels en bloemen
vrijkomend via de muziek
van eigenliefde

we dansen
allemaal

blind
gezien
ongezien
kijkend
onszelf
innerlijk vrij
op onze eigen
unieke manier

in frequenties
eigenliefde en kwetsbaarheid
gezien
gevoeld
gehoord
gedanst
gesproken
gedeeld
in lijnen en parels
gevoeld en gezien in de hemelse aarde bloem
die zichzelf vrij danst
in de grond geactiveerd

vrije energie
samen opgewekt
samen uitgewisseld
in gelijk trillende frequenties
magnetisch
polair

in het veld(t)
zon-dag gevoeld

maan-dag
spontaan opnieuw lijnen gezien
ontvangen vanuit het niet wetende

een vroege vogel gehoord
de aanraking gevoeld
tijdens de opkomende zon
toen ik wakker werd
aan zee

tweeduizend negentien
plotseling zichtbaar
in het veld(t)

buiten de lijntjes
op de lijn

onder mijn voeten
zie ik het gras spontaan veranderen
in stadsvloer

aanwezig ben ik
plotseling terug
in sleutelstad

toen
voor mij
nog onbekend

ik voel mijn hart
mijn oudheidsogen
zich opwarmen aan de magie
van Egyptische kunst

daar ter plekke
gelijktijdig
mijn hartziel
gehoord
gezien
gevoeld
gevoed

ook door de oermoeder
groot en klein
zichtbaar gematerialiseerd
in beelden
van zand en klei

mijn ogen de kost gegeven
mijn hart volgezogen
mijn ziel aangeraakt

onderzoekend loop ik
vanuit de oudheid naar buiten
sleutelstad binnen
daar ontmoet ik
het nog onbekende

nieuwsgierig
kloppend hart
onnadenkend
is mijn hoofd

mijn ziel
achterna
lopend
ergens
van buiten
naar binnen

koffie besteld
bij de vrouw
met stralende ogen

plotselinge koortsachtigheid
bliksemt door mijn aderen
hoorbaar
voelbaar
indringende muziek
vanuit een andere ruimte
overvalt me
roept me

stralende ogen
zien mijn blik
blauw
rood vuur
water
wit goud
stilletjes
weg trillend op mijn lippen

haar woorden
ga gerust kijken
dringen tot diep in mijn tenen
de aardehemel binnen

de koffie vergeten

door mijn voeten gebracht
sta ik plotseling
in het immense grote

tussen grote reuzen pilaren
ontmoet ik
het onbekende bekende

het orkest verteld
passie
hoorbaar
voelbaar
zichtbaar
trillend
in de immens grote klankkast

op meesterlijke wijze
galmt het eeuwenoud
verhaal over passie
tot diep in mijn hartziel
het mijne aangeraakt

mijn voeten
mijn handen geleid
gedragen door klanken
sta ik onnadenkend
stil voelend
voor een oplichtend luik
uit drie stukken

naakte mannen
naakte vrouwen
engelen
beesten
liefde
angst

god is
zicht en voelbaar
aarde
hemel
hel
in kleur geschilderd
waarheidsverhaal
van de mens

ik ontmoet
in verf gespiegeld
mijn leven

dwars door de illusie
zie ik
de alles zeggende duif

een herinnering
wordt plotseling wakker
in mij

zout water uit mijn ogen
koorts dendert door mijn lijf
vele graden hoger
de klanken
de herinneringen
van geschreven waarheidswoorden
denderen
mijn eigen levende klankkast binnen

oorverdovend
hoor ik zichtbaar
een onwerkelijke stilte

mijn handen en voeten brengen me
bij twee brandende vlammetjes klein
op een mini altaar
bij een reuzen pilaar

de gekte
de waanzin
in mij
schreeuwt van binnen
dit bestaat niet

ik knijp mezelf
ik praat
ik huil
ik roep
ik schreeuw
van binnen
overtuigend
wrijvend
mijn gezicht
mezelf afvragend
of ik ijlend
in het nu
de waanzin
of de waarheid
heb ontmoet

ik kijk geschrokken
in de spiegel
ik zie mijn grootste angst
het is mijn eigen laatste oordeel
over mezelf

de waanzin

tollen draaien
duizelingwekkend
in mijn hoofd
huilend schreeuw ik
stil

van binnen draag ik
verborgen tranen

god
als je werkelijk bestaat
verlos me dan

ik stap
uit de kast
de stad in
verdwaald
verdwaast
koortsachtig
mezelf verloren
tijdens het spontane
moedige reizen
van mezelf
op en buiten de lijnen
in en buiten de tijd

terug
in de auto
gesprongen
zee ingetoetst
aangekomen
op blote voeten
in zee
eindelijk
afgekoeld
verlost

in de tijdlijn
mijn lichaam
thuisgebracht
door het allesomvattende

want alleen de zee
weet mijn ware verlangen

koud geworden voeten
warmen zich
aan de waarheid van warmte
in het zand
een wonderlijke schelp
gevonden

mijn hart verlangt
vergeten
koffie

uitnodigend terras
roept
ik schenk welkom
en koffie

vanaf het terras
op een bank
zie ik de zee
tussen twee lege strandstoelen door

de zee speelt met god
en god met zee

god laat me achter de sluiers kijken
speelt muziek en spreekt eenvoudig
beelden afkomstig uit de fluisterende zee
waardoor ik
de waarheid van god
in mijzelf
kan horen zien en voelen

de zee vertelt gepassioneerd
over zijn waarheid
over de twee stoelen en een parasol
die samen een eenheid vormen

de zon straalt
ineens
vol
uit mijn gezicht

het is de ontmoeting
het is de herinnering
het is de verbinding
met de zee
de stoelen en de parasol

mijn leven
heeft ter plekke
in het nu
de verbinding
met de zee
onthuld

de ontmoeting
in de spiegel
mijn laatste oordeel
over waanzin
omgetoverd en onthuld
in de eerste herinnering
over waarheid
dezelfde waarheid
als de zee

ik sta op
verlangend
naar de weilanden
mijn andere thuis

duizelingen
verwarring
in het veld(t)
de herinnering
op dezelfde tijdslijn
in het veld(t)
op dezelfde avond
terug gelezen
in een ander verhaal
door een ander
opgeschreven
in een andere tijd
op een andere lijn

mijn leven
op zijn kop
ik begin
een nieuwe reis
van waanzin
of waarheid

water
vuur
aarde
lucht
zaadjes
bloemen
klanken
uit de ether

ze dansen
keer op keer
de zon
in en uit mijn lichaam
maar ook uit mijn gezicht

tweeduizend negentien verandert
onder mijn voeten
in tweeduizend tweeëntwintig

op de lijn in tijd
waanzin
omgetoverd
in waarheid
spontaan
aangewaaid
een blije treurwilg
met wortels
in de aarde gezet
een keerpunt

afgelopen zon-dag
schijnt plotseling
op maan-dag
vol in mijn gezicht
mijn klankkast trilt
muziek
mijn lijf spreekt
danst
tekent
droomt
reist
schrijft
onthult

vrij licht
schijnt ineens fel
vanuit een verrassende hoek
blind gezien
zichtbaar gevoeld
de waarheidswoorden
door zee gefluisterd

het is het niet weten veld(t)
scherpe kompaspunten
in het zand
een kruispunt
gevonden

gevoeld in fluisteringen
ze wijzen
op de kracht
van het licht
gevonden
aan zee

de waarheid in mij
de hemel op aarde
opnieuw aangeraakt
gevonden

koud geworden voeten
warmen zich ontroerd
aan de waarheid
in het zand
gevonden
een bloem

lopend in het nu
nooit verloren
het mysterie van het zielsverlangen
het niet wetende veld(t)
altijd terug te vinden

hoe?

dat weet alleen de zee
spelend met eb en vloed
en het niet wetende veld(t)

Veldtkracht