De westenwind rukt op naar het oosten.
Niets vermoedend loopt eigenliefde door de velden van het
oosten. Dromerig kijkt ze naar de vogels in de lucht. Zich afvragend hoe het zou
zijn om echt te kunnen vliegen zoals zij. Met “echte” vleugels overal naar toe
vliegen waar je maar wil zijn. Ineens steekt de wind op, ze voelt hem onder
haar onzichtbare vleugels. Haar hart maakt een sprongetje waardoor de wind
toegang vindt naar haar kompas die zich in haar hart bevind en vervolgens begint
te draaien. Ze focust zich op het gefluister van haar hart waardoor de wind
gaat liggen en haar kompas een richting aan begint te wijzen. Ze hoort dat het
gefluister afkomstig is vanuit het westen, daar waar de zee is. Daar waar alles
samen komt in haar hart. Ze voelt dat het “Tover8” is, de bijzondere tovenaar
die uit acht delen bestaat en afkomstig is van een andere planeet. Eén
van zijn acht delen leeft op planeet aarde in de vorm genaamd Vogelvrij en Eigenliefde.
De zeven andere delen noemen haar voor de grap “de grote Gek”
Als Tover8 van zich laat horen via de wind uit het westen, weet Eigenliefde dat Vogelvrij haar roept. Ze vraag zich af waarom Vogelvrij en zij elkaar steeds opzoeken, aantrekken en vervolgens weer afstoten.
Tover8 is ineens heel dichtbij. Hij vraagt of hij haar gezelschap
mag houden. “Ja natuurlijk!”, zegt ze. Ik
vind het fijn om met iemand te praten die dezelfde taal spreekt en mij begrijpt.
Ook al ben je onzichtbaar. Vele mensen begrijpen mijn taal niet “echt” maar jij
wel en dat maakt het gelukkig minder eenzaam. Het is moeilijk om in werelden te
zijn die mensen zich niet herinneren en daarom niet zien en niet begrijpen. Ik
snap dat ik regelmatig hocuspocus voor ze ben en me soms amper kunnen volgen. Maar
ik merk ook dat ik mensen inspireer met mijn gehocuspocus. Het zijn mensen die
op hun eigen manier geïnteresseerd zijn in wat ik doe, wie ik ben en hoe ik
tegen het leven aankijk. En toch voelt het soms gewoonweg best een beetje gek
omdat mensen niet helemaal begrijpen waar je het over hebt . Tover8 legt een ”echte”
veer voor de voeten van eigenliefde in het hoge gras. “Kadootje van Mij voor mijn grote gek” zegt hij. “Steek hem in je haar zodat je handen vrij kunnen
dansen met die van Mij op de muziek van de velden.” Samen dansen ze door de velden, gedragen door de wind. Na
een tijdje vraagt Tover8:
“Heb je de wens van Vogelvrij gehoord?”
“Ja”, zegt Eigenliefde: “ze zoekt me, ze wil met me dansen maar weet niet precies hoe. Ze wenst om met mij te dansen en te spelen in haar magische bloementuin. Zij spreekt over bloemenvelden waarin alles samenkomt net zoals bij zee. Ze wil het liefste voor alle verdwaalde bloemzaadjes een hemelse bloemenzee creëren. Een zee waarin ze kunnen dansen en spelen met zowel aardebloemen als hemelbloemen en dat alles op de magische muziek van het groene gras. Alleen weet ze niet zo goed hoe ze met mij moet dansen”.
“Wat vindt je van haar wens?”
Dat weet je toch? Dat is ook mijn wens. Het dansen met mij lijkt een enorme berg voor haar te zijn, ik snap het alleen niet zo goed. Ik heb haar al eens uitgenodigd om te oefenen. Maar ik denk dat ze bang is en niet durft, omdat we eigenlijk elkaars tegenpolen zijn. Misschien is ze bang voor het vuurwerk wat mogelijk kan ontstaan. Ik denk dat ze bang is dat we ruzie gaan krijgen. Ik dans namelijk niet zoals zij met hemelbloemen vanuit de hemel die door haar worden ingewijd op de aarde. Nee, ik doe het juist net andersom. Ik dans met aardebloemen vanuit de aarde die worden ingewijd in de hemel. De hemel en de aarde laten me telkens zien, ervaren en voelen dat als we onze toverkrachten samensmelten, wij in het midden een hemelse helende bloemenzee in de hemel op de aarde kunnen creëren. Waarin gedanst kan worden op hemelse aardemuziek vanuit het groene gras.
Ik heb het verlangen om dat te creëren en wordt er door jou ook in opgeleid. En nu heeft ze me een soort uitnodiging gestuurd om te komen dansen op haar feestje. De uitnodiging kwam via de wind die het water rond tingelt boven de velden van het oosten.
Wil je op haar uitnodiging ingaan?
Ik voel in mijn hart en ziel een Ja, omdat alles naar “Ja”, naar het vuur van het westen wijst. Ik hoef alleen maar “Ja” te kiezen want alles is al zonder dat ik het wist moeiteloos voor me geregeld. Zoals een slaapplaats aan zee, gezelschap van mijn beste vriendin Egel, het vervoer en zelfs mijn lief wilde een dagje vrij nemen zodat ik op de uitnodiging in kan gaan. Er is alleen één grote MAAR, ik voel dat vogelvrij angst heeft om mij te ontmoeten. Ik twijfel om te gaan, want als zij bang is om mijn danspasjes te ontvangen, de ware liefde die door me heen stroomt, ben ik bang dat mijn toverkracht niet werkt in haar bloemenveld. Ik vraag me af of ze zich hiervan bewust is en of ze werkelijk de confrontatie met mijn bloemenveld aan durft te gaan.
Tover8: Kan het niet zijn dat zij de confrontatie aan wil gaan door jouw veld in haar veld te wensen?
Ja, ik voel dat ze er naar verlangt. Ze wil mijn veld zien en ervaren maar wel alleen op haar voorwaarden. Namelijk veilig op afstand in een voor haar veilige setting, tijdens een feestje met een magisch decor, muziek en bloemen. Omdat we beiden van magie houden. Maar ik vraag me af of haar intentie wel klopt. Voor mijn gevoel wil ze me namelijk mijn ware liefde, controleren, aftasten, weten, voelen en zien wie ik werkelijk ben en bovenal wil ze ervaren of ik wel te vertrouwen ben en in mij kan geloven. Daarom wil ze zien, hoe ik me beweeg en dans tussen en met de andere bloemen in haar veld. Ze speelt op save, wil op afstand mij observeren en voelen wat het met haar doet als ik in haar “veilige” veld aanwezig ben.
Het probleem is dat ik haar ware liefde zie en dat is vogelvrij spelen en dansen met eigenliefde in een bloemenzee. De bloemenzee waar zowel ik en vogelvrij beide vandaan komen. Ze wenst deze bloemenzee vrij te geven op de aarde, zodat verdwaalde bloemen net als zij, hun eigen ware liefde in zichzelf kunnen vinden. In hun eigen prachtige bloemenveld. Waardoor de ware liefde van moederaarde en vader hemel ook zichtbaar wordt en herinnerd wordt in wie zij samen werkelijk zijn. Namelijk de ware liefde van het alles omvattende universele. De oneindige eindeloosheid die ook wel de allesomvattende schepper genoemd wordt. Waardoor de planeet aarde met haar bewoners weer in balans terecht komt.
En wat is jouw verlangen?
Dat hoef ik jou toch niet meer te vertellen, Tover8? Ik verlang hetzelfde, ik voel zelfs dat het de bedoeling is. Ik wil haar graag ontmoeten maar niet zoals zij dat wil. Ik wil graag het tegenovergestelde. Ik wil haar eerst voelen en zien wie zij werkelijk is zonder muziek, zonder decor en zonder bloemen maar wel met magie. Ik wil zien en ervaren hoe zij zich beweegt en danst met mij in levende lijve. Gewoon met zijn twee zoals wij hier dansen in het veld. Ik wil haar van dichtbij voelen, ik wil ervaren wat het met ons doet en wat de bedoeling is als we bewust in elkaars velden aanwezig zijn. Hoe kan ik mijn verlangen waarmaken als ik niet eens weet hoe te bewegen en te dansen met vogelvrij. Laat staan op haar dansvloer vol met wild vreemde bloemen.
Ik wens eerst onze verschillende waarheden te ontmoeten, zien, voelen en ervaren vanuit mijn belichaamde vorm. Ik vind het heel erg spannend om met de angst van vogelvrij geconfronteerd te worden. Ik ben nu niet angstig maar ik weet niet hoe het zal zijn als ik ineens met mijn oranje bloem in mijn handen voor de neus van vogelvrij sta. Want haar liefde overvalt me regelmatig omdat ik moeite heb met liefde ontvangen en daarom liever geef. Waardoor ik ook liever de confrontatie uit de weg ga. Dus ik weet niet of we elkaars toverkrachten durven toe te laten in het veld. Maar het gekke is dat mijn hart zegt dat ik juist dien te gaan, het is een kans om iets in beweging te brengen dat geheeld of bewust wil worden.
Mijn gevoel zegt steeds dat we eerst zelf ingewijd dienen te worden in elkaars veld voordat we een bloemenzee kunnen toveren waarin we samen kunnen dansen en anderen kunnen uitnodigen om hierin ingewijd te worden. Het voelt erg ongemakkelijk, ongebruikelijk en vreemd voor me, om deze inwijding te laten plaatsvinden in een veld vol vreemde bloemen. Uit ervaring weet ik dat de wegen van het universum regelmatig ongebruikelijk zijn, dus wil ik wel kiezen voor mijn hart gefluister die zegt dat ik wel op de uitnodiging dien in te gaan. Ik heb ervaren als iets zo overduidelijk als een “Ja” voelt en moeiteloos geregeld wordt, dat er iets belangrijks te ervaren is. Ook als het heel spannend, ongemakkelijk, vreemd of ongebruikelijk aanvoelt. Dit alles in mij voelen haalt de “waarheid onderzoeker” in me omhoog.
Wil je “de waarheid” onderzoeken?
Nou nee, niet “de” waarheid maar wel mijn en haar waarheid. Want mijn gevoel zegt dat vogelvrij en ik op een kritisch keerpunt staan, maar beide de sprong niet durven nemen. Maar misschien voel of vertaal ik dat wel helemaal verkeerd. Daarom wil ik op de uitnodiging ingaan. Ik ga omdat ik wens te ervaren, ik wens te voelen of mijn gevoel over Vogelvrij, Eigenliefde en de bloemenzee juist is, zonder oordeel en verwachtingen. Ik wens haar waarheidsveld van dichtbij te ervaren wat die ook mag zijn. Ook als dat er toe brengt dat mijn waarheidsveld niet met de hare overeenkomt en ik afscheid dien te nemen van haar veld. Ik wens een helder duidelijk zicht op hetgeen ik voel, zodat ik gerichter keuzes kan maken die met mijn verlangen overeenkomen. Zodat ik ook ergens helemaal voor kan gaan. Want ik vlieg nu alle kanten uit door de onrust en onduidelijkheid die ik tussen mij en vogelvrij ervaar.
Ik heb regelmatig om haar waarheid gevraagd maar op een één of andere manier lukt het vogelvrij niet haar waarheid eerlijk, kwetsbaar en rechtstreeks voor mijn neus vanuit de aarde te toveren. Ze loopt liever voor de aardetaal weg. Ze tovert wel haar waarheid aan mij maar alleen vanuit de hemel met hemeltaal. Hemeltaal die ik kan horen, voelen en zien. En die hemeltaal vertelt mij dat zij de waarheid wil vertellen, dat eigenliefde en vogelvrij samen zowel de hemel en de aarde zijn. Maar ze gelooft en vertrouwt regelmatig haar aardetaal niet vanuit haar aarde en is bang om dan de hemel boven haar kruin te verliezen. Daar waar ze mee danst in zowel de hemel als de aarde.
Daar tegenover tover ik mijn waarheid wel eerlijk, kwetsbaar en rechtsreeks voor haar neus. In zowel hemel als aardetaal die vogelvrij beide kan verstaan, horen, voelen en zien. Ik heb mijn waarheid meerdere malen voor haar neus getoverd, dat eigenliefde en vogelvrij samen zowel de hemel en de aarde zijn. Het gekke is dat ik de waarheid vanuit mijn hemeltaal niet altijd durf te geloven, niet echt durf te vertrouwen omdat ik angst heb om de aarde onder mijn voeten te verliezen. Daar waarmee ik dans in zowel de hemel als de aarde.
Ik wens mijn angsten om te toveren in liefde, geloof en zelfvertrouwen. Daarom wil ik er helderheid op krijgen door de confrontatie aan te gaan met mijn tegenpool. Ook al durf ik niet omdat ik bang ben mezelf voor gek te zetten als blijkt dat het een grote illusie is. Maar ook ben ik bang voor het feit dat mijn waarheid misschien de waarheid is die door beide ervaren wordt. Ondanks de angst wil ik het toch wil ervaren. Omdat ik verlang naar de waarheid. Ik wil het voelen, ervaren, horen en zien. Het liefste vanuit het kleine, groeiende, sobere, intieme binnenste, in plaats vanuit direct het grote, uitbundige, buitenste. Maar ergens heb ik het gevoel dat als het aan vogelvrij ligt, mij liever niet op aarde wil ervaren maar enkel en alleen vanuit de hemel. Als het niet anders is dan is het niet anders en maak ik gewoonweg nieuwe plannen. Daarom wil ik nu de knoop doorhakken.
Waardoor ik hoop meer duidelijkheid en waarheid kan voelen te ervaren door mijn veld op aarde te laten samensmelten met haar veld in de tijd. Daarom wil ik gaan. Het is wel echt een flinke drempel en uitdaging, maar ik heb niets te verliezen of te winnen, wel te ervaren.
Het probleem die ik nu alleen wel tegen kom is dat mijn vreemde vogelhoofd me totaal iets anders vertelt, deze is heel streng. Het verklaart me voor gek en spuugt met allerlei oordelen, programma’s, dogma’s en verhalen die over mijn eigenwaarde gaan. Mijn hoofd maakt een drama en verklaart deze vorm van liefde als waanzin en idioterie. Hij keurt deze vorm van liefde af. Hij verklaart me voor gek dat ik überhaupt op deze uitnodiging in zou gaan. Hij vindt dat ik alles op het spel zet, mezelf als een wilde zwerver gedraag, iemand die geen waarde hecht aan geld, geen waarde hecht aan zijn omgeving en aan zijn eigen mens zijn. Hij noemt me tevens ook een idiote losbol die alles van zichzelf zomaar bloot en weggeeft aan vogelvrij die haar continu afwijst, zich leugenachtig gedraagt, manipuleert en haar telkens het verdwaal bos instuurt. Dat ik me zo laat verlagen tot dit niveau, dat ik zo met mijn eigenwaarde omga en zo met me laat sollen. Mijn hoofd vindt dat ik me diep moet schamen. “Ik begrijp jou niet”: zegt het. Je wordt geheid weer opnieuw weggestuurd, verzwegen en afgewezen.” Ik geef ze groot gelijk, je gedraagt je als een lijpe idioot, je bent echt knettergek. Jij bent echt volledig van het pad af en rijp voor het gesticht. Laat die vrijevogel toch lekker vliegen, zij is jou liefde niet waard omdat zij het niet wil ontvangen.
Maar mijn vogelhart spreekt luid en duidelijk. Zij verteld me dat mijn hoofd in een andere waarheid gelooft die gebaseerd is op angst. En daarom helemaal niets van deze vorm van liefde begrijpt. Het hoofd gelooft in waardes, trauma’s en angsten, terwijl het hart en de ziel gelooft in vrijheid, schepping en liefde die onvoorwaardelijk is. Liefde, schepping en vrijheid die geen waardes toekent maar enkel is en ervaren wil worden. Ik kan niet worden afgewezen omdat ik inmiddels weet dat vogelvrij en ik zijn samen één en dezelfde vorm zijn. We dienen alleen onszelf te herinneren in elkaar en ons van onze eigen losbollige zwerverangst en reddende ridder te bevrijden zodat we vogelvrij kunnen zijn. Dit gaat ons lukken wanneer wij onze liefde geen waardes toekennen, maar juist vanuit eigenliefde onze ware liefde, schepping en vrijheid met elkaar kunnen delen.
Tover8: Vogelvrij en eigenliefde zouden zichzelf in de spiegel dienen aan te kijken waardoor zij zien dat zij niet alleen de Zwerver, de losbol of de tegenpool in de spiegel zien, maar ook elkaars evenbeeld namelijk “Vogelvrije Eigen Liefde”. Het evenbeeld die er altijd was, is en zal zijn omdat eigenliefde en vogelvrij onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn. Samen vormen ze liefde, schepping en vrijheid.
Wees jezelf vanuit je hart, eigenliefde. Navigeer op jouw hart want het is jouw magisch kompas, het zal je verder inwijden in jouw krachtveld waardoor je gaat vliegen als de echte vrije vogel die je vanuit je essentie bent.
Het zou dus eigenlijk vreemd zijn als ik niet op de uitnodiging van Vogelvrij in zou gaan. Het is een mooie kans om belichaamd kennis te maken met het veld van mijn evenbeeld. Een veld die je dus beschrijft als een veld wat aan al mijn wensen voldoet en me kan inwijden tot mijn ware liefde. Mijn ware liefde, de tovenaar van eigenliefde genaamd Tover8.
Yes, ik wens je veel plezier met dansen. Ik zal aanwezig zijn en ik zal je dit terplekke laten ervaren. Neem je vriendin Egel mee, zij zal je bijstaan en je helpen herinneren dat je je innerlijke kompas dient te blijven gebruiken en te volgen.
De dag van het feest van Vogelvrij, gelegen achter de horizon, brak aan. Eigenliefde vloog met Egel regelrecht naar zee om zich op te laden. Niet wetende wat er achter de horizon zal liggen, lande Eigenliefde wat onzeker en giebelig met haar vogelpootjes in het kietelende water van de zee. Oh, oh, oh ik ben eigenlijk knetter gek. “Dat klopt, je bent “de” grote Gek” Tover8 lacht en Eigenliefde moet ook smakelijk om het grapje van Tover8 lachen. Hij is namelijk zelf de grote Gek, de tovenaar die vele namen draagt. Eigenliefde voelt voorbij de dunne sluiers van alle elementen aanwezig en smelt samen met Tover8. Ze ontvangt een beeld van twee oranje vurige zonnen die zich langzaam versmelten tot één zon, die zichzelf uiteindelijk op een zeer vlammende en vurig wijze de zee in laat zakken. Eigenliefde ademt volledig ontroerd het geschenk in. Het geeft haar de moed en de kracht van vuur, dat afkomstig is van de oranje zon.
Ze loopt met zelfvertrouwen het strand op naar Egel die in het zachte zand geniet van alle elementen aanwezig. Ze vertelt aan Egel dat ze er klaar voor is om de horizon van Vogelvrij te betreden niet wetende wat voor waarheid daar achter zal liggen. En daar vlogen ze hupsakee moeiteloos naar de horizon. Daar aangekomen blijken de deuren van de horizon nog gesloten. Eigenliefde voelt ineens haar lichaamstemperatuur stijgen en krijgt een flinke blos. Ze voelt dat Tover8 ineens in een flits zich aandient. Hij zegt een belangrijke boodschap voor haar te hebben voordat ze door de deuren van de horizon heen stapt de dansvloer op.
De tong van Eigenliefde begint in de taal van Tover8 te spreken, ze bliksemt aan een stuk door. Ondertussen ademt Egel de verhoogde energie die daarbij vrijkomt de aarde in. Eigenliefde voelt zich overvallen en zenuwachtig worden in haar hoofd, ze word ineens angstig en zenuwachtig en vraagt zich af of ze hier wel moet zijn. Egel moedigt haar aan naar haar hart te gaan en te laten gebeuren wat er wil gebeuren. Ze legt haar handen op haar hart en voelt Tover8 nog steeds aanwezig. Hij neemt haar mee naar een andere plek dan de aarde.
Eigenliefde staat ineens voor een piramide met twee heel slanke grote wachters van bijna twee meter hoog. Ze dragen een soort waaierachtige rokjes en op hun nek dragen ze een zwart hondachtig hoofd die naar elkaar zijn toegedraaid. Beide dragen ze een speer in hun hand die ze gekruist houden voor een deur. Eigenliefde herinnert zich ineens deze plek. Ze weet dat ze hier jaren geleden ook was, tijdens een dimensiereis maar had er helemaal niets van begrepen.
Ze spreekt een paar woorden uit naar de wachters, zonder daarbij haar mond te bewegen. De wachters halen hun speren op en de deur gaat open. Eigenliefde loopt de piramide binnen. Ze loopt een grote schemerige ruimte in, waar in het midden een driehoekige zuil staat met een gouden ei erop. Vanuit het dak schijnt een lichtstraal precies op het ei. Hierdoor verlicht het de ruimte iets. Het is precies zoals de vorige keer. Ook nu komt er uit een donkere gang een verschijning aanlopen. Iemand waar ze intens veel liefde voor voelt. Ze voelt dat het de mannelijk vorm van Vogelvrij is maar het is niet helemaal duidelijk te zien of te voelen. Het voelt vreemd alsof de verschijning maar deels aanwezig is. Het loopt naar twee hele grote rechthoekige stenen, ze lijken op offerstenen maar dat zijn ze niet. Eigenliefde voelt duidelijk dat het een soort helende stenen zijn, een soort behandeltafels. Zonder dat ze met elkaar communiceren weten ze allebei dat ze op deze stenen dienen te gaan liggen. Eigenliefde voelt dat ze dit keer niet meer samen naar de dimensie van het kleurige oerwoud, de grot en de waterval gaan. Ze voelt dat ze gescheiden worden omdat er iets anders gaat gebeuren.
Wanneer ze daar op de steen ligt krijgt ze een visioen. Ze staat ineens in een landschap waar allemaal vierkanten, driehoeken, lijnen en cirkels rond dobberen in het water. Het drijft allemaal door elkaar als een grote warboel een soort oersoep. Eigenliefde loopt over het water naar twee uitreikende reuzehanden. Ze voelt dat het Tover8 is. Als ze zijn handen aanraakt vliegen er ineens allemaal vlinders uit haar lijf en haar handen dansen in de lucht.
Dan wordt alles wazig en het landschap verandert in een veld met rode bloemen en boven het veld hangt een enorme bloem in de lucht. Ze voelt dat dit het veld is waar Vogelvrij zich op dit moment bevind. Ze ziet zichzelf en Tover8 opspitsen in acht delen. Vervolgens vormen ze een cirkel in het veld van Vogelvrij. Ze leggen in het midden van het veld een achthoekige vorm met lijnen en parels in de grond, het krijgt de kleur kobaltblauw. Ze vertellen in beelden dat Eigenliefde en Vogelvrij nog altijd naast elkaar liggen in de piramide op de stenen. En tegelijkertijd zijn ze ook nu hier aanwezig en worden ze door de blauwe vorm verbonden en geheeld.
Als een bliksemschicht wordt Eigenliefde terug getorpedeerd naar het nu. Hupsakee zo weer met haar beide benen in en op de aarde naast haar beste vriendin Egel.
Halleluja! Wat is er allemaal gaande en wat de fuck heeft dit allemaal te betekenen roept Eigenliefde hardop en verward tegen Egel en grijpt ondertussen naar haar hand. Om zich nog meer te verbinden met de aarde. Maar egel die alles heeft gehoord ademt nog steeds de hoge energie van Eigenliefde de grond in. Dan zegt Egel ineens heel droog, wat het ook is “Het is echt nooit saai met jou!” We kijken elkaar in de ogen en ineens moeten we beide vreselijk hard lachen.
Op dat moment zwaait de deur van de horizon open, Egel en Eigenliefde lopen door de deur naar binnen. Ze worden welkom geheten door een poortwachter die hun begroet en hun bewierookt. Even krijgt Eigenliefde het spaans benauwd van de gedachtes die het rookgordijn in haar oproept. Ze hoort tegelijkertijd de golven van de zee, die haar zeggen dat ze niet bang hoeft te zijn dat het rookgordijn de zeewind laat verdwijnen. En dat klopt, want zodra ze door het gordijn heen stapt, voelt ze nog steeds haar eigen frisse zeebries om haar heen. Ze kijkt liefdevol nieuwsgierig in de ogen van de poortwachter en ziet een warm welkom. Deze legt haar vriendelijk uit dat ze beiden een plekje mogen opzoeken in het veld. En wenst hun veel plezier.
Daar stapt Eigenliefde nieuwsgierig over de drempel een soort bloemen veld in. Het is er stil en schemerig maar ze hoort wel muziek. Ze ziet dat er veel bloemen een plekje hebben gevonden in het gras. Aan de zijkant van het veld ziet ze ineens Vogelvrij zitten. Ze zit naast het groene gras. Het groene gras kijkt Eigenliefde nieuwsgierig aan en Vogelvrij steekt ongemakkelijk haar hand op naar Eigenliefde om haar te begroeten. Eigenliefde glimlacht ongemakkelijk terug en ze voelt hoe haar spanning met die van Vogelvrij samensmelt. Haar kompas begint te draaien en wijst resoluut een richting aan en brengt haar naar een plekje helemaal achterin het bloemen veld. Ze voelt zich ineens onzeker worden. “Wat heeft me bezielt om als vreemde vogel tussen de bloemen van Vogelvrij te gaan zitten.” Wat ontzettend ongemakkelijk is dit. Eigenliefde sluit even haar ogen om aan te komen en haar angst gekraai, gerust te stellen met liefdevol gekraai. Dan voelt ze “Tover8”. Ze knipogen en lachen naar haar en laat de kleur groen zien waardoor ze weer rustiger van binnen wordt.
Na een tijdje staat Vogelvrij op en begint te spreken. Ze heet iedereen van harte welkom en legt uit dat dit feestje bedoeld is dat alle bloemen in het veld vrij rond kunnen dansen en te bewegen op de muziek vanuit het groene gras. Maar eerst worden alle bloemen ingewijd op de dansvloer. “Oh shit”: denkt Eigenliefde “Wat als je nu geen bloem bent maar een heel vreemde vogel?” Ze denkt aan Egel en voelt haar aarde energie en legt even haar handen op haar hart. Ze herinnert haar woorden. “Laat gebeuren wat er wil gebeuren”.
Ineens ziet Eigenliefde een reuze bloem boven haar in de hemel hangen en smelt er mee samen. Even vergeet ze dat ze een vogel is. De bloem kijkt alle aanwezigen in het veld diep in hun ogen aan en neemt hun mee naar het onzichtbare hemelveld. Eigenliefde ziet dat alle bloemen worden ingewijd op hetgeen waar ze behoefte aan hebben. Ze voelt allerlei lijnen, vormen en de parels in de lucht ronddansen. De hemelse bloem nodigt ook Eigenliefde uit voor een inwijding. Ze nodigt haar uit om te gaan staan, omdat de bloem weet waar zij behoefte aan heeft. Namelijk vogelvrij rondvliegen tussen de bloemen. Maar Eigenliefde durft niet te gaan staan terwijl iedereen zit. Ze voelt zich helemaal niet veilig en op haar gemak om te kunnen ronddansen. De bloem laat haar muziek vanuit het groene gras horen. Ze voelt dat ze hierdoor meer ontspant waardoor ze zich over geeft aan zijn muziek. De muziek verleid haar om mee te gaan naar de hemelse tuinen. Maar iets zorgt ervoor dat ze zich er niet volledig aan toe kan geven.
Even kijkt ze met een schuin oog naar Vogelvrij die aan de zijlijn van haar eigen bloemenveld zit, met haar rug tegen de spiegel gekeerd. Het is een indringend beeld wat volledig haar aandacht trekt. Het is een intens diep gevoel wat binnenkomt. Het wordt wazig en haar lichaam begint te tollen.
Ze voelt allerlei voorwaarden, regels, verstopte emoties en de schemering. Ze hebben gezorgd dat ze elkaar niet even hebben kunnen ontmoeten in elkaars ogen. Nu zit ze ineens met een vreemd gevoel zichzelf af te vragen of dit überhaupt gaat gebeuren. Ze voelt angst en onzekerheid binnenstromen “what the fuck doe ik hier” en ondertussen voelt ze een soort gelijke gevoelens van Vogelvrij. Het komt al stromend samen in haar vogelhart. Ze ademt een keer diep in en laat haar gedachten en vreemde gevoelens hierover wegstromen de grond in. Ze geeft ze over aan Tover8 die vervolgens de blauwe code even voor de geestesoog van Vogelvrij laat oplichten. Waardoor Eigenliefde weet dat ze haar gehoord hebben en zij hun krachten in zetten om haar te ondersteunen.
Ze sluit opnieuw haar ogen en stemt op de liefde in zichzelf af. Ineens smelt ze moeiteloos samen met de muziek van het groene gras. Ze voelt en ziet op haar vertrouwde manier frequenties in het veld vrijkomen, ze voelt ze met haar handen en vleugels. Haar handen beginnen te dansen en te bewegen. Ze begint voorzichtig met de frequenties te spelen in haar eigen veld en van binnen raakt ze erdoor opgezweept en voelt ze de vogelvrije frequentie dirigent in haar wakker worden.
Ze is het groene gras dankbaar, want hij stelt haar op haar gemak door precies de juiste frequentie klanken het veld in te sturen. Ze voelt haar eigen vogelvrije liefde loskomen. Ze voelt de muziek intens en er ontkiemt een bloemzaadje in haar buik, het word wakker en de wind begint met haar te spelen. Ze wortelt haar wortels in de aarde daar waar ze het water van Tover8 voelt. Het water doet haar groeien. Eigenliefde voelt dat haar handen willen spelen en dansen via het blauwe in de grond. Ze wil de frequenties die vrijkomen uit de bloemen met elkaar verbinden, ze wil een groter veld creëren waarin ze met de frequenties kan spelen. Ze wil de bloemen hun hemeloog en bron aanraken. Ze wil hun stengels steviger uitlijnen, hun wortels dieper de aarde induwen, zodat de bloemen moeiteloos hun eigen zon en hemelwater kunnen opvangen waarmee ze zichzelf moeiteloos kunnen voeden. Haar handen dansen, steeds vrijer, ze verlangt vrij rondvliegen, frequenties en bewustzijn activeren zoals Eigenliefde gewend is om te doen. Maar het lukt niet, ze komt niet van haar plek, alsof er iets heel sterks is wat haar tegenhoud om haar vleugels uit te slaan.
Dan wordt ze overvallen doordat ze plotseling geblinddoekt wordt en wordt gevraagd te ademen op de golven van de wind. Eigenliefde heeft dit nog nooit gedaan, voelt zich wat verward maar laat zich tevens onbevangen verrassen. Het hele bloemenveld begint te ademen in hetzelfde ritme van de wind, ze voelt en ervaart ineens een groot ademend osmose veld. De adem van Vogelvrij is zo intens hoor, tast en voelbaar dat hij rechtstreeks het hart van Eigenliefde in vliegt.
Waardoor de blauwe code op laait vanuit de aarde en tegelijkertijd voelt ze de hemelse bloem in het veld zakken. Er ontstaat ineens een intens krachtig veld. De handen en de vleugels van Eigenliefde wensen vurig dit veld in te vliegen en ermee te spelen want ze hoort, voelt en ziet de scheppende helende potentie ervan. Er ontstaan zelfs klanken uit de aarde en tegelijkertijd uit de hemel vanuit haar eigen mond. Klanken die haar uitnodigen om rond te vliegen en te spelen.
Ze probeert haar vleugels te bewegen maar haar lijf wordt tegengehouden door iets ondefinieerbaars. Alsof ze wordt vastgehouden in een vogelkooi. Ze probeert te spelen dwars door de tralies heen. Er zijn bloemen die haar roepen en aanwijzingen geven met hun frequenties. Het lukt haar sommige bloemen aan te raken en uit te lijnen. Eigenliefde wordt een beetje wanhopig dat ze niet vrij kan bewegen en roept Vogelvrij in vogeltaal of hij de deur voor haar kan open maken maar hij hoort haar niet. Ze roept om Tover8. Hij zegt: Voel, voel wat er gaande is en kijk naar het spel. Kijk in de spiegel.” Eigenliefde kijkt naar het spel en in de spiegel en vraagt zich af wat ze in godsnaam nu weer verkeerd heeft gedaan. “Nee”: zegt tover8 “kijk eens goed, wat zie je?”
Eigenliefde kijkt in de spiegel maar ziet het niet. Moet ik nog een sleutel vinden? Roept ze geïrriteerd in haar vogeltaal naar Tover8! Ach wat maakt het uit ik ben al zover gekomen één sleutel meer of minder maakt dan ook geen fuck meer uit. “Laat me de sleutel dan maar zien”: zegt ze op felle toon. Dan doemt het indringende beeld van vogelvrij met haar rug tegen de spiegel op voor haar geestesoog. Okay, dus jullie willen me zeggen dat mijn angst me tegen houd? Nou kom maar op ik ben niet bang.
Vanuit het niets hoort Eigenliefde ineens een oer geluid. Het is de drum die de klanken uit de aarde kracht bijzet. Gulzig verleiden de handen van Eigenliefde de klanken van de drum naar zich toe. Ze voelt de drum. De drum wil haar helpen de kooi te openen, want het ziet en voelt haar. De drum ziet het vuur in vogelvrij oplaaien, het vuur wat vrij wil dansen en vliegen in dit veld. De drum begrijpt alleen niet waarom Eigenliefde niet van haar plaats komt en haar vleugels niet gebruikt.
Eigenliefde probeert de drum uit te leggen in vogeltaal dat ze in een onzichtbare kooi terecht is gekomen. En het zelf ook niet begrijpt. De drum ziet haar worstelen en slaat krachtige klanken waardoor de oer kracht van Eigenliefde nog meer op laait. Ze voelt zich gesteund door de klanken maar het lukt haar met geen mogelijkheid de kooi uit te komen.
De drum begrijpt er niets van, met zijn passie en zijn klanken wrikt hij harder aan de deur van de kooi. Ineens voelt Eigenliefde een immense mannelijke aardende oerkracht vanuit de klanken van de drum komen. De passie laait opnieuw op, ze probeert weg te vliegen maar ze vliegt tegen de dichte deur. Ze voelt hoe de klanken de deur voor haar willen openbreken. Ze doet een poging om samen te smelten met de kracht van de drum in de hoop dat ze via osmose de sleutel van de onzichtbare kooi kan bemachtigen. Maar het is tevergeefs en beide geven ze zich over aan dat wat is.
De drum trekt zich terug en Eigenliefde wordt ineens meegenomen door Tover8 naar een ander veld. “Ik begrijp het niet Tover8?” zegt Eigenliefde. “Leg me het alsjeblieft uit.” Dan zegt tover8, “je hebt meer dan genoeg gegeven, gedaan en jezelf laten zien. De bal ligt nu bij Vogelvrij.
Ineens ziet Eigenliefde dat ze naar een andere sfeer wordt meegenomen. Een sfeer waar ze ineens een verschijning op zich af ziet komen lopen. Ineens ziet Eigenliefde zichzelf in een 7 jarige verschijning tegenover haar staan. Ze kijkt haar aan en pak haar warme liefdevolle handjes in haar handen. Spontaan beginnen ze verwonderd naar elkaar te lachen en met elkaar te dansen. De kleine Eigenliefde begint te spreken: “Wauw!” zegt ze verwonderd, springend en dol enthousiast. “You did iT!, You did iT! Je hebt het gewoon gedaan, je hebt het geflikt. Je hebt onze droom tot waarheid gemaakt. Je hebt me leren toveren en je hebt onze onzichtbare vriendin Vogelvrij herinnerd en gevonden door enkel te navigeren op je innerlijke kompas, je eigen liefde met jouw eigen waarheid! Ik ben intens trots op ons en blij voor ons.”
We smelten samen en ik voel voor het eerst hoe powervol ik werkelijk ben. Ook al zit ik opgesloten in een vreemd onzichtbaar kooitje, desondanks voel ik me zo vrij als een vogel. Ik voel dat dit kooitje tijdelijk zal zijn.
Tover8 begint te spreken: Wanneer de hand van Vogelvrij kiest voor liefde zal ze de sleutel naar de kooi van Eigenliefde durven brengen en zullen jij en Vogelvrij worden ingewijd in de vrijevogeldans waardoor jullie gezamenlijk de sterren van de hemel kunnen dansen in jullie gezamenlijke veld. Wanneer zij kiest voor de angst of een andere route, dan zal er een andere vogel uit jouw zielen groep op je pad komen die samen met jou een nieuw bewustzijns veld opent in de frequentie van eigenliefde. Soms kiest het ene hart voor de lange route en de andere voor de korte. Maar uiteindelijk komen jullie delen weer samen. Wanneer? Dat is een keuze.
Eigenliefde voelt ineens zo’n intense oerkracht in zichzelf, ze staat op, knuffelt en danst met zichzelf. Ze voelt ineens: Ja, ja hier ben ik echt voor gekomen om dit in mij te voelen. Ik heb het gewoon gedaan, ik heb gewoon mijn kinderdroom waar gemaakt met mijn eigen unieke creatiekracht. Ik ben vrij en heb mezelf lief, zelfs als ik in een vogelkooi opgesloten zit. Het is de liefde die ik voor mijn eigenliefde, voor Vogelvrij en mijn innerlijke kracht voel. Ik doe mijn ogen open en zie Vogelvrij nog altijd aan de zijkant van haar dansveld met haar rug tegen de spiegel zitten. Weer dat indringende gevoel. Waarom beweegt ze niet? Waarom danst ze niet? Waarom nodigt ze me niet uit voor een dans in haar veld. Ze hoeft enkel haar hand naar me uit te steken en haar ogen te gebruiken.
Ineens staat de poortwachter, het groene gras en Vogelvrij op en dragen zachte klanken het veld in. Vogelvrij loopt ineens vastberaden recht op Eigenliefde af, haar windvlaag tingelt het water heen en weer zonder Eigenliefde aan te kijken. Eigenliefde voelt de spanning tussen hen oplaaien en hoopt ineens dat haar kooi open gaat. Ze probeert haar op een vreemde manier uit te nodigen. Maar ze voelt dat ze elkaars ogen niet kunnen ontmoeten. Ze zijn er beide nog niet klaar voor. Het is de angst voor afwijzing die hen tegenhoud. Uit liefde en respect voor beide, draait Eigenliefde haar ogen naar de grond als Vogelvrij vlak langs haar loopt. Hoe dapper en moedig Vogelvrij nu ook is door zo dichtbij te komen. Eigenliefde voelt angst, schaamte schuld en teleurstellende gevoelens van haarzelf en van Vogelvrij zich versmelten. Ze weet van zichzelf als ze elkaars ogen nu zouden ontmoeten dan is het te geforceerd en gaan ze beide voor de bijl.
Eigenliefde hoort zichzelf praten: Ik dien haar bergen niet te beklimmen, haar muren niet weg te slopen en deze uit de weg te ruimen. Ik dien geen kolen uit het vuur te halen zodat haar vuur niet de mogelijkheid krijgt haar pijn, schaamte schuld en angst weg te branden. Ik dien haar los te laten en lief voor mezelf te zijn. Ik dien in alle vrijheid zometeen mijn vleugels open te slaan en op te vliegen. Ik weet dat er andere momenten zullen komen dat we elkaar weer zullen ontmoeten en daar verlang ik naar. Maar voor nu was deze ontmoeting precies goed zoals het is.
En toen werd het stil, oorverdovend stil. Eigenliefde voelt dat de magische dansvloer zich terug trekt en voelt hoe haar kooi open gaat. Ze bedankt tover8 en vliegt regelrecht naar Egel en zegt: ik wil graag NU mijn vleugels openslaan en de deur uit vliegen in liefde en in alle vrijheid. Egel knikt verbaast, maar begrijpt Eigenliefde wanneer ze even diep haar in haar ogen kijkt. Eigenliefde kijkt richting Vogelvrij in de hoop haar via haar ogen te kunnen bedanken voor de ervaring, maar ze vindt haar ogen niet.
Wel ontmoet ze de ogen van het groene gras. Ze ziet zijn diepte zijn oerkracht. Ze bedankt hem via haar ogen voor de magische muziek die haar handen met frequenties liet dansen, spelen en haar op haar gemak had gebracht met zijn klanken. Waardoor ze haar innerlijke kracht voelde.
Ze hoopt dat het groene gras ook de andere boodschap opvangt die ze via haar ogen stuurt. Ze wenst dat hij Vogelvrij opvangt in zijn warme oersterke mannen armen. Dat hij tegen Vogelvrij zegt dat zij trots op zichzelf mag zijn en dat ze een held is omdat ze het gewoon gedaan en aangedurfd heeft om Eigenliefde uit te nodigen op hun feestje
Eigenliefde is opgelucht en blij verrast te zien dat het groene gras haar boodschap blijkbaar heeft ontvangen, want op het moment ze haar vleugels uitslaat en nog een laatste glimp van Vogelvrij opvangt ziet ze twee sterke armen van het groene gras om Vogelvrij heen slaan. Daarna valt Eigenliefde opgelucht in de warme armen van Egel. Daar waar ze altijd haar unieke kracht kan voelen, de kracht die zegt;” je bent een held, je hebt het aangedurfd en hebt het gewoon weer gedaan! Moedig zijn door je hart te volgen”.
Samen vliegen ze terug naar het strand waar een bed voor hen klaarstaat. Ze trekken hun pyama’s aan en duiken in bed met wat vogel en egelvoer. Ondertussen wisselen ze beide hun avontuur uit en vallen in een diepe slaap. Maar halverwege de nacht dient Vogelvrij zich aan en maakt Eigenliefde wakker. Ze vertelt dat ze verdrietig is en vraagt zich af waarom vogelvrij haar vrijevogeldans niet heeft gedanst in het prachtige magische veld, alles was toch goed geregeld? “Waarom heb je het niet aangedurfd?” vraagt ze aan Eigenliefde?
“ Weet je, Vogelvrij. Ik kan niet vogelvrij ronddansen in jouw veld als jij jezelf aan de zijlijn van je eigen veld plaatst met je rug tegen de spiegel. Als je mijn liefde wil ontvangen en mij vrij wil laten rond dansen in jouw veld zal je eerst jezelf die liefde moeten gunnen. Anders kan ik niet in jouw veld dansen. Doordat jij mijn liefde niet rechtstreeks durft te ontvangen plaats je mij in een kooi in jou veld op het moment ik te dichtbij kom. Een kooi die me beperkt in het vrijgeven van hetgeen ik te delen heb. Je houdt me gevangen doordat jij jezelf gevangen houdt in je eigen kooi. Wanneer je jezelf bevrijdt uit je eigen kooi, bevrijdt je mij ook in jou veld. Jij draagt namelijk de sleutel van je eigen kooi in jou eigen veld.
Door jezelf in een veilig kooitje te plaatsen aan de zijkant van je eigen veld, blijft iedereen in zijn eigen kooi zitten. Dat is wat het veld mij liet ervaren vannavond.
Ik wilde dolgraag uit de kooi in alle vrijheid rondvliegen en je zag het. Je plaatst mij als iets buiten jou en denkt nu misschien dat ik niet durfde. Keer alsjeblieft je rug niet naar je zelf in de spiegel, maar kijk er in. Je deelt graag bloemen uit jouw veld, het liefste met de hele wereld. Omdat je ieder mens deze prachtige bloemen gunt. En dat is prachtig, dienend en zeer liefdevol, maar zoals je weet en ervaart dien je ze altijd eerst zelf te plukken voor je ze kan ronddelen.
Vogelvrij zwijgt. Eigenliefde voelt de machteloze gevoelens, schaamte, schuld en van alles en nog wat vrij komen in hun gedeelde veld. Ze voelt zich verdrietig en misselijk worden. “Vogelvrij”: zegt Eigenliefde ineens resoluut. “Ik dien ons gesprek nu te beëindigen ik ben verdrietig om ons en misselijk. We kunnen deze gevoelens niet op deze manier oplossen, we hebben het eerst in onszelf op te lossen en bewust te maken.” Vogelvrij neemt afscheid en vertrekt zoals ze kwam en Eigenliefde probeer te slapen maar het lukt niet. Ze draait en draait. Haar lichaam vibreert na van de ervaringen, inzichten en gevoelens. Even later gooit ze haar maag leeg boven het toilet, net zolang er niets meer uitkomt en ze eindelijk terug in bed, in slaap valt.
De volgende morgen ziet eigenliefde beelden van een wereld van 1000 en 1 nacht. De beelden zijn prachtig. Ze kruipt onder haar dekens in de hoop dat de beelden verdwijnen van haar netvlies. Want ze weet dat het afkomstig is van Vogelvrij. Ze zoekt haar opnieuw op. “Ongelooflijk, ik heb het haar toch vannacht uitgelegd? “ Wat begrijpt ze niet” Eigenliefde wil het liefste reageren maar voelt duidelijk dat ze haar mond moet houden, niets forceren. Maar hoe kan ze nu haar mond houden, als ze ziet wat er werkelijk nodig is. Het voelt bijna hartverscheurend.
Maar ze voelt duidelijk; ”Ik moet voor eigen liefde kiezen. Ook al verleiden de zoete, liefdevolle beelden, de woorden haar om een magisch sprookje te komen beleven met de belofte dat er een verdieping zal plaatsvinden. Aan alles voel ik “Nee”. Hoe prachtig en liefdevol het ook bedoeld is.
Ik kan dit niet. Het voelt voor mij als een toneelstuk, een gespeelt sprookje waar de hoofdrolspeler zichzelf achter een masker of zelfs buitenspel plaatst. Iets waar ik zeker niet aan wil mee doen of aan wil voldoen. Ik houd niet van een wereld met maskers, ook niet van een gemaskerd bal. Al helemaal niet als het onzichtbare maskers zijn. Omdat dit geen eigenliefde is. Want het sluit me op in een kooi en maskers draag ik niet meer, alleen in noodgevallen. Dat is enkel op dit moment als ik naar de winkel of het ziekenhuis moet.”
Eigenliefde voelt een golf emotie vanuit haar diepte opkomen, ze wordt aangeraakt op intens diepe gevoelens van afscheid. Het enige wat ze nog kan doen is een wens met de witte reiger mee sturen. Ze zegt tegen hem “Fluister bij vogelvrij het volgende in haar oor: “ De koffie is gezet voor niet één maar twee. En nee, hij is niet koud geworden. En ja, ik weet het, het lijkt een enorme berg om te beklimmen. Maar wees gerust het is niet moeilijk omdat de berg moeiteloos zich in een Veldt, stoel of tafel kan omtoveren. Kom alleen als je er echt voor wil gaan, er klaar voor bent en kom gewoon als jezelf. Je bent van harte welkom. Ik zou je graag willen laten ervaren dat je veilig bent bij mij, dat je me kan vertrouwen, ook als jij jezelf niet vertrouwd. Ik kan je namelijk laten ervaren wat eigenliefde en vogelvrij dansen is zodat jij de kooi van jouw vogelvrije eigenliefde kan openen met de sleutel die jij zelf in je hand draagt. Aan jou de keuze of je jouw hand in mijn uitnodigende hand wil leggen.
Mijn wens is dat je naar me toe komt zodat we samen vogelvrij kunnen vliegen en dansen in ons gezamenlijk gecreëerde veld van eigenliefde. Wij vormen samen namelijk een zeer zeldzame bloem. Een bloem die enkel en alleen geplukt wil worden door de bron die ronddanst in zijn eigen gecreëerde veld genaamd Tover8. Want hij wil graag zeldzame parfumgeuren delen vanuit grote magische reuze handen die zich in het alles omvattende veld van creatie en liefde begeven.
Daar waar het gouden ei op de driehoekige pilaar nog altijd in de tempel staat. Daar waar Eigenliefde en Vogelvrij nog altijd aanwezig zijn in hun blauwdruk en geheeld worden op grote stenen in hun eigen helende huis. Daar waar ze worden ingewijd in het veld van samensmelten. Waarmee ze uiteindelijk een groter veld van eigenliefde creëren, een veld waar intens veel behoefte aan is en vrijgegeven dient te worden in de hemel op aarde.
Dat heeft Eigenliefde kunnen waarnemen via de frequenties in het Veldt wat zichtbaar werd in het veld van Vogelvrij en het groene gras voorbij de horizon. Daar waar ze met dankbaarheid op terug kijkt omdat ze daar haar eigen vogelvrije waarheid vond vanuit het gedeelde veld van Tover8. De tovenaar die zowel met Vogelvrij en Eigenliefde tovert.
Veldtkracht.