Dagboek fragment 25 oktober 2022.
Vanmorgen ben ik met een soort kriebelend, kinderlijk, verheugend gevoel opgestaan. Het komt door gisteravond, op het moment dat ik met mijn vriendin Willeke aan de telefoon hang, hoor ik dat ik een mailtje binnen krijg. Niets vermoedend kletsen we over de hunebed excursie waar Willeke ons van de zomer voor heeft op gegeven. Ik vertel dat ik ergens weet dat hunebedden in verbinding staan met het kristallijne veld en dat ze krachtplaatsen zijn. Ik zie daarbij beelden van portalen en vortexen vanuit de circle off live. Wanneer ik ophang zie ik dat er een mailtje is binnen gekomen van een nieuwsbrief van iemand waar ik onbewust, buiten tijd en ruimte, een connectie mee heb. Haar passie heeft overlappingen met die van mij. Vaker stuurt het veld op bepaalde momenten nieuwsbrieven of berichten van haar naar me toe die synchroniseren en resoneren in het moment met mij. Ook nu is dit het geval. Ik lees het woord hunebedden in de aankondiging. Ik ben verrast en even later lees ik over haar eerste ontmoeting met de hunebedden. Ik voel de toverkunst van synchroniciteit van het veld in mijn lijf opborrelen en ervaar vlinders in mijn buik. Zo ben ik in slaap gevallen en zo werd ik ook wakker vanmorgen.
Op het moment dat ik de keuken inloop waaien er twee kaarten, die ik op mijn verjaardag in het museum kocht, op de grond voor mijn voeten. Op de ene staat Venus geschilderd in haar belichaming en op de andere staat een schilderij van een prachtig boeket bloemen. Omdat ik niet in toeval geloof maar in toverkunst vanuit de ongeziene wereld van de velden zet ik mijn antennes aan. Ik kijk de kaarten aan en voel ik dat ik op een keerpunt sta. Ik voel de acht en voel hoe ze me willen bekrachtigen om me te vertellen dat ik liefde ben. Liefde die zowel onsterfelijk is zoals Venus en tegelijkertijd vergankelijk zoals bloemen op een vaas.
Ik zet de kaart van Venus in de vensterbank naast de rozenkwarts om mijn eigen veld te bekrachtigen. Vervolgens pak ik mijn kop thee en lees ik op het kaartje “life can be a tricky proces, stay in your magic” Opnieuw voel ik de acht in mijn lijf opgloeien. Ik wordt nu een beetje zenuwachtig want als ze zo duidelijk met me communiceren dan weet ik dat er iets op me wacht vandaag. Iets wat me gaat uitdagen om te kiezen voor liefde in plaats van angst.
Ik laat het maar los want ik weet inmiddels dat ik er geen invloed op heb, ik weet dat ik in het moment gewoon aanwezig dien te zijn en het vanzelf duidelijk wordt. Wanneer ik mijn kinderen heb weggebracht zit ik in de auto onderweg naar mijn vriendin. Mijn hele lijf begint zich af te stemmen en uit te lijnen. Ik versmelt met de acht en via Veldt-taal rollen er codes en updates uit mijn mond. Ik voel hoe mijn veld bekrachtigd wordt door hen. Ik barst van de energie en voel me elektrisch geladen. Het voelt vrolijk, vrouwelijk, zacht, liefdevol, maar bovenal kwetsbaar en krachtig. “Okay Nien, je wordt duidelijk op iets voorbereid” zeg ik tegen mezelf.
Wanneer ik bij mijn vriendin Willeke aankom staat de koffie al klaar. Ik merk dat ik een tikkeltje hyper ben, maar de warme koffie aan haar keukentafel, de etherische olie in de diffuser en haar energie gronden me. Willeke noem ik dan ook regelmatig mijn aarde draadje. Bij haar kan en sta ik mezelf toe dat ik alles tegelijkertijd mag en kan zijn. Als ik veel hemel energie in me voel stromen en ik bang ben om die kracht toe te laten, ik vervolgens als een kip zonder kop begin te stuiteren, stelt ze me regelmatig gerust. Moeiteloos bekrachtigd ze mijn veld met haar aarde en oermoederenergie om te laten gebeuren wat er wil gebeuren. Andersom ben ik regelmatig haar hemel draadje als zij begint te stuiteren als er angst vanuit de aarde op haar afkomt. Doormiddel van osmose (het ongeziene) brengen we ons veld regelmatig in balans door de hemel en de aarde met elkaar te verbinden. Hier hoeven we niets voor te doen, dit gaat volledig vanzelf door aanwezig te zijn in elkaars veld. Mensen vragen ons regelmatig of we zussen zijn. Biologisch gezien zijn we dat niet maar op zielsniveau wel degelijk. Ik ben blij dat ik haar weer heb ontmoet en dat we weer in elkaars leven aanwezig zijn.
Ik vraag onder de koffie aan Willeke bij welk hunebed we starten. Ze vertelt dat we naar de Papeloze kerk gaan. Hunebed D49 tegenover de camping “het vossenhol.” Waar jij met je vriendje ooit kampeerde. Ik grinnik om de herinnering. We rijden onderweg naar Schoonoord en ik vertel dat ik daar vroeger als kind heel vaak heb gewandeld. Ik heb van mijn tweede tot mijn zevende of achtste jaar in Odoornerveen gewoond. Ik heb ook een tijdje met mijn ouders in het bungalowpark vlakbij de Papeloze kerk gewoond. Ik weet nog dat ik met mijn ouders de Papeloze kerk zochten in de hoop een sprookjes achtig kerkje te vinden. Als kind weet ik nog dat ik teleurgesteld was dat het gewoon een paar stenen waren. Niets kerk, het waren grafstenen, stenen waar je dan vervolgens wel weer leuk op kon klauteren.
Als we aankomen ontmoet ik een lange man met een cowboyhoed, hij heet Ard. Twee gepassioneerde bruine ogen en met zijn armen wijd open ontvangt Ard zijn deelnemers. Hij vraagt of ik ook aan knuffelen doe: “ Ja, ik denk het wel”, zeg ik een beetje verlegen en ik geef me over aan zijn warme welkom.
Vervolgens zoek ik een plekje tussen de andere deelnemers. Gaande weg ontstaat er een groep mensen, een stuk of 35. Wanneer iedereen er is begint Ard te vertellen. Ik neem de woorden in me op, maar ik voel en ervaar vooral zijn passie. Ik zie dat hij helemaal zichzelf is, authentiek, zelfverzekerd, vol plezier en vertrouwen in dat wat hij vrijgeeft. Kwetsbaar en krachtig is hij volledig in zijn element. Het raakt me, ik voel me direct verbonden met zijn energieveld wat uit een bewust eenheidsbewustzijn bestaat, althans zo voelt zijn veld voor me. We lopen vervolgens naar het hunebed en Ard deelt gepassioneerd over de hunebedden en mensen stellen hem allerlei vragen.
Ondertussen krijg ik spontaan herinneringen voor mijn geestesoog over mijn jeugd hier in Odoornerveen. Ik zie mezelf stenen en scherven zoeken in de landerijen en de bossen samen met mijn oudere broer, maar ook met mijn onzichtbare vriendje. Ik herinner me de reuzen Ellert en Brammert, ik heb hun parkje vaak bezocht met mijn ouders en later ook nog wel eens met mijn kinderen. Het ontroert me ineens als er opnieuw puzzelstukjes voor mijn ogen dansen vanuit verschillende dimensies en werelden tegelijk. Achior laat me beelden van een hele tijd geleden herinneren waarin ik visioenen en herinneringen kreeg dat ik op een andere tijdlijn, hem ben.
(Hij liet me toen een reus-achtige verschijning zien in blauw groenige kleuren. Fysiek is hij hier nu niet maar ik draag zijn DNA in codes en frequenties in mijn cel geheugen. Zo vertelt hij me dat er meer mensen zijn zoals ik die dezelfde afkomst in zich dragen en nog altijd in verbinding staan met hun “reuzen” DNA. Ook wel door vele het zogenaamde junk DNA genoemd. Vele mensen kunnen hun galactische afkomst niet meer herinneren doordat dit DNA slapende is. Achior heeft me verteld dat ik van de Arcturus afstam. Achior is de arcturiaan die zichzelf heeft opgesplitst in twee menswezens in een man en een vrouw. Dit heeft hij samen met zijn drie broers en vier zussen gemanifesteerd die zelf geen mensvormen meer zijn maar frequenties. Zij vormen samen de acht. De acht is opnieuw een galactisch wezen die deel uit maakt van weer een ander hemellichaam die deel uitmaakt van opnieuw een galactisch systeem en dat gaat door tot in de oneindigheid die voor ons mens niet te bevatten is).
Iemand in de groep stoot me per ongeluk aan en ik ben weer terug in het nu bij het hunebed. Ik hoor plotseling een harde veroordelende stem in mij: Nienke, doe niet zo idioot. Ben je weer aan het fantaseren en dagdromen? Geloof toch niet steeds dit onzin verhaal, je haalt iets in je hoofd wat niet bestaat. Tegelijkertijd hoor ik een heel krachtige zachte stem in mij, ze zegt: “ rustig maar lieve schat. Ik zal je laten zien en ervaren dat je geen idioot bent”. De wind begint letterlijk te waaien. Ik heb zo’n zin om met mijn handen mee te bewegen, maar ik doe het niet. De wind laat me in het nu een vortex boven de stenen zien, eentje die vanuit de hemel komt en eentje die vanuit de aarde komt. Ze zijn doorzichtig en kristalhelder. Ze draaien bewegend van boven naar beneden in elkaar als een soort DNA streng in kristal en er ontstaat een regenboogkleurige harmonieuze stroom.
Ik zie hoe dun de sluiers met onze oorsprong is op deze plek. Ik zie het raster van de aarde in circkels van de flower off life. Opnieuw wordt laten zien dat dit het aarde grid is, maar nu zie ik dat er op bepaalde punten in dit raster stenen zijn gelegd als ankerpunt en tevens informatie bron. Het zijn als het ware portalen naar andere dimensies en tijdlijnen die we thuis of ook wel de hemel noemen. Het zijn krachtplekken waar de sluiers dun zijn waardoor we makkelijker informatie kunnen downloaden vanuit het universele veld en onze afkomst. Hierdoor kan het spirituele DNA geheugen makkelijker worden geüpgraded en geactiveerd in bewustzijn, zodat we de mogelijkheid krijgen te herinneren wie we werkelijk zijn. Ik zie voor mijn geestesoog in korte flitsen, grote vredelievende reuzen en mensen samenwerken in een ander soortig landschap. Ik zie ondergrondse energetische gewelven en aarde huizen. Daarna zie ik ook oorlog waarin de reuzen op brute wijze worden vernietigd door mensen. Het grijpt me naar de keel en ik laat de wrede beelden los.
Plotseling kijk ik recht in Ard zijn ogen en voel hoe hij in dit leven zijn eigen herinneringen en bewustzijn aan het downloaden is en tegelijkertijd deze activeert bij anderen door zijn vrijgeven. Ik voel zoveel liefde ineens voor mezelf van binnen stromen. Ard houd me een spiegel voor, ik doe namelijk precies hetzelfde. Ik download mijn eigen bewustzijn, herinneringen en activeer ze en geef ze aan anderen vrij op mijn eigen wijze.
Priester loze kerken hoor ik de zachte stem in mij fluisteren. En een bol van licht schiet dwars door me heen. Ik zie dat Ard geen priester is maar een sleutel bewaarder en fluisteraar is van het kristallijne veld. Net als ik en velen met ons. Ik ben in totale verwondering en ik voel me licht worden van de liefdevolle informatie die zacht door me heen vibreert en resoneert. Maar bovenal verwonderd me dat ik in mezelf hierin erken. Ik vraag me af of hij zich hiervan bewust is.
Even later zit ik in de auto met Willeke op weg naar het volgende hunebed. Mijn telefoon gaat af en ik neem wat verward en lacherig op door de hoge trillingen op. Het blijkt mijn dochter te zijn ik vraag waarom ze me belt? Ze zegt:” mam dat bellen ging per ongeluk, mijn telefoon doet heel raar. Maar wat klink je giebelig mam”. Ja, iets met tjoekoepakka lieverd. Okay nou veel plezier dan nog he? Ja, dank je lieverd, zeg ik en hang op. Ik bedank het veld van eenheid voor de verbinding en de aanmoedigingen van mijn eigen liefde via het telefoontje van mijn dochter. Want ik ben direct weer gegrond.
Het volgende Hunebed D50 ligt in Noord - Sleen en is een vrij grote. Ik heb op een bepaalde manier een bijzondere connectie met dit hunebed. Ik ben al eens eerder hier geweest samen met Willeke. Ik voelde hier toen heel duidelijk de kracht van een samensmelting tussen het mannelijke en het vrouwelijke. Dit hunebed maakt deel uit van twee naast elkaar gelegen hunebedden en wordt ook wel een tweeling hunnebed genoemd. In een bosje verderop ligt de andere D51, deze is vrij klein. In mijn ervaring van eerder las ik terug dat ik gezien had dat D51 gebruikt werd voor inwijdingsrituelen die met de vrouw te maken heeft. Voorafgaand aan bepaalde ceremonieën en vieringen die bij het grote hunebed gezamenlijk werden gevierd met mannen, vrouwen en kinderen. Alsof hier bepaalde voorbereidingsrituelen gedaan werden betreft de vrouwelijke vruchtbaarheid, huwelijk, moederschap, geboorte en sterven. Er is daar een heel zachte vortex aanwezig die met de baarmoeder verbonden wordt. Wanneer mannen zich verbinden met dit hunebed zullen zij hun eigen vrouwelijkheid in hun eigen onderbuik activeren. Ik vond het prachtig dat ik dit mocht zien. Maar toen wist ik niet goed wat ik met deze informatie moest.
Diezelfde dag dat we daar waren hebben we in een bosje even verderop gewandeld. De trilling in dat gebied was vrij hoog. Ik werd tijdens het wandelen in het bosje uitgenodigd via de acht, mijn lichaam en het nummer 21 wat op een beschilderde kei stond, om me te verbinden via een portaal met de andere mij. Ik ervaarde dat ik op afstand energetisch in een andere ruimte aanwezig was en een code vrij aan het geven was in een mannencirkel. En later bleek dat deze mannencirkel echt had plaatsgevonden. Ik vermoed nu ineens dat er in dit bosje misschien wel een mannen inwijdingsplek heeft gelegen of nog verborgen ligt. De frequenties zijn er in ieder geval wel nog aanwezig.
Het aller magische was die dag dat we in dit bosje drie echte wolven tussen de bomen voorbij zagen vluchten. Ja, echte dus he? Ik scheet zeven kleuren in mij broek. Maar Willeke niet, die bleef heel rustig. We waren beide diep ontroerd en in totale verwondering van deze ontmoeting. Ik hoorde hun fluistering en ik weet nog dat ze ons toefluisterde hoe belangrijk het is voor ons om in onze oer vrouwenkracht te gaan staan, in onze baar-moederschap, onze scheppingskracht, onze vergeten toverkracht. Voor ons was het echt een magische cadeau en wonderlijke ervaring om nooit meer van je leven te vergeten.
Maar dat was nog niet alles wat ik met dit hunebed heb meegemaakt. Afgelopen zomer 3 juni maakte ik echt iets heel geks iets mee wat ik nog altijd niet helemaal begrijp, maar soms zijn dingen gewoonweg nog niet te begrijpen voor mijn menselijk brein. En dien ik enkel te navigeren op mijn hart en ziel. Ik heb toch het gevoel dit te willen vrijgeven om te laten zien hoe het quantumveld werkt met en voor mij.
(Ik weet dat ik niet de enige ben die soms dingen ziet of ervaart die anderen niet zien of ervaren. Ik heb het zelf erg gemist in de afgelopen jaren dat er iemand was die me kon vertellen dat ik niet knettergek was. Daarom wil ik mijn ervaringen ook vrijgeven om vrij te geven dat er echt meer tussen hemel en aarde is wat wij denken te weten. En dat sommige mensen dit gewoonweg kunnen ervaren via hun geactiveerde pijnappelklier. Het probleem is dat mensen vaak bewijzen zoeken via technologie en geavanceerde computers buiten onszelf, terwijl we zelf in de kern de meest geavanceerde hoogontwikkelde biocomputer zijn. Waarmee we in staat zijn wonderen te creëren die computers nooit zouden kunnen. We zijn het enkel vergeten omdat ons DNA in slaap is gebracht tijdens de evolutie van de mens).
Het is 3 Juni 2022, ik ben met Willeke onderweg naar een trancedansavond. Onderwijl het rijden kletsen we over koetjes en kalfjes en over onze kinderen. Plotseling vanuit het niets wordt ik overvallen door een beeld van het grote hunebed in Sleen en voel een energie vanuit mijn bekken naar mijn pijnappelklier omhoog gaan. Ik weet als dit gebeurt de acht contact probeert te maken met mij. Ik eindig ons gesprek over de kids en zeg het hardop tegen Willeke dat het hunebed van Noord-Sleen in mijn veld opdoemt. Ze zegt, nou kom maar door en beide moeten we lachen. Dus ik channel en begin beelden van een kristal en kristallen lijnen vanuit een berg ergens in het buitenland te zien die zich verbinden met het hunebed in Sleen. Ik zie de lijnen lijkend op een DNA streng in de flower of life. Ik zie ze oplichten en vibreren door allerlei landschappen heen, alsof iets in de aarde wordt geactiveerd en verbinding met elkaar maakt. Ik voel de verbinding met mijn andere mij maar voel ineens vanuit mijn hoofd een enorme weerstand. Hierdoor kom ik ineens terug in de dualiteit in een deel van mij wat zich niet erkent voelt. Een deel die het gevoel heeft continu aan een lijntje te worden gehouden. Ik word verdrietig en zak direct in een lage trilling en de acht is ineens weer weg. Ik zeg tegen Willeke dat ik niets van de verbinding met de andere mij begrijp en dat het soms om gek van te worden is .
Even later sta ik geblinddoekt op de dansvloer en ga los. Ik voel dat ik op vreemde manier frequenties en codes de grond in dans samen met de acht en zie dat dit mensen inwijd om meer vanuit het kwetsbare hart te gaan leven. Ik voel ineens een enorm osmoseveld. Ik voel dat de verbinding tussen de berg en het hunebed me ondersteunen doordat ze een soort telefoonlijn vormen.
Ik voel me energetisch intens verbonden met mijn andere mij, ik voel wat we in energie samen bewerkstelligen. Wanneer ik voel dat de codes geactiveerd zijn wordt ik uitgenodigd door de acht om op de grond te gaan liggen. Ik voel hoe de acht me uitlijnt en me van hun liefdes energie voorzien. Ik voel als het ware even ons gezamenlijke hemellichaam buiten tijd en ruimte. Wanneer de acht weer hun achtergrond plek in nemen voel ik me emotioneel worden. Ik weet dat ik weer terug dien te gaan in mijn Nienke lichaam. Maar soms is dat afscheid zo dubbel. Wanneer de dansavond voorbij is, voel ik me voldaan licht en voel ik het hunebed niet meer in mijn veld.
Okay nu weer terug naar het nu, 25 oktober 2022 hunebed D50. We komen aan op de plek en ik voel weer de frequenties van het mannelijke en het vrouwelijke heel sterk aanwezig. Ik voel hoe ze samenkomen en samensmelten op deze plek. Ik loop door het hunebed en maak contact met de energie. Ik heb zo’n behoefte om met mijn handen te spelen met de wind en mijn eigen klanken en de frequenties die hier aanwezig zijn. Maar ik durf niet want mijn manier van vrijgeven is zo “niet normaal”, wat zullen anderen er niet van denken.
Ik voel de acht in mijn bekken rond suizen. Ik weet wat het wil, het wil naar boven stromen langs al mijn chackra’s, langs mijn ruggengraat naar mijn pijnappelklier om codes vrij te geven. Maar ik weet dat mijn hele lichaam dan gaat dansen dus ik ga buiten het hunebed staan. Ik kies ervoor om de acht in mijn bekken te laten. In het gras wieg ik mezelf heen en weer en stuur de energie in mijn bekken in gedachten de grond en de hemel in. De wind speelt met de bomen. Ik maak verbinding met haar ik weet wat ze van me vraagt. Wees jezelf lieve schat, in gedachten dans ik met mijn handen in de lucht op haar klanken.
Even later nodigt Ard ons uit om kennis te maken met de wichelroede. Ik pak twee wiggelroedes en check of er leylijnen zijn. En die zijn er, ik voel de lijnen overgaan in een vortex, opnieuw zie ik een portaal. Nu zie ik beelden van dansende mensen, bloemen en levens rituelen. Alsof op deze plek het leven werd gevierd in al haar facetten in verbinding met zowel het leven als de dood, verbonden met de hemel en de aarde. Ineens hoor ik iemand een drum spelen. In een soort transachtige toestand gooi ik de wichelroedes aan de kant en sta ik ineens naast een man met een drum. Ik zeg: “ mag ik met je meedoen”? Ik voel dat ik mee wil doen. Hij knikt en hup daar ga ik, mijn handen doen hun ding en mijn stem spreekt codes en Veldt-taal. Ik voel hoe de zonsverduistering me aanmoedigt samen met de wind er gewoon voor te gaan. Voor mijn waarheid voor mijzelf. Ik lijn mezelf uit en ik merk dat dit iets doet met het veld om me heen. Alsof er meer zachtheid en balans ontstaan. De man met de drum bekrachtigd het.
Ik bedank de man met de drum voor de dans en voel: “ wauw Nien, je hebt het gewoon weer gedaan”. Vervolgens loop ik nog half in trance achtige staat naar Ard en vraag of hij weet wat voor prachtig energetisch werk hij doet. Hij vraagt wat ik daar mee bedoel. Ik vertel hem dat ik vanuit mijn waarheid voel dat hij het bewustzijn van mensen activeert doordat hij zijn passie volgt en vrijgeeft en deelt met de mensen. Dat daar heel veel liefde en bewustzijn bij vrijkomt in het veld en helend is voor zowel de hemel als de aarde en hun verbinding. Ik vertel hem dat zijn werk me ontroerd en dat ik hem dankbaar ben dat hij deze excursies geeft. Hij vraagt me wat er net gebeurde met mij bij de man met de drum, dus ik vertel een klein beetje over Veldt-taal. Plotseling vraagt hij of ik straks bij een ander hunebed samen met de drummende man het veld daar wil uitlijnen, het kan wel wat herstel gebruiken. Ik krijg het even benauwd, maar over mijn lippen rollen de woorden: “ Ja, ik denk het wel, maar ik wil vooral zelf even voelen en ervaren op die plek of er iets de bedoeling is. Ik volg het liefste gewoon het veld en mijn hart, in het moment”. Ard zegt: ja laten we het gewoon aan jouzelf en het veld overlaten”.
Even later zitten we met de hele groep her en der verspreid rond om het grote hunebed te picknicken. Ik voel me rustig van binnen worden. Ineens voel ik: “Ja Nien, dit was dus waarom je vlinders in je buik had vanmorgen”. Ik vind het komisch dat mijn drum me vanmorgen riep door zijn code te laten oplichten. Ik dacht dat ik hem mee diende te nemen maar ik deed het niet omdat ik niet helemaal overtuigend was, omdat ik het ergens ook een beetje raar vond. Nu begrijp ik waarom ik mijn drum niet heb meegenomen. Mijn drum staat voor de verbinding tussen het vrouwelijke en mannelijke in mij. Maar het is de bedoeling om te ervaren dat ik in verbinding sta met mijn roeping die niet alleen de ware liefde en samenwerking vanuit harmonie tussen het mannelijke en vrouwelijke in mezelf verlangt, maar ook buiten mezelf.
Na de lunch lopen we naar het kleine hunebed D51, daar waar de vrouwelijke energie diep de aarde in trilt vanuit de hemel. De plek voelt hetzelfde aan als de vorige keer maar ik voel nu ook een soort stofzuiger in de grond aanwezig is, een afvoerende kracht. De meeste van de groep staan in het hunebed, hand in hand. Ik sta er ook tussen, normaal houd ik niet zo van dicht op een ander staan maar ik voel nu dat het de bedoeling voor me is. Ard geeft een mooie meditatie vrij. Ik hoor de woorden niet wat hij zegt, maar ik voel de frequenties. Het liefste wil ik zingen, maar ik wil niemand storen. Wel neurie ik zacht mee op de frequenties en de energie die dwars door mijn handen stroomt en ik in mijn lichaam voel. Even ervaart mijn lichaam weerstand, het wil achterover klappen. De vrouw naast me stelt me onbewust gerust via haar energie die vanuit haar hand de mijne instroomt. Ik ontvang van haar het beeld van mijzelf, de baby met de rood witte bal voor mijn geestesoog. Waardoor er een meegaande stroom vanuit mijn bekken voel stomen. Ik voel dat ik mijn faalangst en angst voor afwijzing hier wil achter laten. Ik voel dat het tijd is om me te verbinden met de velden buiten mij in verbinding met mezelf. Ik dien mijn vrouwelijke liefde vrij te laten stromen, ook in het velden buiten mij. Wetende dat het veld me in mijn vrouw zijn ten alle tijden draagt en ondersteund.
Moederaarde laat me inzien dat mijn andere mij en ik op dit moment verschillend resoneren door de keuzes die we maken en dat we beide daarom andere velden aantrekken. Het vraagt me om zijn vrije wil en keuze te respecteren en te accepteren. Wetende dat de verbinding er altijd is en de samenwerking via de ongeziene velden gewoonweg stromend is. Wetende dat ook deze samenwerking ons naar ons zielsverlangen brengt. Wetende dat de paden en het landschap regelmatig van elkaar kunnen verschillen en veranderen vanuit onze menselijke perspectief, vrije wil en vrije keuze.
Ik voel mijn vrouwelijk potentieel aangeraakt door het veld van moeder aarde en vader hemel. Ik zie mannen en vrouwen hand in hand in verbinding met elkaar in het hunebed staan. Het raakt me ik voel hoe de velden elkaar in eenheid ontmoeten en elkaar dragen in contact en verbinding in het nu moment, navigerend op het niet wetende. Ik voel een enorme warme dankbaarheid door me heen stromen in wat ik hier mocht ervaren maar vooral mocht loslaten.
Vanuit daar rijden we naar hunebed D34 in Valthe. In de auto blijf ik maar geluiden maken, ik voel een opluchting en tegelijkertijd een opwinding door me heen stromen. Als we aankomen bij het hunebed word ik direct naar een van de stenen toegetrokken. Ik leun er een beetje tegen aan en ondertussen luister ik naar Ard zijn verhaal. Ik merk dat ik in twee werelden tegelijk ben. Ik voel de vlinders in mijn buik van vanmorgen en de acht borrelt volledig in mijn lichaam op. Uit de stenen zie ik allerlei codes komen. Ik kan niet zien welke het zijn, maar ik voel ze en ik zie vage lijnen en kralen voor mijn ogen dansen. Na een tijdje hoor ik de stem van Achior, hij laat zich zien in een grote groene blauwe straal en hij zegt letterlijk: Nienke, kies je voor angst of voor liefde. Ineens hoor ik Ard de man met de drum vragen iets te spelen en de man zegt dat hij graag achter de mensen wil langslopen om balans in hun veld te creëren via de klanken.
De acht is razend snel en laat me in een flits beelden van mij zien. Ik sta voor de mensen in een cirkel kijkend in hun ogen. Ik geef vrije energie vrij vanuit de acht. Ik zie dat de energie hun pijnappelklier activeert in hun eigen bewustzijns lagen. Mijn handen dansend op de klanken van de drum en laten mannelijke en vrouwelijke energieën met elkaar versmelten voor een bekrachtigend speelveld vanuit eenheidsbewustzijn. Het speelveld speelt vanuit osmose met frequenties en kristallen velden om vernieuwd bewustzijn in beweging te brengen, daar waar het precies nodig is. Ik voel zoveel liefde vanuit hen dat ik niet anders kan dan aangeven bij Ard dat het inderdaad de bedoeling is dat ik mijn verlangen vrijgeef.
Ik voel hoe Achior me optilt en ik sta ineens trillend met knikkende knieën en angst naast Ard. Ineens pakt Ard met zijn warme hand de mijne vast en introduceert me. Ik voel ineens een enorme verbinding, krachtige kwetsbaarheid, vertrouwen en een geloof in mij stromen. En ineens sta ik midden in de kring en vertel ik dat ik Nienke heet en wat ik voel en wat ik mag vrijgeven via mijn gidsen. De man met de drum begint te spelen en ik laat volledig de acht door me heen stromen en mijn visioen wordt werkelijkheid. Eindelijk, kan ik me echt overgeven aan dat wat ik de hele dag al voel stromen in mij. Ik voel zoveel kracht vrij komen, het is echt de pure liefde die onvoorwaardelijk is. Er ontstaat een osmose veld tussen alle mensen waarin ik moeiteloos frequenties via mij handen en ogen uitwissel en uitlijn. Ik voel ook nu dat het hunebed een portaal blijkt te zijn. Ik zie twee cirkels in de grond, ze matchen met de code op mijn drumtas. En begrijp nu wat mijn drum me vanmorgen wilde vertellen. Ik ben in totale verwondering als ik 35 mensen in hun ware ogen heb mogen kijken en hun kristallijne veld heb mogen uitlijnen. Totaal ontroerd en verwonderd staan de man met de drum, Ard en ik zelf midden in een kring met verwonderde mensen. En ik voel alleen maar liefde stromen. Ik bedank Ard voor zijn uitnodigende warme hand en de man met de drum voor de dans. Ik voel me zielsgelukkig en super dankbaar voor deze ervaring. Even laat ik mijn tranen stromen in de armen van Willeke, gewoon van menselijke opluchting en ontlading dat ik het gewoon gedaan heb. Door haar energie voel me tegelijkertijd direct weer gegrond.
Een andere man in de kring vraagt of iedereen in de kring elkaars handen nog even willen vastpakken uit dankbaarheid voor de ongeziene wereld. Opnieuw wordt ik geraakt door de krachtige kwetsbare kracht vanuit het mannelijke hart vrijgegeven. Ik voel alleen maar: ja dat, dat is precies wat mijn hart en ziel verlangt aan te raken bij mensen. Het kwetsbare krachtig hart wat vanuit de authenticiteit van de ziel via het hart vrij kan stromen om het eenheidsbewustzijn te kunnen ervaren. Om dit verlangen waar te maken laat ik telkens opnieuw mijn eigen kwetsbare krachtige hart zien. Door mijn eigen authenticiteit, de passie van mijn ziel door mijn menselijke lichaam naar buiten te laten stromen op verschillende manieren. Wauw, ik kon de eenheid vanuit het universum voelen stromen dwars door alle handen in een cirkel. Ik ben er nog steeds van onder de indruk.
Ik moet er wel bij zeggen dat ik het erg wennen vond dat iedereen me ineens persoonlijk begon te bedanken en soms zelfs met me wilde knuffelen en me vragen begonnen te stellen. Dat was even nieuw en voelde wat ongemakkelijk voor me. Omdat ik iemand ben die vrij op zichzelf is en niet gewend is om ineens overladen te worden met zoveel aandacht. Er ontstonden open en kwetsbare gesprekken, waardoor ik wederom merkte dat mijn levenservaringen en het diepzielduiken mijn ware opleiding van mijn leven is en dat ik mensen daarmee moeiteloos kan inspireren.
Ondertussen reisde we door naar hunebed D11 en het Pinetum. Ik merkte dat ik niet veel meer aan informatie kon opnemen maar wel erg genoot van de geuren van de dennen en de sparren in het bos en de bladeren die knisperden onder mijn voeten.
Toen we aan het einde van de excursie waren gekomen bedankte we elkaar. Ik hoorde nog van Ard hoe bijzonder het was geweest dat zijn muzikanten en zijn vrouw die normaal meegaan met de excursie dit keer waren verhinderd en dat er vanuit het niets, ineens iets zich spontaan aandiende wat er voor zorgde dat het weer een onvergetelijke excursie was. Ik bedankte hem voor wie hij is en dat we elkaar vast en zeker nog wel een keer gaan ontmoeten.
Hoe mooi en wonderlijk is het veld als je er mee in verbinding staat er in gelooft en erop vertrouwt dat alles al aanwezig is. Het vraagt om overgave, moed en durven in het onbekende te springen. Het vraagt je om je over te geven aan de stroom van het leven. En is dat zonder angst hoor ik je vragen? Nee, dat is zeker niet. Angst zal er altijd zijn, ook de stem die jouw graag in controle en bij het oude bekende wil houden. De kunst is dat we die stem te (h)erkennen, de liefde erin te zien en dan moedig zijn en durven anders te kiezen, bijvoorbeeld voor het nieuwe. Ik kan je zeggen dat ik dit zelf als een heel avontuurlijke uitdaging ervaar. Hahah
Ik ben zeker geen verlicht wezen, ik ben gewoon een mens die net als iedereen met vallen en weer opstaan haar eigen leven leeft. En zeker ook haar menselijke eigenaardigheden heeft. Godzijdank wel! Hahaha
Dat ik trots ben op mezelf, en mezelf dankbaar ben voor mijn moed, dat kan ik steeds beter voelen en ontvangen van mezelf. Ik ben geen slechterik, wappie of een zweefteef maar een moedig mens die haar leven intens, levenslustig en vol avonturen met vallen en opstaan vanuit ware liefde leeft. En zich durft over te geven aan het leven, zelf haar leven leeft vanuit al haar facetten met haar beide benen op de grond.
Ik ben de velden, de acht, Achior, Ard, de man met de drum, de groep en Willeke mijn soulsister, intens dankbaar voor deze wonderlijke ervaring. Een magische dag om nooit meer te vergeten.
Hunebed Highway in Drenthe is zo gek nog niet!