Lieve zus Marije,
ik heb je maar even gekend. Om precies te zijn negen maanden.
40 jaar geleden op 5 mei Bevrijdingsdag werd je geboren en op 8 maart vrouwendag overleed je.
Jou geboortedag en sterfdag voelen symbolisch in mij te zijn samengevallen. Ik heb mijn vrouwelijke kant geheeld en bevrijd en heb mezelf in mijn essentie gevonden.
De afgelopen week heb ik je intens dichtbij gevoeld. Ook zie ik en vang ik op wat je me wil zeggen met jou altijd alleszeggende sneeuwklokjes boodschappen.
Zo bijzonder dat er altijd verbinding is en jij er gewoon nog altijd bent! Ook al vergeet ik dat ook heel vaak.
Ik heb het nooit gezegd maar ik heb je intens lief, net als mijn andere broers en zus! Ook al kan ik me van jou aardse bestaan maar weinig herinneren. Eigenlijk alleen de indringende beelden van jou overlijden, de begrafenis en de vele daarbij aanwezige sneeuwklokjes herinner ik me.
Maar wat je kwam brengen met jou korte leven op aarde is intens liefdevol en onvoorwaardelijk geweest.
Lieve schat ik kan je niet zien of aanraken maar ik voel je nu naast me en samen kijken we naar mijn zelfgemaakte sneeuwklokje op tafel en ik voel de onvoorwaardelijke liefde die we samen zijn!
Het ontroerd me!
Mama en ik delen een gedicht
Het gedicht laat me ervaren dat we ten alle tijden in eenheid verbonden zijn
En vol levenskracht zitten, zelfs wanneer we dat even niet kunnen ervaren.
Het gaat zo….
Sneeuwklokje
Teer o zo kwetsbaar,
Sta jij daar in de harde wintergrond
Jij doet mij herinneren aan mijn kwetsbaarheid.
Zo fier rechtop trotseer jij regen, sneeuw en kou.
En ik….?
Ik hou van jou.
Jij bloeit in volle pracht,
Herinnert mij aan mijn innerlijke kracht.
Als jij het redt in zon en wind,
Weet ik dat ook ik mijn kracht hervind.
Gedicht is van Lineke
Klooster-Lise