Zoals ik al eerder beschreven heb, geloof ik in heel veel
verschillende soorten geneeswijzen en daarom maak ik ook gebruik van
verschillende geneeswijzen. De laatste jaren ben ik steeds meer aan het navigeren
op mijn innerlijke stem die mij verteld wat ik nodig heb. Zelfheling noem ik
dat.
Zelfheling is, vrij vertaald vanuit mijn waarheid, je eigen unieke manier en waarheid waaruit jij jezelf heelt. Dit kan van buitenaf maar het kan ook van binnenuit of beide. Niets is goed of slecht, het is maar net waar je voor kiest, wat bij je past, wat je wil ervaren en waar je in geloofd. Want er zijn oneindig veel mogelijkheden om jezelf te helen. En dat vind ik echt prachtig.
Wat me bewust is geworden over mezelf en ik ook veel om me heen zie, is dat als men ziek is of lichamelijke ongemakken ervaart, dat men vooral geneigd is aandacht te geven aan wat niet goed is bijv. continu zeggen dat iets nooit meer over zal gaan, dat iets chronisch is en dat het een belemmering is, pijnlijk, beperkend, vermoeiend, dat het echt een probleem en een handicap is.
Ik heb zelf ervaren als ik dat continu benoem en zeg tegen mezelf en anderen, dan voel ik dat ik eigenlijk een heel zwaar gevoel krijg. Het haalt me letterlijk en figuurlijk uit mijn eigen kracht. Want mijn woorden geven me dan als het ware de opdracht hoe ik me dien te voelen. En die woorden zorgen er dan ook voor dat het waarheid wordt, wat er voor zorgt dat ik mijn leven echt beperkt gaat ervaren. In feite zet ik dan een intentie en het veld werkt aan mijn intentie mee. Want dat is de wet van aantrekkingskracht.
Ik heb ervaren dat intenties zeer krachtig kunnen zijn. Wat van mij het meeste aandacht krijgt groeit. Dus om te herstellen kan ik beter de juiste intenties voor mezelf duidelijk neer zetten en daar ook naar gedragen en handelen, zelfs als het tegenzit. Het is voor mij belangrijk om veel aandacht te besteden aan de dingen waar ik dankbaar voor ben, wat fijn is in mijn leven en waar ik blij van wordt en waar ik naar verlangt. Dat helpt me door veel moeilijke momenten en processen heen te gaan.
Mijn ervaring is dat er vele wegen zijn, in het helen van jezelf, ook dingen waar je van te voren nooit aan zou denken of zelfs niet eens in geloofd. Toch hoop ik dat we ooit onze eigen grootsheid zo in kunnen zetten voor onszelf en de ander dat we ziekte niet meer nodig hebben om ons bewustzijnsveld te vergroten. Want dat is mijn perceptie, de bedoeling van ziek zijn. Ziekte bestaat omdat we onbewuste delen tot bewustzijn willen maken. Zowel op micro als op macro niveau. Ons lichaam is een prachtig voertuig en communiceert met ons, maar als we er niet naar luisteren of er geen aandacht aan geven, blijven we klachten houden of worden we zelfs ziek. Dat kan in milde mate maar ook in ernstige mate. Soms gaat ziekte zelfs voorbij de dood en wordt het overgedragen van generatie op generatie. Er zijn bijvoorbeeld thema’s in families die generaties lang dezelfde ziekte of een variant daarvan dragen. Er wordt dan gezegd dat het gewoon erfelijk is en dat je daar mee dient te leven.
Maar ik geloof zelf en uit ervaring weet ik dat erfelijkheid in de kern, voorouderlijk trauma en of onbewust zijn is. En dat dit trauma en onbewust zijn ook tot bewustzijn en heling kan worden gebracht, waardoor de overdracht van het onbewust zijn (ziekte) niet meer nodig is. Soms kan dit bewustzijn ook wel heling spontaan ontstaan, maar vaker dient er een bewustzijnsreis voor te worden gemaakt, omdat het al van generatie op generatie in het DNA en cel geheugen is overgedragen. Zolang er geen bewustzijn ontstaat op het thema wat de telefoon doet rinkelen, zal het zich blijven herhalen en blijven rinkelen.
Een thema wat onbewust is en je opbelt wil namelijk dolgraag worden gehoord, opgehelderd en geheeld. En dit kan door bewustzijn te verkrijgen op de kern van het probleem. En daarom probeert ons lichaam zo duidelijk mogelijk met ons te communiceren. Ik zie het erfelijk probleem dan ook niet als een ziekte maar als een frequentie waar de familielijn of degene in trilt die vraagt om bewustwording.
Mijn manier van naar het lichaam kijken vraagt echt om een andere kijk en anders denken en handelen zoals we altijd gewent zijn om met ziekte en herstel om te gaan. Voor vele misschien wel 180 graden anders.
Anders leren kijken naar ziekte en de dood is voor mij een heel proces geweest en dat is het nog steeds. Nog elke dag leer ik bij. Mijn eigen vorm van geneeswijzen begint tegenwoordig altijd met de vraag aan mijn lichaam wat het me eigenlijk wil zeggen als ik ziek ben of een ongemakkelijkheid ervaar. Mijn lichaam is eigenlijk de telefoon die ik dan oppak omdat het rinkelt. En vraag me af waar heb ik in de overleving gezeten, de lichamelijke klacht is vaak een letterlijke vertaling van hetgeen je in herstelfase heeft gebracht. Denk aan bijv. je darmen, wat heb je niet kunnen verteren. Of een zeer been, welke stap durf ik niet te nemen of loop ik mezelf misschien voorbij. Klachten aan de ogen wat wil ik niet zien of ik heb iets gezien wat me pijn doet. Ik probeer echt voorbij de angst te kijken.
Dat is op zich al een hele klus, helemaal als iets ernstigs aanvoelt of als iets er ernstig en afschrikwekkend en bedreigend uitziet. Als dat me niet lukt probeer ik er vooral niet over te oordelen want het oordeel zorgt alleen maar voor meer voeding voor het probleem. Ik probeer dan juist zacht en liefdevol naar mezelf te zijn en hulpvragen het universum in te sturen en mijn zintuigen op aan te zetten. En soms ga ik ook direct naar de dokter of het ziekenhuis als dat zo voelt. Maar altijd zoek ik uit wat mijn lichaam mij wil vertellen.
Ik probeer echt op mijn innerlijk kompas te navigeren, want deze geeft mij namelijk steeds duidelijker aan wat de volgende stap is. Wijst soms het antwoord aan en laat me een bepaalde richting op bewegen. Soms hele bijzondere wegen waar je zelf nooit aan zult denken of in zou geloven. Ook wel eens wegen die ineens van de een op andere moment een flinke bocht kunnen maken waardoor alles ineens 180 graden gedraaid wordt.
En dit is precies waarop het vaak spaak loopt, op hetgeen vertrouwen wat je door krijgt. Omdat dit blijven vertrouwen op de piek van je herstelfase niet mals is. Dit vraagt echt om moed, want je komt hier al je eigen shit tegen. Alle angst en overlevingsprogramma’s, onzekerheid, schuldgevoelens, schaamte en zelfveroordeling. Het zijn triggers om toch in je eigen kracht te blijven. Mijn ervaring is als je openstaat voor boodschappen vanuit het grote universele veld die ons ten alle tijden ondersteund, wordt het makkelijker te blijven vertrouwen in jezelf. Maar uit ervaring weet ik ook dat het soms een behoorlijk pittige uitdaging is en dat je dan eerder kiest om je herstelproces uit handen te geven. Ik heb alleen gemerkt dat het proces uit handen geven of mijn eigen shit uit de weggaan vaak dan voor herhaling gaat zorgen of zelfs chronische klachten.
In mijn leven zijn er namelijk vaak momenten geweest dat ik onder sneeuwde door de triggers. Dan verloor ik mezelf, waardoor ik weer ging navigeren op iets buiten mezelf. Dit was nodig en veroordeel ik niet want als ik het echt even niet meer weet en nergens meer op vertrouw, dan is het heel fijn als er anderen om me heen zijn die me even weer het vertrouwen kunnen geven en me bij staan in wat ik doormaak. Ik keur dus geen enkele geneeswijze af buiten mijzelf, ik maak van alle geneeswijze gebruik in de zin van ondersteuning. Ik wil me er alleen niet afhankelijk van maken omdat ons lichaam namelijk een prachtig voertuig is die in heel veel gevallen prima in staat is zichzelf te genezen. Mits het echt gehoord wordt en men bereid is te onderzoeken en er bewustzijn op te verkrijgen.
Herstel en bewustwording van ziekte heeft in mijn waarheid soms weinig nodig maar ik zie vaker dat herstel vraagt om innerlijk werk, procestijd, oefening, geduld en heeft soms echt tijd nodig voor herprogrammering. En dat is het grootste probleem van deze tijd. Want tijd en geduld dat hebben we niet, we staan onszelf dus geen "echte" heling toe. Alles moet goed, fijn en zo min mogelijk vervelend en lastig zijn. Het moet zo snel mogelijk op korte termijn gefikst, opgelost, hersteld, en gerepareerd worden.
En daar ligt het grootste probleem in mijn gevoel, dit zorgt namelijk voor herhaling van bepaalde klachten of nieuwe andere klachten en soms een verergering. Soms zelfs iets wat ineens chronisch wordt of zelfs dodelijk. Ons lichaam rinkelt als iets niet in balans is, dit doet hij namens alle delen van waaruit we bestaan. ons lichaam wil dan graag met ons contact opnemen en communiceren maar als we deze telefoon niet opnemen blijft het als het ware rinkelen. We communiceren niet meer met ons lichaam, we zien het vaker als iets mechanisch ipv. natuurlijks. En soms willen of kunnen we er gewoon niet meer naar luisteren en op vertrouwen omdat we niet meer in ons lichaam geloven of vertrouwen. Wanneer het rinkelen van onze telefoon te lang aanhoud wordt dit als ongemak ervaren het rinkelen dient te worden bestreden, uitgezet en of weggedrukt. Symptoom bestrijding noem ik dat. Het lichaam vind dit heel vervelend want het lichaam wil gewoon gehoord worden, het rinkelt niet zomaar en zeker niet om je te pesten.
Het lichaam zegt: “ lieve schat neem de telefoon op en praat met me, dan kunnen we kijken hoe we weer in balans en overeenstemming kunnen komen”. Ik wil je iets vertellen waar je graag bewustzijn op wil verkrijgen. Je hebt iets geheeld, ik wil je bewust maken van je transformatie. Zodat je weer vertrouwen krijgt in mij, in jou lijf, jou prachtige telefoonverbinding met al jou delen.
Soms gaat het rinkelen om een klein helingsproces, en soms om grotere en heftige processen. Ik heb zelf ook heftige heling processen doorgemaakt. En maak nu ook heftige omvangrijke helings processen van heel dichtbij mee, door mijn anders ontwikkelende zoon. Ik merk dat we onlosmakelijk verbonden zijn met elkaars helingsprocessen, we zijn elkaars ondersteuning. De helingsprocessen zoals ik en mijn man doormaken met hem komen van binnenuit. Het zijn complete reizen naar onbewuste lagen in onszelf of lagen van hemzelf die om bewustzijn vragen. Elke keer merk ik wanneer het tot bewustzijn is gekomen er heling en genezing plaats vind in hem maar ook in mij en ons gezin en familie veld en daarbuiten.
Er zijn momenten dat de paniek en de angst me soms bij de keel grijpt tijdens onze helingsprocessen. Als ik me hierin begeef merk ik dat ik om me heen grijp, op zoek ga naar een medische verklaring of diagnose buiten mijzelf. Maar het nadeel hiervan is dat ik daarmee het probleem voed en erger maak en verder van mezelf verwijder en ook de verbinding met mijn kind verlies. Dit komt omdat ik ervaren heb dat een mens uit zoveel meer bestaat dan alleen het lichaam. Ons lichaam is eigenlijk vooral een prachtig voertuig en communicatie middel. Ik zie ons lichaam als de telefoon die met alle delen van ons totale zijn in verbinding staat, zowel fysiek, metaal, emotioneel, spiritueel en onbekend. Ik heb gemerkt dat als ik de telefoon niet oppakt en niet het gesprek aanga dat het zal blijven rinkelen.
En ja, soms wil ik de telefoon ook niet opnemen omdat ik het nummer bijvoorbeeld herken en heb ik echt geen zin om op te nemen, omdat het vervelend, te confronterend is of gewoon niet uitkomt. Maar ik weet nu uit ervaring dat dit uitstel van executie is want dan zal het gewoon andere telefoonnummers gaan gebruiken om mij proberen te bereiken.
Dat kan echt super vervelend en irritant zijn, helemaal als het een chronische beller blijkt te worden omdat ik de telefoon maar niet wil oppakken.
Onze spirituele en nog onbekende delen zijn zeer geavanceerd want als we echt geen gehoor willen geven, dan wordt er iets van buiten af ingezet. Vaak zijn dit de wat heftigere confrontaties en ervaringen, waardoor we gedwongen worden de telefoon op te pakken. Waardoor het eindelijk lukt om contact te maken met ons lichaam die dol graag met ons wil communiceren om in balans te kunnen komen in alle delen die we zijn en zodoende zichzelf heelt.
De weg en manier hoe jij je zelf heelt, creëer je zelf. Dit door de keuzes die maakt, waar jij in geloofd, wat je aandacht geeft en daarmee aantrekt. Je creëert als het ware continu, door onbewuste delen met bewuster delen in jezelf te laten samensmelten om zo een bewustzijn stroom op gang te houden. Een stroom waardoor wij in deze prachtige vorm (mens) kunnen leven en ervaringen op kunnen doen op planeet aarde.
Ongeneeslijk ziek en herstelfase.
Door mijn ervaringen met mijn zoon weet ik ook dat als we ongeneeslijk ziek zijn, we ook in herstelfase zijn. Een herstelfase die verder rijkt dan dit ene leven zelf. Deze mensen zijn geen mislukking van moeder natuur, nee dit zijn zielen die van zeer grote waarde zijn binnen het universele grote bewustzijns veld. Puur door de bewustzijns ervaringen die zij opdoen in zichzelf maar ook buiten zichzelf door de trilling die ze meegeven aan het universele veld.
Dit zijn echt enorme moedige zielen die er voor zorgen dat er grote bewustzijnstappen worden gemaakt in ons complete grote universele bewustzijns veld. Dit zijn zielen die voor ze op de wereld kwamen voor een enorme uitdaging hebben gekozen. Zij zijn de mensen in ons bewustzijns veld die in zeer korte tijd nieuwe werelden kunnen blootleggen in bewustzijn. Zij zijn pioniers die werelden compleet kunnen veranderen wanneer zij krachtig staan in hun uitdaging, in hun werkelijke natuur en eigen bewustwordingsproces.
Helemaal als ze echt gezien, gehoord en gevoeld worden in hun kracht in plaats van slachtoffer door hunzelf en de mensen om hen heen. Dit vraagt van het ongeneeslijk zieke mens, dat hij of zij aandacht geeft aan zijn of haar innerlijke kracht, in plaats van zich volledig in de ziekte en beperkingen en angst voor de dood onder te dompelen. Want wat aandacht krijgt groeit. Mijn zoon is echt wat dat betreft een fantastisch voorbeeld, hij is een echte pionier, hij geeft aandacht aan zijn kracht en deze kracht wordt dus ook gezien en opgepikt door de mensen die hem zien in zijn ware kracht. Er zit geen slachtofferschap in hem en hij trekt dit ook niet aan en vraagt hier ook geen aandacht voor. Nee, hij laat eerder het tegenovergestelde zien. Hij heeft mij echt geleerd anders te kijken naar angst, ziekte, slachtofferschap, de dood en gezondheid.
En ja, zijn leven is een mega uitdaging niet alleen voor hem zelf maar ook voor de mensen die nauw om hem heen staan. Want zijn lichamelijke gezondheid kan soms zeer onverwachts ineens een storm doen oplaaien. Waarin angsten zoals als afscheid nemen, verlies en machteloosheid zomaar ineens zeer aanwezig kunnen zijn en zich in de kern wil transformeren om in overgave te zijn met wat is vanuit onvoorwaardelijke liefde.
In mijn waarheid laat hij zien dat we aan het begin van een nieuwe kijk op ziekte, een nieuwe manier om een gezond leven te leiden vanuit innerlijk kracht en liefde in plaats van vernietiging en angst voor ziekte. Waarin (ongeneeslijk) ziek zijn een herstelfase is wat vanuit ons onderbewustzijn is opgestart en gewoonweg deel uit maakt van het leven, zodat er heling en bewustzijn op bepaalde gebieden plaatsvind, zelfs voorbij tijd en ruimte. En ja, dat is een hel of a job en super moedig en krachtig. Want deze mensen maken hele heftige processen door.
Ik ben me ervan bewust dat voor velen mijn visie en waarheid eentje is die veel weerstand en vragen kan oproepen. En dat begrijp ik, velen hebben de ervaring niet zoals ik die heb. En dat is nogal zichtbaar en merkbaar op dit moment, dat zie ik aan de angst die men voor ziekte en dood heeft. En deze angst wordt ook nog eens wereldwijd uitvergroot en gevoed. Wat aandacht krijgt groeit en ja bijna een hele wereld bevolking geeft aandacht op dit moment naar angst voor ziekte en de dood en bijna iedereen lijkt hier controle over te willen hebben. Maar in mijn beleving is dit niet elkaar helen en ondersteunen vanuit liefde, vertrouwen, overgave en verbinding. Nee dit is elkaar ziek maken en traumatiseren door, slachtofferschap, angst, wantrouwen, boetedoending en controle.
En er zal misschien gezegd worden dat mijn kijk te simpel en gemakkelijk bedacht is. Maar eerlijk, nee, ik doorvoel en doorleef dit hele proces en dit is een hel of a job, soms echt een reis te gaan van een heel leven. Het vraagt echt om omvormen en aandacht geven aan een nieuwe kijk op jezelf, gezondheid, ziekte, de dood en het leven. Het vraagt me steeds opnieuw om uit het drama en slachtofferschap te stappen en volledig in mijn eigen kracht te gaan staan en te navigeren op een kompas wat bijna niemand begrijpt. Het vraagt me te begeven in een wereld die er al wel is maar door bijna niemand gezien wordt. Dus makkelijk? Nee absoluut niet en ik kan echt uit mijn eigen ervaring spreken. Maar onmogelijk is het zeker niet om dit pad te bewandelen, helemaal niet als je gaat ervaren hoe helend het is.
De ervaringen met mijn eigen zoon leert mij en heelt mij van binnenuit zowel in de tijd als voorbij tijd en ruimte. Zijn ziekte zie ik niet meer als ongeneeslijke ziekte maar zie ik als gekozen leven waarin hij de vertaalslag maakt dat ziekte en dood ook uit onvoorwaardelijke liefde bestaat. Een liefde die verder rijkt dan dit leven waarin hij nu leeft met enorme uitdagingen in bewustzijn op zowel fysiek, emotioneel, mentaal, spiritueel en onbekend niveau. Hij koos een moedig leven, een leven waarin hij zichzelf en anderen heelt en voorziet van nieuw bewustzijn. En ja, dit gaat voorbij alle sluiers van vergetelheid. Ik weet dat hij hier niet is gekomen om zijn leven te willen overleven maar om te leven met zijn gekozen leven. Een leven wat hem en zijn omgeving heling en rijkdom geeft in bewustzijn en in alles wie hij werkelijk “echt” is en wij werkelijk “echt” zijn.
Door hem is mijn leven, kijk en beleving en gevoel over ziekte, herstel en geneeswijzen intens veranderd. Ik doorleef en doorvoel van top tot teen wat hij komt brengen in de wereld. Het is voor hemzelf en de mensen om hem heen een hel of a job om deze vorm van bewustzijn, bewust te worden. Het is echt geen gemakkelijk leven, want we dienen vele uitdagingen en dualiteiten aan te gaan die vele mensen niet zullen meemaken met hun kind en dus ook niet zullen begrijpen. Wij weten dat we een heel ander leven lijden dan de doorsnee andere gezinnen, waarin de kinderen allemaal gezond zijn. En toch zou ik niet willen ruilen als ik zie hoe onze zoon ons leven verrijkt.
Voor velen is dit ver van hun bed show en zullen niet begrijpen dat ik en mijn man dit zo zien, ervaren en dat begrijpen we. Onze zoon heeft mijn en ons gezinsleven, onze geschiedenis, ons bewustzijn en onze wereld echt op zijn kop gezet. En dat doet hij regelmatig nog steeds. En ja diep vanbinnen ben ik hem daar intens dankbaar voor. In de storm is het echt heel zwaar en intens moeilijk om dit zo te voelen omdat je dan geconfronteerd wordt met de vergankelijkheid van het leven en je je soms intens machteloos kan voelen. Maar als de storm weer gaat liggen voel ik echt met heel mijn hart en ziel dat ik intens dankbaar ben dat hij in ons leven is. Hij brengt heel veel liefde, heling, humor en grote stappen bewustzijn mee in alles om hem heen. De dualiteit van het leven wordt door hem fysiek zichtbaar en ervaarbaar gemaakt. Een zeer intens en moedig proces. Door hem voel, zie, ervaar en hoor ik van top tot teen dat dualiteit zeer scheppende vermogens heeft tot bewustzijn. En dat vernietiging een prachtige kracht is wanneer deze niet met angst en slachtofferschap belicht word maar met liefde, innerlijke kracht en bewustzijn.
Hij staat voor mij voor de belichaming van pure onvoorwaardelijke liefde in al zijn facetten! Hij is echt mijn grote voorbeeld. Hij boort steeds opnieuw mijn innerlijke kracht en wijsheid aan. Hij moedigt me steeds opnieuw aan om mijn innerlijke kracht en op mijn innerlijke kompas te navigeren zelfs als het bijna niet te dragen is. Hij wijst me telkens op mijn magisch kompas vanuit de oerbron die steeds opnieuw wordt gevoed en ondersteund door de oermoeder en de oervader. En ja dat doet hij op een zeer heftige intense manier en soms erg vernietigende en confronterende manier maar wel intens liefdevol. Natuurlijke vernietiging en confrontatie is soms echt nodig om nieuw bewustzijn en nieuwe werelden te creëren. Hij zegt me telkens weer, lieve mama boor je eigen kracht aan, geniet van het leven, vol vertrouwen, met passie en overgave. Laat de natuur de natuur zijn vanuit alles wat ze is, laat het leven het leven zijn en laat de liefde door je heen stromen vanuit al haar facetten en wees vooral hierin je passie volle authentieke zelf, want dat is wie jij bent. Wees in het nu en leef met wat is, want morgen kan alles anders zijn. Mijn zoon leert mij dit en dat is echt zijn gave en een groots geschenk.
Wat mijn zoon me ook laat zien en laat ervaren, is dat waar we nu wereldwijd in zitten eigenlijk precies hetzelfde is. Hij verteld me met zijn leven dat mensen hun innerlijke kracht via hun passie dienen aan te boren, hij verteld me dat het belangrijk is ten alle tijden te navigeren op ons magische innerlijk kompas, hij verteld me hoe belangrijk het is om de ander hierin aan te moedigen, door gewoon jezelf te zijn, jezelf vrij te geven aan jezelf en jezelf durven vrij te geven in de wereld. Ook als mensen je totaal niet begrijpen of jou kracht en gave niet kunnen zien en je afwijzen. Je bent ten alle tijden een gift voor de ander. Aan de ander is het om dit te kunnen zien en voelen vanuit liefde zodat dit ook zo ervaren kan worden. Dit is de werkelijke nieuwe wereld, een wereld die ik echt steeds meer kan zien voelen en ervaren omdat ik er heel veel aandacht aan besteed.
Mijn wens is dat iedereen meer aandacht besteed aan zijn eigen magische kompas en oerbron zodat men de nieuwe wereld zal ontmoeten en de stap kan maken van angst naar pure onvoorwaardelijke liefde.
Liefs Nienke
Hieronder staat een link van een Veldtkracht filmpje. Dit filmpje is een uitnodiging vanuit het veld om via osmose je eigen trillingsfrequenties te verhogen. Mocht je op het bovenstaande thema oude informatie in jezelf in beweging willen brengen tot nieuwe informatie dan zou ik zeker het filmpje gaan bekijken. Het filmpje vraagt om uit je hoofd te gaan, in je lijf en in je gevoel. Ik leg meestal uit, dat je het kunt zien als een telefonisch gesprek die we via ons onderbewustzijn voeren. Wil je nog meer weten hoe dit werkt kijk dan even onder het kopje osmose op deze website.