De acht vertelt tijdens mijn laatste activatie dat er soms rust en tijd nodig is om inzichten te verwerken. Ik heb regelmatig de neiging om na een inzicht direct door te denderen naar het volgende. Terwijl rust en tijd soms echt nodig is om inzichten te verwerken zodat het zich kan verankeren in mijn lijf (materie). Het is de enthousiaste spring in het Veldt Nienke die dan ongeduldig wordt. Ik draag een vrij gedreven persoonlijkheid in mij die graag nieuwe ervaringen en verdieping wil opdoen in bewustzijn. Vooral als er magische gebeurtenissen plaatsvinden wil ik dit tot op de bodem uitzoeken. Ik heb vrij veel energie en houd daarom ook niet van stil zitten. Ik heb het nodig dat mijn energie kan stromen en bewegen. Daarom spring ik vaak van de hak op de tak en ben ik met verschillende dingen bezig. Maar ik kan ook makkelijk in de flow raken waardoor de rest van de wereld om me heen even helemaal weg valt. Ik heb vrijheid nodig om te kunnen stromen zowel met en zonder mensen.
Omdat ik soms van de hak op de tak ga, of juist in de flow zijn er momenten dat ik ongeduldig wordt met mezelf, maar ook zeker met anderen. Dan loop ik vast en wil ik het roer om gooien in me zelf, maar ook wel eens bij de ander. Dan creëer ik onbewust een storm of ontsteek een vuur in mezelf zodat er een versneld bewustzijns proces in mij kan worden opgestart. Vaak gaat dit gepaard met kortstondige dramatische gevoelens of gebeurtenis. Waarbij mijn emoties een soort van geleiders zijn die er voor zorgen dat ik in gesprek ga met mijn ziel. Het lijkt bij mijn toverkracht (mijn vuur) te horen. Iets wat in mijn jeugd vaak veroordeeld werd en ik zelf ook veroordeelde waardoor mijn vuur negatief geladen werd en tot op zekere hoogte werd gedoofd.
Emoties zoals huilen en boosheid zijn vaak lastige emoties. Vooral voor anderen om hiermee om te gaan. Emoties worden daarom op heel veel verschillende manieren, vertaald, onderdrukt of vervormd. Dat leert de ziel als het indaalt in het menselijk DNA op dit moment. Veel dingen moeten vaak kleiner gemaakt worden, niet zo serieus genomen worden, leuk, grappig, humoristisch een korreltje zout en of liefdevol zijn. Of het moet juist heel dramatisch, verschrikkelijk en mega problematisch zijn en het heel erg serieus genomen worden.
In mijn beleving is het de kunst alle emoties er te laten zijn zoals ze zich aandienen, op jouw eigen manier zonder ze te veroordelen. Ik weet bijvoorbeeld uit ervaring dat lachen en huilen er dan tegelijkertijd kunnen en mogen zijn en dat dit zeer bevrijdend is. Ik zelf ervaar dat als het meest natuurlijke het maakt een mens authentiek en emotioneel in balans zonder dat het nieuwe maskers of spirituele bypasses creëert. Ik zie zo vaak dat mensen zichzelf geweld aandoen door hun eigen emoties te willen onderdrukken. Ik heb zelf ook die ervaring.
Ik weet nog precies het moment dat ik besloot geen “Janke balk” meer te zijn. Dat was toen ik op mijn elfde met mijn fiets over een auto vloog en mijn hele onderbeen opengereten werd tot op het bot. Ik schoot niet in het drama, ik was alleen maar bezig met de mensen om me heen. Ik riep steeds dat iemand mijn been moest bedekken tot de ambulance zou komen. Ik vond het te heftig voor voorbijgangers dat ze mijn opengereten been zouden zien. Toen ik uiteindelijk in de ambulance lag liet ik mijn angst voor de dood toe. Ik vroeg me af of ik net als “Marije” mijn overleden zusje dood zou gaan. Maar er was iets onzichtbaars en vertrouwds wat me toefluisterde, dat dit niet zo zou zijn en dat alles goed kwam. Na 40 hechtingen, een tetanusprik, revalidatie en een heleboel liefde herstelde ik. Wat me bij is gebleven is dat ik besloot niet meer een Janke balk of aansteller te zijn. Ik wenste een onafhankelijke sterke vrouw te worden die niet meer zou janken bij alles wat ik voelde.
Ik zie nu in dat ik eigenlijk nooit een aansteller of Janke balk was maar een zeer gepassioneerd gevoelig wezen. Zeg maar gerust vurig en overwelming. Iets wat soms gewoonweg lastig is voor andere mensen om te begrijpen, maar vooral om mee om te gaan. Eerlijk, ik ben nu zelf moeder en heb twee zeer gepassioneerde kinderen en zie en ervaar hoe lastig het voor hen, maar ook voor ons ouders om hier mee om te gaan. Het is een zoektocht om het in elkaar niet te veroordelen en er op een manier mee om te gaan die dienend is. De kunst is het om het als scheppingskracht vanuit ziele zijn te zien. Een samenwerking tussen zielen die wensen bewustzijn te creëren. En eerlijk dat is niet altijd makkelijk of rozengeur en maneschijn en dat is in mijn beleving ook niet de bedoeling. Het is in ieder geval niet de bedoeling van mijn leven. Mijn ziel wenste alle facetten van het leven, maar vooral van mijn ziel in mijn mens zijn op gepassioneerde wijze te willen ontdekken. En dat is een heel groot avontuur waarin zowel het licht en het donker zich proberen te versmelten tot een scheppende eenheid vanuit alle facetten waar zij uit bestaat. Al mijn lichamen zijn mijn tools dus ook mijn emotionele lichaam met al haar emoties. Een werkelijk bijzonder interessant lichaam vind ik.
Ik deel geregeld ervaringen vanuit mijn emotionele lichaam, want ik zie dat er meer mensen zijn die drama, opschudding, en storm in zichzelf veroorzaken en dit vervolgens veroordelen. En geneigd zijn dit te verbergen achter een zogenaamd vrolijk en blij masker. Of er juist een heel drama van maken in de materie waar iedereen in meegenomen wordt door het masker van de slachtoffer of vechter aan te nemen. Terwijl als je alle emoties die je voeld en ervaart toelaat en deze er gewoonweg laat zijn in jezelf, kom je er achter dat ze bij je scheppingskracht en helende kracht horen. Als je je daar bewust van bent is de storm aan emoties die je veroorzaakt in jezelf dan ook zo weer voorbij. En komen er nieuwe inzichten vrij. Het is de kracht van emotionele zelfreflectie die voor innerlijke vrede en heling kan zorgen in jezelf.
Doordat we onze emoties vaak veroordelen creëren we een programma genaamd “zelfdestructie”. Waardoor je vuur (creatie en transformatiekracht) dooft of juist mega oplaait in vormen die we liever niet wensen voor onszelf en/ of ander. Te denken aan ziekte, afwijzing, depressie, verslaving, jezelf en anderen in een angstige wereld plaatsen, je zelf of een ander op een voetstuk plaatsen of jezelf of een ander in een slachtofferrol plaatsen, denken dat jij of een ander niet goed genoeg is of juist beter. Zo zijn er vele vormen en verpakkingen waarin we onze emoties gewikkeld hebben. Maar gelukkig zijn er ook vele verschillende manieren en wegen om je eigen vuur (transformatie) te laten ontvlammen, zodat we onze emoties kunnen zien en gebruiken als de scheppende en helende kracht van de mens. Een mens die in staat is via emoties contact te maken met zijn en/of haar ziel wanneer begrepen wordt dat het emotionele lichaam een communicatie kanaal is vanuit het hart. Daar waar alle elementen en lichamen in de mens bij elkaar komen en als een grote wonderlijke puzzel in één valt.
Ik neem je mee in mijn dagboek.
Dagboek: 17 februari storm Eunice.
Wat een stormachtige nacht was het vannacht! Het huilen van de wind hield me wakker. Het gierde en huilde uren om het huis alsof het wilde zeggen: “Nienke doe de deur open, ik wil je meenemen de storm in. “
Fuck you zei ik! Ik doe de deur niet open! Je bekijkt het maar met je keiharde, dwalende rot wind en je gejank om het huis. Sodemieter toch op! “Ga weg, ik wil je gejank niet meer horen, ik ben je zat! Ik wordt onrustig en geïrriteerd van je, ik wil rust en ik wil slapen. Houd op met je gejoel en ga weg!”
Draaien, woelen, kussens op mijn hoofd, bed in bed uit. Uiteindelijk tegen een uur of vier zak ik weg in een slaapwaak toestand. Ik voel Achior en laat mij weer beelden over een piramide zien. Hij neemt me er mee naar toe. Ik zie twee mensen liggen op grote rechthoekige stenen. Een daarvan ben ik zelf maar dan in een ander jasje. Ik zie dat mijn lichaam gestorven is maar dat een deel van mij daar nog in de ruimte aanwezig is. Ik ben nog niet volledig los van mijn lichaam. Het voeld alsof ik gefaald heb en dat nu ineens inzie. Er staan mensen in een grote cirkel om de twee stenen heen. Ze rouwen om mij en de andere persoon. Ze brengen allemaal voorwerpen naar ons toe. Degene naast mij op één van de twee stenen is een man. Ook hij is niet meer levend. Ik voel dat hij al vertrokken is via de kristalachtig gekleurde lichtstraal die via de punt de oneindigheid in gaat. Ik weet dat ik daar straks ook in stap en naar mijn oorsprong vertrek. Alleen maakt het deel wat nog in de ruimte aanwezig is zich zorgen en voelt zich schuldig naar de mensen in witte gewaden om de stenen heen. Het is alsof ik me intens verantwoordelijk voor hen voel en erg teleurgesteld ben in mezelf. Nu ik dood ben weet ik ineens zeker dat alles een illusie is. Ik wil en had ze moeten vertellen dat alles anders is dan ze denken dat het is. Ik wil ze uitleggen dat ze moeten stoppen mij zoveel wijsheid en macht toe te kennen.
Ik ervaar nu wat ze echt voelen, weten en denken. Ze zetten me op een voetstuk, ze denken dat ik “de waarheid” bezit. Ik probeer ze vanuit mijn onzichtbare mij wat nog lijkt te leven, wakker te schudden. Ik kan alleen mijn lichaam niet meer gebruiken want dat leeft niet meer. Ze kunnen me niet meer zien en horen. Ik raak in paniek en zend mijn frequentie uit in de hoop dat men het oppikt. Stop met al die leugens, ga naar binnen naar je eigen hart. Neem de giften mee die je nu bij mijn graf legt, ik heb niets nodig. Geef ze aan jezelf heb je zelf lief. Ik heb jullie het zo vaak geprobeerd uit te leggen, maar ik zie nu dat het niet begrepen is, jullie kijken naar mij alsof ik god ben.
Terwijl ik net als jullie een mens ben, verstopt achter een masker wat voor verafgoding zorgt. Een masker die uit macht, wetten en regels bestaat. Een masker die bij mijn geboorte al werd bepaald. Een masker die niet echt is omdat het mijn ware mij verbergt. En nu, nu ligt mijn menslichaam met een masker van een god in een soort bewaardoos en aanbidden jullie mij alsof ik een heilige ben. Ik wil niet bewaard worden als een god. Ik ben niet heilig. Ik wilde bevrijd worden van alles wat ik moest zijn maar niet was en daarom heb ik mijn leven beëindigd. De dood bevrijde me van de illusie en van mijn lichaam. Maar nu voel ik me schuldig en schaam ik me dat ik mijn ware mij niet met jullie gedeeld heb. Ik voel dat ik net als vele van ons terug komen naar de aarde maar niet zoals dit wordt uitgelegd en jullie nu geloven. We komen niet terug in hetzelfde lichaam. De dood bevrijd onze ziel van ons menselijk lichaam en de materie. Het brengt ons daar waar de mens in de kern altijd naar opzoek is en zich ergens kan herinneren waardoor ze een gemis voelen. Namelijk bij de ware liefde, je ware oorsprong je ziel.
Mensen als je mijn woorden hoort en begrijpt. Bevrijd jezelf dan en stop met verafgoden en ga jezelf liefhebben en zodoende zul je de ander ook liefhebben. Vind de god in je zelf want het brengt je bij je ziel je ware liefde. Pas dan zul je de ander kunnen ontmoeten in zijn ware god zijn en zal je het niet in je hoofd halen de ander te willen verafgoden. Neem je rijkdom terug mee je leven in en gebruik ze voor jezelf of anderen die het echt nodig hebben. Het enige wat ik wens is dat jullie jezelf lief gaan hebben en dat met anderen kunnen gaan delen. Niet omdat ze meer of minder zijn maar net als jij en ik mensen zijn met een ziel en dat maakt dat we allemaal goden zijn in een menselijk lichaam. De ziel zal de ware liefde wakker maken in de mensheid wanneer het de kans krijgt het lichaam te kunnen bewonen. En daar is liefde voor jezelf voor nodig.
Ik schrik wakker, van mijn eigen gesnik en betraande gezicht. Ik begrijp het niet. Waarom opnieuw deze beelden, ze lijken intenser te worden en gedetailleerder. Ze lijken op herinneringen en ergens ook weer niet, alsof het zich nu afspeelt. Het is te veel, verdrietig en raar en het roept heel veel vragen op. Mijn hoofd voelt zwaar van gepieker over het willen begrijpen van wat er allemaal gebeurt in en met mij.
Het is nog vroeg, zeven uur slaat de klok. Ik sleep mezelf uit bed, ik zoek een spijkbroek in mijn kast maar de planken in mijn kast zijn zo goed als leeg. Ineens zie ik dat mijn schilderij in de kast wederom van de muur gevallen is! Even ontstaat er een rilling door mijn lijf. Dit is te creepie, in combinatie met mijn droom, en de storm. Het moet niet gekker worden dat de wind mijn kast in kan komen en het schilderij van de muur blaast.
Ineens wordt ik vreselijk geïrriteerd en boos. “Ja, joh, speel maar weer een spelletje met me. Wat wil je me toch zeggen met dat verdomde schilderij?” Ik raap het op en begin tegen het schilderij te praten: “ Ik heb geen zin meer in dit gedoe, opzouten jij net als de storm!” Ik hang hem terug aan de wand, maar niet op de gebruikelijke manier. Ik hang hem namelijk met zijn gezicht tegen de muur. Zo, hupsakee ga jij de muur maar eens van de andere kant bekijken. Ik zou zeggen neem hem goed in je op. Genoeg is genoeg! Ik voel me boos en zwaar geïrriteerd. Het stormt in mij. Ik wil niets meer weten, horen, zien en voelen. Laat me met rust.
Ik vis gauw een gekreukelde spijkerbroek en warme trui uit de berg schone was, die eigenlijk nodig opgevouwen en gestreken moet worden. Ik zucht en kijk naar de klus die op me wacht, ik heb er gewoon geen zin in, zeg ik hardop. Ik wou dat ik die berg weg kon toveren. Dat alles in één vingerknip opgevouwen en gestreken netjes in de kasten zou liggen. Dan hoef ik me er ook niet aan te ergeren. Ik doe gauw de deur dicht. Ik loop naar de spiegel om me op te frissen en mijn haar te doen. Ik kijk in de spiegel en zie een wilde woeste vrouw met donkere ogen die op onweer staan. Haar haar lijkt op een enorm groot rommelig verwildert ooievaarsnest. Ik kijk mezelf aan en vanuit mijn diepte ontstaat een geïrriteerde, wanhopige en tegelijkertijd een vreemde compassie volle diepe zucht. Wat bezielt me toch zo boos te zijn op een droom, de storm en een schilderij!
Ik lees het tekstje wat ik ooit op de spiegel plakte om me eraan te helpen herinneren hoe creatiekracht werkt, “zie het voor je” lees ik. Hoe vaak heb ik het wel niet gebruikt om mezelf op te peppen om de liefde in de verschillende dingen te zien. En de vrede in mezelf te laten terug keren. Maar nu, nu werkt het niet want ik zie een stormachtige vrouw met windkracht 8 in haar ogen. Ze bedekt met haar hand het tekstje op de spiegel. “Ik zie niets meer voor me, ik wil ook niets meer zien. Ga weg met je goed bedoelde adviezen en wijsheden”, “Ik wil er niets meer mee te maken hebben.” Ondertussen laait de windkracht in mijn eigen ogen op tot windkracht 9. En dan laait er ineens een vurige storm op in mij. Ik wordt razend: “Rot op met je frequenties en intenties”, ga weg met je geneuzel over liefde en magie. Weet je wat liefde is? Kijk maar eens goed naar deze hele grote middelvinger. Weet je wat die zegt? “Fuck you”!
Ik steek een middelvinger op naar de vrouw die ik ergens ook in de ogen van mijn spiegelbeeld zie en het tekstje ooit op de spiegel plakte. Haar wijselijke liefdevolle ogen grinniken ondeugend de woeste ogen toe. Op sarcastische wijze zegt ze: “ Ja, doe dat. Doe het NU, je middelvinger opsteken en zeg geen “ fuck it” maar “fuck you!” Ik zie haar triomfantelijke grijns in dezelfde ogen van de stormachtige vrouw die nu pas echt laaiend wordt. “Nou, kom dan?”, roept ze met haar woeste ogen uitdagend “kom maar tevoorschijn met je wijsheid over “fuck it, fuck you, middelvingers, Eigenliefde, liefde en magie?” Jij weet het toch allemaal zo goed? Jij met je westelijke verraderlijke en keiharde wind, die me telkens in een wervelwind van emoties en verwarring brengt. Ik ben er zo klaar mee! De westenwind moet opzouten en mijn emoties ook, hup weg in de zoute zee met de hoge golven mee. En neem alsjeblieft dat achterlijke rare vogelnest op mijn hoofd ook mee. Het is niet te harden, ik lijk wel een zwerver die zijn haren nooit kamt.
Ineens zie ik de pijn in mijn eigen ogen. Het woord “zwerver” komt binnen. Ik verbijt de tranen die achter mijn oogbollen beginnen te branden. De andere mij, kijkt me liefdevol en troostend aan. Even druk ik mijn voorhoofd tegen de spiegel zodat ik mijn eigen ogen niet zie. Okay, ik geef me over. Zeg het me eerlijk en midden in me gezicht! Wat wil je van me? Wat wil je me zeggen? Waar wacht je op! Wat weet jij wat ik niet weet? Geef me jouw waarheid, wat deze ook mag zijn! Ik weet namelijk niet meer wat wel of niet waar is. Het enige wat nu waar is, is dat het stormt in mij. En dat ik gek word van de rare beelden en vreemde ervaringen van de afgelopen tijd.
Zeg het me eerlijk en maak me wakker! Ik ben er zo ontiegelijk klaar mee. Jij weet ook dat zelfs windkracht 11, 12, 13 of hoger mij niet gek maakt. Zelfs als ik boven de afgrond sta en ik voor de zoveelste keer de hel of de gekte in kijk. Ik heb inmiddels daar al zo vaak gestaan. Ik weet inmiddels dat de hel een illusie is. En ja, ik zwerf rond in de velden die onzichtbaar zijn en me regelmatig eenzaamheid laten voelen omdat ik tegelijkertijd ook met mijn beide benen in de klei sta. Iedereen zegt “wauw ik wou dat ik dat kon wat jij kan.” Maar ze beseffen niet dat ook aan wat ik kan een andere kant zit zoals aan alles een andere kant zit. Ik heb ook mijn processen net als ieder ander mens. Al lijken sommige te denken dat als je kan wat ik kan, dat niet te hebben. En eerlijk dat dacht ik ook eerder toen ik nog bleu was en tegen mensen op keek die ogenschijnlijk heel bewust zijn omdat ze wijsheden en waarheid verkondigen door middel van hun begaafdheid. Maar nu zie en ervaar ik dat het gewoon niet waar is. We zijn mensen met gevoelens en emoties die soms onverwachts in zeer verwarrende situaties terecht kunnen komen. En dat is niet altijd rozegeur en maneschijn en doet iets met je emotionele lichaam. De kunst is je emoties toe te laten zodat ze uiteindelijk door jezelf begrepen kunnen worden en er nieuwe inzichten kunnen ontstaan. Of het nu lachen, huilen, boosheid, vrolijkheid, angst en/of liefde is. Of zelfs alles tegelijkertijd. Door het toe te laten sta je toe te mogen bewegen naar daar waar je ziel naar verlangt. Contact.
Ik kijk weer op
naar mijn ogen in de spiegel. Dit keer kijk ik nog dieper, in de hoop
Achior te treffen. Maar Achior is stil, mijn zachte ogen zwijgen en het deel
met haar vogelnest op haar hoofd, zucht moedeloos. Ik haal mijn schouders op
naar degene die ik nu in de spiegel zie.
Ik voel en hoor de storm van binnen en van buiten huilen om het huis, maar eigenlijk is het de onrustige windkracht die om mijn eigen hart heen stormt. “Universum je moet me helpen, Nu! Ik heb ruzie met mezelf en ik voel me verdwaald.”
Ik loop naar de keuken en zet koffie, in de hoop dat ik mijn beide delen weer kan verenigen. Meestal helpt de warmte en de rust van een bakje koffie en staren uit het raam om mijn innerlijk kompas weer te vinden. Een paar minuten later staar ik door het raam met een bakje koffie, het stormt nog steeds en zie de volle maan nog aan de hemel staan. Wat gebeurt er toch met me? , vraag ik me af.
Van de maan kijk ik naar de vensterbank en zie een kaarten set liggen met een maan en een uil erop. Ik bedenk me niet en trek een kaart. Ik neem een slok koffie en lees het tekstje wat erop staat.
“Niets is sexyer dan jezelf zijn! “
Ik verslik me bijna in mijn koffie, ik moet vreselijk lachen want het universum heeft me gezien, gevoeld en gehoord. Zelfs met een raar vogelnest op mijn hoofd, verwarde, donkere stormachtige ogen.
Het universum verleid me met de magische liefde en zend me een ko(s)mische tekst waarmee het mijn donkere ogen verlicht en een glimlach op mijn lippen tovert. Hij laat me voelen dat storm gewoon storm mag zijn en ik volledig mezelf van mezelf. Zelfs met een rommelig ooievaarsnest op mijn hoofd. Al vind ik dat zelf niet echt bepaald sexy, maar fijn dat het universum daar anders over denkt.
Ik lach dankbaar en opgelucht. Ik druk mijn lippen op mijn hand en blaas een kus in de lucht. Dank je wel universum. Ik ben blij dat jij er altijd onvoorwaardelijk voor me bent. En dat je me laat voelen dat storm ook vanzelf weer gaat liggen.
Ik krijg ineens zin om de muur van mijn keuken te schilderen! Twee uurtjes later, yess gelukt! Toch bijzonder dat de storm voor een paar omgetoverde keukenmuren zorgt. hihi
Dagboek 25 februari
Weet je wat, dacht ik afgelopen week, ik ga nog even verder met het omtoveren van de muren in huis. Ik heb zelfs mijn kinderen enthousiast gemaakt met mijn flow, want die wilden direct meedoen in hun eigen slaapkamers. En leerden hoe je je muren kunt omtoveren met je eigen handen. Heerlijk die frisse wind die door het huis waait. Maar eigenlijk is het een frisse wind die door mijn hart waait. Vanavond heb ik het schilderij weer omgedraaid toen ik mijn kast in liep. En ik lachend naar mijn omgekeerde schilderij keek. Dank je wel zei ik. Bedankt voor de storm en de rust, ik heb de muren van mijn huis eens goed bekeken en zie jij ook.
Ik mag gewoon mezelf zijn van mezelf, een gepassioneerd wezen met een emotioneel lichaam wat soms vurig, stormachtig en overwelming kan zijn. Omdat dat is wie ik ben, een scheppend menselijk zielenwezen die Nienke van der Veldt heet. Wanneer ik van mezelf, mezelf mag zijn, staan mijn muren stevig op mijn fundering. Mijn muren bestaan uit al mijn lichamen en beschermen mij op hun eigen wijze en mij beschermen doen ze uitstekend. Ze zorgen ervoor dat ik me geen zwerver hoef te voelen of daar naar hoef te gedragen. Ik ben mijn muren dankbaar en ik moet zeggen hun nieuwe kleur staat ze goed.
Dankbaar ben ik de storm die oplaaide vanuit het westen, hij zorgde uiteindelijk voor een heerlijk frisse wind door mijn huis en zeker ook door mijn hart.
En de beelden, tja die brengen in mij van alles aan het licht, zoals alles altijd aan het licht in mij komt. Het heeft vooral overgave, rust en verwerkingstijd nodig zodat het zich vanzelf voor mijn ogen zal ontvouwen.
Over vouwen gesproken. De berg schone was lag ineens in één vingerknip gevouwen en gestreken in de kast. Moeiteloos gebeurde dat plotseling ineens tussen het drogen van de eerste en tweede laag verf op de muur
Dus heus lief mens, neem van mij aan toveren als een ware tovenaar is niet zo moeilijk, wanneer je gaat inzien wat jouw eigen wijze en manier van toveren is.
Het kan ook niet anders want we dragen in onze kern allemaal een ware tovenaar.
Veldtkracht