Gisteren werd ik voor het eerst fysiek geconfronteerd met het feit dat het nu toch echt een feit is geworden dat er medische apartheid bestaat in Nederland.
Mijn ervaring:
Ik zit op een bijzonder terras bestaande uit een houtenbankje met een groot natuur kunstwerk wat ik “duivenshit” noem. Ik drink samen met mijn dochter daar ons drankje wat we net bij een afhaal loket hebben opgehaald omdat we niet meer welkom zijn in het wegrestaurant. We hebben namelijk geen QR code. Om mij heen staan nog meer bankjes maar ook andere terrasstoelen, bestaande uit auto’s met open ramen waar gezellige muziek en mensenstemmen uit komt die ook hun drankje en hapje nuttigen.
Toch kan ik er niet omheen dat ik geschokt ben dat dit werkelijk allemaal zomaar kan. Ik kan ook niet om mijn verdrietige gevoelens heen. Ik schrik op als mijn dochter vrolijk en een tikkeltje sarcastisch zegt: “mam voor velen zijn we nu een “wappie” toch?” Nou lieverd, dat zou je zo kunnen noemen, maar wij zijn gewoon anders denkenden en hebben een eigen unieke naam gekregen van onze ouders, net als ieder ander mens.
Ja, dat weet ik wel, maar anders denkenden noemen ze “wappie” tegenwoordig. Dus nu we daar niet welkom zijn omdat wij anders denken, zijn we eigenlijk nu officieel tot “wappie” verklaard. Ik verslik me bijna in mijn drinken omdat ik haar opmerking erg scherp vind. Gek toch eigenlijk, mam. Jij en papa en vele andere mensen leerde mij dat iedereen vrij mag zijn in zijn of haar waarheid. Dat we dat dienen te respecteren, er is mij geleerd niet te discrimineren en ook geen mensen buiten te sluiten. Ik begrijp de regering niet, mam. Ik begrijp niet dat zij dan voor zoiets kiezen maar dat dit gewoonweg zomaar kan.
Nee schat, om eerlijk te zijn begrijp ik er ook helemaal niets van. Behalve dat ik weet dat alles wat de regering op dit moment bedenkt vooral op angst gebaseerd is. En als machtige mensen angstig zijn, kunnen ze zomaar dit soort regels bedenken en dat blijkbaar ook zonder pardon invoeren.
Ondertussen zitten we nog steeds op ons “duivenshit bankje” Ik neem nog een slok drinken. Ik heb uitzicht op het terras waar wij niet meer welkom zijn. Ik zie voor mijn eigen ogen de uitsluitingen en tweedeling in de samenleving in nog grotere proposities toenemen. Ik zie hier voor mijn neus een nieuwe werkelijkheid ontstaan. Het gaat me door merg en been dit schouwspel. Het komt op een indringende wijze bij me binnen.
Ik bekijk de jonge frisse vrouw van nog geen 18 jaar bij de deur achter een scanloket staan. Ze moet in opdracht van de regering, mensen de toegang weigeren omdat ze geen QR code hebben. Ik zie haar onzekere blik als ze mensen de toegang moet weigeren. En ik zie haar opluchting als mensen hun QR laten zien.
Ik heb het met haar te doen, wat een stresshormonen zal die aanmaken. En jezus wat moedig van haar dat ze daar staat. Ik zou niet graag in haar schoenen willen staan. Ze had misschien kunnen weigeren, maar dan had ze haar baan misschien kwijt kunnen raken. Haar baas had ook deze regels kunnen weigeren. Maar ja, dan moet hij hoogstwaarschijnlijk zijn tent sluiten. Bovendien hebben vele anderen die er werken dan ook geen inkomen meer. Het raakt me diep wat voor spel hier voor mijn ogen zich afspeelt. Ik observeer de situatie rondom het terras, sommige mensen mogen doorlopen en sommige mensen worden weggestuurd. Ik zie ze vervolgens doorlopen naar het afhaal loket. Net zoals wij dat net ook met de auto hebben gedaan. Zo ontstaat door de weggestuurde mensen op de parkeerplaats een nieuw terras.
Ik zie dat op het andere terras sommige geschokt zitten te kijken naar het terras wat op natuurlijke wijze ontstaat op de parkeerplaats. Sommige zie je ineens vol verbazing en afgrijzen kijken omdat ze ineens een andere wereld en waarheid zien en sommige kijken alsof het de normaalste zaak van de wereld is dat de parkeerplaats het nieuwe terras wordt voor sommige. Sommige duiken in hun telefoonscherm met de rug naar alles toegekeerd en sommige mensen lachen vermakelijk de mensen uit die worden weggestuurd.
Even krijg ik een brok in mijn keel als er groepje jongens voorbij loopt en de een naar de ander zijn QR code tevoorschijn haalt. Dan zegt een jongen tegen een ander: “Ik wilde absoluut geen spuit en mijn ouders waren tegen, maar heb het toch maar van de week gedaan. Waarop de ander zijn schouders ophaalt en zegt: “ Ja, das best kut he.” Het raakt me diep wat deze jongens laten horen en zien. Wat maken onze kinderen en jongeren de afgelopen jaren heftige dingen mee! Velen hebben geen keuze vrijheid door de sociale druk en indirecte dwang die op deze toch behoorlijk beïnvloedbare groep word uitgeoefend.
Ik kan niet anders dan op het “duivenshit” bankje zitten, omdat alles in mij zegt:” Nee ik wil hier niet aan meedoen.” De regering heeft meerdere malen uitgelegd dat we proefkonijnen zijn van een groot experiment. Ik zie steeds meer schadelijke gevolgen voorbij komen van dit experiment, zowel geestelijk en lichamelijk in allerlei leeftijdscategorieën. En het meest bizarre vind ik dat dit direct gecensureerd en ontkracht wordt door de regering die glashart zegt dat alles veilig is. Maar dit kan gewoonweg niet als je nog in de onderzoeksfase zit.
Alles in mijn systeem zegt: ”Ik wil dat mensen de vrije keuze krijgen om zich wel of niet bloot te stellen aan een (lichamelijk) experiment”. En dat gebeurd op deze manier echt niet.
Ik kan niet anders dan mijn waarheid die in mijn hoofd, hart en ziel zit, volgen. Zelfs als dat betekend dat ik per vandaag officieel als “wappie” wordt verklaard, buiten gesloten wordt, op medische grond gediscrimineerd en apart gezet word. Ik wil hier niet aan meedoen.
Er is ook een deel in mij, die het gewoon niet geloven kan, dat dit echt gebeurt in Nederland. Dat er aan de grondwet geen boodschap meer wordt gegeven. Maar ik weet ook, dat ik niet de enige ben. Dat bewijst het nieuwe terras me. En zo zijn er zijn miljoenen mensen op de wereld die nu hetzelfde ervaren als ik met hun eigen verhaal.
Lief mens, ik zou je hoofd, hart en ziel graag wakker willen kussen, je handen willen vastpakken je diep in je ogen aankijken en willen overtuigen, dat medische apartheid, discriminatie en mensen buiten sluiten niet de oplossing is om een virus te bestrijden. En ja, ik weet dat het volledig zinloos is om een ander te willen overtuigen, omdat iedereen net als ik zijn of haar eigen waarheid en filters heeft. Maar ik moet mijn ervaring gewoon delen vanuit mij.
Ik houd ervan om te delen en mensen aan te raken in hoofd, hart en ziel. Gewoon met hetgeen ik zelf doorvoel, doorleef en ervaar, vanuit mijn eigen waarheden die de intentie draagt om vanuit liefde, balans en harmonie te willen creëren. Dit doe ik vanuit mijn essentie, die aangesloten is op mijn hoofd, hart en ziel. Die graag anderen inspireert in creëren van waarheid vanuit liefde, harmonie en balans. Om zo de apartheid en gescheidenheid om te toveren in verbinding en eenheid.
Dit keer doe ik dat met mijn eigen ervaring en waarheid met betrekking op de nieuwe QR code wet die ik in de praktijk aan den lijve mocht ervaren en doorvoelen. Die in mijn beleving enorm veel consequenties gaat geven voor onze gehele samenleving. Want wat er nu gebeurd raakt niet alleen nu maar ook vroeg en/of laat, onze hele menselijke samenleving in alle lagen van de bevolking. Zowel op micro als macro niveau.
En echt niemand daarbij uitgesloten.
Liefs Nienke