De velden in en om mij heen zijn roerig, ze lichten alles op. Als ik mijn eigen vlam toelaat in de stilte en in de velden in en om me heen, verlicht het moeiteloos en sneller. De vlam maakt zichtbaar wat bewust wil worden. Ze brand dwars door illusies heen. Dwars door de velden van verraad, manipulatie, verleiding, jaloezie, oude overtuigingen, dogma’s, macht, maar bovenal brand het angst weg. Maar met de moeiteloosheid en snelheid waarmee mijn vlam dat doet betekend niet dat ik geen pijn of verdriet kan ervaren, helemaal niet als de vlam haar vuur opstookt in de delen die ik liever niet wil verbranden omdat het een afscheid met zich mee brengt . De vlam zorgt voor zowel vernietiging als wederopstanding. En soms houd dat ook in dat je iets, iemand of een plek waar je intens veel van houd los dient te laten. Omdat je ervaart dat het niet meer dienend is omdat er iets nieuws geboren wil worden omdat je verder wil groeien. Ik ken de les, het is de les waarin onvoorwaardelijke liefde zichtbaar en bewust wordt. Liefde die soms moeilijk te begrijpen valt omdat het zonder voorwaarden is. Maar dat betekend niet dat het stomweg soms ook verdrietig is om los te laten of zelfs afscheid te nemen. Ik heb het vaak in mijn leven ervaren, loslaten en afscheid nemen van mensen waar ik van houd. Ik wist al vroeg dat het is om de liefde en het leven te leren lezen en begrijpen vanuit de frequentie van onvoorwaardelijke liefde. Maar als je er weer mee geconfronteerd wordt en er midden in zit, is het gewoon ronduit kut en klote.
Ik schijn een kracht te bezitten die rode knoppen indrukt ik weet dat dingen uitvergroot worden die verdriet, angst, en een gevoel van eenzaamheid en boosheid veroorzaakt. Iets wat ik het liefste wil vermijden omdat ik van balans, harmonie en vrede houd. Maar ja ik ben door ervaringen erachter gekomen dat mijn kracht soms ook eerst chaos creëert zodat van daaruit opnieuw balans kan ontstaan.
Ik leun met een diepe zucht achterover op mijn stoel. Ik heb een drukke week gehad, ik heb veel mensen ontmoet in het Veldt. Ik zie hoe ontzettend veel behoefte er is aan een liefdevolle kijk op de wereld, op zichzelf en op de ander. Mensen zoeken geruststelling bij me, verbinding, fysieke aanraking, oprechte gesprekken, zielsverbinding, maar bovenal ervaar ik bij velen de behoefte aan Eigenliefde. Iets wat ik zelf ook heb moeten leren door schade en schande.
Mensen geven liever hun eigenliefde weg aan de ander waardoor ze verdwaald raken. Er is veel angst voor deze vorm van liefde, hierdoor wordt er van alles uit de kast gehaald om zich maar niet te hoeven overgeven aan eigenliefde. Nee liever geven we het weg of willen we het juist van de ander ontvangen om het maar niet van onszelf te hoeven ontvangen. Maar ja het heet niet voor niets eigenliefde.
Er is een groot gebrek aan Eigenliefde, ik zie het gespiegeld in de mensen maar ook velden die ik aan trek. Iets wat ik maar al te goed ken omdat Eigenliefde mijn zielsfrequentie is. Ik zie dat we tegenpolen aantrekken wanneer we problemen hebben met eigenliefde.
We trekken bijvoorbeeld velden aan die over onze grenzen gaan, velden die manipuleren, domineren, velden die verraden, velden die misbruik maken van. Of juist velden die op een onaangename of slinkse manier de kracht van verleiding gebruiken, met ophemel, please en voetstuk gedrag, met afhankelijk gedrag en continu een beroep op iemand anders willen doen.
Het zijn vaak eenzame velden die meestal heel veel verschillende velden om zich heen verzamelen omdat de liefde die ze krijgen nooit genoeg is. En dat is omdat ze zich het zelf niet geven maar zich voeden met die van de ander. En gebruiken daar de meest bijzondere manieren voor.
Of juist eenzame velden die zich verstoppen en bij het minst geringste weglopen voor de ander, omdat ze zich schamen voor wie ze zijn of de ander niet vertrouwd en hierdoor confrontaties uit de weg gaan. Ze willen niet dat mensen te dichtbij komen, omdat ze bij voorbaat al denken dat niemand te vertrouwen is. Dit zijn ook velden die dolgraag anderen eerst willen helpen omdat ze eigenlijk zichzelf niet willen helpen. Velen laten zichzelf nooit “echt” zien maar houden een masker op. Sommige sluiten zich op als een kluizenaar omdat ze denken dat anderen hun nooit zullen begrijpen omdat ze het gevoel hebben van een ander planeet te komen.
Ik zelf moest zien in de spiegel dat ik zelf iemand ben die zichzelf het liefste verstopt. Moeite heeft om anderen te vertrouwen. Het liefste zo min mogelijk mensen om zich heen heeft. Ik deed mezelf tekort door mezelf geen liefde te gunnen door deze continu maar weg te wuiven of juist weg te geven aan anderen. Zodat ik mezelf van een masker bleef voorzien om mezelf te willen beschermen omdat ik geen verbindingen of vriendschappen aan durfde te gaan. Bang om mijn vrijheid kwijt te raken maar ook angst dat mensen me niet begrijpen dat ze me zouden claimen en afhankelijk van me zouden worden.
Veldtkracht heeft me geleerd mensen weer in mijn leven toe te laten, waaruit ook vriendschappen zijn ontstaan. Veldtkracht is mijn eigenliefde. Veldtkracht ben ik en is mijn levenswerk, de spiegels, de inzichten die de ander maar ook ik mag ontvangen vanuit verschillende kracht velden, ontroeren me iedere keer en het maakt me blij. De mensen die bij me komen ontroeren me met hun spiegels en hun eigen unieke licht. Elke keer zie ik hoe mijn eigen licht “Veldtkracht” mij echt zielsgelukkig maakt! Omdat het mijn liefde is die ik mag delen met de ander, waardoor de ander in zijn eigenliefde wordt aangeraakt.
Met een dankbaar gevoel staar ik naar Johannes de doper, geschilderd door Leonardo DaVincy. Hij staat in de vensterbank boven mijn schrijftafel in de vorm van een boekenlegger. Hij staat daar want ik vind hem te mooi om in een boek weg te stoppen. Hij staart me altijd vrolijk en ondeugend aan. Ik ben echt dol op de ogen van DaVincy, hoe hij Johannes ziet en heeft opgeschilderd. Het straalt passie uit, ik zie het in de ogen van Johannes en in het lachje het maakt me blij. Ik wordt ineens door zijn ogen naar een andere dimensie gezogen en alles word wazig, ineens zit ik aan het laatste avondmaal met mezelf. Het is een komisch gezicht, 13 Nienke’s aan één tafel.
Stuk voor stuk kijk ik mezelf in de ogen van al mijn delen aan. Daar aan de tafel kijk ik ineens dwars door de illusie van al mijn rollen en verpakkingen heen. Ik kijk voorbij mijn eigen sluiers van vergetelheid en zie de liefde en de angst in al deze delen van mezelf. Ik zie het bewuste en onbewuste. Het is een bijzondere heldere gewaarwording.
Het zijn alle verschillende facetten waaruit ik besta. Ik zie dat in elk deel een lichtje brand zodat deze bewuster van zichzelf kunnen worden wanneer het de schaduw oplicht.
Stap voor stap, met elke hap en elke slok die ik ondertussen neem van deze goddelijke maaltijd voed ik al mijn delen met bewustzijn. Dat doe ik dus 43 jaar.
“Dag mevrouw kameleon”, hoor ik ineens een vrolijke stem zeggen.
Mijn hart maakt een sprongetje en op mijn wangen ontstaat een rode blos.
“Vertel me. Wat zie je mevrouw kameleon”?
Ik gniffel op de manier hoe hij me elke keer verrast.
Nou meneer kameleon, ik zie mezelf in jou schilderij, ik zie dat ik de oranje zon in al mijn eigen ogen laat opkomen. Het is alsof ik dwars door de illusie kijk. En zie dat niets is wat het lijkt en tegelijkertijd is het de waarheid. Dit is toch fenomenaal.
Haha, lacht hij. Jij bent fenomenaal. Als ik een mens was had ik je mijn applaus laten horen, misschien zelfs wel opgetild en rondgedraaid.
Ik lach, maar voel me verlegen dat hij me fenomenaal noemt. En tegelijkertijd verleid ik hem “Weet je wat ik doe”, zeg ik: “Ik doe gewoon mijn ogen dicht dan kan ik hetgeen je net verlangde gewoon ervaren. Helaas, misschien niet fysiek maar wel anders”. We lachen samen en hij verdwijnt net zo snel als hij gekomen was.
Al mijn ogen aan de tafel laten me ervaringen terug zien van de afgelopen weken. Het gaat in sneltrein vaart. Een rollercoaster van ervaringen en emoties van zowel het donker als het licht in mij. De rollen aan de tafel laten me zien dat ze zelfs in levende lijve in mijn veld aanwezig waren. Alles word even aangeraakt en opgelicht door hun spiegel.
Mijn delen lieten me zien waar ik me nog liet verleiden door angst, waar ik mezelf nog veroordeel, waar ik mijn kracht weggeef. Waar ik me laat overrulen. Waar ik mezelf tekort doe en mezelf klein maak. Zodat ik nog niet helemaal vrij kan rond vliegen. Ik trok velden aan die me in een vogelkooitje plaatsen. Ik dacht dat ik weer faalde. Maar in werkelijkheid lieten ze me zien dat ik in een veld beland was die dolgraag eigenliefde wil ontvangen van zichzelf maar denkt dat ik dat ga geven. Het veld probeerde op een gulle en bijzondere manier eigenliefde aan mij te schenken wat zeker voor een prachtig decor zorgde. Maar het bleef een decor. Het was pijnlijk en verdrietig om te zien dat degene zichzelf niet durven te geven wat ze verlangen omdat ze bang zijn en niet geloven in hun eigenliefde. Waardoor ik ineens voor mijn gevoel naar een groot toneelstuk zat te kijken.
Wat me in mijn kracht deed geloven. Ik voelde waar ik liefde ben, liefde deel, ik zag hoe moedig ik eigenlijk ben en hoe krachtig, ik zag mijn schijnwerper. Daar waar ik mezelf en de ander kan dienen omdat ik in die velden mijn vleugels ervaar gebruik en gewoonweg moeiteloos in het veld rond vlieg. Omdat mensen er voor kiezen om te ervaren en bewust te worden wat het veld van eigenliefde is. Je bewust worden van het veld van eigenliefde houd in dat je beide kanten dient te ervaren en je bewust te worden zowel van het licht als de schaduw zijde.
En dat is precies wat ik ervaar en ervaren heb. Ik heb er veel ervaring in opgedaan, en dat doe ik nog. Wat ik vervolgens graag deel met anderen om ze te inspireren in eigenliefde.
Al deze spiegelende zielen van de afgelopen weken gaven me iets moois. Zowel in het licht als het donker. Namelijk helderheid en bevestiging. Het bracht mezelf in de stilte en tot zwijgen. Ik zag door de liefde voor me zelf, ineens heel helder waar ik mezelf altijd afwijs vanuit angst. Ik voedde mezelf met mijn eigen helende liefde, waardoor ik opnieuw bewustzijn ontving om zo bepaalde delen in mij nog meer in balans te brengen.
Ik ontmoette de kracht van de grenzeloosheid van het universum. Ik zag dat ik ben opgegroeid vanuit de hemel en de aarde. De hemel die ik lang in mij heb veroordeeld omdat ik er bang voor was. Ik veroordeelde en verraadde het nog altijd, ik trok daarvoor precies de velden aan, die mijn eigen veroordelingen en eigen verraad versterkten. Niet om mij te plagen, maar om me zicht te geven op dat wat er nog bewust mag worden in mij. Pijnlijk? Verdrietig? Ja zeker! Want ze voelen aan als de verrader die door velen Judas wordt genoemd. Ik kijk mijn nienke judas in de ogen. Ik zie dat hij voor mijn onbewuste delen staat het is niet de verrader nee het is de tegenpool van mijn bewuste delen.
De judas in mij trok velden aan van verraad, afhankelijkheid, ophemel gedrag, dominantie, manipulatie, verleiding en jaloezie. Het zijn de velden die me vaak van de kaart brengen waardoor ik in een andere frequentie terecht kom die me in mijn eigen schaduwkanten brengt. Die me opnieuw herinneren dat ik me heb verbonden met een veld wat me niet dient. De Judas in mij confronteert me met schuldgevoelens, schaamte, gekte en faalangst programma’s waardoor ik me laat verleiden om over mijn grenzen te gaan en mijn eigenliefde en waarheid weg te geven.
Het zijn de velden die me niet dienen omdat ze mij het gevoel geven dat ik de ander schade toerricht. De velden die me graag gevoelens van schuld, schaamte, naïviteit en faalangst willen geven. Ik was daar gevoelig voor omdat ik niemand pijn wil doen, kwetsen, vervelende of verwarrende gevoelens wil bezorgen. Dus nam ik deze nare gevoelens liever zelf.
Maar de afgelopen weken deed ik een paar heldere bijzondere ervaringen op. Ik danste met zowel The Beauty en The Beast een bijzondere dans. De dans vertelde me dat het tijd werd afstand te nemen van de velden die me niet meer niet dienen.
Het werd later zichtbaar toen ik opnieuw in aanraking kwam met de velden die me vaak van de kaart hebben gebracht. Het werd ineens uitvergroot door de puzzel die Achior mij de ochtend daarop liet leggen in een slaapwaak toestand. Mijn frequentie liet me in levende lijve het veld ervaren waar ik me mee had verbonden. Ik zag het spel en voelde dat dit veld me had verleid vanuit menselijke angst en ik had het niet zien aankomen. Ik zag ineens helder dat dit veld angst en veroordelingen op gebieden heeft, waar ik geen angst of veroordelingen meer voel maar juist liefde.
Ik werd door mijn eigen frequentie ingewijd waardoor het me ineens duidelijk werd. “Ik wil niet meer kiezen voor angst, ik wil kiezen voor liefde”.
Ik dien afstand te nemen van deze velden. Ze dienen mijn veld niet meer, maar ook de andere velden niet. Ik moet zeggen, het was een verwarrend, confronterend en pijnlijk keerpunt.
Het voelt nu als een verduidelijking en opheldering op mijn blinde vlekken, mijn onbewuste delen. Ik heb de vlekken gezien vanuit de hemel in mij. Mijn blinde vlek is om alleen maar naar de ziel (de liefde) te kijken in de mens. Zielen liefde zien en activeren is mijn kracht, maar ook mijn valkuil. Ik ben regelmatig blind voor de velden van de mens die verbonden zijn met angst. En omdat ik geneigd ben de confrontatie uit de weg te gaan, heb ik soms niet in de gaten dat sommige velden me onbewust of bewust manipuleren en verleiden, omdat ze eigenliefde zoeken en in mijn spiegel hun eigenliefde zien. Het probleem is alleen dat ze de confrontatie met hun eigenliefde niet aan durven gaan. Waardoor er een aantrek en afstoot spel ontstaat die velden creëert waar ik nooit iets van begrepen heb. Maar wel reuze interessant vind om te onderzoeken, omdat het de elementen van de frequentie van eigenliefde en de schepping in zich draagt.
Angst zorgt voor menselijke eigenschappen die niet altijd het beste met me voor hebben of velden om zich heen dragen die me naar “beneden willen halen”. Best grappig naar beneden halen. Dat doen deze velden ook letterlijk. Ze zetten me uiteindelijk met mijn beide benen op de aarde. En dat laat precies zien waar mijn uitdaging ligt. De velden van Judas waarschuwden me door me te laten ervaren dat ze me niet meer dienen.
Ik had de manier waarop, alleen niet zien aankomen en niet aangevoeld, doordat de liefde van sommige zielen zo sterk aanwezig waren dat ik het andere niet zag of wilde zien. En dat was precies de bedoeling. Want ik diende te worden wakker gemaakt door mijn eigenliefde, ik zag de velden die me vaak van slag hebben gebracht voor mijn neus, de pijnlijke scènes van het ego, ik zag angst, (zelf) veroordeling, jaloezie en angst voor verlies in de spiegel van andermans ogen. Ik zag scenes uit het script wat ik geleefd en ervaren heb. Ik zag dat ik deze delen voor een groot deel in mij geheeld heb en daardoor de liefde ervan in kan zien. Ik zag dat ik volledig in deze situatie in mijn eigen potentie diende te gaan staan. Ik diende mijn vleugels uit te slaan naar daar waar ik naar verlang. Ik verlang vrij te zijn van deze velden omdat het me bij mijn vogelvrij zijn, eigenliefde en liefde brengt.
Al mijn delen aan het laatste avondmaal leggen nogmaals deze puzzel voor mijn neus. Ik kan mijn rollen zien in het geheel. Ik zie wat ik van deze ervaringen dien te leren en dat voelt goed. Het voelt fijn om te kiezen voor liefde door in mijn eigen waarheid te blijven en mezelf recht te doen. Zonder schuld en schaamte gevoelens. Ik zie mijn kracht en mijn valkuil, ik kan ze weer samen brengen waardoor er balans in mij ontstaat. In plaats van faalangst en zelfdestructie.
Sinds de puzzel, voel en ervaar ik dat mijn kracht volop stroomt. Er wandelde plotseling vorige week uit het niets verdwaalde wandelaar het veld van Veldtkracht binnen. Niets vermoedend deed ik mijn werk, ik lijnde zijn velden uit, speelde met de frequenties, herinneringen en codes die via ons osmoseveld vrij kwamen. Waardoor we zijn helende scheppingskrachten en pijnappelklier gezamenlijk konden activeren.
Ik zag en voelde hem beven onder mijn handen, trillen en afdalen in zijn eigen lichamen en naar zijn eigen liefde. Met mijn ene hand op zijn buik en mijn andere op zijn voorhoofd voelde ik dat hij zijn eigen unieke scheppingskracht activeerde en gebruikte. Ineens zegt deze wandelaar: “weet je wat ik bij jou voel?” Het is echt werkelijk bijzonder. Jij kijkt recht in mijn ziel, maakt van jou ogen een ankerpunt, zodat ik alle bullshit via mijn lichaam zelf kan afvoeren.
Je moet begrijpen. Ik was totaal overdondert. Ineens was daar een grote wens van mij die in vervulling ging. Het was zo onverwachts, het drong niet eens tot me door en tegelijkertijd was ik diep ontroerd en geraakt. Het was de eerste keer dat iemand voor mijn neus stond, die mijn kracht heel helder zag, kon benoemen (h)erkennen en omschrijven wat hij voelde en ervaarde, wat met mijn waarheid overeenkomt. Hij kon me in levende lijve exact voelen, begrijpen, uitleggen en bevestigen wat mijn unieke kracht is.
Verbaast en verwonderd zag ik zijn volledige potentie. Het ontroerde me. Hier staat een bewustzijns activator voor mijn neus. Een vroegere heelmeester, een magiër uit de geschriften van weleer kwam mij spontaan in levende lijve mij vertellen dat hij Veldtkracht begrijpt. Ik viel bijna steil achterover. Zo’n groot compliment had ik nog nooit gehad. Wonderlijk voelde het en ergens als een (h)erkenning bevestiging dat mijn ziel ook “echt” begrepen kan worden door niet alleen een ziel maar ook een mens. Een mensenziel die heel moedig mij recht in mijn gezicht durft te zeggen dat hij ziet wie ik werkelijk ben en hiermee zichzelf ook (h)erkent.
Ik voel dat ik deze bevestiging van buitenaf nodig had om de volgende stap te durven nemen. Omdat ik het vertrouwen in de menselijke eigenschappen ergens kwijt bent geraakt waardoor ik leerde vooral naar de ziel te kijken. Omdat ik daarin liefde kon zien in plaats van angst. Eigenliefde die ik graag activeer in mensen zodat ze zich herinneren dat ze liefde zijn in plaats van angst. Waardoor ze leren te kiezen voor liefde. Te kiezen voor de ziel in hun menselijke verschijning. Omdat we ziel zijn en vanuit de ziel een script hebben geschreven van een verhaal dat we op aarde in een belichaamde versie willen spelen en delen.
Drie dagen later kreeg ik prachtige beelden uit het verwarrende veld die me opnieuw wilde verleiden, maar me opnieuw in de gekte bracht. Ik besloot te zwijgen en de stilte op te zoeken om alles te verwerken. Ik kon ook niet anders door wat zag en voelde, ervaarde, gevoelens van boosheid, verdriet, machteloosheid, verwarring, afscheid, liefde, opluchting, verwondering, maar ook ergen gevoelens van rouw. Ze kwamen allemaal voorbij omdat de vlam in mij dit had aangeraakt met zijn moeiteloze snelheid.
Het liet me mijn kracht zien en ervaren. Het liet me ook zien waar mijn uitdaging ligt, niet alleen mezelf liefhebben, of in loslaten maar ook de menselijke angstvelden leren lezen, zien en doorgronden zodat ik deze velden kennis kan laten maken en of kan confronteren met hun ziel. Wat ik het liefste op een zachte manier doe. Maar ik zie nu, dat het soms niet anders kan dan op een harde confronterende manier.
Dat is mijn vernietigende scheppingskracht! Ik ging mijn vernietigende kracht (confrontaties) uit de weg waardoor ik een blinde vlek creëerde. Ik creëerde een angstveld in mij waarmee ik angstvelden aantrok zodat ze me bleven herinneren vanuit de schaduw, waar mijn kracht eigenlijk zit. Schaduw velden die ik vervolgens op mijn schouders wilde nemen door alleen maar mijn scheppende kracht te delen. Want ik dacht dat ik op deze manier mijn vernietigende kracht te kunnen omzeilen.
Ik zie wat mijn zwakke plek is en mijn uitdaging. En tegelijkertijd zie ik mijn kracht en dat is naar binnen durven gaan en de confrontatie met mezelf durven aan gaan. Door juist op een positieve manier gebruik te maken van de kracht van vernietiging en wederopstanding. Het heeft me gemaakt tot wie ik nu ben. Het is wat ik moeiteloos doe en deel naar buiten toe, zodat mensen kunnen worden geïnspireerd om de confrontatie met zichzelf aan te durven gaan. Ik wil mensen inspireren om met zichzelf bezig te gaan in plaats van met de ander. Ik wil dat ze hun eigen waarheid van binnenuit vormen.
De confrontatie die ik ben aangegaan de afgelopen weken was dat ik mezelf te kort doe door mijn eigenliefde weg te geven. Waardoor ik anderen geen ruimte bood om naar zichzelf te kunnen kijken en hun eigenliefde te ontdekken. Waardoor ik juist in velden terecht kwam die me lieten zien dat ze me niet meer dienen. Omdat ik in deze velden me niet vogelvrij kan bewegen, deze velden dienen eerst zichzelf lief te hebben en zich te bevrijden van de angst voor eigenliefde.
Als ik in mijn volledige potentie sta vanuit het midden, daar waar de hemel en aarde samen komen, in mij, begint mijn bron te stromen. Dat gebeurt vanuit mijn buik, daar waar de gulden snede zich bevind. Het is de oneindige navelstreng waar ik alles uit creëer. Het is onze verbinding met de eindeloze oneindigheid. Mijn buik is lang mijn zwakke plek geweest, met name mijn darmen.
Ik voel nu helder dat mijn lichaam met me samenwerkt. Het waarschuwt via mijn darmen wanneer ik me verbind met velden die me niet meer dienen. Het is vaker niet het fysieke voedsel wat ik tot me neem wat mijn darmen van slag maakt. Maar het is het voedsel uit de velden van schuld, schaamte, manipulatie en faalangst die mijn darmen van slag maken omdat ik dan niet lief voor mezelf ben. Dan vertellen mijn darmen mij: “ Hey Nienke, je hebt last van shit en veld voedsel wat je niet kan verteren, omdat het shit en voedsel van de ander is. Laat het bij de ander en ga terug naar je binnen zelf”.
Tja, dit vond ik nou zo’n openbaring deze week. Elke keer pel ik een laagje verder van mezelf af. En ja er hebben mensen van alles tegen en over me gezegd en gedacht wat ik dien te doen. Over hoe, wat en waarom. Omdat ze mijn blinde vlek of valkuil zagen. Maar als ik het zelf nog niet zie, voel of ervaar of me daar bewust van ben, dan komt het niet aan. Ik hoor en zie het dan gewoon niet. Dan heb ik een ervaring nodig waardoor ik de confrontatie aanga. Het is om mijn kracht en valkuil te ervaren en voelen wat mijn waarheid van binnenuit is.
Bijzonder dat ik dit nu aan inzichten aan het laatste avondmaal mocht ervaren. Daar waar mijn vlammetjes zichtbaar zijn en elke keer wat worden opgestookt, zodat er meer licht en balans kan ontstaan in al mijn delen die samen Nienke vormen. Die gekke Leonardo, mijn grote plezierige verleider. Hij brengt me voor de zoveelste keer naar daar waar ik behoor te zijn. Namelijk in mijn eigen hemel op aarde bij mijn eigen liefde.
Daar waar ik mezelf ontvlam en als een vuurtje kan branden. Een vuurtje wat vrije vlammen bevat die door aanraking doorgegeven kunnen worden vanuit alle elementen waar ik uit besta. De oranje zon, de wind, de zee, het zand, de vogel, de beauty, the beast maar bovenal stroomt de onvoorwaardelijke liefde uit mijn handen waaruit zaadjes van eigenliefde geboren worden vanuit mijn eigen hemel op aarde. Zaadjes die mogelijk tot bloeiende bloemen kunnen groeien.
De ontvangers van mijn zaadjes zijn zelf verantwoordelijk voor het planten en verzorgen van ontvangen zaadje van eigenliefde. De bloemen die uit mijn zaadjes groeien hebben alle elementen nodig om te kunnen groeien, te bloeien en geplukt te worden. Want wanneer het element aarde voor een zaadje ontbreekt wordt het een flinke uitdaging om de bloem laten groeien en groeien laat staan geplukt.
Helemaal wanneer het met angst word geplant tussen de stenen op de hoogste berg of misschien wel in een berg. Dan krijgt de bloem een enorme uitdaging want het word enkel gevoed door het licht. Het wordt dan een hele uitdaging om uit te groeien tot een hemelse aarde bloem. Tenzij er op aarde, moedige en dappere bergbeklimmers en berghakkers bestaan die met hun dansende aardehanden graag hemelse bloemen van of uit de bergen haalt, om zodoende ze uit te nodigen om kennis te maken met het wonderlijke element aarde.
Liefde dat is wat ik ben en wie ik kies te zijn op deze prachtige wonderlijke planeet aarde. Waar bloemen groeien op hun eigen unieke manier.
Mijn liefde, mijn zielendeel bestaat uit de hemel en de aarde. Dat is ze omdat ze de aarde met de hemel laat versmelten in het midden. Daar waar ze een bloem is. Wanneer ik andere bloemen ontmoet daar waar de hemel en de aarde samen komen en elkaar kunnen (h)erkennen in dat we afkomstig zijn van één en dezelfde bloem. Een grotere bloem die zaad vrij geeft die de potentie in zich draagt om hemelse tuinen op aarde te creëren. Met de frequentie genaamd eigenliefde.
Ik kwam daar achter toen ik een hemelbloem vanuit een berg hoorde roepen. Ik werd nieuwsgierig en ging opzoek naar de berg en vond hem. De berg was enorm, ik hoorde en voelde de hemelbloem ze bleef me aanwijzingen geven maar ik kon niet bij de bloem komen. Ik beklom de berg, zocht een ingang, ik reisde om de berg heen en deed onderzoek. Ik heb het regelmatig opgegeven omdat ik dacht dat ik gek was. Ik heb er 33 jaar over gedaan. Ik werd gek van het geroep van de bloem ik voelde ze moest ergens zijn. Ik wilde de waarheid weten, dus ik kon niet anders dan zelf een ingang creëren. Dus ik begon in de berg te hakken er ontstond een rond gat. Ik kroop de berg in en doorzocht de berg die donker van binnen was. Ik pakte mijn fakkel kroop en sloop door kleine tunnels en gangen het was een enorm labyrint. Uiteindelijk vond ik daar in een grote holle ruimte mijn eigen zeldzame hemelbloem. Ik keek haar in haar ogen en zag mezelf. Ik was vergeten dat mijn ziel dit zaadje zelf in die berg had geplant.
Blij, verwonderd, springend en dol enthousiast pakte ze mijn handen en we beginnen te dansen. You did it! You di it! Roept ze opgewonden. Je hebt het gewoon gedaan, je hebt het geflikt je hebt het niet opgegeven maar tot waarheid gemaakt. Je hebt onze droom tot waarheid gemaakt. Je hebt me leren toveren en je hebt onze onzichtbare vriend eigenliefde herinnerd en gevonden door enkel te navigeren op je innerlijke kompas en je eigen liefde voor jouw eigen waarheid! Ik ben intens trots op ons en blij voor ons. We smelten samen tot één vorm, ik voel hoe krachtig ik ineens ben, ik voel me zo vrij als een vogel en vlieg de berg uit. De laatste sleutel die ik zocht lag in handen van mijn eigenliefde. Mijn eigen gecreëerde hemelse bloem.
In haar ogen zag ik de liefde van mijn ziel. De vlam van de oranje zon die me bij schijnt en me geruststelt. Me laat herinneren “dat alles goed is zoals het is!” Dit keer vertaald via de ogen van DaVincy, Johannes de doper, het laatste avondmaal, het zaadje en de bloem, de oranje zon en Veldtkracht. Ze maken allemaal deel uit van mijn zielezijn maar ook mijn mens zijn. Het is de basis frequentie waar ik op tril. Die staat voor eigenliefde en stroomt in mij, het is de hemel op aarde in mij en buiten mij. Dat is wat ik voel en ervaar en waarom ik deze frequentie aantrek en wil voeden. Ik wil deze frequentie vanuit de hemel en de aarde updaten en dat doe ik met de oranje zon. Daarom zoeken de trillende deeltjes van eigenliefde elkaar van nature op in het veld om elkaar van nieuw bewustzijn op eigenliefde te voorzien.
Nieuw bewustzijn ontstaat door vernietiging en schepping. Door tegenpolen die elkaar kunnen (h)erkennen in de belichaamde versie van zichzelf. Wanneer men angst heeft voor de kracht van vernietiging creëert degene geen nieuw bewustzijn in zichzelf, maar blijft het ronddolen in de velden van angst. En zal de herinnering van hetgeen waar je bang voor bent, steeds opnieuw voor je neus verschijnen.
Liefde voor beide scheppende krachten durven toelaten in jezelf vanuit je eigen liefde, betekend nieuw bewustzijn in jezelf creëren om van jezelf een geüpdatet versie te maken. Wij zelf zijn namelijk de nieuwe updates om een vernieuwde versie van de frequentie en velden van eigenliefde en liefde te voeden. Het is de basis voor een liefdevolle wereld waar we met zijn allen naar verlangen.
Een wereld waarin je je eigen goddelijkheid en de goddelijkheid van de ander (h)erkent.
Dat is Eigenliefde.
Veldtkracht