Dagboek moment 23 oktober 2021
Daar zat ik samen met mijn dochter knusjes warm tegen elkaar aan in ons grote bed, een klein knus bedlampje verlicht de ruimte en op onze schoot staat een film te wachten. Want het is vanavond meidenfilmavond. Terwijl de mannen genieten van hun mannenvoetbalavond in de woonkamer op onze lounge bank, zetten wij The Beauty and the Beast van Andre Dussollier aan en komen we al snel in een totaal andere wereld terecht.
Stilletjes en knusjes naast elkaar verzonken genieten we van het verhaal van de Beast die zich beeldend ontvouwt voor onze ogen. Ik raak geïnspireerd door de beelden en het verhaal. Ik neem gulzig allerlei inspiratie tussen de regels door in me op en ondertussen doet mijn dochter het zelfde op haar manier. Gewoon lekker zonder iets te zeggen, warmpjes tegen elkaar aan met af en toe onze handen in elkaar verstrengeld voor een handknijpje omdat het soms net even te spannend wordt.
Ik houd van sprookjesverhalen en mythen, ik heb dan ook altijd de neiging om het verhaal achter het verhaal te voelen, de ziel van het verhaal waardoor er een eigen waarheid zich voor mijn geestesoog ontvouwt. Vele sprookjes worden vaak letterlijk vertaald vanuit het hoofd, waardoor de kern boodschap regelmatig verloren gaat.
Ik vond de film prachtig en mijn dochter ook. Vol van het verhaal kletsen we even na met een glas drinken en daarna breng ik mijn dochter naar bed. Ik loop terug naar mijn slaapkamer en wil ondertussen wat kleding in mijn kast leggen. Ik doe de deur van de kast open en tot mijn verbazing zie ik daar voor de tweede keer mijn eigen beschilderde canvas op de grond liggen. Een canvas wat ik in april 2019 zelf beschilderd heb tijdens een workshop. Ik heb het in mijn kast opgehangen want ik wil het liever voor mezelf houden. Want het is niet bepaald een beauty om naar te kijken. Maar het gevoel wat ik bij het canvas heb is wel speciaal. Het is namelijk mijn zelf geschilderde blauwdruk wat een verhaal en herinnering draagt.
Ik vraag me nieuwsgierig af waarom hij nogmaals van de wand is gevallen. Hij hangt er al zo lang, nog nooit viel hij van de wand. Nu twee keer in een zeer korte tijd. Wel toevallig dat ik tijdens de film nog aan het canvas moest denken toen ik een zevenpuntige ster zag. Ik probeer met Achior contact te maken, want ik voel dat het veld me iets probeert duidelijk te maken. Maar het blijft stil.
Met het schilderij in mijn handen ga ik op mijn bed zitten en zak terug in de tijd. Ik weet nog dat ik deze workshop gedaan had omdat ik zocht naar een fysieke uitdrukking van het samensmelten van het mannelijke en het vrouwelijke in mezelf. Ik wilde er gestalte aan geven in materie omdat ik voelde dat dit samensmelten met Achior een soort van levensopdracht is. Omdat ik niets tastbaars had van Achior wilde ik graag een beeld van mijn eigen eenheid creëren. Zodat ik het op een bepaalde manier kon verankeren. Ik heb Achior in klei, in wol vilt en in speksteen proberen vorm te geven maar het blijft dan toch een levenloos iets. Maar soms zou je willen dat hij gewoon even naast je kon zitten in de vorm van een ander mens. Omdat hij, in mij super levendig, gepassioneerd en levenslustig is, hoe leuk zou het zijn om hem echt een hand te kunnen geven. En ja, ik ben hem zelf en dat weet ik inmiddels heus wel. En ik wist ergens ook dat ik hem op een mens had geprojecteerd, logisch dat diegene voor me wegvluchtte. Ik wilde Achior projecteren op iets buiten mij iets zodat ik me zou blijven herinneren dat hij alleen in mij zit en geen mens buiten mij is.
Toen ik een workshop blauwdruk schilderen tegenkwam voelde ik me ineens geroepen om dit te gaan doen al wist je niet precies waarom. Maar gaande weg begreep ik dat ik Achior zou verankeren op canvas. Ik durfde niet zo goed heen te gaan in mijn eentje dus ik nam een vriendin mee die het ook erg leuk leek. Ik moet zeggen dat deze dag een zeer bijzondere ervaring was. Ik was bang dat ik mezelf vreselijk zou tegenkomen tijdens het schilderen. Ik houd wel van schilderen, tekenen en creatief bezig zijn maar ik heb nogal eens last van perfectionisme. Maar het ging verbazingwekkend heel anders. Ik ervaarde zoveel erkenning naar me zelf toe, mijn doek ging als een tierelier. Ik liet ineens moeiteloos mijn perfectie los, ik liet afwijzing los, mijn heldere vermogens liet ik ineens toe. Ik begreep er niets van en even later keek ik vol verwondering naar de kleur die ontstond toen ik het mannelijke en vrouwelijke in me liet versmelten tot eenheid op het doek. Ik vond mezelf ineens terug in het schilderij. Dit was zo’n rare vreemde gewaarwording dat het voelde alsof ik heel iemand anders was.
Ik voelde ook iets ondefinieerbaars wat ik moeilijk vond om toe te laten. Er was een gevoel in mij, die angstig was. Ik kon en durfde het gevoel niet aan de oppervlakte toe te laten. Telkens als ik even alleen was en de tuin inliep voelde ik Achior intens bij me, zo dichtbij dat ik het gevoel had dat hij zomaar ineens voor mijn neus kon staan. Maar ik wist dat dit niet kon omdat hij in mij zit. Tegelijkertijd voelde ik dat ik mezelf wilde beschermen voor iets, maar ik begreep niet waartegen. Het voelde alsof ik in twee werelden tegelijk aanwezig was. Ik voelde dat ik niet helemaal mijn binnen wereld wilde toelaten en dat dit met mijn vuur te maken had. En de verpakkingen daar om heen. Iets in mij werd enorm getriggerd tijdens de workshop. Maar ik kon er niet bij komen.
Aan het einde liet ik het gevoel voorzichtig op mijn doek toe. Doordat iemand zei: ” ik mis jouw vuur op het doek!” Het voelde alsof dit een kleine aanmoediging was om het toe te laten. Maar vlak daarna voelde ik faalangst in me opkomen, dat werd extra getriggerd toen iemand heel verbaast zei: “He je hebt helemaal niet de achtpuntige ster gemaakt van jouw geboorte getal?” Ik keek naar mijn schilderij. Oh god, ik was zo opgegaan in mijn binnenwereld, de verf en de beweging van mijn kwast, dat ik inderdaad één punt van de ster vergeten was. Ik had een zevenpuntige ster gemaakt in plaats van een achtpuntige.
Even zakte ik door de grond, door de vreemde blik in de ogen van de ander. Ik voelde me klein worden als het meisje dat vele schrijffouten maakt en niet kan rekenen. Mijn hoofd zei: “kluns die je bent. Heb je weer zitten dromen en niet goed opgelet.” Waarom moet jij altijd weer anders doen dan anders?” Maar ik herpakte me en dacht: “ach, fuck de paashaas”. “Shit happens” Ik zei: “Ja, nou je het zegt: inderdaad dat is best bijzonder.” en de ander liep verder.
En nu sta ik met deze herinnering in mijn handen en glimlach nog na omdat ik samen met mijn vriendin op de terug weg verschrikkelijke lol hebben gehad met als klapper “fuck de paashaas”. Het werd vanaf toen onze quote. Het betekend eigenlijk gewoon schijt hebben aan.
Ik denk ineens aan de film die ik net zag van de Beauty en the Beast. Waarin ik een beeld zag waarop de beauty met the Beast danst op een zevenpuntige ster. Het gekke was dat ik toen heel even mijn schilderij door mijn hoofd was gegaan toen ik het beeld van deze ster zag. En nu zit ik er ineens mee in mijn handen. Ineens begint er een koortsachtig gevoel in mijn lijf op te spelen. Sprookjes zitten vol symbolen maar het leven ook. Wat heeft in godsnaam de zevenpuntige ster van de film en mijn zevenpuntige blauwdruk te maken?
Ineens begint mijn hart te spreken. Wat als the Beast, de hel, de duivel, shit, onkruid, angst, of het onlicht in jezelf hiermee bedoeld wordt? Want eerlijk, ik draag deze vormen en delen ook allemaal in mezelf. Ik noem het vaak mijn onbewust zijn waaruit ik (zelf)destructie en of vernietiging kan laten groeien.
En wat als the Beauty staat voor de bloemen, de hemel, de passie, de liefde, het goddelijke en de vrolijkheid, het liefdevolle en het licht in jezelf? De vormen en rollen die ik ook zeker in mezelf ken. Mijn liefdevolle delen waaruit ik liefdevolle, helende, magische creaties kan laten groeien.
Het is in deze tijd soms best wel een enorme uitdaging om balans te ervaren tussen je eigen beauty en de Beast. Maar wat zou er gebeuren als we de Beast en de Beauty niet los van elkaar zouden zien? Maar juist samen als de helende scheppende eenheid. Wat als we ze met elkaar kunnen laten dansen vanuit de zevenpuntige ster? Net als in het sprookje? Wat zou er dan gebeuren als we ons dat allemaal opnieuw zouden herinneren? Zouden we onszelf dan niet anders gaan bekijken? Misschien wel als een authentieke liefdevolle bewuste kracht die de wereld iets te bieden heeft? En zouden we hierdoor ook niet anders naar de ander kunnen kijken? Zoals de hoofdrollen in de film ons spiegelen?
Je denkt misschien: “ dat is makkelijk praten”, dat lukt me echt niet” Ik zou echt niet weten hoe en al helemaal niet in deze tijd. Waarin we zo intens worden uitgedaagd en op overleving worden gezet. Waar polariteit, vernietiging en de macht van het Beast op dit moment heerst. En mensen in Beasten doet veranderen. Hoe kan ik dan in godsnaam hier de Beauty van in zien en het liefdevolle.
Okay eerlijk? Af en toe heb ik dat ook en denk ik ook “hoe kan ik in godsnaam iets betekenen voor de wereld, als de wereld om me heen zo hard en vernietigend is.” Men zegt dat je met je passie wonderen kan verrichten en een nieuwe wereld kan creëren. En ja, ik weet het, het is ook zo. Maar mijn passie is wel heel erg gek en begrijpt bijna niemand. Ik voel me daardoor soms zo klein, gek, raar en nietig wezen in deze grote wereld, laat staan dat ik er iets in kan betekenen.
Maar even serieus! Stel hè, stel nou dat dit wat ik mezelf steeds vertel, gewoon Beast verhalen zijn. Verhalen die ik mezelf vertel, die anderen me vertellen en eigenlijk iedereen zichzelf verteld maar ook een ander. Steeds weer opnieuw en opnieuw verhalen vanuit onze eigen Beast. Holy fuck, dan hebben we dus geleerd hoe we niet meer in onze eigen beauty kunnen geloven gewoon door verhalen.
Vele mensen weten niet meer dat ze een innerlijke beauty dragen, een innerlijk kompas die uit eenheid bestaat. Die onze unieke scheppingskracht, ingevingen en intuïtie draagt die ons vertelt wat de volgende stap is. Stel nou dat we die beauty in ons weer opnieuw gaan zien en gaan geloven. Haar verhalen die wonderlijk zijn voor waarheid aannemen. Verhalen die ons weer herinneren en ons laten ervaren dat we een magisch kompas dragen. Dat we grootse wezens zijn met een enorme scheppingskracht.
Okay wacht, ik hoor ik je denken: Die Nienke ziet ze echt vliegen! Ja, dat klopt. Dat is ook echt zo! Daarin geef ik je zeker geen ongelijk. Sterker nog, ik vlieg zelf ook. Okay zeg jij sarcastisch: Wat zouden we dan volgens jou moeten doen om die destructieve (ouderwetse) verhalen tot liefdevolle scheppende (nieuwerwets) verhalen te creëren?
Nou dat zal ik je vertellen. Ik heb namelijk een idee: stel dat we eerst bij onszelf zouden beginnen. Door onszelf mooie liefdevolle verhalen over onszelf te vertellen. Verhalen met vertrouwen, heling, zachtheid en liefdevolle woorden. Stel dat we die verhalen zouden gaan verspreiden waardoor we meer vanuit onze eigen passie zouden kunnen gaan leven. Vanuit je eigen Lichtheid, je eigen Beauty. Want wist je dat die beauty dwars door jou heen stroomt? Je bent een prachtig kosmisch wezen vol liefde die op aarde is gekomen om zich dit weer te herinneren, te geloven, te leven en vrij te geven.
Stel dat we deze mooie vlam kunnen aansteken in onszelf en deze kunnen overhandigen aan het donker in onszelf. Ik bedoel dan naar het minst leuke van jezelf. Datgene wat zich het liefste in de schaduw begeeft. Wat als we dat zouden kunnen verlichten waardoor je met compassie naar je zelf zou kunnen en durven kijken. Ja, ik bedoel echt ….echt de Beast in onszelf. Die jouw slecht praat, die zegt dat je niet goed of niet mooi lief en aardig genoeg bent, die zegt dat jij een nietig wezen bent en niets hebt te vertellen. De Beast die jou negeert, jou verzwijgt, macht op jou probeert uit te oefenen en je manipuleert. Stel je voor dat je dat beest op een liefdevolle manier zou kunnen aankijken en aanraken vol compassie, zonder veroordeling maar puur vanuit je eigen beauty.
Ja, precies! Ik bedoel datgene aankijken en aanraken waar jij jezelf altijd op veroordeelt, waar jij je voor schaamt, dat wat je het allerliefste verbloemt en achter een masker plaatst. Of misschien heel creatief verpakt in een mooi papiertje. Misschien negeert, voor wegvlucht, macht op uitoefent, manipuleert, ontkent, over liegt en / of misschien wel verafschuwd.
Wat zou er gebeuren als we die delen gewoon al onze liefde zouden geven alsof je een onschuldig kind in je armen neemt en uitlegt dat hij of zij gewoon mag bestaan in alle kleuren van de regenboog. Omdat hij of zij een prachtig is, helend en zeer scheppend lichtwezen is.
Wat zou er gebeuren als de beauty de Beast of de Beast de beauty uitnodigt voor deze scheppende vlammendans? Een dans die zicht en helderheid geeft op scheppende verhalen en destructieve verhalen? Pffffffffffff dat zou echt vet spannend zijn.
Want zeg nou zelf, als je naar jezelf kijkt ben jij dan alleen maar de Beauty? Draag jij ergens geen donkerte, schaduw en Beast in je? Mijn waarheid zegt dat iedereen die in zich draagt. En ja, de ene rol is wat sterker aanwezig dan de ander.
Ineens zie ik in beelden dat als ik mijn Beauty en the Beast op de zevenpuntige ster laat dansen, zij samen een lemniscaat vormen en vandaaruit de achtste punt. Waardoor er een achtpuntige ster ontstaat. Deze acht puntige ster, staat voor mijn ziel die de frequentie van eigenliefde balans, heling, creatie, vrijheid en overgave draagt. De acht die voor het ervaren van de oneindige eindeloosheid staat.
Het zijn mijn tegenpolen die elkaar op die manier kunnen ontmoeten in zowel de hemel als op de aarde. Het creëert een liefdevol veld waarin mensen worden aangeraakt. Het creëert een zichtbare dimensie die voor alles wat leeft vruchtbaar is.
Het ene kan namelijk niet zonder het andere. Wanneer je beide polen in balans brengt in jezelf wat zou je dan spiegelen naar de ander? Creëer je dan niet hetgeen je werkelijk verlangt? Het weten wie je werkelijk bent?
Wow! Dit is wel erg filosofisch. “Is dat niet een flinke uitdaging jezelf zien als de beauty?” Hoor ik je zeggen.
Jazeker! Het is een heuse levens echte avontuurlijke, universitaire, kosmische aarde opleiding die het leven leven heet! Het Beast zien we nu nog dagelijks, we vechten er tegen, we verstoppen hem, we lijden er onder, we luisteren naar hem, zijn bang voor hem, we laten ons manipuleren door hem en we geven hem de grootste macht.
Dus ja, ik kan je vertellen dat is echt niet altijd eenvoudig om daarmee om te gaan, het is soms echt een grootse uitdaging. Toch is het bevrijdend als je overstijgend en met humor vanuit de Beauty die je ook bent, naar jezelf, de ander en de wereld kunt kijken. En nee, daarmee steek ik echt niet mijn kop in het zand want ook dat blijft een uitdaging. Want afgewezen worden is de ervaring waarin ik ervaringsdeskundige ben geworden. Ik ben er achter gekomen dat afwijzing vooral een probleem wordt als je jezelf afwijst.
Het zijn ware levenslessen en uitdagingen die we allen nu doormaken. In mijn beleving is het de kunst om er een gepassioneerde liefdesdans van te maken, waarin liefde en angst samensmelten tot de magische muziek van een scheppende eenheid.
En weet van mij, dat dansen zonder gevoelens van angst, onzekerheid gewoonweg niet bestaat. Ik dans regelmatig door het leven. En werkelijk waar, ik dans echt heel erg maf en echt heel gek. En neem van mij aan dat is soms heel spannend als anderen dat zien wist je dat ik soms echt zeven kleuren, ervan in mijn broek….nou ja je weet wel iets met “shit”.
Maar dat maakt dat mijn twee tegenpolen smakelijk om elkaar kunnen lachen. Ze zijn dol op elkaar maar ze staan ook regelmatig heel pijnlijk op elkaars tenen en maken, vreemde duiken, doen vreemde gekke dingen waardoor ze elkaar soms even niet meer kunnen begrijpen.
Soms ontstaat er ook wel eens een uitglijpartij door het enorme ongeduld of onzekerheid die ze beide hebben. Het zijn aan elkaar gewaagde sparringpartners. Maar ja, dat hoort allemaal bij dansen. Mijn delen kunnen elkaar echt soms wel schieten. Maar uiteindelijk hebben ze er ook heel veel lol om en dansen ze ook met veel plezier. Vooral als er ineens iets magisch gebeurd. Zoals een aantal danspasjes die ze zomaar moeiteloos uit het niets beide ineens begrijpen en synchroon dansen. Waardoor ze zonder pardon ineens onverwachts een gepassioneerde dans dansen. Waardoor er spontaan ineens een koninkrijk ontdooit die hun sprookjes verhaal draagt, namelijk hun eigen naam.
Durf jij de verhalen van jouw Beauty toe te laten? Waardoor zij de destructieve beest verhalen in jou kan omtoveren in een geheel zichtbare dimensie? Stel je voor, dat je dat als Beast zou durven toelaten, dan ben je echt je eigen aller grootste held. Dat betekend namelijk dat je de code van “eigenliefde” hebt kunnen kraken.
En als ik er nog een schepje boven op doe….wat ik graag met mijn beide delen doe……….stel nou dat we allemaal zo heldhaftig zouden durven zijn..... want ik geloof dat we dat allemaal kunnen ........dan creëren we van onszelf allemaal ware superhelden.
Zou dat niet mega vet en magisch zijn? Want dan zouden we met groot gemak een heel koninkrijk kunnen wakker kussen?
Oh nee, stom van me, dat met dat wakker kussen is weer een ander sprookje!
Ach, wat maakt het ook uit, de meeste sprookjes komen uiteindelijk altijd op hetzelfde neer. Waarom zou dat eigenlijk zijn? Aan welke boodschap wil het Universum ons herinneren?
Universum: Lief mens, dans je leven gepassioneerd en liefdevol met zowel the Beauty en the Beast want ze zijn de eenheid in jou en buiten jou.
Alles is en komt altijd goed!
Maar wat ik jullie wel graag wil meegeven is, dat er alleen nooit een einde is!
Want dat, dat is echt een illusie!
Liefs,
de eindeloze oneindigheid!