De afgelopen dagen heb ik gewerkt via ontmoetingen in en met het Veldt. Maar liever zeg ik gedanst, gewandeld, geknutseld, getekend, geschreven, uitgewisseld en koffie gedronken. Omdat het niet voelt als werk, maar gewoon spelen in en met de velden. Het fijne van vrij in het Veldt zijn is… dat het nooit verveeld. Het is voor mij altijd anders en vooral in het nu. Ik bereid me dan ook nooit voor als iemand voor een Veldtkracht sessie komt. Omdat het speelveld vanzelf ontstaat op het moment dat de ontmoeting plaatsvind.
Het is soms hetzelfde gevoel alsof je aan het bellen bent en ondertussen een achterkant van een geraffelde post-enveloppe leeg voor je neus hebt liggen. En je ergens ineens een potlood ziet liggen, die je in hand neemt en niets vermoedend begint te dansen op de achterkant van de enveloppe. Zonder na te denken, zonder opdracht. Enkel op gevoel laat je via je hand het potlood dansen op het papier tijdens het gesprek. En als het telefoon gesprek is afgelopen kijk je verbaast naar wat je eigenlijk heb getekend.
Op deze manier dans ik het liefste in het Veldt, zodat alles mag en kan ontstaan wat op dat moment aan de oppervlakte wil komen. Zowel in het bewustzijn van mij als in die van de ander. Afgelopen maandag heb ik een wandel sessie in het bos gedaan. Gewoon omdat dit zo voelde omdat mijn hart me dat influisterde tijdens de vorige uitwisseling met de ander. Ik wist eerst niet waarom, maar gaande weg de wandeling begreep ik het.
Wanneer ik het achteraf begrijp, ben ik zo blij dat ik naar mijn hart gefluister heb geluisterd. Ik mijn idee heb voorgesteld en de ander dit ook een goed idee vond. Hierdoor ontstond er spontaan ineens een inspirerende tekening, maar niet op een geraffelde enveloppe. Nee, een levensechte tekening door 2 mensen gemaakt, met voetstappen door het hart, naast elkaar over modderige paden, bevroren glad asfalt, zacht verende oranje bospaden, onderwijl er zacht strelende herfst bladeren uit de hemel op ons neerdaalde en oplichten door de zonnestralen die zich op mysterieuze wijze een weg baande tussen de bomen door. Waardoor er een vertrouwde helderheid ontstond in het hart hoofd en de ziel van de ander. En ja, ook in mij. En dat alles werd gedragen door de hemelse energie van moeder aarde en vader hemel. Beide werden we op onze eigen manier opgetild, opgeladen, geactiveerd en geïnspireerd door alles wat er aan de oppervlakte mocht komen vanuit het gedeelde veld waarin we wandelden met zowel ons hoofd, hart en ziel zijn. Ik vind het mooi om te mogen ervaren dat alles met elkaar verbonden is, samenwerkt en dat mijn passie kan zorgen, dat de ander wordt aangeraakt in zijn of haar eigen passie.
En dinsdag diende er een ander, inspirerende Veldt wandeling aan. Gewoon aan mijn keuken tafel uitwisselend met een ander aan de andere kant van de telefoon, zonder enveloppe en potlood. Maar wel met een heerlijk, warm, pittig bakkie koffie. We wandelende samen door de verschillende velden van de ander waar onrust en angst werd ervaren. Samen wandelend door deze velden ontstond er ineens helderheid, liefde, vertrouwen en rust in deze velden. Zo fijn maar ook leerzaam om af en toe mee te mogen wandelen met de ander en te zien waar ik een ander kan dienen. Er is soms niet veel nodig om een steentje bij te dragen aan een liefdevol geruststellend veld. Ik (h)erken de velden vaak vanuit mijn eigen ervaringen en kan mijn veld daardoor delen. Ik merk dat het ondersteunend is als ik deel hoe ik daar mee om ga of ben gegaan en hoe ik naar de velden en het leven kijk.
En vandaag ontstaat er nog een Veldt wandeling maar dit keer met mezelf. Mijn vingers dansen over het toetsenbord van mijn laptop waardoor deze dagboekblog ontstaat.
1 december 2021
Ik word wakker met een gevoel dat ik het liefste mezelf vandaag onder de dekens verstop. Mijn bed is zo lekker warm en knus en waar ik vannacht was, was zo fijn dat ik geen zin in storm heb vandaag. Ik hoor en voel het stormachtige veld, ik hoor de wind om het huis loeien en zie de bomen vreselijk te keer gaan wanneer ik mijn gordijn opzij schuif en naar buiten kijk. Ik wordt er onrustig van en voel hoe het ergens ondefinieerbaar ook stormt in mij. Ik doe gauw het gordijn dicht en stop mijn hoofd onder mijn warme knusse deken.
Opeens gaat de wekker af. Het is werkelijk een keihard geluid. Het schiet als een bliksemschicht langs mijn ruggengraat. Ik duw de dekens tegen mijn oren en hoor Bert de wekker uitdrukken. Ook hem hoor ik kreunen, achhhhh nu al! Hoor ik hem nog net niet zeggen. Een paar minuten later begint ons ochtend ritueel en een uur later zit ik in de auto onderweg naar de school van mijn dochter. Het is nog donker wanneer we de auto instappen. Ineens merk ik dat er auto’s naar me beginnen seinen. Ineens zie ik dat mijn grote lichten van de auto het niet doen. Gelukkig nog wel de stadsverlichting dus echt onzichtbaar ben ik godzijdank niet. Het werd ineens een spannend stormachtig ritje, door weer en wind, in het donker met kletterende regen op de ruiten. Ik vraag het universum ons te beschermen en ons veilig op school en weer thuis te brengen. Ik focus me met mijn handen vast geknepen aan het stuur op de weg en het verkeer. Het gekke is dat ik ook ergens moet gniffelen. “Typisch Nienke weer”: hoor ik mezelf zeggen.
Het kristallen engeltje aan mijn binnenspiegel licht ineens fel op door een groot lichtsein van een vrachtwagen. Ineens flitsen er allemaal regenboogjes door de auto heen. Ik lach en voel dat het universum me gehoord heeft. Ik voel me rustig worden, ineens denk ik dat ik dit al een keer eerder heb meegemaakt toen ik in mijn eentje terug reed op de snelweg van een bezoek aan de bios. De hele terugweg heb ik toen achter een vrachtwagen gereden met Achior naast me op de bijrijder stoel. Althans zo voelde het, het voelde alsof hij mijn hand vast hield en me geruststelde. Hij zei: “deze vrachtwagen brengt je thuis” En zo ging het ook, hij reed me op een kort stukje na, bijna helemaal tot aan mijn huis.
Ineens zie ik op filmisch wijze allemaal beelden van het afgelopen twee jaar door me heen flitsen en ondertussen focus ik me op de weg en het verkeer dat maar blijft seinen. “Houd op en ga weg!” schreeuw ik in mijn binnenste! Ik wordt stormachtig van de beelden en van het lichtseinen van de tegenliggers op de weg. “Sjong jonge,” roep ik hardop, “Nu weet ik het wel! Kan dat licht gesein alsjeblieft stoppen!”
En de storm wordt ineens een tornado in mij. Ik houd me in, want mijn zoon zit naast me en mijn dochter achterin. Op de radio hoor ik ineens een nummer waar ik rustig van wordt. Maar ineens drukt mijn zoon uit het niets het nummer weg waarop een windvlaag in mij, ineens naar buiten stormt. Hij heeft vaak er een handje van om te bepalen wat we luisteren in de auto als hij op de bijrijder stoel zit.
Dus ik flip. Hallo meneer de directeur, jij bent niet de baas over de muzikanten. Hup, zet het terug en wel “NU”. Hij kijkt me stoïcijns aan en zegt “NEE, ander liedje horen”. Ik kijk hem zwaar geïrriteerd aan en druk de radio terug op het liedje, maar rustig wordt ik er niet meer van. Want het stormt in mij. Gelukkig voelt mijn zoon dat hij nu geen stennis moet gaan maken, dus we rijden veilig en rustig naar school om mijn dochter af te zetten en daarna naar huis.
Thuisgekomen druk in mijn koffie apparaat in. Mijn zoon pakt zijn Ipad en trek zich even terug in zijn eigen wereld. Ik kijk naar hem, hij baalt. Hij baalt verschrikkelijk van zijn groene klodderneus. Hij baalt dat zijn lijf hem weer in de steek laat en verkouden is waardoor hij voor de zoveelste keer niet naar school kan. En zijn klasgenoten moet missen. Hij net als vorig jaar het Sinterklaasfeest op school moet missen. Het begroot me en voel me ergens ook machteloos. Gelukkig hebben we een alternatief, “ google meet” dat is een schrale troost om sociaal contact te behouden met school en morgen toch sinterklaas te vieren. Het is toch ook verschrikkelijk om als puber dagen met je moeder opgescheept te zitten. School geeft hem een eigen leven. Iets wat voor een puber van essentieel belang is.
Ik voel een wervelwind in me opkomen om de storm niet nog meer op te laaien in mij, pak ik mijn overheerlijke koffie onder het apparaat vandaan. Met een diep zucht ga ik aan de keuken tafel zitten. Ik bedenk me niet en zeg hardop, “Okay Nienke het stormt in het Veldt, punt!” Ondertussen kijk ik door het raam naar de velden waarin de bomen flink schudden en blaadjes van de bomen in een roodbruine wervel over de akker waait.
Ik zak weg in het beeld en voel dat mijn hart fluistert “pak je laptop”. Dus ik zet mijn laptop op de keuken tafel naast mijn kop koffie die inmiddels half leeg is. Mijn handen beginnen te dansen over het toetsenbord.
Ik kom er steeds meer achter dat luisteren naar wat mijn hart me influistert in het moment me elke keer daar brengt waar ik wil zijn. Daar waar ik verbinding voel met het Veldt, het is het ervaren van mijn eigen hemel op aarde.
Het decor doet er eigenlijk niet eens zoveel toe. Het is alleen wel dat ik me graag begeef op aarde. Waar ik mijn ziel kan ervaren in mijn lichaam, met mijn voeten in de aarde en mijn handen dansend in de hemel, zodat er vanuit mijn midden nieuw bewustzijn kan ontstaan. Omdat wandelen en dansen op planeet aarde volledig de bedoeling is. Het is mijn ziel die verlangt zichzelf te belichamen in mijn menselijke Nienke zijn. Mijn ziel die verlangt om door mijn menselijk lichaam te ervaren, te spelen, te spreken, te delen en vrij te geven om zo andere zielen te kunnen aanraken zodat ze zichzelf wakker kunnen maken in hun eigen unieke mensenlichaam. Vele mensenlichamen herinneren zichzelf niet in hun ziele vorm, omdat ze de ziel niet meer herinneren. Dit komt door de gecreëerde menselijke illusies die een bepaalde waarheid en dimensie heeft gecreëerd waar de ziel achter de sluiers van vergetelheid is geplaatst.
Dat heeft er voor gezorgd dat velen er niet in geloven en daarom een ontmoeting met hun ziel enorm spannend vinden, omdat de menselijke illusies er mee aan de haal gaan. Mensen zijn bang om gek te worden, zichzelf te verliezen, vertrouwen en geloven er niet in of schamen en veroordelen zichzelf om hetgeen er in zichzelf gevoeld en ervaren wordt.
Ik weet er alles van en weet ook dat ik geduld moet hebben, dien af te wachten, niets moet forceren, vooral achterover dien te leunen en me bezig houden met mijn eigen ziele zijn. Omdat wandelen, vragen om hulp, dansen en/of koffie drinken soms ook gewoonweg een vreselijk grote uitdaging kan zijn voor de ander. Vooral als men angst voor de consequenties heeft. Ik moet leren me daar gewoonweg bij neer te leggen, me er niet mee te bemoeien, sterker nog als ik dat wel doe werkt het juist averechts. Ik kan hetgeen waar de ander in wordt uitgedaagd niet oplossen. Ik dien dat daar te laten waar het thuis hoort.
Ik wens de ander in zijn eigen moedige eigenliefde te zien dansen vanuit zijn of haar eigen potentieel. Het is de bedoeling de ander de kans te geven om de uitdaging zelf aan te gaan en dat gaat niet als ik kolen uit het vuur ga halen. Nee, het moet soms gewoonweg opvlammen zodat er een keerpunt ontstaat in bewustzijn. Misschien dat ik daarom het vuur soms laat oplaaien door te kiezen voor mijn eigen liefde. Die daardoor misschien kolen op het vuur gooit van de ander maar ook op het vuur van mezelf. Bedoeld om te blijven of leren kiezen voor eigenliefde.
Ik hoef eigenlijk alleen maar mijn lampen op groot licht aan te zetten waardoor mijn passie en liefde automatisch het veld in stroomt. Mijn storm ervaring deel ik omdat het ook een licht kan zijn voor anderen. Zodat ze kunnen zien hoe je storm kunt gebruiken om je innerlijke kompas te laten draaien naar eigenliefde zodat je daar weer op kunt navigeren, naar handelen, zonder omwegen of je te willen verstoppen in een achterkamertje of de verantwoordelijkheid in de ander zijn of haar handen te leggen, omdat het angst of irritatie in jezelf oproept als anderen met hun lichten naar je seinen. Om je te laten zien dat je je grote licht dient aan te zetten als het stormt en regent in jezelf of buiten jezelf.
Het vraagt dapperheid om stormen te voelen en aan te kijken in onszelf, in plaats de storm enkel buiten onszelf te plaatsen en er tegen te vechten. Een nog grotere uitdaging is het om deze stormen in een groter licht te zien, laat staan er naar te handelen. Dat is vaak een levensecht avontuur want je gaat de confrontatie met je eigen levensechte illusies aan! Eerlijk, dat gaat met vallen en opstaan. Het is een kwestie van oefening en herhaling. Maar als je het spel eenmaal onder de knie begint te krijgen….dan wordt het gaande weg een nieuwe manier van leven. Moederaarde en vader hemel spiegelen dat ons iedere dag opnieuw met al hun elementen en weersomstandigheden. Met hun gecreëerde ritmes en seizoenen die in de hemellichamen en aardelichamen opgetekend worden door de verschillende bewustzijnsvelden die elke keer weer opnieuw geboren worden in zichzelf in de het universele veld van de eindeloosheid.
Ze laten ons zien dat eindigheid en afgescheiden zijn een ware illusie is, die wij zelf hebben gecreëerd. We hebben vanuit een bepaalde waarheid, illusies gecreëerd. (lees veroudert bewustzijn), Een bestaande dimensie wat zich graag wil updaten in een nieuwe waarheid (lees nieuw bewustzijn) een vernieuwede dimensie.
Ons bewustzijnsveld heeft zich zover geüpdatet dat we onszelf weer willen herinneren wie we werkelijk zijn. Vele mensen komen erachter dat ze zich maar moeilijk kunnen verbinden met de onvoorwaardelijke liefde van de aarde en de hemel met al zijn en haar elementen en bewoners. Dit komt omdat we door onze eigen gecreëerde dimensie (illusies) hen niet meer durven te herinneren, voelen, te vertrouwen, te geloven en te (h)erkennen in hun ware zijn.
Achior: in jullie mensvorm zijn jullie massaal jullie werkelijke afkomst aan het downloaden, herinneren en aan het vrijgeven! Dit gaat stap voor stap. Jullie beginnen langzamerhand steeds meer voorbij alle gecreëerde illusies in jezelf en buiten jezelf te zien. Zo creëren jullie gezamenlijk stap voor stap een nieuwe dimensie. Daarvoor dienen jullie je eigen Illusies, zoals bijvoorbeeld schaamte, schuld, afwijzing et cetera aan te kijken, te doorzien en te ervaren om zo jezelf opnieuw te voorzien van geüpdatet bewustzijn. De bedoeling is je illusies over te schrijven met je eigen innerlijke vlam van onvoorwaardelijke liefde.(updaten). Het is het geloven in je eigen liefde zonder daar voorwaarden en verwachtingen aan te stellen. Je hoeft er enkel maar naar toe te bewegen. Zoals jij (Nienke) nu doet met mij, je storm omzetten in de liefde voor jezelf. En straks ga je het delen zodat je anderen mogelijk kan inspireren hoe je met innerlijke stormen om kunt gaan. Je kunt laten zien dat alle elementen in en om je aanwezig zijn, die jou begeleiden en ondersteunen. Namelijk het leven zelf. Het vraagt alleen om een andere kijk, misschien zelfs een compleet nieuwe waarheid. Kies voor liefde in plaats van angst.
Mensen weten regelmatig niet meer dat alles waarin ze zich geraakt voelen in hun buitenzelf, dat dit in hun zelf leeft. Je draagt je eigen hemel en aarde met als zijn en haar elementen in jouw eigen mens zijn. Wanneer deze geactiveerd worden en zich met elkaar weet te versmelten, ontsteekt de vlam van onvoorwaardelijke liefde die in het midden dan tot ontbranding komt. Waardoor er nieuw bewustzijn (update) ontstaat in jouw eigen fantastische lichaam, een update die door jouw vlam vervolgens doorgegeven kan worden aan de vlam van een ander.
Deze ervaring komt vroeg of laat bij iedereen vrij wanneer er door de illusies (die men zelf in stand houd) begint te kijken en zichzelf in hun ware zijn beginnen te herinneren. De ziel. Het is jouw eigen ziel die jou wil herinneren aan je vlam. Het is jouw ziel die geactiveerd wenst te worden in de belichaming van jou mens zijn. De vraag van jouw ziel is enkel te kiezen voor liefde, want jouw ziel is liefde. Weet dat moederaarde en vader jouw nooit vergeten zijn en jou nog altijd voeden, iedere dag opnieuw met al hun elementen en scheppingskrachten. Dit is omdat jij door hen heen stroomt en beweegt, in hun alles omvattende veld, waaruit jij jouw leven creëert. En dit doe je vanuit jouw hemel en aarde met jouw elementen en scheppingskrachten die onlosmakelijk met hen verbonden zijn. Waardoor jij hen bewust of onbewust voed met jouw ervaringen van jou bewustzijnsveld en andersom.
Het zijn bewustzijnsvelden die bewustzijn onderling uitwisselen. Hoe liefdevol de uitwisseling met je eigen individuele veld is wordt zichtbaar in de velden die jij aantrekt. Dus voed jij je veld liefdevol, dan zul je ook liefdevolle voeding vanuit andere velden aantrekken. En daar waar je minder lief voor jezelf bent, trek je velden aan die je dit zullen laten zien en ervaren. En als het in jou stormt dan trek je velden aan die stormen. Het zijn de natuurwetten die jullie je weer gaan herinneren waarmee je nieuw bewustzijn gaat creëren. Wij kunnen niet vaak genoeg vertellen dat eigenliefde en geloven in jezelf de sleutel is naar een liefdevol vrediger en harmonieus leven.
En voor de “ die hards” die kozen, voor ze geboren werden, de volledige confrontatie met zichzelf aan te gaan…….in een belichaamde tegengestelde versie van zichzelf op deze tijdlijn op aarde. Hen zou ik willen zeggen “Lief mens kies voor liefde”. Zie voorbij de illusies, dans de dans waarin je misschien niet durft te geloven en of niet durft te dansen. Het geeft je namelijk een waarheid die je voorbij je eigen gecreëerde illusies leert te kijken. Waardoor je ontdekt wat de waarheid is over wie je werkelijk bent en wie de ander is. Het is de sleutel naar eigenliefde die je leert om in liefde en vertrouwen met jezelf en met de ander te wandelen, te spelen en te dansen in alle velden die zich om je heen bevinden. Want vanuit eigenliefde creëer je ware liefde.
Wauw, Achior ik ben weer in mijn hemel op aarde aangekomen. De storm is weer gaan liggen. Hoe wonderlijk is het, dat zelfs de storm buiten rustiger is geworden. En de autolampen?....tja die worden vanavond, net als deze tekst, nagekeken door mijn lieve aarde engel Bert.
Ik hou van de kracht van het Veldt en laptop wandelingen.
Oh ja, en niet te vergeten
koffie….
Liefs Veldtkracht.