Wanneer de stilte me vraagt om aanwezig te zijn!
Te voelen, alles te laten zijn voor wat het is, te verwerken, los te laten en te genieten van mijn eigen belichaming. Door samen met mezelf naar binnen te keren ontstaan er vaak interessante creaties die spontaan vanuit mijn eigen handen stromen en tegelijkertijd door mijn eigen handen worden ontvangen.
Dit keer vroeg een steen me of ik zin had om te toveren, toen ik haar in mijn handen had en haar zachtheid voelde. Ik voelde ineens zoveel liefde voor mezelf en deze steen, dat ik de scherpe randen begon weg te schuren, te vijlen en te polijsten. Zonder na te denken wat ik wilde vormgeven, kwam er ineens iets bijzonders tevoorschijn. Het begon met een neus. Ik kwam in een soort flow-achtige meditatieve toestand terecht. En toen ik voelde dat de vorm af was, zag ik ineens een oude vriendin van me in het beeld terug. Het ontroerde me! Ik zag Manousanka. Ze heeft me in 2016/2017 veel gegidst vanuit het ongeziene.
Onze eerste ontmoeting in 2016 weet ik nog heel goed. Ik neem je even een aantal jaren mee terug.
Dagboek 16 september 2016:
De wasberen vrouw.
Ik merk dat de meditaties die ik tegenwoordig gewoon op mijn vloerkleed in de woonkamer doe, zich op een natuurlijke manier aan het verdiepen zijn. Ik zie, hoor en voel steeds meer alsof het herinneringen zijn uit andere levens of tijdlijnen die ik meemaak of mee heb meegemaakt. Ik begin ook steeds vaker lichtvormen en wezens te zien. Ze zien er heel groot uit en voelen licht en liefdevol aan. Vandaag vormde er een draderig verlichte piramide om mij heen. Ik voel mezelf in de piramide liggen en ik voel mezelf ook buiten de piramide staan. Om precies te zijn, bij mijn eigen hoofd, alleen ben ik wel veel groter en zie er anders uit. Tegenover mij, buiten de piramide bij mijn voeten, voel en zie ik net zo’n groot wezen. Deze voelt mannelijk aan: het is mijn onzichtbare vriend. Aan mijn beide zijden voel ik nog twee andere vrouwelijke wezens in dezelfde grote. Rechts van mij, buiten de piramide staat ook een indiaan-achtige vrouw met een wasbeer op haar hoofd. Ze is net zo groot als ik die in de piramide ligt. Ik voel dat ik, en de drie anderen buiten de piramide, mij duidelijk proberen te maken dat ik met de wasberenvrouw mee dien te gaan. Het is alsof ze het veld van de piramide vasthouden tijdens deze meditatie of eigenlijk voelt het meer alsof ik op een reis ga.
De wasberenvrouw neemt me mee naar een ander landschap. Ik sta ineens in een woestijnachtige omgeving en zie de wasberenvrouw vanuit de verte naar me toe lopen, samen met een prachtige versierde olifant naast haar. Ze zegt dat ze me kan helpen om bepaalde ervaringen te helen. Ze zegt dat ik haar kan vertrouwen en dat ze me ongezien begeleid. Ze knikt naar de olifant en van de olifant stapt een mens wiens gezicht niet te zien is. Ze pakt de hand van de persoon en die van mij en brengt ze samen. Dit voelt warm, het voelt intens en erg emotioneel. Als een herinnering en weerzien. Ze geeft me het gevoel veilig te zijn en ze laat me weten dat deze ontmoeting de bedoeling is, alsof ik daar naar onderweg ben. Dat het tijd wordt en dat alles in werking wordt gezet.
Ik vind het ontzettend mooi, magisch en boeiend wat er allemaal gebeurd. De tranen biggelen over mijn wangen. Ik heb de ander zijn hand vast maar zie er geen gezicht bij, mijn gevoel zegt dat dit om mijn onzichtbare vriend gaat. Dezelfde die buiten de piramide staat. Het is alsof hij met me mee zoekt naar de schatten in zichzelf en in mij en hij laat me voelen op een bepaalde manier, wat hij ervaart als hij of ik iets gevonden hebben. Het voelt bijna alsof we een zelfde soort pad lopen, los van elkaar en toch ook samen. Ik begrijp het niet maar laat het ook maar weer los.
Een week later verschijnt de wasberenvrouw opnieuw. Ik me heb me opgegeven voor een massage cursus in Amersfoort. Ik heb steeds visoenen dat ik iets met massage ga doen. Maar ik vind het eigenlijk doodeng, ik heb niets met het aanraken van mensen. Toch wil ik het uitproberen, misschien moet ik mijn angst gewoon overwinnen. Maar vanmorgen werd ik wakker en zag ik spontaan weer de wasberenvrouw voor me neus. Ze maakte me duidelijke doormiddel van klanken, die gek genoeg uit mijn eigen mond kwamen, dat ik de cursus moest afblazen. Dat dit nu niet de bedoeling is. Ze zegt nadrukkelijk dat ik eerst op mijn eigen lichaam moet richten, ik wordt begeleid en voor alles is er een tijd zegt ze. Er kan niets worden geforceerd. Ze zegt het echt heel liefdevol en met een stralende lach. Heb geduld. Je ziet soms beelden waar je naar onderweg bent, maar je hoeft niet direct stappen te ondernemen. Ik moet lachen want ik geef toe, ik ben soms echt jantje ongeduld.
Wasberen vrouw: Het is belangrijk eerst op te schonen en te helen. De helende reis naar binnen te maken. Dan wordt je namelijk door alles gesteund. Jij weet dit omdat je het ook zo voelt en ervaart wanneer je je innerlijke kompas volgt. Je gaat het wel voelen in je lijf, wanneer je er echt klaar voor bent. Dan stroomt het vanzelf naar je toe en weet je dat het klopt.
Ik krijg van haar aan het einde van ons gesprek een zonnebloem. “Deze bloem staat voor de zon”, zegt ze. “Mag ik weten hoe je heet?”: vraag ik. En spontaan krijg ik te horen dat ze Manousanka heet. Ik ben verbaast dat ik zomaar antwoord krijg op mijn vraag.
Nogmaals stel ik een vraag. Ik vraag wat haar naam betekend. Ze zegt God is met ons! Ik raak direct ontroerd, wat prachtig en ik voel dat het zo intens waar is. Ik voel me zo dankbaar. Ik bedank haar! Vervolgens meld ik me direct af voor de massage cursus. Ik voel me ontzettend gezegend en dankbaar voor het contact met Manousanka. Door haar voel ik me intens verbonden met licht, liefde en heelheid.
In september 2016 genas ze me van een aantal vreemde chronische ontstekingen. Gewoon in mijn eigen huis tijdens een soort spontane afstemming op mijn eigen lichaam. Een afstemming waarbij ik ook telkens weer in de piramide lag met vier grote wezens erom heen. Het zag er eerlijk een beetje sciencefiction uit die piramide. Ik zag parels en lijnen door elkaar heen dansen en deze maakten vreemde vormen. Toch werd ik er intens rustig van. Ik ervaarde in de piramide eigenlijk hetzelfde wat ik als kind ook ervaarde voor ik in slaap viel.
Meerdere malen zag ik Manousanka, ze nam me mee op reis toen ik me op mijn rechterknie focuste, omdat ik daar pijn had. Ze begon via mijn mond klanken te maken. Ik zakte toen compleet weg naar een andere dimensie en zag mezelf ineens in een soort indianentent, gemaakt van verschillende huiden. Ik zag mezelf stervende al barend met een baby in mijn schoot. Ik kon nog ervaren dat het een jongetje was. Ik ging dood en mijn zoon bleef leven. Deze wasberen vrouw begeleide deze geboorte en overgang van onze zielen heel liefdevol met zang, kruiden en rook. Ze gaf me daarmee het veilige gevoel dat het echt de bedoeling was dat ik de aarde verliet. Zo kon ik mijn pasgeboren zoon in liefde loslaten. Het was een intens helende ervaring, al begreep ik er niets van!
6 oktober 2016: vanmorgen zag ik Manousanka opnieuw in een visioen, vlak voor ik wakker werd. Ze liet me zien dat ik een pijnlijke gebeurtenis in mijn schoot draag. Ik lag opnieuw in de piramide en ze nam me mee naar een andere dimensie waar ik wederom terecht kwam in een ander landschap. Opnieuw lag ik op de grond in een soort nomadentent. Ik was meer dood dan levend. Ik zag dat mijn geslachtsdeel op een heel brute wijze was dichtgenaaid. En mijn hele lichaam onder de schrammen zat. Ik voelde geen emoties, ik zie enkel de beelden. Alsof iets me beschermd om er geen emoties bij te voelen. Misschien omdat het enkel de bedoeling is om me van deze ervaring bewust te worden. De wasberen vrouw maakt het dichtgenaaide los en verzorgd de plek heel zacht en liefdevol. Ze gebruikt planten, kruiden, stenen en blaast rookwalmen door bosjes bij elkaar gebonden kruiden heen. Ze zingt daarbij vreemde geluiden. De geluiden komen opnieuw uit mijn eigen mond. Ineens legt ze twee vingers op mijn voorhoofd en ik ontvang een beeld van mijzelf en ik zie de chronische ontstekingen in mijn schoot. Ik voel hoe de planten, de kruiden, de rook en de klanken ervoor zorgen dat zowel de wond daar en tegelijkertijd hier wordt geheeld. Een tijd lang raak ik in trans en het lijkt alsof ik opnieuw in slaap ben gevallen. Als ik wakker word, voel ik de heling nog nawerken.
Twee week later: Ik moet vol verbazing toegeven dat mijn ontstekingen spontaan helemaal zijn verdwenen. Echt ongelooflijk en wonderlijk is dit!
De ontstekingen zijn ook nooit meer terug gekomen.
Ik merkte gaandeweg na deze ervaring dat ik mezelf op natuurlijke wijze via mijn eigen handen en klanken begon te helen en mezelf opgeruimder begon te voelen na elke reis die ik maakte. Ik werd opgeleid van binnenuit, zo voelde het. Ik heb mijn manier van zelfheling lang voor mezelf gehouden omdat ik het zelf heel gek vond. Af en toe deelde ik alleen iets met mijn moeder. Ik vertelde mezelf dat mensen me toch niet zouden geloven en begrijpen dat je via je eigen lichaam naar andere dimensies kunt afreizen. Ze zouden me werkelijk voor gek verklaren.
En ja, het klopt. Nu ik meer over mijzelf durf vrij te geven zijn er ook velen die er niks van begrijpen. En ik begrijp dat heel goed en het is ook helemaal prima, ieder zijn eigen ding toch? Ik wilde onlangs helemaal offline gaan omdat de leugens, respectloosheid, oneerlijkheid en de schaduwkanten van sommige mensen erg werden uitvergroot en me soms echt kunnen raken.
Ik probeerde te begrijpen vanuit mijn passie voor het lezen van mensen en het leven, waarom mensen instaat zijn zulke onbegrijpelijke dingen te doen en of te zeggen. Soms zelfs zo verborgen achter een lichtgevend masker waarmee ze de schaduwkanten van zichzelf op zeer creatieve manieren proberen te verbergen. Mijn onderzoek liep uit de hand en ik volgde serieus een tijdje een trol die ik heel manipulatief te werk zag gaan. Ik was verbaast over het feit dat iemand zo iets respectloos kon doen en dat de ander dit ook gewoon toestond op haar facebook account. Ik werd er boos van maar kon er gek genoeg niet mee stoppen om het te volgen. Ik heb met volle verbazing en ongeloof de boodschappen van de trol gelezen omdat het me ook ergens fascineerde dat iemand zo ontzettend manipulatief kan zijn. Maar ik heb me echt door mijn onderzoekende delen laten misleiden door te lang me met dit veld bezig te houden, enkel door het te blijven volgen. Ik kwam mezelf op een gegeven moment gigantisch tegen doordat ik me ineens super ongelukkig begon te voelen. Ik zag opnieuw in dat het willen onderzoeken en begrijpen van mensen niet alleen mijn kracht is maar ook zeker mijn valkuil.
Toen ik me dat bewust werd, zag ik plotseling dat ik niet alleen in mijn eigen valkuil was gevallen maar ook in de slangenkuil van de ander terecht was gekomen. Ik hield zelf ook dit veld instant door er toch telkens weer aandacht aan te besteden. Een veld dat keer op keer doelbewust met destructieve, manipulerende schaduwvelden speelt. Door zichzelf steeds opnieuw te voeden met liefde en verhalen van buitenaf en als dat niet lukte dan zichzelf te voeden door de ander in verwarring te brengen, te pesten, te kleineren en naar beneden te halen via hele creatieve wegen.
Ik diende het onderzoek stop te zetten, deze velden niet meer met mijn aandacht te voeden en te willen begrijpen. Ik dien ze los te laten want ik kan deze velden gewoonweg niet begrijpen, ik dien het daar te laten waar het hoort.
Door het los te laten begon ik ineens andere velden en mensen aan te trekken. Mensen waarmee ik inspirerende gespreken kan voeren, mee samenwerk en waarmee ik bijzondere momenten deel creëer en beleef.
Ik heb intens ervaren dat het echt heel belangrijk is om je met je eigen liefde te verbinden en de angst of destructiviteit van de ander met rust te laten. Zelfs als je heel erg nieuwsgierig bent wat de achterliggende oorzaak zou kunnen zijn en je er helemaal niets van begrijpt, er naar hebt gevraagd en je er geen antwoord op hebt gekregen. Voor je het weet creëer je ineens zelf een ongewild destructief veld om je heen waarin je je eigen liefde verliest omdat we allemaal wel destructieve delen in meer of mindere maten in ons hebben en zich graag voeden met destructieve velden.
Magische (zelf)heling, (zelf)liefde en (zelf)bewustzijn en (zelf) vertrouwen ervaren, doorvoelen en belichaamd vrijgeven vanuit mijn Nienke zijn, blijkt een terugkerende roep vanuit mijn ziel te zijn. Ik trek deze thema’s opnieuw aan in mijn leven. Deze thema’s zijn dan ook voor mij onlosmakelijk in elkaar verweven met mijn zielsmissie.
Manousanka liet me in 2016 inzien en ervaren dat een traumatische herinnering in mijn dna geheugen nu nog effect kan hebben op mijn lichaam. Mijn wonden heelden zich toen op twee tijdlijnen tegelijkertijd, in het nu en in het “daar” door me er enkel bewust van te worden. Ik vond het een waar wonder om te ervaren dat bewustzijn creëren zo helend en vol liefde kan zijn. Ik zie nu in dat het bewustzijn stromend in mij, mijn eigen gecreëerde subtiele super power heeft geactiveerd en mij tot een bewuster mens heeft gemaakt. Ik vind het echt een wonder dat het bewustzijn in de vorm van Manousanka me dit nu via een stenen beeld laat terugzien en laat herinneren, onder andere via mijn geschreven dagboek uit 2016. Opnieuw moedigt ze me aan, nu in 2023 om in mijn eigenheid op mijn eigen levenskracht en innerlijk kompas te vertrouwen en in mijn eigen liefde en zelfherstellende power te geloven.
Ze vertelt me dat mijn onregelmatige hartslag van de afgelopen weken te maken heeft met het helen van opgestapelde trauma, waardoor mijn hart zich opnieuw reset en uitlijnt. Het fysieke lichaam is de laag waarin trauma de tijd nodig heeft om te herstellen en te resetten omdat het in de tijd leeft. Wanneer onze etherische lichamen bewustzijn creëren op trauma gaat het fysieke lichaam zich ontspannen en zodoende resetten door een herstelprogramma in te zetten. We gaan dan ongemakken ervaren maar in feite zitten we midden in een herstel proces.
En dat is nu precies wat er aan de hand is met mijn hart. Mijn hart is zich aan het herstellen van opgestapelde traumatische ervaringen op het thema (zelf) vertrouwen, (zelf) verraad, (zelf) afwijzing, (zelf) bescherming, (zelf) begrenzing en (zelf) liefde. Mijn hart is zich opnieuw aan het uitlijnen in een vernieuwde trilling van vernieuwd bewustzijn. Mijn eigen frequentie van bewustzijn die van binnen naar buiten verlangt te stromen. Mijn eigen grote liefde leven, de liefde die in mijzelf aanwezig is.
Ik werd me er nog meer bewust van toen ik onlangs onverwachts werd geconfronteerd met mijn eigen trauma, kernangst en overlevingsstrategieën. Een face to face confrontatie met een gedegen tegenpool die in de kern dezelfde uitdaging spiegelde maar dan verpakt in een ander jasje vanuit andere ervaringen. Die ervaring geef ik in mijn volgende blog vrij.
De wasberenmuts van Manousanka mis ik in het stenen beeld. Manousanka heeft deze achterwege gelaten. Dat vertelt ze me nu. Ze vond het niet meer zo van deze tijd. haha
Best jammer, ik had graag met mijn handen, op haar hoofd een wasbeer willen creëren. Ik vind haar wel een beetje kaal zo, dus ik heb voor een mooie bergkristal op haar hoofd gekozen. Haha. Ik ben dol op bergkristal, het is echt voor mij de healsteen bij uitstek en een super informatie geleider. Nu moet ze vast om mij lachen dat ik een super informatie geleider op d’r hoofd heb geplaatst. Haha.
Ik ben zo dankbaar en blij verrast dat ze ineens weer vanuit het niets aan me verschijnt. En de manier waarop, dat vind ik echt een groots magisch helend wonder. Ik had om hulp en inzicht gevraagd over mijn onrustige hart en zij kwam ineens van de week uit het niets uit een steen naar boven om me te gidsen.
Ze geeft me wederom een prachtige vertaling, teaching en geruststelling gegeven. Die vanuit mijn eigen helende liefdevolle binnenveld komt. In het nu maar ook nog vanuit opgeschreven woorden afkomstig uit mijn dagboek van 2016 waarin ik gisteren en vanmorgen heb zitten lezen.
Zulke cadeaus en teachings zijn voor mij van onschatbare waarde en onbetaalbaar! Het zijn de ongeziene cadeaus in overvloed om ons heen in alles aanwezig. De kunst is het je gewaar te zijn van deze cadeaus, door er bewustzijn op te verkrijgen en er contact mee durven maken. Contact maken met de hoogste vorm van liefde die zich onzichtbaar tussen hemel en aarde beweegt. Wat we enkel vanuit ons binnenveld kunnen waarnemen met het onzichtbare oog: onze pijnappelklier. Iets wat ik graag bij mensen aanraak om het zelf herstellend vermogen, zelfliefde en het (zelf) bewustzijn in beweging te brengen. Dat doe ik door te spelen met de kracht van het veld. Ook nu trillen de frequenties zelfliefde en zelfheling dwars door mijn tekst heen! Van jezelf liefde ontvangen is werkelijk onbetaalbaar en van onschatbare waarde. Leuk toch, hoe de velden van eenheid moeiteloos werken? Hoe fijn zou dat zijn als ieder mens oprecht van zichzelf zou kunnen houden en zichzelf zou kunnen helen waardoor hij of zij automatisch ook echt van een ander mens kan houden. Zou de wereld er dan niet een beetje vriendelijker, eerlijker, respectvoller en gezonder uit gaan zien?
Als jij jouw intentie vanuit jouw verbinding met je eigen pure kwetsbare hart in jouw eigen veld kwetsbaar durft neer te zetten, gebeuren er werkelijk magische en wonderlijke dingen. Weet dat alles je toekomt wat werkelijk bij je hart en zielsfrequentie en zielsbestemming hoort. Weet wanneer je werkelijk alles durft los te laten in liefde en durft te vertrouwen op de ware liefde in jezelf, dat het hoe dan ook altijd goed komt.
Zelf als je door de bomen het bos niet meer ziet. Je in een zwart gat kijkt waar je geconfronteerd wordt met de hel op aarde. Zelfs dan schijnt er altijd een lichtje. En ben je je lichtje echt verloren vraag het universum om je lichtje weer opnieuw aan te steken. Het universum wil niets liever dan het licht van zichzelf bewust in jouw lichaam kunnen ervaren. Je hoeft je er alleen maar mee te verbinden en dat kun je heel simpel doen, door een kaarsje voor jezelf aan te steken en te voelen wat dit met je doet.
Vanuit liefde voor mezelf geschreven om vervolgens de frequentie van (zelf)heling en (zelf)liefde als mijn lichtbaken in het collectieve veld van liefde neer te zetten en vrij te geven en deze te laten schijnen, precies op het moment wanneer mijn innerlijk kompas me dat zacht toe fluistert. En dat is gewoonweg NU.
Liefs Veldtkracht.