Het is eigenlijk gewoon een natuurwet waar we niet onderuit komen.
Dus ik moest en ik ging. Ik zat en staarde ondertussen naar de wand op onze kalender met spreuken.
Ik las de tekst.
“Zaai wat je hoopt te plukken”
Ik dacht aan mijn lievelingsbloem die ik gezaaid had in de vroege zomer, maar helaas was die niet uitgekomen. Misschien had ik beter mijn best moeten doen met onkruid wieden. En had ik er meer aandacht aan moeten besteden.
Maar ik had wel andere dingen zien groeien waar ik blij van werd. Namelijk pompoenen, uien, sperziebonen en andere groentes. Verrassende groentebloemen die ons gezin van de zomer van heerlijk voedsel hebben voorzien.
De stem:
Regelmatig hebben jullie niet in de gaten dat er bloemen voor jullie neus staan die zaadjes geven zodat er opnieuw verassende bloemen kunnen groeien.
Regelmatig hebben jullie ook niet in de gaten dat er zaadjes voor jullie neus staan die verassende bloemen geven, zodat er nieuwe zaadjes kunnen groeien.
Totdat er een zachte stem vanuit de diepte, vanuit het warme water omhoog zwemt zijn kop boven het water uitsteekt en begint te spreken. De stem die soms net als de wind, zacht maar duidelijk gniffelt, giechelt, danst en applaudisseert. En je uitlegt dat bloemen groeien uit zaad en zaad uit bloemen. Ze vormen namelijk een oneindige natuurlijke eenheid, bestaande uit synergie.
Wanneer de eenheid van het zaad en de bloem helder wordt waargenomen door hen beide, kan er een heuse bloemenzee uit hun eenheid ontstaan. Een bloemenzee die de zeven kleuren van de regenboog draagt. En wanneer deze bloemen bijna op zijn mooist zijn, kunnen ze geplukt worden als veldboeket of gewoon per stuk.
Ik laat de woorden van de stem tot me doordringen, nog altijd voor me uit te staren naar de wijsheid hangend aan de muur van de wc. Ineens begint de stem voor mijn geestesoog beeltenissen af te spelen alsof er een film voor mijn neus wordt afgespeeld.
De stem steekt ineens zijn hoofd boven het warme water uit. Natte haren dansen in de wind het gniffelt, grijnst en giechelt. De stem herinnerd me beeldend ineens aan de bloemenzee die de stem in het voorjaar met geranium verlangde te creëren.
De stem:
“ Het is je gelukt! Sterker nog, het wordt zichtbaar op dit moment. Er worden allerlei bloemen geoogst door mensen die het liefste bloeiende september, oktober bloemen plukken. En sommigen plukken zelfs hele veldboeketten uit deze bloemenzee. Vind je dat niet magisch?
De stem klinkt weer zo raadselachtig, ik weet inmiddels dat ik de woorden van de stem anders dien te begrijpen. Ik zak in de woorden weg en ineens herinner ik me dat ik in het voorjaar ook onbekende zaadjes had gezaaid waarvan ik inmiddels de hoop had opgegeven dat ze uit zouden groeien tot bloemen.
Ik twijfelde of ik deze zaadjes wel de juiste voeding had gegeven. Bovendien wist ik ook niet precies wat er uit die zaadjes zouden gaan groeien. Ik had ze in mijn hand gedrukt gekregen van mijn beste vriend, zonder enig uitleg. Hij zei enkel dat ik een bloemenzee aan het creëren was en dat ik een frisse groene appel aan mijn boom laat groeien. Maar ik zag helemaal geen groene appel. Wel groene appels in de fruitschaal omdat ze mijn lievelingsappels zijn. Maar nee, niet aan de boom. Wel zag ik op een dag ineens rode appels. Zomaar tussen de frisse groene blaadjes van de appelboom.
Ik veronderstelde dat ik de toverspreuk weer eens niet goed begrepen had of vanuit mijn ongeduldigheid weer eens te snel met mijn toverstok had gezwiept.
De zaadjes had ik op mijn intuïtie gezaaid en gaf de zaadjes water op gevoel. Maar ik zag dat ik gaande weg geen bloemenzee creëerde, maar een zee van onkruid. Ik twijfelde aan mezelf en raakte teleurgesteld. Ik was teleurgesteld in de stem die me had uitgenodigd om samen met geranium een bloemenzee te creëren.
Gaandeweg de zomer, kreeg ik steeds meer het gevoel dat ik in plaats van bloemenzaad, onkruidzaad had ontvangen en rond had gezaaid in het veld. Eerst probeerde ik het onkruid nog te wieden in de hoop dat ik toch ergens bloemen zou zien. Maar ik raakte gedemotiveerd want ik zag gewoonweg geen bloemen opkomen, laat staan een frisse groene appel aan mijn appelboom.
Uiteindelijk besloot ik het maar te accepteren dat het is wat het is. Ik nam me voor om de komende herfst en de winter niets meer te doen aan het onkruid. Ik zou het onkruid gewoon laten woekeren. Want in de winter sterft het onkruid vanzelf een keer af en wordt de aarde weer zwart. Dan hoef ik de aarde alleen maar even om te woelen, zodat er weer nieuw zaad kan worden uitgestrooid.
Ik had in de zomer verschillende bloemvelden bezocht en had daar wat bloemenzaadjes opgevangen. Bloemenzaad in alle zeven kleuren de regenboog. Maar van twee bloemenvelden vond ik de kleur zo mooi, dat ik daar wat meer van heb opgevangen. Namelijk de kleur oranje en de kleur kobaltblauw. Het is mijn lievelingscombinatie, deze bloemen willen graag groeien vanuit de omgewoelde schone zwarte aarde. Omhult door het frisse lichtgroene en donkergroene waaruit bloemen geboren worden.
De stem dobbert ondertussen nog wat rond in het warme water.
Het gniffelt en giechelt, omdat ik door de beelden en herinneringen die hij me toont, me ineens bewust wordt, dat een bloemenzee creëren met geranium wel degelijk gelukt is.
Het ziet er alleen anders uit, dan mij hoofd het ziet. Puur omdat mijn hoofd wil begrijpen wat het ziet en daardoor een andere waarneming van een bloemenzee had aangenomen. Maar sommige dingen vallen gewoonweg niet te begrijpen en dien ik aan de waarneming van al mijn elementen, van waar ik uit besta, over te laten. En dat betekent soms gewoonweg mijn hoofd tot rust manen en alleen maar te ademen.
Ik vervolgens ineens spontaan de bloemenzee heel duidelijk voor me kan zien. Het Veldt wordt ineens zichtbaar en ineens zie ik compleet ontroerd en verwonderd dat er op dit moment complete veldboeketten geplukt worden. Wie had dat kunnen bedenken dat dat in september en oktober nog zou kunnen!
Halleluja! Ik weet het 100% zeker! Ik geloof het, magie bestaat!
De stem springt ineens spontaan uit het warme water zo hupsakee op het droge. Hij staat ineens voor me en applaudisseert met een zeer grote grijns. Weet je waarom? Omdat ik van oor tot oor grijns omdat ik ineens begrijp, wat hij me al die tijd probeerde duidelijk te maken. De stem met zijn raadselachtige gegiechel, gegniffel, gekke danspasjes en maffe warmwater gesprekken. De stem die altijd zegt: " niets is wat het lijkt." Maar dit keer doet hij dat niet.
Ineens pakt de stem me vast en tilt me op en draagt me over een onzichtbare drempel.
Een onzichtbare toverdrempel die in het zand is gelegd.
De stem kijkt me diep in mijn ogen aan en vraagt: “En Nienke ben je klaar voor een nieuw avontuur?”
Ik probeer vertwijfeld te kijken. Maar het is een verloren zaak. Als er iemand is die ik niet voor de gek kan houden, dan is dat de stem. Dus ik begin te giechelen.
En? vraagt de stem en kietelt ondertussen me in mijn linker zijde.
Ja Stem, ik ben er helemaal klaar voor! Sterker nog ik kan niet wachten!
Bijzonder hoe wc wijsheid soms ineens tot prachtige inzichten kan leiden. Dat wc wijsheid je laat zien dat het water in de wc pot je shit gewoon wegspoelt. Maar dat wc wijsheid, je ook kan laten zien dat water soms gewoon aan de muur hangt. Water wat geen shit wegspoelt maar van het ene moment op het andere, zomaar ineens, op magische wijze, shit omtovert in toverzaad, toverbloemen en een heuse bloemenzee.
"Pluk wat je graag zaait en zaai wat je graag plukt".