Dagboek afgelopen week:
Zondag 31 januari : Ik was al vroeg wakker vanmorgen. Ik nam een glas water en keek niets vermoedend uit het raam en zag ineens een beeldschoon landschap. De ijskristallen fonkelde me sprookjesachtig en uitnodigend toe, het fluisterde: “Stap mijn magische wereld in, doe het nu”
Ik bedacht me niet, ik trok heel zachtjes gauw mijn kleren aan en liep zachtjes op mijn tenen naar de voordeur zodat er niemand wakker zou worden in huis. Een paar tellen later met de deurklink van de voordeur al in mijn handen, hoorde ik ineens mijn zoon. Hij keek me heel raar aan met zijn slaperige koppie. Ik raakte ineens in de overtuiging dat ik niet zomaar de deur uit kon gaan omdat de kans groot is dat hij deze onverwachte actie van mij niet zal begrijpen. En als hij iets niet begrijpt en ergens niet op voorbereid is, kan het maar zo zijn dat hij het hele huis wakker maakt met zijn frustratie. Een bliksemschicht ging lang mijn ruggengraat en voelde een grote teleurstelling in mij opkomen. Ik zette de knop om en dacht: “ ik ga straks na de koffie wel, dan kan ik hem er op voorbereiden en dan kan iedereen rustig wakker worden.”
Maar ineens was er een heldere stem in mij aanwezig, bijna gehypnotiseerd door de stem liep ik rustig naar mijn zoon en zei heel rustig: “mama gaat even wandelen”. Daarna liep ik naar mijn man en zei dat ik behoefte heb om nu te wandelen maar dat onze zoon al uit bed was. Hij zei direct:” ga maar lekker, het komt wel goed hier”. Ik zei dat ik de lange wandeling ging maken dus dat hij straks zonder mij maar even met de kinderen moest gaan ontbijten. Ik stopte gauw een appel in mijn jaszak, zei tegen mijn zoon dat hij maar even lekker op mijn plekje zich naast papa moest gaan nestelen. Hij reageerde amper, hij en ik waren beide verbaast. Het leek wel op een magische bubbel waarin we ons even begaven. Nog steeds verbaast gaf ik hem gauw een zoen en een aai over zijn bol en vertrok de magische witte stille wereld in.
Oh, wat was ik blij dat ik eindelijk na een week regen, naar buiten kon. Het voelde heerlijk vrij na een week binnen zitten met kinderen die net als ik corona moe zijn, hard ploeteren voor hun school en af en toe elkaar flink in de haren zitten omdat ze een uitlaadklep missen van hun sociale leven.
Wat kan het dan als een geschenk voelen om even helemaal in mijn eentje naar buiten te stappen om een wandeling te maken in zo’n prachtig, wit, magisch en sprookjesachtig decor. De natuur pakte zich volledig uit met haar prachtige verschijning met al haar ijskristalletjes, die in allerlei regenboog kleurtjes me toe lachte in het wit bevroren gras. Ik kon eindelijk even ademhalen voor mijn gevoel, ik voelde tranen opkomen en liet ze gaan. Eindelijk kon ik gewoon even heel intens huilen om alles wat is, gewoon vanuit pure ontlading.
Mijn tranen werden ineens tranen van intense blijdschap door twee prachtige buizerds die adembenemend mooi in de lucht aan het rondcirkelen waren boven het veld. Ik werd meegezogen in de magie van moeder natuur en bij elke stap die ik daarna zette voelde ik eindelijk weer de verbinding met de echte mij, die ik van de week ergens even helemaal kwijt was geraakt. Ik voelde me intens dankbaar dat ik had geluisterd naar de heldere stem in mij, naar mijn verlangens en niet naar de gedachtes die me wilde tegenhouden om niet te gaan.
Op de helft van mijn wandeling door de velden kwam ik aan bij mijn favoriete bankje waar ik meestal even ga zitten. Ik had bedacht dat ik daar mijn appel zou gaan eten omdat ik dan op de helft van mijn wandeling ben en dan vast wel trek zou hebben. Maar toen ik daar kwam was het helemaal bedekt met ijs, dus ik liep maar gewoon door.
Opeens hoorde ik luide stemmen vanuit het niets achter mij. Ze waren nog op flinke afstand, maar ik merkte dat ik me aan het geluid intens stoorde. Het was namelijk de hele tijd zo stil geweest, ineens voelde ik die opgejaagdheid weer in me die ik al de hele week voelde. Ik begon sneller te lopen in de hoop dat het geluid minder hard zou worden maar mijn linker onderbeen begon in de kramp te schieten. Iets waar ik de afgelopen drie dagen erg last van had gehad maar gisteren ineens na het schrijven spontaan over was gegaan. De stemmen hielden ineens abrupt op. Het verdween in een ander weggetje. Ik kwam terug in de stilte. Ik dacht bij mezelf: “ Jeetje Nienke, waarom laat je je zo opjagen.” Ineens viel het kwartje wat mijn lichaam me vertelde, ik trek steeds dingen aan die me een opgejaagd gevoel geven en mijn been schiet hiervan in de kramp omdat ik niet gewoon rustig vaar op mijn eigen stroom en tempo. Nee ik ben weer in een achtbaan gestapt.
s’ Middags ging ik naar mijn vriendin en we besloten ook om even een heerlijke wandeling te maken en al kletsend en uitwisselend ontstond er weer een magisch samenspel van onze gebundelde krachten die we vaker met elkaar ervaren. Toen ik s’ avonds in bed lag was ik zo dankbaar voor het heerlijke ontspannen weekend met nieuwe inzichten. Dat ik het gevoel kreeg dat ik volledig was opgeladen voor de aankomende week.
Maandag 1 februari: vanmorgen werd ik tijdens de koffie overvallen door duizeligheid, misselijkheid en koude rillingen over mijn hele lijf. Nog geen half uur later hing ik boven het toilet en kotste alles eruit. Ik ben bijna nooit ziek dus het overviel me echt. Ik voelde me hondsberoerd en kroop in bed, ik kroop de hele dag diep weg onder de dekens. Gelukkig was mijn lieve man thuis, die de zorg voor onze kids kon overnemen, waardoor ik me er ook volledig aan kon overgeven. Letterlijk en figuurlijk. (Haha) Ik voelde alleen maar: “ ik wil niks meer horen, niks meer zien, niks meer tot me nemen, niks meer voelen, ik wil alleen zijn en alleen maar slapen”.
Biologika:
Ik ben anders gaan kijken naar ziek zijn, dit door de ervaringen die ik in mijn leven heb opgedaan. Ik heb zelf en bij mijn zoon mogen ervaren, dat ziek zijn meestal een reset- herstel fase betekend van iets wat ons in de overlevingsstand heeft gebracht. Als we in de overlevingstand terecht komen voelen en zijn we nog niet ziek, want we zijn alleen maar bezig onszelf in leven te houden.
Pas wanneer we in de ontspanning komen en uit de overleving stappen, kunnen we verwerken wat ons in de overlevingstand heeft gebracht. Verwerken betekend voor mij herstel en is vaak zichtbaar en voelbaar doormiddel van een fysieke klacht, ongemak, ziek worden of ziek zijn. Ons lichaam is in feite zichzelf opnieuw aan het resetten en herstellen wanneer het gevaar of bedreiging is geweken.
Wat ik heb ervaren is dat herstellen en resetten onlosmakelijk verbonden is met bewustwording van hetgeen je in de overleving modus heeft gebracht. Het is een zienswijze die in mijn ogen een breder perspectief heeft dan de reguliere geneeskunde. Mijn ervaring is dat de reguliere geneeskunde die nu vooral beoefend wordt, een vrij eenzijdig smal perspectief heeft die met name gericht is op symptoombestrijding. Er wordt alleen gekeken naar wat je ziet, het materiele en het fysieke. Dit zorgt vaak voor het bestrijden en onderdrukken van, het wegnemen van, het corrigeren van, het ingrijpen van, en het beschermen van. Niet goed of slecht bedoeld maar ik weet dat wij mensen uit zoveel meer dan alleen dat wat je ziet bestaan. Ik zie, voel, hoor en ervaar dat ons lichaam vooral graag met ons wil samenwerken en met ons wil communiceren in plaats van tegen werken en ziek maken. Het vraagt om gehoord en gezien te worden door je eigen liefde die je voor jezelf bezit. Het vraagt vaak om bewustwording van je eigen programma’s, overtuigingen, inprentingen, trauma’s en aannames die niet meer dienend zijn. Maar bovenal gaat het over vertrouwen en geloof hebben in je eigen kracht en zelfherstellende vermogens, iets wat in de westerse wereld bijna niet gekend word.
Voor degene die mijn blogs lezen weten dat ik graag zelf onderzoek doe vanuit mijn hart om mijn eigen waarheid te kunnen vormen, zowel mentaal, fysiek, emotioneel, spiritueel en onbekend. Want ik weet dat ik uit al die lagen besta en wil ze graag allemaal samen brengen in mij zodat ze harmonieus samen kunnen werken met elkaar. Omdat ik geloof dat dat werkelijk de bedoeling is van ons menszijn. Ik geloof dan ook volledig in onze biologische logica, onze zelfherstellende vermogens. Wanneer je in deze zienwijze geïnteresseerd bent verwijs ik graag naar je naar deze website www.biologikanederland.nl
Ik heb me altijd al prettiger gevoeld bij alternatieve ondersteunende middelen. Ik ben vanuit huis dan ook met homeopathie en andere alternatieve geneeswijze opgegroeid. De laatste jaren heb ik me daar nog meer in verdiept en vooral ervaring opgedaan met homeopathische korreltjes en snuifjes, etherisch ollie, cel-zouten, thee, kristallen en andere natuurlijke middelen en remedies. Ik heb gemerkt dat dit allemaal zeer waardevolle middelen zijn om processen te ondersteunen die passen bij mijn zienswijze. Maar steeds vaker maak ik alleen nog maar gebruik van de helende vermogens van het meditatief aanwezig zijn in de natuur, frequenties die zich spontaan aandienen en mijn eigen energie die uit mijn eigen handen stroomt en deze zet ik vaak in om blokkade op te sporen en processen van zelfherstel te bekrachtigen.
Het is zeker niet dat ik tegen reguliere behandeling ben, want soms gebruik ik ook reguliere behandeling maar alleen als dit echt goed voeld. We hebben veel met reguliere behandelingen te maken betreft onze zoon en ik merk dat de combinatie van beide werelden elkaar ook mooi kunnen aanvullen.
Maar het meest nog maak ik gewoon gebruik van de logica van onze biocomputer. En die is eigenlijk helemaal niet zo ingewikkeld, het vraagt alleen om anders denken (omdenken), Via biologica kom ik sneller tot de kern van wat ik aan het herstellen ben, hierdoor heb ik sneller zicht op wat er bewust wil worden en dat bevorderd en bekrachtigd het herstel proces. En ik moet zeggen het is echt wonderlijk en fascinerend wat je gaat ervaren als je zo naar ziekte kunt kijken. Je creëert daarmee een samenwerking en een liefdevolle vertrouwensband met alle delen waaruit je bestaat. En dat betekend de liefde voor jezelf ervaren. En in mijn beleving is dat het allerbeste medicijn wat er bestaat.
Ik zal met je delen vanuit mijn dagboek hoe mijn biologische logica voor mij werkt, als ik dus ineens niet fit ben. Dan krijg je een beetje een idee wat het praktisch inhoud.
Dinsdag 2 februari:
Vandaag voel ik me alweer ietsje beter behalve dat mijn hoofd iets bonkt van de hoofdpijn. “Okay Nienke!”: zeg ik tegen mezelf, “Ergens heb ik dus in de overlevingsmodus gezeten en zit ik dus nu in de herstelfase” Ik ga in gedachten de afgelopen week even na maar ook nog iets verder terug. Wat is er gebeurd? Hoe heb ik me gevoeld? Is of was er in de afgelopen weken iets dat opvallend was of terugkerend?
De afgelopen weken hebben er mooie dingen plaatsgevonden, ik ervaarde veel synchroniciteit. Wat me vaak mooie en bijzondere momenten bezorgd. Maar me tegelijkertijd ook weer veel triggers gaf, om bij me zelf te blijven. Ik ben zelfs een paar keer misselijk geweest op de momenten dat ik eigenlijk over mijn grens ging. Mijn lichaam gaf dus al duidelijk iets aan, maar ik luisterde er niet naar. Ook mijn been heeft me een duidelijk inzicht gegeven afgelopen weekend.
De afgelopen weken kwam ik in een aan één schakeling van bevestigingen van de kracht van Veldtkracht terecht wat me gewoonweg even teveel werd. Van alle kanten leek ik ineens een soort magneet te zijn. Ik kwam weer in een achtbaan terecht en vloog weer volledig de looping in en bleef maar draaien totdat ik er blijkbaar kotsmisselijk van werd. Ik voelde me opgejaagd omdat de impulsen uit verschillende richtingen kwamen en er ineens vele keuzes naar me toe kwamen, althans zo dacht ik ze te moeten zien. De meeste dingen die op mijn pad kwamen waren leuk om te ontvangen, leuk om te doen, ik dacht dat het goed zou zijn om iets ermee te gaan doen.
Maar wederom werd het me weer duidelijk dat deze impulsen vooral gebaseerd waren op weer de rennende prins die weer iets wil betekenen voor de ander en het collectieve veld. Omdat ik zie hoe mensen zoeken naar liefde en geruststelling buiten zichzelf. En ik voel, zie en hoor dat ik ze misschien een duwtje in die richting kan geven door ze te bevragen op hun eigen liefde voor zichzelf en ze hiermee te confronteren. Want voor mij is dat het vertrekpunt om “echte” liefde te vinden waardoor je automatisch wordt gerustgesteld. Maar lieve help! Ik sta zelf nog niet voldoende gegrond in mijn kracht, want ik ben nog steeds vatbaar om in achtbanen terecht te komen als ik niet op mezelf let en mijn grens niet aangeef.
Ik werd dus weer eens flink heen en weer geslingerd in verschillende gevoelens en programma’s in mezelf. Ik heb mezelf vaak niet eens lief omdat ik niet kies voor mijzelf maar voor de goede lieve vrede. Ik overschrijd daarmee regelmatig mijn grens. Ik ben dus eigenlijk liever voor de ander dan voor mezelf. Een hardnekkig programma die wederom om verdieping vraagt. Het programma, “Ik moet toch klaar staan voor de ander”, “ de ander helpen” “ een luisterend oor bieden” “helemaal als iemand verdwaald is, dan dien ik hun toch een beetje richting geven als ze naar me toekomen en me het op de man af aan me vragen?”
Gedachten komen in mij op zoals: “Als ik nee zeg, of aangeef sorry nu even niet”. Dan voelt dat rot en egoïstisch tegenover de ander, het voelt dan dat ik de ander afwijs en kwets. En ze in het verdwaal bos achterlaat of zelfs ze dieper het verdwaalbos in stuur. Het gaat soms zo moeiteloos om even een duwtje in de goede richting te geven. Hoe kan ik dan zeggen “nee, nu even niet, ik heb even genoeg aan mezelf” of “Sorry, ik heb er gewoon geen zin in”, of “nee, dit wil ik niet”.
Ik wil mezelf niet afwijzen. Iets wat ik in het verleden heel veel gedaan heb en blijkbaar nog steeds geneigd ben te doen. Het is lastig om duidelijk aan te geven dat ik iets niet wil of juist wel wil.
Maar als ik mezelf afwijs door geen grens aan te geven, maak ik me afhankelijk van de ander, voel ik vermoeidheid opkomen, passiviteit, stress, ervaar ik zelfdestructie en merk ik dat ik geneigd ben om mezelf klein te maken of een slachtoffer rol aan te nemen en hoor mezelf zeggen dat ik zo moe ben omdat anderen, of iets buiten mezelf te veel van me vraagt. Maar eigenlijk doen de anderen dat helemaal niet. Ik wijs mezelf af door niet mijn grens aan te geven. Ik doe mezelf tekort en daardoor voel ik me inspiratieloos, opgejaagd en heb ik het gevoel leeggezogen te worden terwijl ik dat helemaal zelf doe. Als ik de ander afwijs voel ik me onzeker, wil ik me verstoppen, heb ik last van schuldgevoel en heb ik last van faalangst. Ben ik bang dat zij mij afwijzen, dat ze me veroordelen en me de rug toekeren.
Dit gegeven heeft mij dus in mijn overlevingsmodus gezet. Het is zo irritant als je voor de zoveelste keer geconfronteerd wordt met het zelfde patroon. Toch weet ik dat het nou eenmaal zo werkt. Je wordt net zo lang getriggerd totdat je het getransformeerd hebt in bewust zijn. Mijn eigen overleving modus bracht me dus in de opgejaagdheid en dit had direct invloed op mijn trillingsveld en zond daarmee opgejaagdheid uit in mijn gezinsveld en naar velden daarbuiten en daarmee trok ik als een magneet nog meer velden en spiegels aan die me niet wilde opjagen maar me iets wilde duidelijk maken.
Voor het weekend werd mijn gevoelens van opgejaagdheid op de spits gedreven, en kwam vrij snel daarna in de ontspanning terecht. Gewoonweg door hetgeen ik graag doe, schrijven. Iets wat ik al eventjes niet gedaan had door alle drukte, enthousiasme van mijn eigen creatie van mijn bewust worden van de opgejaagde Nienke.
Heel biologisch dat afgelopen maandag mijn lichaam, die in de overleving was gestapt, zich wilde resetten en alle overbodige dingen die ik had aangetrokken, eindelijk uit mijn systeem kon gooien. Ik was in de ontspanning terecht gekomen en mijn lichaam begreep dat het allemaal te veel was geweest wat ik tot me had genomen. Ik kon het gewoonweg niet meer verteren. Dus wat deed mijn ingenieuze lichaam, gewoon alles er uit gooien zodat al mijn lagen zichzelf weer konden resetten.
Ik voel nu tijdens mijn resetproces ook ineens duidelijk wat ik niet wil en wat ik wel wil.
Ik wil vooral tijd nemen voor mezelf, door duidelijk te zijn en mijn grens op tijd te voelen en aan te geven. Ik wil vooral luisteren naar de “nee” die ik voel maar blijkbaar nog geneigd ben, om deze nee in een ja te verdraaien. Dit door het ouderwetse omgangsvorm patroon, die de goede lieve vrede wil bewaren. En eigenlijk heel eerlijk, is dit programma afdraaien helemaal niet eerlijk tegenover mijzelf en de ander. Want ik haal daarmee alle kolen uit het vuur voor mezelf en de ander. Misschien zelfs wel de belangrijkste ontbrekende kolen die het vuur van mezelf en de ander juist kan aanwakkeren zodat ik, hij of zij ineens ontdekt wat passie is. Hoe mooi is het als jij diegene bent die dit jezelf en tegelijkertijd een ander kan schenken, door puur te kiezen voor jezelf. Het is in feite altijd een win win situatie, misschien eerst verpakt in een lelijk papiertje maar als je hem durft uit te pakken wordt er altijd een mooie schat zichtbaar.
Ik weet dat mijn fijngevoeligheid twee kanten heeft en dit juist vraagt om vooral fijngevoelig te zijn naar mezelf, in mijn geval helder aanvoelen waar mijn grens is en daar niet overheen te gaan, daar eerlijk over te zijn naar mezelf en zodoende ook naar de ander. En weten dat de ander daar ook baat bij heeft op wat voor manier dan ook, zodat schuldgevoelens en angst overbodig worden.
Ik voel al een tijdje wat ik het allerliefste zou willen doen en ik ga er nu ook bewust voor kiezen. Ik kies er voor om dit jaar opnieuw op pelgrimstocht te gaan, dit door af te reizen in mijn dagboeken van de afgelopen 7 jaar. Ik weet al heel lang dat ik een boek ga schrijven. Iedere keer wordt het opnieuw vanuit het universum me ingefluisterd. Achior heeft het me al zo vaak gezegd maar eigenlijk geloofde ik hem niet. Maar alles fluistert me zo helder toe dat dit is wat me nog meer gaat sterken in mijn ik kracht.
Eerlijk? Ik vind het doodeng. Elke keer als ik er aan begin is er zoveel vuur in mij dat ik er bang van wordt, omdat ik alles om me heen vergeet. Ik eet dan niet meer en slaap niet meer zelfs de buitenwereld bestaat dan gewoon niet meer. Nu iedereen thuis is, ben ik bang dat ik misschien dan in een soort monster ga veranderen en chagrijnig tegen iedereen doet die me stoort. Dat wil ik niet voor de mensen waar ik ontiegelijk veel van houd.
Kortom, ik durf er eigenlijk niet aan te beginnen, omdat ik bang ben dat ik mijn partner, mijn kinderen, mijn familie en mijn beste vriendin te kort ga doen.
Ik ben bang dat ik ze afwijs, omdat ik voor iets kies wat me de komende tijd misschien wel regelmatig van de aardbodem doet verdwijnen (haha).
Ja echt! Zo voelt het soms voor mij als ik schrijf. En toch is het schrijven van mijn boek wat over mijn innerlijke reis gaat, hetgeen waar ik echt al heel lang naar verlang. Mijn boek als een cadeau aan mezelf. Gewoon omdat ik het mezelf gun en echt trots ben op mijn leven, want hij is mooi en zit ingenieus in elkaar.
Als ik het zo opschrijf is het eigenlijk best een gek idee een boek schrijven voor mezelf. Want ik ken mijn verhaal, want het is er al. Ik weet hoe het boek heet en zelfs hoe de kaft er uitziet. Ik heb zelfs iemand ontmoet die misschien zelfs mijn boek zou willen redigeren. Ik hoef alleen maar de keuze te maken om het te gaan belichamen. En eigenlijk weet ik uit ervaring dat een duidelijke keuze maken vanuit mijn hart er voor zorgt dat het altijd goed komt.
Alleen die beren, hè! Die beren op de weg, die zijn soms zo groot, angstaanjagend en sterk……
Maar gelukkig heb ik mijn magische schrijfkracht en schrijf ik ze bij deze via deze blog voor een groot deel de weg af. Want eerlijk, er zijn er echt een paar verdwenen. En mijn hoofdpijn? Ja, die is echt gewoon echt verdwenen. Ik noem dit gebruik maken van mijn eigen zelf herstellende vermogens.
En ja, ik heb net halverwege het schrijven ter ondersteuning wat etherische olie gebruikt, en een cel zout. Beide die specifiek ondersteuning bied op het ontgiften van te veel prikkels. Vandaag werkten deze middelen voor mij om mijn keuze, mijn herstel en intentie kracht bij te zetten. Ik weet uit ervaring dat niets of niemand mij kan genezen, behalve ik zelf. Uiteindelijk moet ik het zelf doen met al mijn delen, waaruit ik besta. Ik dien zelf bewust te worden op de manier die helemaal bij mij zelf past en voor mij goed voeld.
Door deze manier te kijken naar ziekte en te ervaren ben ik veel meer mijn lichaam gaan begrijpen, bewonderen en heb ik meer vertrouwen gekregen in mijn lichaam en dat gun ik iedereen. Daarom deel ik mijn verhaal, want wie weet is dit iets waarmee ik jou ook blij mee kan maken.
En wat grenzen aangeven betreft, ik kreeg gisteren 5 februari een spontane uitnodiging vanuit mijn hart om open en bloot mijn grens aan te geven vanuit mijn hart aan de wereld.
Ik vond het doodeng, maar ik voelde dat dit mij een mooie ervaring zou gaan geven voor hetgeen ik wil transformeren in mij. Ik heb mijn grens in de volledige openbaarheid gebracht op facebook en voel dat dit precies de bedoeling was.
En weer ben ik trots op mezelf en vooral erg dankbaar dat ik naar mijn eigen hart luister. Het is de ware liefde die ik voel en ervaar voor mijzelf en heb gemerkt dat ik dan vanzelf ook liefde uitzend. Ik ervaarde dat door de spiegels die ik terug mocht ontvangen. En daar hoef ik dus helemaal niet zoveel voor te doen behalve gewoon mezelf zijn.
Lieve groet,
Nienke
Wees de ware liefde voor jezelf.
Dan zend je ware liefde uit.
Veldtkracht.
Dan zend je ware liefde uit.
Veldtkracht.